Audiobook Tak szybko się nie umiera mp3

Z młodością wiążą się zwykle Nasze najlepsze wspomnienia. Tomek Wójcicki, bohater książki autorstwa Jacka Paśnika pt. „Tak szybko się nie umiera”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa W.A.B, dzieli się z Nami tym, co w jego młodości najlepsze i najgorsze zarazem. Nie brak w tej opowieści bólu i cierpienia w wymiarze dosłownym i metaforycznym a jednak z wielką ciekawością śledzimy losy syna miejscowego szewca oraz koleje życia innych mieszkańców Urocza, które wcale urocze nie jest.

Małe miasteczko, 1982 rok. Po „karnawale Solidarności” pozostały tylko wspomnienia i areszty pełne przedstawicieli tego ruchu związkowego. W cieniu jednostki Ludowego Wojska Polskiego toczy się typowa dla tamtych czasów egzystencja. Tomek, Zośka i Staszek stawiają pierwsze kroki w dorosłość. Poznają smak inicjacji seksualnej, chcą zarobić pierwsze własne pieniądze i, jak to bywa u młodych, są przekonani, że mogą zmienić świat, który chwilowo kurczy się do granic Urocza. Mają przed sobą najdłuższe wakacje w życiu. Nie wiedzą wtedy jeszcze, że to lato odmieni ich na zawsze.

Narracja zręcznie przenosi Nas do czasów słusznie minionego ustroju i splata losy młodego maturzysty i Baby z Błoni, nazywanej w okolicy Żydówą. Tych dwoje zupełnie niespodziewanie połączy niewidoczna nić zależności. Samotni, napiętnowani przez okolicznych mieszkańców, wojsko i milicję bohaterowie odkrywają przed Nami sekrety własne, swoich rodzin i tajemnice państwowe, o których wolelibyśmy nie wiedzieć.

Ogromne wrażenie robi na czytelnikach ten wykreowany na kartach powieści małomiasteczkowy klimat lat 80.-tych XX wieku. Tym większe, że sam autor urodzony ponad dekadę później, nie mógł skorzystać przy kreacji świata przedstawionego z własnych wspomnień związanych z tamtym okresem. Widać wcale nie trzeba czegoś przeżyć, by umieć o tym interesująco opowiedzieć a Jacek Paśnik potrafi robić to po mistrzowsku.

„Tak szybko się nie umiera” to wartościowa opowieść o młodzieńczej przyjaźni, potędze propagandy politycznej i wreszcie o tym, jak łatwo jest zniszczyć ludzkie życie. To wspaniała historia z gatunku tych, nad którymi zdecydowanie warto się pochylić.

Urodziłem się w 1982 roku, więc stanu wojennego nie pamiętam, a właśnie w tamte czasy przenosi nas druga powieść Jacka Paśnika. Jesteśmy w Uroczu, podczas ostatniego lata Tomka, głównego bohatera, przed studiami, na które wybiera się do Łodzi na upragnioną architekturę. Mam wrażenie, że pora roku została tu przez autora dobrana celowo, bo w całej powieści jest trochę duszno, gorąco. Jak napisała Joanna Bator wszystko tu wrze. To opowieść o samotności, która zbliża do siebie Tomka i Marię, ostatnią Żydówkę w mieście. Tych dwoje buduje dziwną relację, którą poznajemy ich oczami, bo pierwsza część książki to opowieść Tomka, w drugiej głos ma Maria. To historia o dojrzewaniu, wchodzeniu w dorosłość, pierwszych miłościach, przyjaźniach wystawionych na próbę, wreszcie wierne odwzorowanie czasu najgłębszej komuny, o tyle mocne, że ukazane na przykładzie małego miasta, gdzie wszyscy się znają, są tu radzieccy żołnierze, jest aparat partyjny i internowani opozycjoniści. Fakt, że akcja dzieje się na prowincji sprawia, że główny bohater szybko zyskuje świadomość polityczną i zaczyna rozróżniać dobro od zła. I dokonuje wyboru, by pomóc Marii, kiedy zaczyna się kolejne polowanie na czarownice. Fajnym zabiegiem w książce jest wykorzystanie motywów z lat 80', ci którzy je pamiętają zrozumieją, jak to fajnie było wybrać się na Vabank do kina i mimo że to były ciężkie czasy, miały jakiś urok, jakiś czar, dla niektórych nawet mityczny i to też chyba chciał oddać w tej powieści Jacek Paśnik. Książka w mojej opinii na początku wydaje się trudna, szczególnie przez styl i ciekawy sposób narracji, ale to wrażenie mija po pierwszych stronach. Zostaje uczucie, ze mamy do czynienia z powieścią bardzo ciekawą i przemyślaną od początku do końca. W porównaniu do debiutu autora, dojrzalszą i chyba nie przesadzę, jeśli napiszę, że znakomitą. Tak szybko się nie umiera jest naprawdę dobre i zdecydowanie warte przeczytania. Serdecznie polecam!!!

Za książkę dziękuję @wydawnictwo_wab