Audiobook Uwierz jej mp3

Z twórczości Maxa Czornyja wybieram przede wszystkim thrillery psychologiczne, cała reszta bowiem jest dla mnie zdecydowanie za mocna. „Uwierz jej” to jego najnowsza propozycja w tym gatunku.

Antonię poznajemy z trupem u stóp, podczas gdy do jej drzwi dobija się pewien komisarz. Nim dotrzemy do clou sprawy, kobieta opowie nam swoją historię, historię tak szokującą i nieprawdopodobną, że nie będziemy w stanie dać jej wiary.

Antonia zdaje się być jednym wielkim chaosem, jej myśli przypominają rozpędzony rollercoaster a przez to, że nie ma tendencji do owijania w bawełnę, są one mocno sarkastyczne. To poczucie humoru chroni ją przed totalnym szaleństwem, a nam pozwala tylko się domyślać jak podłe i złe miała życie.

Pierwszoosobowa dość dynamiczna i wzbudzająca emocje narracja od samego początku budzi naszą ciekawość i lekkie oszołomienie. Dostajemy mnóstwo informacji i jeszcze więcej dygresji, czujemy się zagubieni w tym przypływie i próbujemy utrzymać się na powierzchni, co kosztuje nas sporo skupienia i nieustannej uwagi. Około jednej trzeciej powieści następuje nieoczekiwany zwrot akcji, który wprowadza ją na zupełnie nowe tory i robi się jeszcze ciekawiej... Muszę dodać, że to nie jedyny plot twist, który nas czeka. I choć nie wszystko da się logicznie wytłumaczyć a Antonia zdaje się być miksem Jokera z Kobietą Kotem, to jednak gdy przymkniemy na pewne nieścisłości oko, lektura może okazać się całkiem niezłą formą rozrywki. Uwierzcie mi.

Z twórczości Maxa Czornyja wybieram przede wszystkim thrillery psychologiczne, cała reszta bowiem jest dla mnie zdecydowanie za mocna. „Uwierz jej” to jego najnowsza propozycja w tym gatunku.

Antonię poznajemy z trupem u stóp, podczas gdy do jej drzwi dobija się pewien komisarz. Nim dotrzemy do clou sprawy, kobieta opowie nam swoją historię, historię tak szokującą i nieprawdopodobną, że nie będziemy w stanie dać jej wiary.

Antonia zdaje się być jednym wielkim chaosem, jej myśli przypominają rozpędzony rollercoaster a przez to, że nie ma tendencji do owijania w bawełnę, są one mocno sarkastyczne. To poczucie humoru chroni ją przed totalnym szaleństwem, a nam pozwala tylko się domyślać jak podłe i złe miała życie.

Pierwszoosobowa dość dynamiczna i wzbudzająca emocje narracja od samego początku budzi naszą ciekawość i lekkie oszołomienie. Dostajemy mnóstwo informacji i jeszcze więcej dygresji, czujemy się zagubieni w tym przypływie i próbujemy utrzymać się na powierzchni, co kosztuje nas sporo skupienia i nieustannej uwagi. Około jednej trzeciej powieści następuje nieoczekiwany zwrot akcji, który wprowadza ją na zupełnie nowe tory i robi się jeszcze ciekawiej... Muszę dodać, że to nie jedyny plot twist, który nas czeka. I choć nie wszystko da się logicznie wytłumaczyć a Antonia zdaje się być miksem Jokera z Kobietą Kotem, to jednak gdy przymkniemy na pewne nieścisłości oko, lektura może okazać się całkiem niezłą formą rozrywki. Uwierzcie mi.

@kilka_slow_o_ksiazkach

„Najczęściej jesteśmy w życiu tym, kim czyni nas los, a nie tym, kim chcemy być”.

Antonia jest znachorką, prowadzi swoją lecznicę, w której przyjmuje pacjentów. Kobieta miała bardzo trudne dzieciństwo, jej matka zmarła przy porodzie, a ojciec był alkoholikiem i znęcał się nad nią. Dlatego dziewczyna trafiła pod opiekę ciotki Estery, zamieszkała z nią oraz jej niepełnosprawnym synem nazywanym Dżokejem. Pewnego dnia w gabinecie u stóp Antonii leży trup, zjawia się także komisarz policji zwany gliniarzem. Okazuje się, że mężczyzna nie zmarł śmiercią naturalną. Antonia jest pewna, że nie trafi za kratki. Jest gotowa opowiedzieć policjantowi całą historię… Poza tym na Pomorzu grasuje Kosiarz – seryjny morderca, który zostawia charakterystyczny znak na policzku swoich ofiar.

Jesteście gotowi wysłuchać historii Antonii? Uwierzycie jej?

Kim jest Kosiarz? Czy uda się go złapać zanim zabije więcej osób?

„Uwierz jej” to najnowszy thriller Maxa Czornyja. Mamy tutaj narrację pierwszoosobową, co sprawia jak byśmy czytali pamiętnik głównej bohaterki. W tej historii teraźniejszość przeplata się z przeszłością. Antonia opowiada nam o swoich przeżyciach z dzieciństwa, podczas dorastania oraz w dorosłym życiu. Uważam, że postać ta została świetnie wykreowana, wzbudziła we mnie wiele emocji, nie tylko tych negatywnych, czasami jej współczułam. Można powiedzieć, że fabuła jest dynamiczna, co chwilę „skaczemy” z teraźniejszości w przeszłość i odkrywamy nowe fakty. Autor nie podaje nam od razu wszystkiego na tacy, lecz wszystko stopniowo dawkuje. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, ale na pewno nie ostatnie. Jego styl pisania przypadł mi do gustu, a książka niesamowicie mnie wciągnęła. Uważam, że jest to bardzo dobry, mroczny thriller, gdzie trup ściele się gęsto. Ta historia potrafi zszokować czytelnika, a chwilami nawet rozbawić. Polecam! Warto przeczytać.

Gdy usłyszałam, że wychodzi nowa książka autora to nie zastanawiałam się długo i wzięłam „Uwierz jej” do recenzji.

Na początku mamy trupa. I tak w sumie Antonia nie bardzo wie jak on się znalazł w jej lecznicy. Jakby tego było mało w jej drzwiach staje policjant. I co w takiej sytuacji zrobić by nie być podejrzaną? Antonia stawia na szczerość i prowadzi przedstawiciela władzy do zwłok. Wszystko staje się zagmatwane gdy komisarz proponuje jej, że … pomoże posprzątać jej ten bałagan. A to jedna z nielicznych historii którymi dzieli się z nami bohaterka.

Przede wszystkim w książce króluje narracja pierwszoosobowa. Antonia jest główną bohaterką i poznajemy wszystko z jej perspektywy. Zaczyna się od trupa co bardzo mocno intryguje. Dalsze losy tej historii potrafią zaskoczyć, ale również przerazić. Nasza bohaterka cechuje się dość dużym stonowaniem jeśli chodzi o emocje. Mało co potrafi ją ruszyć. I jak widać po historii zabijanie wychodzi jej świetnie. Wbrew pozorom to dość pozytywna postać. Wszystko dzieje się po coś. Narratorka często skacze wydarzeniami w czasie. Potrafi z przeszłości nagle przeskoczyć w teraźniejszość co trochę było dla mnie chaotyczne i sprawiało, że potrzebowałam chwili, by się połapać o co chodzi. No i zakończenie które jest niejako otwarte, ale także jest tam coś, czego ja nie lubię. Nie będę wam zdradzać co to, bo nie chcę wam zaspojlerować, ale ja się poczułam lekko zawiedziona. Co prawda autor troszkę to naprawił, nie mniej przez to powieść trochę straciła w moich oczach. Jeśli jesteście ciekawi o co mi chodzi to musicie przeczytać tę książkę i przekonać się sami. Podsumowując oceniam tę powieść jako średnią. I prawdopodobnie niedługo zapomnę o czym była. Jeśli będzie kolejna część to mocno się zastanowię czy za nią chwycę.

Przepadam za prozą Maxa Czornyja, ponieważ wiem, że niezależnie od podjętego tematu, zawsze potrafi porządnie zaskoczyć. Każda jego nowa powieść to moc wyzwań oraz emocjonalnych atrakcji. Muszę jednak przyznać, że "Uwierz jej" bije na głowę wszystko co już czytałam wprowadzając twórczość autora na zupełnie inny poziom.

Już pierwsze strony wprowadzają nas w mroczną opowieść, z poczuciem, że wszystko może się wydarzyć. Napięta atmosfera gęstnieje z każdą kolejno przerzuconą stroną a bohaterowie nabierają konkretnych kształtów wraz z nowo odkrytymi szczegółami. Zacznijmy jednak od początku - kryminał w klasycznym wydaniu, ze zbrodnią w tle oraz prowadzącymi śledztwo na pierwszym planie. Fabularnie pomysłowy, ze sporą ilością twistów oraz ślepych zaułków. Jednak takie historie powstawały już wcześniej, co zatem wyróżnia "Uwierz jej" spośród tłumu? Głowna bohaterka, której autor nadał niesamowitych rys, charyzmy oraz wprowadził chaos moralnym o czym przekonacie się już na starcie.

Antonia wzbudza kontrowersje, jest niejednoznaczna, skrajna, balansująca na granicy. Jest postacią jedyną w swoim rodzaju, której próżno szukać w podobnych książkach. Wydaje się, że nie budzi w czytelniku dobrych emocji a jednak jest w niej coś takiego, że nie łatwo wydać konkretny osąd. Manipuluje, drąży, podrzuca mylne tropy, zmienia bieg wydarzeń. Jest zaangażowaną bohaterką, której wszystko wolno. Której wszystko ujdzie na sucho. Która ma na twarzy półuśmiech sugerujący, że wie więcej niż chce nam zdradzić. Budzi lęk i przerażenie, dreszcze niepewności biegają nam po plecach, gdy zagłębiamy się w jej opowieść a to jedynie udowadnia jak dobra jest to książka, jak intensywna oraz niezależna.

Niewiele mogę zdradzić, aby nie popsuć Wam przyjemności czytania. Gwarantuję jednak, że to jedna z bardziej wstrząsających powieści ostatnich miesięcy, która przejdzie najśmielsze oczekiwania nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Jest jak otchłań bez dna, w którą wpadamy co raz szybciej a która prowadzona wprawną ręką autora gwarantuje po drodze wrażenia emocjonalne, opierające się na klaustrofobicznej przestrzeni, sarkazmie, niedomówieniach, knuciu, kontrowersji czy całej masie sprzecznych sygnałów idealnie wprowadzającej na scenę motywy psychologiczne. Sam morderca wydaje się zepchnięty w chwilową niepamięć, ale to tylko pozory, które zupełnie zmienią swój bieg w odpowiednim momencie.

"Uwierz jej" to jedna z tych historii, które obowiązkowo poznać musi każdy fan mocnych wrażeń. Przeszywająca swoim klimatem do szpiku kości, niezwykle dynamiczna, brutalna, bezwzględna. Powieść manipulująca faktami, żonglująca emocjami, inna niż wszystkie, zupełnie inaczej przedstawiająca proces uchwycenia mordercy. Max Czornyj ujawnia swoje nowe oblicze a ja mi nie pozostaje nic innego jak prosić o więcej. Zdecydowanie polecam!

Poznajcie Antonię. Wysłuchajcie jej opowieści, zanurzcie się w jej przeżyciach i sami zdecydujcie czy jej wierzycie. Czy zabiła? Czy je niewinna?

"Gdybyśmy wyeliminowali zło wokół nas, świat stałby się lepszy. To oczywiste. W takim razie dlaczego tego nie robimy? Podejrzewam, że obawiając się, iż eliminując zło, sami staniemy się złymi."

Muszę to napisać, bo to zdanie cisnęło mi się na usta niemal przez całą książkę: co za pokręcona historia! 🤯

Dawno żadna powieść nie zrobiła mi takiego bałaganu w głowie i nie była tak dziwna.

Już sam początek był pewnego rodzaju zrzuconą bombą, która poharatała mnie wewnętrznie, a jednocześnie zapowiedzią czegoś niezwykle oryginalnego. Autor bowiem stylem powyższej książki zupełnie odbiega od tego, co znaliśmy do tej pory. Udowadnia tym, jak plastyczne potrafi być jego pióro, jak elastycznie dopasowuje się stylem do tworzonych przez siebie postaci, które determinują charakter tworzonych powieści.

Narracja pierwszoosobowa, prowadzona przez ekscentryczną, niezwykle złożoną i intrygującą główną bohaterkę ma tu nie lada znaczenie. Pozwala wczuć się w rolę pobawionej emocji, zaburzonej kobiety, pełnej traumatycznych życiowych doświadczeń, lepiej poznać jej sylwetkę psychologiczną, sposób myślenia.

Ponieważ jest to postać bogato obdarzona czarnym humorem i dystansem do świata, opowiadana przez nią tragiczna historia przybierała charakter groteski, łączącej w sobie pewien rodzaj komizmu, wyczuwalny w ironicznym stylu formułowania myśli, mieszającym się z tragizmem sytuacyjnym.

Niezwykle ciekawa warstwa psychologiczna to jeden z największych atutów "Uwierz jej". Dla mnie jest to również książka o asertywności i granicach, które pozwalamy innym przekraczać.

Zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło i pozostawiło z masą pytań.

Myślę, że miłośnicy mrocznych klimatów, którzy cenią sobie i złożone intrygi i dogłębną analizę ludzkiej psychiki, dobrze odnajdą się w tej powieści.

„Zazwyczaj stajemy się w życiu takimi, jakimi czyni nas los, a nie takimi, jakimi chcemy być”.

Pochowajcie nożyczki, bo oto na scenę wchodzi Antonia! A u jej stóp leży trup. Nic wielkiego przecież. Trup jak trup, Antonii to kompletnie nie wzrusza. Komisarz też nie wydaje się szczególnie poruszony. Antonia, choć jest pewna, że nie grozi jej więzienie, zawiera z komisarzem układ: opowie mu wszystko, jak na spowiedzi, a on ma jej wysłuchać. A potem niech się dzieje, co chce…

Tak zaczyna się opowieść sopockiej znachorki, która od urodzenia nie miała w życiu łatwo. Jej historia, mimo że jest bardzo prosta w przekazie, jest też mocno pokręcona. Zawiła, chaotyczna, przeskakująca w czasie. Czasem wydaje się prostacka i pozbawiona subtelności. Wszystko przez to, że Antonia to kobieta o bardzo złożonej osobowości i mająca w głowie śmietnik. Natłok jej myśli, przemyśleń, pomysłów, wniosków, porównań i szczątków emocji oraz język, jakiego używa do ich wyrażania, sprawiają, że możemy postrzegać ją jako osobę nierównoważoną. I pewnie niewiele się pomylimy, lecz jednocześnie jest to kobieta inteligentna i błyskotliwa, potrafiąca myśleć i działać z pełnym wyrachowaniem, choć wydaje się być pozbawiona umiejętności myślenia przyczynowo-skutkowego. W całej swojej niespójności Antonia jest bardzo spójna. Rzeczowa. Wiarygodna.

Opowieść Antonii to swego rodzaju portret kobiety szalonej. Wciąga w mroczną otchłań ludzkiego umysłu i przetrąconej psychiki pełnej traum. Pokazuje ciemne strony charakteru, a jednocześnie wskazuje na dwoistość ludzkiej natury. Niebezpieczna dla otoczenia kobieta, staje się bardzo empatyczna i troskliwa w relacjach z niepełnosprawnym kuzynem, zwanym Dżokejem. I to chyba zachwyciło mnie w powieści szczególnie, bo pokazuje, że zło ma jednak swoje granice i nie tyka każdego. Niepełnosprawność Dżokeja przedstawiona została niestygmatyzująco, subtelnie i z wyczuciem, nie wzbudzała odrazy, ani litości. Autor nie kierował uwagi czytelnika na ułomności chłopca, ale też nie zakłamywał jego stanu, nie umniejszał tej niepełnosprawności, pokazał ją bardziej jako naturalną część, cechę osobniczą Dżokeja. Bardzo mi się to podobało i za to ogromny plus dla autora.

Podoba mi się ta inna, niekrwawa i zdecydowanie mniej brutalna odsłona twórczości Maksa Czornyja. Takie książki lubię. Inne od wszystkich, nowatorskie, nieszablonowe, zaskakujące stylem i narracją, zapewniające mi całą gamę emocji. Ten thriller trzyma w napięciu, a kolejne strony przewraca się jak w amoku. Mimo że za Antonią czasami ciężko jest nadążyć, a cała opowieść wydaje się niewiarygodna, nierzeczywista, wręcz wyssana z palca, to jednak lepiej dla Was, jeśli w nią uwierzycie.

Sięgam po twórczość tego autora w ciemno, dlatego gdy tylko zobaczyłam jego najnowszą książkę, od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

To, jak szybko ją pochłonęłam, świadczy tylko o tym, że autor wciąż potrafi mnie wciągnąć w wykreowaną przez siebie historię.

Tym razem mamy do czynienia z czymś na kształt pamiętnika. Główna bohaterka, w wyniku dramatycznych wydarzeń pewnego wieczoru, po którym w jej gabinecie znaleziono zwłoki mężczyzny, postanawia opowiedzieć całą historię swojego życia. Wspomina zarówno większą część swojego życia, ten tragiczny wieczór, jak i konsekwencje, które przyniósł.

Muszę przyznać, że sposób prowadzenia fabuły bardzo przypadł mi do gustu. Bohaterka w jasny i konkretny sposób przedstawiła mroczny obraz swojego życia. Były momenty, które mną wstrząsnęły i wzbudziły we mnie ogromne współczucie dla jej losów.

W pewnym momencie fabuły poczułam lekki niepokój. W połowie książki wydawało mi się, że odkryłam rozwiązanie zagadki, i zaczęłam się obawiać, że twórczość autora stanie się dla mnie przewidywalna. Jednak nic bardziej mylnego! Autor po raz kolejny mnie zaskoczył – finał okazał się zupełnie inny, niż się spodziewałam. Tym samym przypomniał mi, dlaczego tak bardzo lubię jego książki.

Jest to samodzielna historia, niezwiązana z żadną serią, więc jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z twórczością autora, ta książka będzie idealnym początkiem. A jeśli już znacie jego dzieła, koniecznie sięgnijcie po tę pozycję – naprawdę warto!

Czytałam kilka książek autora i bardzo lubię jego pióro. Zaintrygowana opisem zdecydowałam się ją przeczytać, zważywszy na dość wysokie noty. No i tu zaczynają się schody. Zacznę od tego, że strasznie irytowała mnie narracja. Główna bohaterka również. Wszystko było zbyt chaotyczne, dość dziwnie prowadzona ta fabuła.

Zakończenie miało być zaskakujące, może i było, ale ja chciałam jak najszybciej ją skończyć. Wymęczyła mnie okropnie.

To nie tak, że w tej książce nic się nie dzieje. Dzieje się bardzo dużo! Tak dużo, że momentami musiałam zwolnić bo bałam się, że coś przeoczę. Po prostu tak jak wspomniałam ta narracja mnie wykończyła i nie przyniosła żadnej radości z czytania.

Więcej opinii jest pozytywnych, więc polecam przeczytać i samemu zdecydować po której stronie się stanie :).

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

W ubiegłym tygodniu swoją premierę miała najnowsza książka maxczornyj . 📚🩶 Znacie już twórczość autora? 😍 Ja miałam okazję czytać kilka książek spod jego pióra i zwykle była to wyśmienita uczta literacka. Czy #uwierzjej zachwyciło mnie równie mocno?

No cóż, było naprawdę ciekawie. 🔥 Fascynujący, ale i przerażający portret kobiety. Historia wzbudzająca dużo emocji, napisana w dość oryginalny sposób. Główna bohaterka bardzo specyficzna, budząca współczucie i sympatię, a zarazem naiwna i irytująco-wkurzająca. 😅

Thriller psychologiczny z elementami czarnego humoru i sarkazmu. Może Was zaskoczyć! 💥

•

Dzieciństwo Antonii to pasmo przerażających wydarzeń. Śmierć matki przy porodzie to tylko początek. Załamany ojciec, obwiniający niemowlę, rzucający się w alkoholizm, libacje i dręczenie córki. Gwałt i przeprowadzka do dziwnej ciotki. Jedyną bliską osobą dla dziewczyny stał się jej niepełnosprawny kuzyn "Dżokej".

W dorosłym życiu kobieta prowadzi gabinet, w którym świadczy usługi znachorskie. Pewnego razu dochodzi tam do tragicznego zdarzenia. Mężczyzna pada trupem. W lecznicy pojawia się bezimienny komisarz, który niespodziewanie pomaga Antonii. Ale czy jego życzliwa dłoń została podana bezinteresownie? Czy wciągnie kobietę w jeszcze większe bagno?

W tym samym czasie na Pomorzu grasuje "Kosiarz", seryjny morderca, który na swoich ofiarach zostawia znak rozpoznawczy. Antonia czuje, że ktoś próbuje ją wrobić i grozi jej prawdziwe niebezpieczeństwo.

•

Akcja prowadzona jest dwutorowo. Rozdziały z przeszłości przeplatają się z aktualnymi wydarzeniami w życiu bohaterki, dzięki czemu jeszcze lepiej poznajemy jej wyjątkową osobowość. Czytając, staramy się zrozumieć zachowanie oraz motywy działania Antonii. Nie jest to łatwe! To bardzo skomplikowana postać. Nieprzenikniony mrok będzie Wam towarzyszył nieustannie. Polecam! 🥰

•

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwofilia . ❤️

Czytanie jest jakby częścią mnie, stanowi moją codzienność, ale nie eksploruję całego rynku, zaledwie jego mały wycinek i przez to często mam wrażenie, że po prostu wszystko już było. Tym większą radość sprawiają mi pozycje oryginalne, niebanalne i szokujące. Na szczęście ciągle jeszcze od czasu do czasu na takie trafiam.

"Uwierz jej" to właśnie jedna z takich historii. Ostatnio trochę narzekałam na nudę i schematyczność, które wkradły się w twórczość Maxa Czornyja i jakby odpowiedzią na te zarzuty okazała się jego najnowsza powieść. Może więc powinnam marudzić częściej.

Jaka ta książka jest brzydka. I nie mam tu na myśli okładki, ta akurat bardzo mi się podoba. Jednak na myśl o treści, nie nasuwa mi się żadne inne bardziej trafne określenie. Mam wrażenie, że z fabuły po prostu epatuje zło w każdej możliwej postaci, a sposób narracji tylko takie odczucia potęguje.

Antonia jako główna bohaterka relacjonuje swoją historię w niezwykle bezpośredni sposób, czasem nawet zwracając się wprost do czytelników. Ciekawe i przerażające zarazem. Innym konstrukcyjnym niuansem jest podział książki na odcinki a nie na tradycyjne rozdziały. Może i to tylko różnica w nazwie, ale mnie zaintrygowała.

Autor w posłowiu wspomina, że będzie za Antonią tęsknił. Muszę przyznać, że to chyba ostatnie, co przyszłoby mi na myśl w związku z nią. To postać tak ograniczona, tak zupełnie nie przystosowana do świata, tak niezdolna do funkcjonowania według norm społecznych, że nie wzbudziła we mnie żadnych pozytywnych uczuć. Wątpię, żeby ona była zdolna do odczuwania takowych. I wiem, że jeden z wątków na to wskazuje, ale dla mnie jej relacja z kuzynem także jest chora.

Zakończenie mnie nie zaskoczyło, dość szybko zaczęłam rysować w swoje głowie takie rozwiązanie. Myślę, że można się bez trudu domyślić, w jakim kierunku będzie podążać fabuła, gdy się już trochę pozna główną bohaterkę.

"Uwierz jej" to naprawdę obrzydliwa historia z przewrotnym tytułem. Max Czornyj wspiął się tą powieścią na wyżyny pod wieloma względami - narracyjnie, konstrukcyjnie, fabularnie. Mimo że oryginalność tej historii mnie urzekła, mam nadzieję, że jak najszybciej o niej zapomnę.

Moje 7/10.

Max Czornyj, znany z kreowania mrocznych i zawiłych fabuł, w książce "Uwierz jej" ponownie udowadnia, że jest mistrzem w budowaniu napięcia. Tym razem autor przenosi czytelników do świata, w którym nic nie jest takie, jakie się wydaje, a historia Antonii wciąga od pierwszych stron.

Antonia, główna bohaterka, jest postacią fascynującą i pełną sprzeczności. Już w pierwszych akapitach czytelnik dowiaduje się, że znalazła się w sytuacji niemal bez wyjścia – w jednym pokoju, obok martwego mężczyzny, z drzwiami zamkniętymi od środka. Czornyj umiejętnie buduje napięcie, przedstawiając jej opowieść jako swego rodzaju grę psychologiczną. Antonia zdaje się przejmować kontrolę nad narracją, nie tylko w rozmowie z komisarzem, ale również nad czytelnikiem, który z każdą stroną coraz bardziej wnika w jej sposób myślenia.

Powieść wyróżnia się nieszablonowym podejściem do motywu kryminału zamkniętego pokoju. Choć mamy do czynienia z typową zagadką, to kluczowym elementem fabuły nie jest samo rozwiązanie, ale podróż przez umysł i przeszłość Antonii. To ona jest siłą napędową historii – jej charyzma, determinacja i nieprzewidywalność sprawiają, że trudno oderwać się od lektury.

Czornyj doskonale balansuje między dynamiczną akcją a refleksyjnymi momentami, w których poznajemy więcej szczegółów o bohaterach. Antonia nie jest klasyczną ofiarą losu ani typowym antybohaterem. To postać wielowymiarowa, która budzi zarówno podziw, jak i niepokój. Relacja między nią a komisarzem dodaje historii dodatkowej głębi, stając się swoistą grą, w której stawką jest nie tylko prawda, ale również ich życie.

Na uwagę zasługuje również wątek seryjnego mordercy, znanego jako Kosiarz. Jego obecność w tle wydarzeń wprowadza element zagrożenia i tajemnicy, a jednocześnie stawia pytanie o powiązania między nim a historią Antonii. Czornyj umiejętnie snuje intrygę, utrzymując czytelnika w napięciu aż do ostatnich stron.

Jednym z najmocniejszych punktów powieści jest jej narracja. Autor bawi się perspektywą, sprawiając, że momentami czytelnik czuje się jak świadek przesłuchania, a czasem jak współuczestnik wydarzeń. Styl Czornyja, pełen krótkich, dynamicznych zdań i plastycznych opisów, idealnie oddaje atmosferę mroku i tajemnicy.

"Uwierz jej" to książka, która wciąga bez reszty i pozostawia z pytaniem: na ile możemy ufać temu, co słyszymy? Czornyj z wprawą manipuluje emocjami czytelnika, tworząc fabułę, która nie pozwala się od niej oderwać. Antonia to bohaterka, którą trudno zapomnieć – jej historia zaskakuje, intryguje i uzależnia jak miłość, o której mowa w opisie książki.

Podsumowując, "Uwierz jej" to kryminał psychologiczny, który łączy elementy thrillera, dramatu i gry umysłowej. To lektura dla tych, którzy cenią sobie intensywne emocje, skomplikowane postacie i niespodziewane zwroty akcji. Max Czornyj po raz kolejny udowadnia, że potrafi stworzyć opowieść, która na długo zostaje w pamięci.

Bardzo miła niespodzianka na rozpoczęcie tego roku od autora, przychodzi on z historią bardzo nieoczywistą, zaskakującą, inną niż wszystkie, które do tej pory wyszły spod jego pióra. To totalnie inny pomysł na fabułę, chociaż narracja pierwszoosobowa pozostaje nadal i prowadzona jest przez Antonię. Dziewczyna nie miała łatwego dzieciństwa, najpierw matka zmarła przy porodzie, ojciec alkoholik nie oszczędzał jej. Później trafiła pod opiekę ciotki, mieszkającej z niepełnosprawnym synem, jedynie z nim ma dobry kontakt i jest dla niej najbliższą osobą.

.

Antonia to wyjątkowa nastolatka, od której nie sposób zapomnieć i wymazać z pamięci. Ona uzależni Was od siebie, jak dobry narkotyk, to dzięki niej będziecie ciągle na pełnym haju. Dawkowanie tej historii nie ma sensu, bo jedynie przyjęcie jej jako całości da Wam pełne szczęście i wiele odpowiedzi, na które postawicie sobie pytania w trakcie czytania.

.

Bohaterka o cechach psychopatycznych najczęściej wywołuje wiele skrajnych emocji, od fascynacji po budzących niepokój i rozdrażnienie. Tym samym to właśnie takie książki są najbardziej doceniane przez czytelników. Jedno słowo, jakim można opisać tę książkę jest "nieprzewidywalna", zaskoczyć Cię może w każdym momencie, wręcz nawet na samym zakończeniu. Na pewno będzie brutalnie, duszno, mocno i nieprzeciętnie, emocje gwarantowane będą zapewnione. Czytajcie, bo z autor nie zamknął furtki możliwe, że jeszcze powróci do świata Antonii i znowu namiesza nam w głowach.

Antonia jest znachorką. W gabinecie u jej stóp leżą zwłoki, a wraz z nią w pomieszczeniu znajduje się również komisarz policji, który wydaje się niewzruszony widokiem, który zastał. Sprawa jest prosta, skoro drzwi były zamknięte od środka, a w pomieszczeniu znajdowała się wyłącznie bohaterka i mężczyzna z nożyczkami wbitymi w ciało, nie trzeba być mistrzem dedukcji, by wiedzieć, kto dokonał zbrodni. Antonia jednak nie zostaje aresztowana.

Kobieta opowiada czytelnikowi swoją historię. Nie ma łatwego życia. Jej matka zmarła przy porodzie, ojciec alkoholik nienawidził jej za to, że zabrała mu kobietę, którą kochał i robił jej krzywdę. Ciotka, do której trafiła, miała jej los w głębokim poważaniu, a i wśród rówieśników nie mogła liczyć na nikogo przyjaźnie do niej nastawionego. Traumatyczne przeżycia sprawiają, że Antonia nie czuje emocji, nie czuje bólu, jest niczym robot.

Ależ ta książka była dobra! Nie mogłam się od niej oderwać już od pierwszych stron. Dawno nie czytałam niczego, co by wywoływało we mnie tak dużo emocji (które w przeciwieństwie do Antonii posiadam). Nie czytałam nigdy wcześniej żadnej książki Maxa Czornyja, ale słyszałam o jego umiejętności budowania napięcia i kreowania skomplikowanych intryg. Po lekturze „Uwierz jej”, nie pozostaje mi nic innego, jak potwierdzić te słowa.

Kreacja głównej bohaterki jest mistrzowska. Z jednej strony jest ona inteligentną osobą, z drugiej po traumatycznych przeżyciach, które zafundował jej los, stała się zimna, apatyczna, dziwna i sprawia wrażenie niezrównoważonej. Wolałabym nie zachodzić jej za skórę, bo nie wiadomo, co toczy się właśnie w jej głowie. Jako czytelniczka, miałam okazję poznać jej gonitwę myśli, która biegnie w różnych kierunkach i przeskakuje z tematu na temat.

Atmosfera tej powieści jest duszna, a zwroty akcji następują po sobie raz za razem, także nie sposób się nudzić. Jestem pewna, że miłośnicy kryminałów i thrillerów psychologicznych będą zachwyceni! Opisy miejsc, osób i emocji są tak sugestywne, że ma się wrażenie, jakby zdarzenia opisane w książce, toczyły się przed naszymi oczami, a my byśmy byli cieniem Antonii, depcząc jej po piętach i poznając kolejne sekrety. Fabuła, to labirynt psychologicznych manipulacji, który zawiera mnóstwo korytarzy, niczym umysł bohaterki.

Ta pozycja jest nieoczywista i z całą pewnością zostanie w mej pamięci na długo i trafi na listę z ulubionymi powieściami. Gorąco zachęcam Was do zapoznania się z nią, jeśli lubicie czytać dreszczowce. Ja czuję się zaintrygowana i mam ochotę sięgnąć po kolejne dzieła autora.

Niecierpliwość, to uczucie, które odczuwałam od samego początku książki do końca. Aż nie wierzyłam w to, co tutaj się działo, gdyż mamy ukazane dwa czasy w których błądzimy po wcześniejszych wydarzeniach, które postać sama nam opowiada, a jej wiernym słuchaczem jest pan komisarz. I tych, które są już faktem dokonanym, tylko nie wiadomo jak do nich wszystkich doszło. Kluczowym elementem tej powieści jest dzieciństwo młodej dziewczyny, która była tak bardzo skrzywdzona, że teraz w nawet najdrobniejszym odruchu bliskości, od razu atakuje swojego ,,przeciwnika". Im dalej brniemy w jej opowieść, tym coraz więcej pytań nam się rodzi, gdyż pojawiają się nowe postacie, które z jej ust wyglądają jako zagrożenie. W ten sposób zastanawiamy się, czy wcześniej ją skrzywdziły, czy są jedynie pionkami w grze, którą chce nam opowiedzieć. W tym całym zamieszaniu najzabawniejszą dla mnie rzeczą jest ogólna sytuacja tej historii. Mamy bowiem trupa, który zginął od rzeczy z którą zawsze miała problem owa kobieta i ona nie pozwala nic zrobić, zanim komisarz nie pozna jej historii. Stoją więc nad denatem peroruje o tym, co przeszła, by zrozumieć jaka sytuacja miała miejsce, że doszło do morderstwa. Ja wiem, że to powinno być poważne, ale mnie naprawdę śmieszyło. Faktycznie byłam ciekawa co się wydarzyło, zwłaszcza, że w tym, co ona opowiada na zmianę jest winną i niewinną. Bardzo kluczowe ma tutaj to, co przeżyła będąc dzieckiem. Mam nadzieję, że nic takiego nigdy nigdzie się nie wydarzyło, ale nie chodzi już nawet o samo skrzywdzenie jej. Chodzi o ludzi, którzy się po tym incydencie nią zajmowali. Zachowywali się jakby była niemyśląca, rozmawiali o jej diagnozie tak, jakby była niespełna rozumu, bo ona to wszystko słyszała. Po latach lecząc swoje traumy, one powracały w podobnych zachowaniach, w naruszaniu jej granic, w podkreślaniu, że jest córką wiedźmy i tak dalej. Oszołomiona tyloma bodźcami działała w swojej obronie, choć trudno było to nazwać prawidłową linią obrony. Jeśli poszukujecie tutaj jakiejkolwiek spójności w wydarzeniach, to jej nie znajdziecie. Wspominki kobiety, to zlepek wydarzeń, gdzie nie zawsze opisuje osoby, które w nich występowały, tylko czyny. To sprawia, że łakniemy więcej i więcej, a najlepiej, żeby ta historia nie miała końca, albo toczyła się przez dalsze serie. Uważam, że to świetna opowieść, która pokazuje, że najlepiej jest komuś nas oceniać. Jednak nie znając naszej historii nawet nie wie w jakim krzywdzącym potrafi nas stawiać świetle. Przeczytajcie, bo naprawdę warto!

Max Czornyj stworzył wiele wciągających opowieści. Od kryminałów z komisarzem Deryło w roli głównej, po powieści na temat seryjnych morderców, aż do tematów obozowych. Tym razem na początek roku wrzuca czytelnikom thriller. Czy da się od niego oderwać?

Antonia i komisarz mają trudny orzech do zgryzienia. W mieszkaniu zamkniętym od środka, w którym znajduje się trup, była tylko ona. Kobieta chce wszystko przekazać komisarzowi, który jest nią zafascynowany, a ta jest dodatkowo przekonana, że za kratki nie trafi. Co właściwie się wydarzyło?

Ciał przybywa i okazuje się, że być może grasuje seryjny morderca... Kosiarz, jak został nazwany, wycina swoim ofiarom kawałek skóry z policzka. Co ma z nim wspólnego główna bohaterka?

Opowieść toczy się dwutorowo. Dzięki temu mamy okazję dowiedzieć się jak wyglądała przeszłość Antonii. Nie była ona kolorowa w obliczu wychowywania tylko przez ojca sadystę, gdyż matka zmarła. Z czasem miało być lepiej gdy trafiła do ciotki i zacieśniła więź z kuzynek. Ale czy aby na pewno?

Główna bohaterka jest specyficzna, niewiele o niej wiadomo, a jednocześnie ma się wrażenie, że wiadomo wszystko. Momentami jest irytująca, ma dziwne pomysły, a za moment jak by zmieniała się jej osobowość i jest piekielnie inteligentna i przebiegła.

Akcja, jak to u Czornyja, mknie ekstremalnie szybko, a duszny klimat wciąga czytelnika niemal od pierwszej strony. Później jest tylko mroczniej, brutalniej, czyli tak, jak osobiście u autora lubię najbardziej. Nie pieści się on z czytelnikiem i zdecydowanie lubi zaskakiwać.

A propos zaskakiwania, to zakończenie wbija w fotel i zostawia w głowie totalny chaos. Czyżby to była najlepsza książka Maxa Czornyja?

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Filia.

Max Czornyj stworzył wiele wciągających opowieści. Od kryminałów z komisarzem Deryło w roli głównej, po powieści na temat seryjnych morderców, aż do tematów obozowych. Tym razem na początek roku wrzuca czytelnikom thriller. Czy da się od niego oderwać?

Antonia i komisarz mają trudny orzech do zgryzienia. W mieszkaniu zamkniętym od środka, w którym znajduje się trup, była tylko ona. Kobieta chce wszystko przekazać komisarzowi, który jest nią zafascynowany, a ta jest dodatkowo przekonana, że za kratki nie trafi. Co właściwie się wydarzyło?

Ciał przybywa i okazuje się, że być może grasuje seryjny morderca... Kosiarz, jak został nazwany, wycina swoim ofiarom kawałek skóry z policzka. Co ma z nim wspólnego główna bohaterka?

Opowieść toczy się dwutorowo. Dzięki temu mamy okazję dowiedzieć się jak wyglądała przeszłość Antonii. Nie była ona kolorowa w obliczu wychowywania tylko przez ojca sadystę, gdyż matka zmarła. Z czasem miało być lepiej gdy trafiła do ciotki i zacieśniła więź z kuzynek. Ale czy aby na pewno?

Główna bohaterka jest specyficzna, niewiele o niej wiadomo, a jednocześnie ma się wrażenie, że wiadomo wszystko. Momentami jest irytująca, ma dziwne pomysły, a za moment jak by zmieniała się jej osobowość i jest piekielnie inteligentna i przebiegła.

Akcja, jak to u Czornyja, mknie ekstremalnie szybko, a duszny klimat wciąga czytelnika niemal od pierwszej strony. Później jest tylko mroczniej, brutalniej, czyli tak, jak osobiście u autora lubię najbardziej. Nie pieści się on z czytelnikiem i zdecydowanie lubi zaskakiwać.

A propos zaskakiwania, to zakończenie wbija w fotel i zostawia w głowie totalny chaos. Czyżby to była najlepsza książka Maxa Czornyja?

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Filia.

Najnowszy thriller Maxa Czornyja nosi przewrotny w swoim znaczeniu tytuł „Uwierz jej”. Dlaczego przewrotny? Bo głównej bohaterce, Antonii, mimo że o to nie zabiega, można współczuć, można ją darzyć sympatią, swoimi wyborami może szokować, przerazić czy zniesmaczyć, ale z pewnością nie można jej zaufać. Przynajmniej takie jest moje odczucie. Nie wiem, ale gwarantuję, że choć budzi sprzeczne emocje, to absolutnie nikogo z Was nie pozostawi obojętnym.

"To nie człowiek ma w garści swoje życie, ale życie chwyta w swoje szpony człowieka"

Kreacja Antonii, bohaterki surowej i nieprzewidywalnej, pełnej defektów, niedoskonałości i bolesnych wspomnień jest głównym elementem napędzającym ciekawość i niepozwalającym oderwać się od jej wydawałoby się, szczerej narracji. Psychopatyczny rys, chłód emocjonalny i niezważanie na konsekwencje tak wyczuwalne w jej przemyśleniach i wyborach czyni fabułę totalnie nieprzewidywalną i momentami wręcz szokującą. Zostajemy też wrzuceni w wir retrospekcji z dzieciństwa, które z jednej strony szokują brutalnością, z drugiej pozwalają zrozumieć, przerażające, ale jednocześnie i fascynujące ukształtowanie psychiki bohaterki.

Ten mroczny, pełen zwrotów akcji, balansujący na granicy psychologicznego dramatu i opowieści kryminalnej thriller przykuwa uwagę od pierwszego zdania, a nieprzewidywalna fabuła wciąga zarówno główną bohaterkę, jak i czytelnika w sieć manipulacji i ukrytych motywów. Wątek seryjnego mordercy, Kosiarza, wprowadza do książki dodatkowy poziom napięcia, a fakt, że jego działania zyskują dla Antonii osobisty wymiar, tylko potęguje emocje.

To naprawdę mocna, bezkompromisowa historia, która wrażliwsze osoby może oszołomić nie tylko kalibrem poruszanych tematów pełnych przemocy, nadużyć i moralnych dwuznaczności, ale i często dosadnym językiem. Mnie zostawiła w stanie emocjonalnego chaosu, bo szczególnie finał powieści pozostawiający więcej pytań niż odpowiedzi to mistrzostwo gatunku, ale również zwroty akcji, nieoczywiste wybory bohaterki i niejednoznaczne rozwiązania sprawiły, że po odłożeniu książki długo jeszcze analizowałam jej treść, prowadząc nawet rozmowy z innymi czytelnikami, by skonfrontować swoje przemyślenia.

Czyż nie tak właśnie powinna oddziaływać naprawdę dobra powieść?

Wykreowanie postaci Antoniny to coś, czym autor zasłużył na moje uznanie, ponieważ wobec tej postaci absolutnie nie można być obojętną. To postać wywołująca mnóstwo emocji i sprzeczności, ponieważ nie jest to kreacja pozytywna i w sumie łatwo jej nie lubić jednak na przeciwnym biegunie wywołuje ona zupełnie inne odczucia i jednak w pełni rozumiem, że można ja dążyć sympatią.

Czornyj zręcznie mną manipulował i sprawiał, że wciąż w mojej głowie kiełkowało pytanie, czy można zaufać Antonii? Jej nieprzewidywalność i zdolność do opowiadania historii z niepokojącą narracją sprawiają, że bohaterka budzi jednocześnie fascynację i niepokój.
W moich oczach spory wpływ na całą atmosferę powieści miły także gęsto siejący się trup, który absolutnie nie pozwoli komukolwiek pozostać obojętnym na przedstawioną historię.

W tej powieści na szczególne docenienie zasługuje także to jak autor kreował klaustrofobiczną atmosferę w oparciu o przestrzenie, co bardzo dobrze budowało napięcie w całej historii. Dzięki tym ograniczonym przestrzeniom mam zawsze jakieś pozytywne skojarzenia z klasyką kryminału i szkatułkowymi historiami, chociaż tej powieści absolutnie szkatułkową bym nie nazwała.

Czornyj nie zawiódł mnie co do dynamiki powieści, bo za to absolutnie go uwielbiam, ponieważ zarówno w „Uwierz jej” jak i innych powieściach autora dzieje się sporo i w wartkim tempie co zawsze mnie bodźcuje do kolejnego rozdziału i kolejnego i kolejnego…

„Uwierz jej” to historia, która mnie pochłonęła od pierwszych stron i trzymała w swoich szponach do samego finału. Ciekawa konstrukcja, psychologiczne potyczki i zwroty akcji to zestaw, który mnie kupił totalnie, a to wszystko wśród gęstej atmosfery i pełnego napięcia.

No i finał, co to był za finał…






PS: Jest brutalnie.

Recenzja w ramach współpracy z Wydawnictwem Filia

"Uwierz jej" to książka o brutalnym podłożu, mroczna, która wwierca się w mózg i tam pozostaje. Historia totalnie osacza, oblepia i wbija w fotel. Tu nic nie jest oczywiste, a wręcz jest dwuznaczne.

Główna bohaterka, Antonia, to postać barwna, wielowymiarowa, złożona, nie dająca się zbytnio lubić. Drażni, irytuje, ale wzbudza również współczucie. Jej skomplikowany charakter ukształtował się w trudnym dzieciństwie, w którym matka zmarła przy porodzie, a ojciec okazał się bestią. To sprawia, że w dorosłości bierze życie za bary i dźwiga na nich odpowiedzialność również za swojego niepełnosprawnego kuzyna. Wszystkie decyzje, które podejmuje, mają swoje konsekwencje, a działania biorą się z nagromadzonych w niej przez lata, emocji.

Ona sama też opowiada swoją historię, którą można odczytać jako monolog doświadczonego przez los umysłu lub swoistą spowiedź i choć narracja pierwszoosobowa nie należy do moich ulubionych, to tutaj Autor tak umiejętnie manewruje nami i postacią, że brniemy przez jej życie z błyskiem światła.

Delikatnym utrudnieniem są dwa wątki czasowe, w których zdarzało mi się delikatnie pogubić, ale tu wszystko jest po coś i wszystko ma ukryty przekaz.

Fabuła przybiera nieoczywisty kierunek, stając się stopniowo irracjonalną, po to by w zakończeniu dać nam prztyczka w nos i pozostawić w zdumieniu.

Autor dostarcza nam całe spektrum emocji, które balansują wraz z chwiejnym charakterem bohaterki. Pisze błyskotliwie, sarkastycznie i nie żałuje czarnego humoru, który akurat uwielbiam.

W niezwykle umiejętny sposób rozprawia się z psychologicznym aspektem funkcjonowania człowieka i mechanizmami kierującymi jego zachowaniem.

Ja zdecydowanie uwierzyłam Antonii i zatraciłam się w jej życiu. Liczę bardzo na ponowne spotkanie, a tymczasem zostawiam od siebie 9/10.