Audiobook Psychopaci mp3

Czasami wydaje nam się, że książki oparte na faktach bywają specjalnie napisane tak, żeby szokowały. I są ludzie, którzy wierzą w owe wydarzenia i tacy, którym się wydaje, że bywają podkoloryzowane. I ci drudzy najrzadziej sięgają po takie lektury. Ale wiecie co? Mnie od zawsze bardzo interesowała ludzka psychika. Zdążyłam też zauważyć, że żadnego człowieka nie da się poznać do samego końca. I nie dlatego, że on sam na to nie pozwoli, tylko dlatego, że w momencie choroby psychicznej, działa on jak wyskakujące piłeczki z maszyny Lotto. Jeśli poruszony zostaje jeden odłamek, to kieruje nim ta jedna konkretna emocja, która w następnej chwili może zmienić swoje położenie. W jednej chwili z zapatrzonego w dal mężczyzny może wyjść demon, który w przypływie ogromnej wściekłości może zrobić drugiemu człowiekowi ogromną krzywdę. W tej książce poznamy historię psychiatry, który rozpoczął swoją pracę w szpitalu psychiatrycznym. Opowiada nam on swoją historię poprowadzoną w sposób sugerujący thriller psychologiczny. Zawsze wydawało mi się, że lekarze leczący ludzi w takich oddziałach muszą być twardzi i bezwzględni, którzy potrafią wyprzedzić możliwie występujące wydarzenia. I nasz psychiatra taki nie był. W obliczu zagrożenia życia był zwykłym przestraszonym człowiekiem, który miał resztki myślowe, by stosować się do wrogich zachowań swoich pacjentów określonym schematem działania. Pierwsza zasada brzmi, by w chwilach zagrożenia podtrzymywać rozmowę. Zadawać pytania, które sugerują, że nie jesteśmy tu dla ich komfortu, tylko by poznać przyczynę ich pobytu i odbyć na nich odpowiednie leczenie. I kiedy sobie o tym myślałam, to naprawdę jest inteligentne posunięcie, gdyż pacjent nie potrzebuje naszej konkretnej diagnozy, tylko zapewnienia, że mu pomogą. Oczywiście to tylko moje wnioski, gdyż opowieść ta nie rozkłada się na czynniki pierwsze, tylko skupia na trudnych przypadkach i ciężkich okolicznościach w jakich przyszło głównej postaci się znaleźć. Opisuje nam sam system opieki, jak to funkcjonuje w takiej placówce. Można by pomyśleć, że książka powstała ku przestrodze. Ale już dla kogo tą przestroga, to może lepiej niech każdy sam sobie odpowie;-) Dla mnie było to ciekawe doświadczenie, które pokazało dwie strony medalu. Pacjenta od strony lekarza i lekarza od strony pacjenta. Bardzo szybko się ją czyta, bo materiał jest wciągający, gdyż mocno nas szokuje. Mi się podobała, więc ją polecam:-)

Mam dla Was niezwykle przerażającą literaturę faktu. Autor, psychiatra Stephen Seager zabiera nas do kalifornijskiego szpitala psychiatrycznego Gorman State zamieszkanego przez najgorszych psychopatów.

Dajcie znać, czy skusicie się?

"Psychopaci” Stephena Seagera to pasjonująca i wciągająca książka, która przyciąga uwagę czytelnika już od pierwszych stron. Autor, znany ze swojego doświadczenia w dziedzinie psychologii, zabiera nas w podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, eksplorując zjawisko psychopatii w sposób zarówno naukowy, jak i przystępny. Książka jest podzielona na kilka rozdziałów, z których każdy koncentruje się na innym aspekcie psychopatii. Autor przedstawia nie tylko teoretyczne podstawy tego zjawiska, ale także liczne przykłady i studia przypadków, które ilustrują, jak psychopaci funkcjonują w społeczeństwie. Autor nie boi się poruszać kontrowersyjnych tematów, co sprawia, że lektura staje się jeszcze bardziej fascynująca. Styl pisania Stephena Seagera jest klarowny i przystępny, co sprawia, że nawet osoby niezaznajomione z psychologią mogą z łatwością zrozumieć przedstawiane koncepcje. Książka obfituje w praktyczne porady dotyczące rozpoznawania cech psychopatycznych w codziennym życiu, co czyni ją nie tylko pozycją teoretyczną, ale również praktycznym przewodnikiem. Jednym z największych atutów „Psychopatów” jest umiejętność autora do balansowania między nauką a narracją. Stephen Seager potrafi wciągnąć czytelnika w historie psychopatów, ich motywacje i konsekwencje ich działań, co sprawia, że lektura jest nie tylko pouczająca, ale także emocjonująca. Książka ma również swoje słabsze strony. Niektóre fragmenty mogą wydawać się nieco zbyt techniczne dla osób, które oczekują bardziej narracyjnego podejścia. Mimo to, całość jest spójna i dobrze przemyślana.

„Psychopaci” to znakomita lektura dla tych, którzy interesują się psychologią, kryminalistyką oraz mrocznymi aspektami ludzkiej natury. Stephen Seager w mistrzowski sposób łączy wiedzę naukową z fascynującymi historiami, co czyni tę książkę pozycją obowiązkową dla każdego miłośnika literatury faktu.

Polecam gorąco!

BRUNETTE BOOKS

Książka jest pełna pasji i emocji, a autor nie unika trudnych tematów związanych z okrucieństwem pacjentów. Jego relacja jest szczera i momentami mocno wstrząsająca. Seager w sposób bardzo osobisty przedstawia swoje przemyślenia na temat psychopatów, ich sposobu myślenia i działań, a także trudności w pracy z takimi osobami.

Lekarz zaczyna opowieść od swoich pierwszych dni w Gorman State, miejscu, w którym zjawisko przemocy i psychopatologii osiąga swoje apogeum. Szpital ten przyjmuje pacjentów, którzy nie tylko wykazują ekstremalne zachowania, ale także są niezwykle trudni do zrozumienia i jeszcze trudniejsi do rehabilitacji. Seager, mający doświadczenie z pracy w innych tego typu placówkach, jest zaskoczony skalą przemocy i patologii. Opisuje on codzienne interakcje z pacjentami, którzy często są manipulatorami, okrutnymi osobami. Są oni także doskonale przystosowani do manipulowania systemem. Za wszelką cenę chcą uzyskać korzyści lub unikać kary.

Autor nie tylko relacjonuje swoje doświadczenia zawodowe, ale także stawia pytania o naturę psychopatii i granice, w jakich psychiatria może pomóc pacjentom. Lekarz szczegółowo przedstawia przypadki niektórych z pacjentów, których spotkał na swojej drodze. Pokazuje on, jak psychopatia przejawia się w różnych formach, od bezwzględnych przestępców po osoby, które pozornie mogą sprawiać wrażenie normalnych. Jestem pewna, psychopaci są wśród nas.

Wielokrotnie Seager stawia pytania o moralność, etykę oraz skuteczność terapii. Opisuje, jak trudne jest radzenie sobie z pacjentami, którzy nie mają żadnego poczucia winy, nie potrafią odczuwać empatii. W książce przewija się także wątek dotyczący samego systemu psychiatrycznego i jego ograniczeń.

Wspomnienia Seagera to także portret jego samego, człowieka, który stara się zachować zdrowy rozsądek i empatię. Jest to bardzo trudne, ponieważ autor każdego dnia jest świadkiem brutalnych aktów przemocy i zła. Opisuje, jak trudno jest utrzymać równowagę między byciem profesjonalistą, a byciem człowiekiem. Psychiatra w takim miejscu czuje empatię, ale jednocześnie musi podejmować trudne decyzje o pacjentach.

Książka jest dobra, momentami nawet bardzo dobra, ale ma też swoje słabsze strony. Np. w wielu opisach może ona wydawać się nieco jednostronna. Seager w dużej mierze koncentruje się na negatywnych aspektach pracy w takim miejscu, co może dawać wrażenie pesymizmu i braku nadziei na poprawę. Ponadto, niektóre fragmenty są dość techniczne i mogą być trudne do przyswojenia dla osób nieznających się na psychiatrii.

Mimo to Psychopaci to bez wątpienia pozycja warta uwagi. Dla osób zainteresowanych psychologią, tematyką psychopatii oraz mrocznymi zakamarkami ludzkiej psychiki, książka Seagera będzie z pewnością ciekawym doświadczeniem. To lektura wymagająca, ale dostarczająca wielu cennych przemyśleń na temat granic ludzkiego zachowania i systemu opieki psychiatrycznej.

" [...] Ludzie są zwykle zaskoczeni, dowiadując się, że w Gomorze pacjenci i personel nie są rozdzieleni. [...]"

Uwielbiam czytać książki o szpitalach psychiatrycznych, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po reportaż Stephena Seagera pod tytułem "Psychopaci". W trakcie czytania uświadomiłam sobie, że już czytałam wcześniejsze wydanie tej książki. W niczym mi to nie przeszkadzało. Czasami warto sięgnąć ponownie po niektóre tytuły.

Autor pracował w Napa State Hospital — w jednym z największych szpitali USA dla psychicznie chorych. Trafiają tam też psychopatyczni mordercy, którzy są bardzo niebezpieczni. Na własnej skórze przekonał się o tym sam autor w pierwszym dniu pracy. Ja na jego miejscu już bym tam nie wróciła. A co zrobił Stephen Seager? Oczywiście standardowo wam tego nie powiem.

Poznacie tutaj przypadki dosłownie z piekła rodem, ale niestety nie są bardzo szczegółowo omówione. Ubolewam nad tym.

Plusem jest to, że autor w tym reportażu umieścił również swoją rodzinę i jej odczucia w stosunku do jego pracy.

Jeżeli lubicie True crime, to ta książka powinna przypaść wam do gustu.

Podsumowując stanowy szpital dla psychicznie chorych zwany potocznie Gomorą, nie jest bezpieczny dla pacjentów, jak i dla personelu. Prawie codziennie dochodzi tam do różnych przykrych incydentów. Łatwo tam stracić życie. Dlaczego gubernatorzy z tym nic nie robią? Pytanie niestety pozostanie bez odpowiedzi.

Zanim podejmiecie pracę w szpitalu dla psychicznie chorych, gdzie trafiają psychopatyczni mordercy skazani przez sąd prawomocnym wyrokiem, dwa razy się zastanówcie. Czy taka praca jest warta utraty zdrowia lub nawet życia?

Z literaturą faktu bywa różnie. Sama potrzebowałam czasu, aby z powieści fabularnych przeskoczyć na reportaże. Zupełnie nie wiem dlaczego, bo przecież lubię chłonąć nową wiedzę. Szczególnie tą typowo kryminalną lub tą, która rozkłada na czynniki pierwsze profile psychologiczne morderców. I tak trafiłam na propozycję od Stephena B. Seagera, który miał za zadanie wprowadzić w czytelnika w szok oraz pewne wątpliwości moralne.

Autor to wysokiej klasy psychiatra, który już wcześniej miał do czynienia z trudnymi przypadkami. Jednak dopiero praca w szpitalu psychiatrycznym Gorman State skłoniła go do napisania powyższej książki. Chciał przekazać nam złożoność ludzkiej psychiki, pozwolić czytelnikowi na własny osąd oraz prywatną analizę. Czytamy o różnych bohaterach, którzy podjęli się karygodnych czynów, którzy w mniejszym lub większym stopniu żałują swoich czynów. Jednak osobiście miałam w głowie przede wszystkim jedno pytanie: na ile jest to prawdziwe a na ile odgrywana skrucha materializuje się przed nami na rzecz wzbudzenia większych emocji u czytającego?

Sama treść warta jest poznania. Dobrze napisana, merytoryczne przedstawiona rozmowa z "mieszkańcami" Gomory pisana jest z perspektywy narratora, samego autora, który na bazie swoich wcześniejszych doświadczeń próbuje jak najlepiej zrozumieć psychologiczną stronę tych z którymi podejmuje się dialogu. Nie będzie to łatwe, bowiem jak wspomniałam wcześniej, nigdy nie możemy być pewni na ile socjopata jest w stanie wykrzesać z siebie chwilową prawdę. To działa jednak na korzyść czytającego, który nieustannie analizuje, chwyta wszystkie ciekawe nowinki pojawiające się w treści a także dostrzega pewną zależność pomiędzy osadzonymi.

Zabrakło mi jednak w tej książce bardziej szczegółowych opisów pacjentów. Najgroźniejsi z groźnych przebywali na jednej sali, mieli ze sobą kontakt i nie uznawani byli jako więźniowie a podopieczni co było skutkiem wielu nieprzyjemnych scen. My koncentrujemy się jednak bardziej na samym Stephenie, jego prywatnym życiu oraz przemyśleniach co z jednej strony jest ciekawe, ale z drugiej pozostawia pewien niedosyt. Współpracownicy oddziału również otrzymali swoje pięć minut mogąc wyjawić dlaczego zdecydowali się pracować właśnie w tym miejscu i chyba to z całej książki było najciekawsze - dlaczego drugi człowiek staje dobrowolnie oko w oko z potworami w ludzkiej skórze.

"Psychopaci" nie jest lekturą złą, ale pewne momenty warto byłoby dopracować. Zabrakło mi intensywniejszych wrażeń, które kojarzą mi się z tematem. Nie żałuję jednak swojego wyboru a nawet więcej - cieszę się, że zderzyłam się z miejscem takim jak Gomora, ponieważ poszerzyło to moje poglądy oraz wzbogaciło o nową wiedzę. Jeśli więc jesteście chętni wrażeń oraz lubicie książkowe wyzwania oparte na prawdziwym życiu - warto dać szansę propozycji od Stephena B. Seagera.