Audiobook Sztuczny miód mp3

Historia mi bliska, bo brzmi jakby te dwie pielęgniarki mogły być z mojej rodziny. Osadzona w latach PRL-u, których nie pamiętam, jednak daje się odczuć, że jest to opowieść identyczna z tymi, które mi opowiadano za dzieciaka. Fajnie było znów poczuć ten klimat.

Lubię książki, w których akcja dzieje się w Polsce - dokładnie tak jak w tej powieści. Nie jest to typowy romans, pojawia się tu znacznie więcej wątków. Lektura bardzo mnie wzruszyła, może nawet nieco skłoniła do przemyśleń. Polecam sięgnąć po tę pozycję.

Jedna z najlepszych książek, z jakimi miałam ostatnio styczność. Powieść jest bardzo realistyczna, a postacie są wielowymiarowe i dzięki temu miałam wrażenie, że to prawdziwi ludzie. Książkę czyta się bardzo szybko, bo jest dość krótka i świetnie napisana.

W czasach PRL-u byłam małym dzieckiem, wiec nic nie pamiętam z tych czasów. Ta książka pozwoliła mi nieco sobie zobrazować jak się wówczas żyło ludziom. Muszę przyznać, że byłam sceptycznie nastawiona do tej pozycji — pozytywnie się zawiodłam. Książka przyjemna w odbiorze, momentami nawet bardzo wzruszająca.

"Basia znała ten lęk. I coraz częściej czuła odrazę do kraju nakazującego młodzieży dokonywanie takich wyborów, których nawet dorośli dokonać nie potrafią".

"Z życzeniami nostalgicznej podróży po Śląsku" - tak brzmi dedykacja, wpisana przez autorkę do mojego egzemplarza "Sztucznego miodu". Faktycznie, okresu pomiędzy grudniem 1980 roku a grudniem 1981 r. nie mam prawa znać. A zasłyszane hasła o początku lat 80., przemówieniu gen. Wojciecha Jaruzelskiego i wprowadzeniu stanu wojennego rozpływały się w zalewie innych wydarzeń. Aż do teraz.

Basia Uniszewska i Maryla Wieczorek na co dzień pracują jako pielęgniarki w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach - Ligocie. Praca pozwoliła znaleźć im wspólny język, z podobnym niepokojem patrzą w przyszłość swoją i swoich dzieci. Chociaż ich mężowie pracują w zgoła odmiennych zawodach, to jednak ich praca gdzieś je wewnętrznie uwiera. W przypadku Basi to nie powinno dziwić, wszak Albert pracuje w milicji. I czegokolwiek by nie zrobiła, nie odklei tej negatywnej łatki, nie sprawi, że koleżanki i koledzy w pracy pozwolą sobie na totalną swobodę w jej towarzystwie a ojciec kiedykolwiek w pełni zaakceptuje zięcia. Po prostu przywykła, pocieszając się, że pracuje tylko jako technik kryminalistyczny. Tylko.

Paradoksalnie to Maryla nie powinna narzekać na pracę męża na kopalni. Dobrze płatna i rodziny górników mogą liczyć na szereg przywilejów. Mieszkają w pięknym mieszkaniu na os. Tysiąclecia, wyposażonym w sprzęty, na które nie każdy może sobie pozwolić. Ale kobieta zdaje sobie sprawę z nierówności społecznych i trochę tęskni za przeszłością, chociaż może wtedy było biedniej, ale ludzie lepiej się dogadywali. A skłóconym społeczeństwem łatwiej jest manipulować.

"Nie lubiła zmian, więc mimo pustych półek w sklepach, cukru na kartki i częstych chorób Anusi pragnęła, by wszystko zostało, jak jest. Wystarczy jej pewność, że za rok ojciec znów ponarzeka na kwaśne pomarańcze, a Lidka opowie, jak się pobeczała na środku ulicy, gdy sklepowa wcisnęła jej zepsutą szynkę".

Przez codzienność Basi, Maryli i ich rodzin coraz częściej przewijają się tematy, które chciałaby odsunąć od siebie i zostawić innym. Nie martwić się, nie zastanawiać, czy ich zachowanie nie będzie postrzegane jako niewłaściwe i nie stać przed wyborami, z których każdy może kiedyś uderzyć rykoszetem w rodzinę. Związki zawodowe, Solidarność, wizje strajków, zawsze czujne Służby Bezpieczeństwa, milicja i ZOMO - to niechciane słowa, które coraz bardziej wżerały się w ich codzienność.

W ciągu tego roku wiele się zmieni a kobiety będą miały poczucie, że świat osuwa im się spod stóp. Najpierw drobne kamyczki, potem stopniowo coraz większe aż w końcu ruszy lawina... Wszyscy przeczuwali, że stanie się coś złego a jednocześnie każdy myślał, każdy chciał wierzyć, że te wszystkie złe rzeczy się nie wydarzą. Ale się wydarzyły.

Rok z życia Uniszewskich i Wieczorków, opisany w "Sztucznym miodzie" to czas próby na wielu płaszczyznach. Decyzje kobiet niejednokrotnie mnie zaskakiwały, pokazując jak wiele odcieni szarości może mieć codzienność, jak łatwo się w niej zagubić. Jak walczyć o rodzinę, o uczucia, o poczucie bliskości i to wszystko, co sprawia, że sen będzie spokojniejszy a jutro mniej straszne? W takich momentach łatwo zwątpić, pogubić się w sobie, w swoich problemach i pragnieniach...

"Uniszewski też nie powie (...), że w małżeństwo wkradł się chłód, że przebrzmiały już wszystkie pragnienia, że pozostały już tylko zakupy do zrobienia, pranie do powieszenia i pościel, która coraz mniej by nimi pachniała".

.

Mętlik w ich głowach potęguje świadomość, że żyją w czasach, kiedy to poglądy polityczne decydują o wartości człowieka. Czy na pewno chcą, aby w takiej Polsce dorastały ich dzieci? W kraju, gdzie kolejki ustawiają się do pustych półek, paczki z zagranicy są witane z niedowierzaniem a myśli o represjach skłaniają do nielegalnej emigracji?

"Strajki studenckie kontra wiece partyjnych młodzieżówek. Czerwone krawaty kontra rozciągnięte swetry. Slogany przeciwko odzewom. Gazety przeciwko ulotkom. A między tym wszystkim dzieci. Ich dzieci".

"Sztuczny miód" to bardzo, bardzo wartościowa lekcja o czasach bardzo trudnych, kiedy to wichry historii usiłują zburzyć wiarę w ludzi, w siłę rodziny i mocno zachwiać marzeniami o wolnej Polsce.

Czekam na kontynuację, z dużą niecierpliwością.

Barbara Uniszewska jest pielęgniarką w Cenralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach przyjaźni się z również pracującą w szpitalu Marylą Wieczorek. Mimo przyjaźni kobiety różni styl bycia, Uniszewską pociąga wielkomiejskie życie, podczas gdy Wieczorkowa, woli rodzinne życie, tak kultywowane na Śląsku. W ciężkich latach 80-tych kobiety dzielą troski o zaopatrzenie swoich rodzin, choć obie mają to szczęście, że ich mężowie mogą liczyć na specjalne przywileje, Baśki mąż Albert jest milicjantem, podczas gdy mąż Marylki Waldek jest górnikiem. W rok 1981 wchodzą z nadzieją, że nawet jeśli nie będzie lepszy, to nie będzie gorszy niż poprzedni. Kolejne miesiące przynoszą zawieruchę w ich życiu, a ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę, zwłaszcza gdy po wybuchu strajku w kopalni, ich mężowie staną po przeciwnych stronach barykady.

W powieści „Sztuczny miód” przenosimy się na Śląsk i razem z jej bohaterami przeżywamy rok 1981. Możemy razem z Baśką i Marylą cieszyć się z dostawy karpi, kupioną z Mody Polskiej bluzką, przeżywać kłopoty szkolne dzieci, troski związane z pracą mężów, a także razem z Baśką romantyczne uniesienia, niekoniecznie u boku męża.

Jednak to na co najbardziej zwróciłam uwagę, to buzujące nastroje społeczne. Wolne Związki Zawodowe „Solidarność” coraz śmielej upominają się o prawa robotników, papież Jan Paweł II praktycznie poparł działania „Solidarności”, komunistyczna władza zaczyna zauważać, że traci poparcie. Waszut kilkukrotnie ustami swoich bohaterów podkreśla, jak bardzo został podzielony naród, jak zostały skłócone i podzielone rodziny „szczelina przebiega przez ten kraj, nawet rodziny. Zaraz wszyscy do niej wpadną”. Bohaterki wielokrotnie zastanawiają się, czy tworzenie specjalnych sklepów dla milicjantów, a jak zapowiada władza, wkrótce dla górników, nie jest kolejnym sposobem komunistów na stworzenie kolejnych podziałów i zantagonizowanie grup społecznych. Wieczne braki w zaopatrzeniu powodowały, że zdesperowani ludzie stawali się w stosunku do siebie coraz bardziej wrodzy. Jednocześnie w śląskich rodzinach wciąż utrzymywany był kult pracy i zasada trzymania się razem. Członkowie rodziny muszą się wspierać, choć często nie jest to łatwe. Wielu ludzi nie chce już mieszkać w kraju rządzonym przez komunistów, kraju bez przyszłości i wybiera „wolność”. Ci. którzy mają rodziny za granicą, postanawiają do nich dołączyć. Ta decyzja często rozbija nawet najbardziej zżyte rodziny. Komunistyczna władza nieprzychylnie patrzy na kontakty z obywatelami innych krajów, więc kontakt z tymi poza granicami będzie mocno utrudniony.

Gdy w grudniu wybuchają strajki, Waldek Wieczorek dołącza do strajkujących, podczas gdy Albert Uniszewski dostaje rozkaz złamania strajku. Po dramatycznych wiadomościach o wydarzeniach w kopalni Staszic, Jastrzębie i Manifest Lipcowy, Maryla błaga męża o powrót do domu. Waldek najlepiej tłumaczy, dlaczego strajk musi trwać „Będziemy tu walczyć za tych, do których strzelali, i za tych, których spałowali, za roztrzaskaną figurkę świętej Barbary i za kobietę, którą ZOMO tak skopało, że poroniła.” Po czym dodaje, aby uspokoić małżonkę „Wygramy, zmusimy ich, aby zakończyli tę całą wojnę.” Waldek nie zdaje sobie sprawy, że „Oni” nie zamierzają się łatwo poddać. Gdy do szpitala, w którym pracują Baśka i Maryla zaczynają zwozić rannych, kobiety, których mężowie jeden z wyboru, drugi z rozkazu stanęli przeciwko sobie, muszą zmierzyć się z własnymi lękami „Patrzyły na siebie, przyglądając się własnym lękom, takim samym, choć chwilę wcześniej ich mężowie stali po przeciwnych stronach kopalnianego muru, choć inaczej będzie kiedyś mówiła o nich historia.

Basi przemknęło przez myśl, że to przecież nie stało się dziś, nawet nie wczoraj czy miesiąc temu. Dlaczego tego nie powstrzymali?”

Jednak to, co wydarzyło się w 1981 roku i to, co wciąż jątrzy się, ta zaropiała rana, ten podział, który wciąż jest wykorzystywany dziś przez różne opcje polityczne, to najgorsza zbrodnia „wysłanie brata przeciwko bratu, nakazanie sąsiadowi, żeby walczył z sąsiadem.”

Choć gdy miały miejsce wydarzenia opisane w powieści miałam rok, to jako mieszkanka Śląska w codziennych podróżach po regionie napotykam się na murale, tablice pamiątkowe upamiętniające tych, którzy wtedy stanęli przeciwko komunistom, tych którzy zginęli, którzy zostali ranni czy zostali represjonowani. Niestety te wydarzenia zacierają się w ludzkiej pamięci coraz bardziej i mam wrażenie, że są mało znane poza Śląskiem.

Mam nadzieję, że powieść Waszut przypomni o nich, przypomni o tym, że musimy być zjednoczeni, aby nie powtórzyły się strajki i ich pacyfikacje sprzed 43 lat.

Polecam serdecznie tę powieść i liczę na jej kontynuację, chciałabym się dowiedzieć, jak potoczyły się dalsze losy dwóch przyjaciółek i ich rodzin.

Solidarność i stan wojenny wprowadzony w Polsce 13 grudnia 1981 roku zacierają się już w pamięci ludzi, podobnie jak druga wojna światowa, czy inne wydarzenia historyczne. Jestem zatem wdzięczna autorce, że w swojej najnowszej książce sięgnęła właśnie po ten temat i postanowiła odświeżyć wspomnienia, bo ponad czterdzieści lat, to szmat czasu i wiele faktów z tamtych lat już zatarło się w ludzkiej pamięci. Opowiedziana historia nie była w stanie mną wstrząsnąć, bo ja to przeżyłam, jestem jej naocznym świadkiem, wciąż tamte lata są we mnie żywe. Byłam wtedy młodą kobietą, która niedawno wyszła za mąż, oczekującą narodzin swojego pierwszego dziecka, miałam swoje marzenia i oczekiwania. Moi rodzice natomiast należeli do Solidarności. Pamiętam doskonale, jakim szokiem było dla mnie mijanie biura Solidarności z powybijanymi szybami, rano 14 grudnia 1981 roku, gdy jechałam do pracy, a potem jak traktowano moich rodziców, dając im odczuć, jak bardzo źle postąpili, stając po stronie Solidarności. Pamiętam też naszą wielką radość i łzy, gdy w końcu pozwolono Janowi Pawłowi II na pielgrzymkę do Polski, w czasie gdy dyktatura komunistyczna wolałaby go nie wpuszczać do kraju, doskonale bowiem zdawali sobie sprawę, co ta wizyta może oznaczać dla uciemiężonego narodu. Przeczuwali, że Papież wleje w serca Polaków nadzieję na lepsze jutro i sprawi, że opór narodu wzrośnie. Jan Paweł II w homilii wygłoszonej pierwszego dnia w katedrze warszawskiej, zanegował koncepcje propagandowe władz.

„Sztuczny miód” to ważna i poruszająca powieść o niepewnych czasach u schyłku PRL-u, przedstawiająca sytuację robotników na Śląsku tuż przed 13 grudnia 1981 r., zanim w Polsce został wprowadzony stan wojenny, a władzę w kraju przejęła Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego (WRON).

Sabina Waszut doskonale zobrazowała sytuację na Śląsku rok przed wprowadzeniem stanu wojennego, oddała głos dwóm bohaterkom Basi Uniszewskiej i Marylce Wieczorek. Obie pracują w katowickim szpitalu jako pielęgniarki, z tym że jedna z nich jest żoną milicjanta, a druga żoną górnika działającego w Solidarności, pracującego w kopalni Wujek.

Obie kobiety łączy zawód, lecz dzieli status materialny. Basia żyje na zadowalającym poziomie, którego wielu jej zazdrości. Ma eleganckie M-3, chodzi do kina, spotyka się z koleżankami, uważa się za nowoczesną kobietę, natomiast Marylka ma typową dużą zżytą śląską rodzinę.

Marylka Wieczorek nie lubiła rozmawiać o polityce, nie rozumiała jej, a nawet lękała, chociaż wszyscy wokół o niej rozmawiali, uważając się za specjalistów. Wpisała się wraz z mężem do NSZZ „Solidarność”, choć złe przeczucia jej nie opuszczały.

Basia, gdy w kraju zaczynało wrzeć, w oczach znajomych widziała dezaprobatę, w pracy musi udawać, że nie słyszy szeptów za jej plecami. Koleżanki i koledzy nie rozumieli, że Albert nie jest z tych, którzy używają pałek na robotników, że w MO wykonuje zupełnie inną pracę. Jednak sam fakt, że był milicjantem, wystarczył, by spoglądano na nią spode łba.

W opisanych przez autorkę czasach Polacy opuszczali kraj w każdy możliwy sposób i za granicą prosili o azyl, a w Karlinie odkryto złoże ropy, które dawało nadzieję na bogactwo narodowe. To czasy, gdy w niewielkim Karlinie na Pomorzu w niebo wzbił się słup naftowego ognia. Płomienie szalały, a media okrzyknęły PRL nowym Kuwejtem. Ludzie żyli z dnia na dzień, ważne było to, co dzisiaj, i ewentualnie najbliższa przyszłość, historii znać nie musieli. Czasy, w jakich przyszło im żyć, nie były łatwe, ale zanosiło się na to, że nadchodzą gorsze niż te, do których przywykli.

Nadchodzi jednak dzień, gdy wybuchną strajki i obie kobiety będą zmuszone dokonać wyborów najtrudniejszych w swoim życiu. Chciałyby chronić siebie i swoich bliskich, ale machina niepokojów już ruszyła, więc cokolwiek zrobią i tak nie będzie miało to znaczenia. Z perspektywy dwóch przerażonych kobiet świat jawi się zupełnie inaczej. W ogóle nie interesowały się polityką, chciały tylko normalnie żyć, nie liczyło się dla nich, kto ma rację.

Wtedy ludzie myśleli, że „władza musi się poddać, jeśli cały naród tego chce”. Nie zdawali sobie sprawy, jak bardzo się mylą i jak blisko jest już to, co władza, zamierzała zrobić ze zbuntowanym narodem. To kobiety w swej mądrości czuły, że tam w Warszawie tak po prostu nie ugną się pod żądaniem ludu. Był to czas, gdy młodzież musiała dokonywać wyborów, których nawet dorośli dokonywać nie potrafili. Strajki, wiece, slogany i odezwy, gazety i ulotki a między tym wszystkim syn Marylki i córka Barbary. Obie czuły jednakowy lęk o swoje dzieci. Poglądy podzieliły Polaków, rodziny domowników. Gdy czasy stają się trudne, to rodzina jest bardzo ważna. Obie kobiety to wiedzą i czują.

Marylka miała z rodziną wyjechać w góry, a patrzy za odchodzącym mężem, który wraz z innymi górnikami idzie do kopalni strajkować, bo nie mógł postąpić inaczej. Albert otrzymał rozkazy i niezależnie od tego, czy mu się to podoba, czy nie musi je wykonać.

To wszystko o czym pisze Sabina Waszut, jest mi doskonale znane. Akcja „Sztucznego miodu” została rozpisana przez autorkę na przestrzeni jednego roku. Zaczyna się w grudniu 1980 roku, a kończy na 13 grudniu 1981 r., który niechlubnie zapisał się na kartach naszego kraju. Emocje związane z tamtymi zdarzeniami dawno się zatarły, ale pozostała pamięć o ofiarach kul, wystrzelonych przez rodaka, bo o tych, którzy stali po drugiej stronie pamiętać raczej nikt nie chce, chociaż niejednokrotnie byli to uczciwi i dobrzy ludzie. Niestety znaleźli się w złym miejscu i w złym czasie, a te zdarzenia już na zawsze położyły się cieniem na ich dalszym życiu.

I byli także tacy, którzy sprzedali swoich braci jak Judasz. Udawali dobrych i przyzwoitych, po wszystkim ukryli się w cieniu historii, a potem wypłynęli w innym miejscu i w innym czasie, gdy zapomniano o tym, co zrobili.

„Sztuczny miód” to nie tylko opowieść o górniku i milicjancie, ale przede wszystkim o ich żonach, które chciały żyć spokojnie i wychowywać swoje dzieci, a zostały wbrew sobie rzucone w odmęty historii. Historii, która wszystkich wciągnęła i zmieliła na drobne, bo byli w niej tylko małymi trybikami. Nie było wtedy szacunku ponad podziałami, polityka tak samo, jak dziś skutecznie dzieliła ludzi. Stawiała po przeciwnych stronach muru. Przecież lepiej rządzi się skłóconym narodem, który skacze sobie do oczu, bo za jego plecami rząd może wprowadzać, co chce i nikt tego nie widzi. Prosty lud jest tylko narzędziem w ręku rządzących do osiągnięcia ich celów.

„Sztuczny miód” to piękna i prawdziwa historia upleciona z opowieści widzianych oczami tamtych ludzi. „Historia wciąż pokazuje nam, że nawet najszlachetniejsi ludzie robią czasem złe rzeczy, a ci z pozoru źli potrafią postąpić przyzwoicie” — napisała autorka w posłowiu. Napisała też, że nie chce zakłamywać historii, „dlatego w książce pojawił się obraz Jana Pawła II, taki, jaki, widziało wówczas praktycznie całe społeczeństwo, bez choćby najmniejszej rysy, i choć obecnie dostrzegamy mrok tamtego pontyfikatu, o zasługach dla wolnej Polski nie powinniśmy zapomnieć”. Wielka szkoda, że na koniec padły takie słowa, zupełnie niepotrzebnie.

„Sztuczny miód” autorstwa Sabiny Waszut przenosi nas w czasy PRL-u, które dla wielu Polaków były przełomowe, trudne i pełne nadziei. To właśnie tutaj na Śląsku poznajemy Baśkę i Marylkę, które są pielęgniarkami w Centralny Szpitalu Klinicznym w Katowicach. Baśka ma męża milicjanta, natomiast Marylka ma typową śląską rodzinę z mężem górnikiem działającym w Solidarności. Są to silne, niezależne i odważne kobiece postacie, ale także pełne wątpliwości, lęków i tęsknot. Ich losy splatają się z historią Śląska, regionu bogatego w tradycje, kulturę i język, ale także napięcia, konflikty i podziały.

Autorka z wielką pasją i szacunkiem oddaje klimat tamtych lat, pokazując jego blaski i cienie. Jej powieść to nie tylko warstwa historyczna, ale przede wszystkim poruszająca i uniwersalna historia o ludziach, którzy musieli zmierzyć się z własnymi uczuciami, wartościami i wyborami w obliczu wielkich zmian. Jej bohaterki do postacie nakreślone z wyczuciem, pokazując łącząca je przyjaźń z jednoczesnym zwróceniem uwagi na dzielące je aspekty, takie jak światopogląd czy status społeczny.

„Sztuczny miód” to powieść-wspomnienie, czasów PRL-u i wydarzeń, które wtedy miały miejsce. Jednocześnie przy tym zmusza do refleksji nad wartościami takimi jak miłość, przyjaźń, rodzina, które są ponadczasowe i ponadpodziałowe. To historia, która zachwyci szczególnie tych, którzy lubią dobrze napisaną, mądrą i ukazującą wiernie realia literaturę obyczajową 🌼.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @wydawnictwo_wab, a Autorce @sabinawaszut za wspaniałą lekturę (współpraca reklamowa) 🩷.

Przyszła pora na życiową książkę, która opowiada o czasach PRL na Śląsku.

Miłość, zdrada, wojny domowe, kartki na żywność...

Mnie jeszcze szczęśliwie nie było w tych czasach, bom urodziła się dopiero w 1991.

Ale oczywiście wiele słyszałam o tym jak się wtedy żyło.

Były pieniądze, nie było na co wydawać.

Cytując klasyka "ocet na półkach i pusta lada".

W książce Sabiny Waszut mamy relacje niejako z pierwszej ręki, bo mimo, że postaci są fikcyjne to wydarzenia w nich zawarte są prawdziwe, są zlepkiem wielu historii prawdziwych ludzi.

Przyznam, że książkę czytałam z przyjemnością pomimo tego, że akcja nie była jakoś bardzo dynamiczna.

Raczej płynęła sobie swoim rytmem, powoli, jednostajnie aczkolwiek bez grama znużenia.

Z jednej strony mamy MO, z drugiej Solidarność.

A w środku wszystkiego kobiety i dzieci...

Głównie skupiamy się na dwóch paniach, po dwóch stronach barykady jednakże każda z nich przeżywa swoje własne dramaty, rozterki, wyzwania.

Zmagają się z trudną codziennością jak i wieloma innymi problemami.

Dodatkowym plusem oprócz poznania rzeczywistości w Polsce Ludowej, jest oczywiście kochany Śląsk.

I chociaż osobiście jestem z tego Dolnego, prosto ze stolicy - Wrocławia, to na Górnym mam ogrom familii.

Również w Chorzowie Batorym, Katowicach, Rudzie Śląskiej etc.

I wspominana nie raz nie dwa kopalnia Wujek jest mi bliska, wszak moi wujowie w niej pracowali, strajkowali, przeżyli wybuchy lub cudem ich uniknęli mając inną zmianę czy też wolne.

Miło było przyjrzeć się temu trudnemu okresowi w dziejach naszego kraju i polecam serdecznie, gdyż faktu rzeczywistości mamy przedstawione w formie powieści obyczajowej, więc są łatwe do przyswojenia, takie wplecione w fabułę a nie głowę fakty.

Warto poznać tę propozycję.

"Sztuczny miód" zachwyca realizmem i przenikliwym wglądem w ludzkie zmagania i dylematy. Sabina Waszut wspaniale ożywiła literacko ważne, burzliwe czasy – postaci, emocje i zwykłą codzienność. Historia Baśki i Marylki silnie zakorzeniona jest w śląskich, peerelowskich realiach. Dbałość o detale i plastyczna proza Sabiny Waszut przenoszą czytelnika w czasie i przestrzeni – na szpitalne korytarze Centralnego Szpitala Klinicznego, katowickie ulice osiedla Tysiąclecia i Wincentego Pola, do kopalni "Wujek", do mieszkań, zatłoczonych autobusów, kin i kawiarni. To powieść, która pozwala poczuć ciężar kobiecych zmagań – lęk i pragnienie ochrony bliskich, łączenie życia zawodowego z troską o dom i rodzinę. Sabina Waszut z wrażliwością podejmuje kwestie dotyczące miłości, zdrady, zaufania i lojalności. I wspaniale ukazuje niuanse, przeróżne odcienie życia i uczuć.

Poruszająca, wartościowa literatura obyczajowa. Opowieść o sile rodzinnych więzi, przyjaźni, odwadze i trudnych wyborach. O ludzkiej solidarności i życzliwości ponad podziałami. Pięknie napisana. Takie powieści czyta się jednym tchem i poleca z przyjemnością.