Audiobook Spowiedź kochanki mp3

Kiedy Ewa przechodzi załamanie nerwowe, mocno namawiana przez bliskich, udaje się do kliniki w Szwajcarii. To właśnie tam poznaje Annę, kobietę, która okazuje się niezwykła. Po mimo że ma ponda 70 lat, ona zatrzymała się w momencie, kiedy miała ich 43. Pogrążona we własnym świecie, rozmawiająca z ukochanym, którego obok niej nie ma, dość cicha i spokojna – taka właśnie jest. Ewa zbliża się do niej, a kiedy kończy leczenie, wraca, aby poznać bliżej jej niezwykłą historię. Historię kochanki, która mocno kochała, wiele wycierpiała. Jak wyglądało życie Anny? Czego dowie się o nim Ewa?

Książka napisana jest w formie wywiadu i mnie ta forma przypadła do gustu. Historia Anny okazała się dość emocjonująca, ukazująca zupełnie inne oblicze kochanki. Śledziłam ją z dość dużym zaciekawieniem, pragnąć, poznać zakończenie. Niejednokrotnie się wzruszyłam np. podczas czytania pięknych listów miłosnych.

Jest to jedna z tych cieńszych pozycji, książka ma niecałe 190 stron. Czyta się ją naprawdę szybko, dla mnie była na jedno podejście.

Głównych bohaterek w sumie mamy dwie – Annę i Ewę. Obie są postaciami dość ciekawymi, dającymi się lubić. Niestety nic więcej niż wcześniej wam o nich nie powiem, musiałabym zdradzić zbyt wiele z książki.

„Spowiedź kochanki” to książka, z którą spędziłam dość miło czas i moim zdaniem warto ją przeczytać. Polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Spowiedź kochanki" Katja Dembska.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu [Adres usunięty].

"Życie kochanki jest jak taniec na kruchym lodzie. Zwłaszcza gdy kocha się... za bardzo"

Słowo kochanka, z czym się kojarzy? To ta, która zabiera cudzych mężów, ta, która rozbija rodziny. Ta, przed którą inna kobieta- żona cierpi. Przez nią innej kobiecie wali się świat na głowę. Zła, okrutna, bezczelna, bez serca, perfidna, nienawidzimy ich, nic dobrego o nich nie powiemy...

A gdyby tak, przyjrzeć się jej z bliska? Odkryć czym naprawdę się kieruje? Może kocha, tęskni, cierpi, może nie jest wcale taka najgorsza i podła...

Ewa podczas trzymiesięcznego pobytu w klinice w Szwajcarii leczy załamanie nerwowe. Poznaje tu 76-letnią pacjentkę Annę, kobietę, która zatrzymała się umysłowo w czasie, w wieku 43 lat. Żyje w swoim świecie, nie dopuszcza do siebie myśli ani o aktualnym wieku, ani o śmierci swego ukochanego. Stroi się na spotkania z nim, czeka na telefon, prowadzi z nim rozmowy.

Potem Ewa jako pracownik naukowy katedry psychologii, zajmuje się przypadkiem Anny, prowadzi z nią rozmowy, jest zafascynowana umysłem pacjentki. Bo Anna jest wyjątkowa, jakby nie z tego świata, nie z tej epoki. Ewa jest całkowicie pochłonięta jej osobą, zafascynowana do tego stopnia, iż każdą jej myśl to ona zajmuje, stała się jej obsesją.

Dzięki tej książce zyskałam nowy punkt widzenia. Kochanki jako tej skrzywdzonej.

Zobaczyłam tu kobietę cierpiącą, żyjącą marzeniami, nadzieją na szczęście. Poznałam jej codzienność, samotne spędzane święta, kiedy to najbardziej czuje człowiek brak bliskich, musiała zadowolić się okruszkami czasu, jaki mężczyzna jest jej w stanie ofiarować. Zastanawiając się, co on aktualnie robi, gdzie i z kim jest, może w łóżku z żoną... A ona w tym czasie siedzi i tęskni za nim...

Przyznam, iż żal mi Anny, jestem zła na Jerzego, wykorzystał tę kobietę, grał na jej uczuciach, dając w zamian ulotne chwile szczęścia, poczucia bycia kochaną. Biedna, zakochana w nim, nie ułożyła sobie życia, skazała się na wiele lat samotności.

" Ciągłe pasmo nieszczęść przeplatane kilkoma chwilami szczęścia..."

"Wierzyła uparcie, że jej związek jest darem nieba"

"Kochanka po prostu kocha i nie oczekuje. Bo oczekiwać nie może. Bo jest kochanką. Tą drugą. Tą bez papierka. Nic nie może tak naprawdę"

"Nie ma przypadkowych spotkań w życiu. Ludzie nie pojawiają się na naszej drodze ot tam. Każdy napotkany człowiek jest albo lekcją do przerobienia, albo prezentem. Wszystko jest po coś"

To bardzo nostalgiczna opowieść skrzywdzonej kobiety, wierzącej, że kiedyś zazna wreszcie szczęścia u boku ukochanego.

Tytuł doskonale odzwierciedla to co autorka nam przekazuje- właśnie spowiedź to trafne określenie. Forma tej książki jest niezwykła- jakby wywiad, przeplatany listami i wierszami pisanymi przez Annę. Są też rozmowy telefoniczne Anny z ukochanym, a także wplecione są bieżące sceny z życia Ewy.

Szczerze ? Nie czyta się tej pozycji łatwo i szybko, mimo iż zawiera niespełna 200str. Jest wymagającą lekturą, trzeba "przetrawić" poszczególne sceny, przemyśleć. Moje myśli podczas czytania- psychologiczne aspekty, mało wiemy o romansie w sensie fizycznym, gdyż użyto bardziej filozoficznego języka, metafizyczne przeżycia, nie ma tu opisów zbliżeń.

Przywołało mi to wspomnienie twórczości Paulo Coelho, choć czytałam jedną książkę autora, ale śmiało stwierdzam, iż mamy tu podobny styl.

Poszukałam w internecie informacji o autorce i okazuje się, że jest [Adres usunięty]. nauczycielką filozofii.

Jeśli lubicie takie "inne", nieszablonowe powieści z pewnością spodoba Wam się ta pozycja. Podczas czytania czułam się jakby przytłoczona, mną podobnie jak Ewą zawładnęła historia Anny, siedziała mi w głowie kiedy musiałam oderwać się od czytania, do swoich obowiązków. Nie, nie żałuję czasu spędzonego z tą książką.

To wspaniałe uczucie, kiedy książka pokaże czytelnikowi nowy punkt widzenia na dany temat, a potem zostaje w pamięci na długo po jej przeczytaniu.

Pacjent i lekarka. Anna, kochanka, która zatrzymała swój umysł na chwilach przeżytych z ukochanym. Ona po rozwodzie, on w małżeństwie z dwójką dzieci. Ich miłość narodziła się niespodziewanie. Nawet po jego odejściu bohaterka nie potrafi sobie poradzić z tą stratą. Książka została napisana w formie naprzemiennych narracji lekarki i kochanki. Choć początkowo wydawała mi się zwykłą historią jakich wiele, ostatnie kilkadziesiąt stron nie mogłam spokojnie odłożyć jej do kolejnego dnia.

Katja Dembska pokazuje, jak silna może być niespodziewana miłość. Okazuje się, że potrafi przetrwać wiele, a lekarka, która zajmuje się dobiegającą już osiemdziesiątki Anną, cała wczuwa się w jej sytuację. Zawsze miło jest móc zagłębić się w tak wciągającą publikację. Z tego też względu postanowiłam nie przechodzić obojętnie obok tego wydania. ,,Spowiedź kochanki" Katji Dembskiej to świetna propozycja dla osób, które lubią zagłębić się w lekturę, w której nie brakuje sporej dawki emocji.

Miłość rozpisywana jest na wiele powieści a każdy autor inaczej widzi ten bogaty w emocje wątek. Nie zawsze jednak trafiamy na romantyczne podejście do tematu i czasami pojawia się więcej goryczy aniżeli byśmy tego oczekiwali. I właśnie na przekór wszystkim Katja Dembska pisze o tej miłości, która jest gorzka i trudna do przełknięcia, ale robi to w sposób bardzo intrygujący.

Krótka forma, ponieważ powieść liczy sobie niespełna dwieście stron, pozwala nam wejść w umysł głównej bohaterki i zrozumieć czym się kieruje w aktualnej sytuacji. A trzeba przyznać, że znalazła się w punkcie przełomowym, niestety dość znanym wielu kobietom. Czasami coś lub ktoś kto bardzo jest nam potrzebny nie rozumie naszych uczuć i oddala się od nas a wówczas my tracimy grunt pod nogami i zupełnie nie wiemy jak się zachować.

Ewa pracuje na wysokim, cenionym stanowisku a jednak nie uchroniło ją to przed załamaniem nerwowym. Trafiła więc do szwajcarskiej kliniki, by móc stanąć na nogi a tam poznała Annę, starszą panią, która zatrzymała się umysłowo w wieku czterdziestu trzech lat. I tak rozpoczyna się opowieść o niespełnionej miłości, która zrujnowała człowieka, o rozmowie z duchami oraz powrót do demonów przeszłości, które tak mocno trzymają w swoich objęciach, że nie pozwalają złapać pełnego oddechu.

Chociaż fabuła jest krótka i ma na tyle potencjału, że aż się prosiło, by rozwinąć akcję to muszę przyznać, że otrzymałam wszystko co niezbędne. Zaintrygowały mnie losy bohaterek, które zostały dobrze wykreowane a w dodatku klimat historii zrobił tutaj porządną pracę. Chętnie poczytałabym więcej o życiu Anny, ponieważ okazała się niebanalną postacią a i sama autorka poruszyła w swojej książce wiele ważnych kwestii, jednak jak na opowiadanie i tak otrzymałam sporo niezbędnych szczegółów.

Z miłym zaskoczeniem przyznaję, że "Spowiedź kochanki" umiliła mi wieczór a jedynym zauważalnym minusem jest niewykorzystany potencjał. Książkę śmiało można było pociągnąć jeszcze przynajmniej o taką samą ilość stron, ponieważ wiele mogło się jeszcze wydarzyć. Jednak skupiając się na tym co otrzymałam przyznaję, że podobała mi się wizja miłości wykreowanej przez autorkę a losy bohaterek przypadły mi do gustu.

Kochanka … Ta druga … Często żyjąca z boku, w ukryciu, w cieniu rodziny … Nie mająca żadnych praw do ukochanego. Często zwodzona i oszukiwana. Godząca się na taki styl związku. Z utęsknieniem czekająca, kiedy znajdzie dla niej wolną chwilę między swoim życie rodzinnym a pracą. Ale jak długo można żyć w takiej niezdrowej relacji? Czy całe życie można być kochanką? Chyba, że obu stronom taki wolny układ odpowiada ...Niebezpiecznie robi się, gdy pojawi się miłość i pragnienie bycia z nim na stałe … Przekonajmy się, czy kochanka potrafi kochać … Czy taki związek jej odpowiada? Jakie ma marzenia?

Ewa przechodzi załamanie nerwowe i leczy się w klinice w Szwajcarii. Tam poznaje inną kobietę, Annę, która żyje we własnym, wewnętrznym świecie. Dla ponadsiedemdziesięcioletniej Anny czas się zatrzymał, gdy miała czterdzieści trzy lata. Cierpi na amnezję i nieustannie z kimś rozmawia. Ze swoim ukochanym, który już nie żyje, ale ona nie dopuszcza do siebie takiej myśli. Prowadzi z nim dialogi o codziennym życiu, dzieli się radością i smutkiem, snuje marzenia i czeka na niego … Ewa nawiązuje z Anną nić porozumienia, kobieta troszeczkę się przed nią otwiera. A dla naukowca to znakomity przypadek do obserwacji i badań naukowych. Ewa właśnie z tych bardzo intymnych rozmów dowiaduje się, że Anna była tą drugą, kochanką. Ma możliwość wniknąć w świat kochanki, spoglądać na życie z jej punktu widzenia, poznaje jakie zagrożenia niesie taka relacja, i jak często się kończy. Czy bycie tą drugą to szczęście? A może raczej kara?

„Życie to nie czas na zaspokajanie własnych pragnień. Życie to droga bólu. A cierpienie uszlachetnia”.

Rozmowy prowadzone między kobietami poruszają bardzo istotne kwestie życiowe, wyłania się z nich obraz rozgoryczonej kochanki, dowiadujemy się, jakie ma marzenia i oczekiwania. Cały czas się łudziła, że mężczyzna zostawi rodzinę i zwiąże się z nią. Jaką decyzję mężczyzna by nie podjął, zawsze ktoś będzie pokrzywdzony. Ale los zdecydował inaczej. Dlaczego przewidział takie rozwiązanie? A może to było najmniejsze zło?

Spowiedź kochanki to nostalgiczna rozmowa, szczera i odważna. Mimo, że Anna jest już dziś w szacownym wieku, nadal czuje się pożądana, pragnie kochać i być kochana. Targają nią namiętności, żyje wspomnieniami pięknych wspólnych chwil z ukochanym. I nadal nie niego czeka …

Dla mnie ta lektura była bardzo smutna. Kobieta zdradzona przez los, zwodzona przez tego, na którego całe życie czekała. Żyła we własnym świecie złudzeń. Aż skończyła w szpitalu psychiatrycznym, nie zniosła tego nieustannego napięcia. Czy warto było się aż tak bardzo poświęcić? Chyba, że te wspólne kradzione chwile wynagrodziły jej to z nawiązką …

Polecam, lektura stawia wiele pytań i wywołuje niepokój. Do jakich poświęceń jest gotowa kobieta dla radości i przyjemności życia?