Audiobook Popioły i przeklęty król. Królestwo Nyaxii. Tom 2 mp3

To, co jest dla mnie najważniejsze w romantasy, to kreacja bohaterów i taka ilość akcji, żebym przez cały czas czytania czuła się maksymalnie zaangażowana – emocjonalnie i przez ciekawość. Wiecie, ja muszę wręcz chłonąć tę książkę całą sobą i zżyć się z postaciami tak bardzo, że kiedy przyjdzie moment mojego rozstania z nimi, nie będę chciała wypuścić tej historii ani z rąk ani tym bardziej z pamięci.

I Carissa Broadbent mi to daje, za każdym jednym razem. Takie same ciarki miałam, kiedy kończyłam „Żmiję i skrzydła nocy”, później „Córkę niczyich światów” i w końcu przy „Popiołach i przeklętym królu”. Tylko teraz było minimalnie trudniej, gdyż wiedziałam, że to drugi i jednocześnie ostatni tom przygód Orayi i Raihna. A jak bardzo ja nie chciałam się z nimi rozstawać.

Nie umiem powiedzieć, która część tej dylogii jest lepsza. Nie umiem wskazać za i przeciw w tym porównaniu, bo Carissa pisze niesamowicie równo. Tak właściwie, patrząc na to, że na ten moment wszystkie jej historie oceniłam na maksymalną liczbę gwiazdek, mam wrażenie, że Carissa przede wszystkim nie umie pisać źle. Jest pod tym względem naprawdę wyjątkowa.

Jednak o ile pierwsza część skupiała się głównie na turnieju, próbie przetrwania Orayi w tym mrocznym brutalnym świecie wampirów, do którego zdawałoby się, że nie pasuje, o tyle druga to zupełnie inna strona medalu. Tutaj Oraya już wie, że jest silna. Że została wybrana. A z kolei czuje się tak słaba przez uczucia do osoby, której tak ufała, a która gdzieś po drodze ją zdradziła. Ten tom skupia się na walce o tron, o władzę, o miłość, której nie da się wymazać. Oraz na historii jej i Vincenta, który mógł być najgorszą i najbardziej zepsutą istotą na świecie, będąc przy tym dobrym i naprawdę kochającym ojcem.

To właśnie ich wątek tak mnie poruszył w tej historii. To jak Oraya powolutku odkrywała fragmenty układanki, którą pozostawił dla niej Vincent. Jak z jednej strony zaczynała rozumieć ile złego wyrządził, a z drugiej nie mogła przestać za nim tęsknić i wybaczać mu wszystkie tajemnice, które doprowadziły ją do finałowego miejsca, które zamknęło jej żałobę i pozwoliło zrozumieć, że Vincent choć bardzo wzbraniał przed uczuciem, odkąd tylko ją zobaczył nie był w stanie zrobić nic więcej niż stać się ojcem. W tej części Oraya jest niesamowicie silna, zdeterminowana i odważna. Jest największym koszmarem wszystkich, którzy chcieliby sięgnąć po jej koronę. A jednocześnie otwiera się na Raihna. Carissa ma to do siebie, że tworzy bardzo złożone postacie. Z trudną przeszłością, z traumami, z którymi muszą walczyć. Postacie tak skrzywdzone, że zrozumienie, czym naprawdę jest miłość zajmuje dziesiątki stron, a wielkie słowa nie opuszczają ich ust od razu, na zawołanie. Ich relacja, budowanie więzi i zaufania, to był długotrwały proces, idealnie wręcz wykreowany, który śledziłam z zapartym tchem. Uwielbiam Orayę, uwielbiam Raihna, to jak się dopełniają, jak z jednej strony potrafią być podatni na ciosy, a z drugiej nic nie jest w stanie ich powstrzymać.

Ale oprócz tego uwielbiam też Mische, czy historię Vale’a i Lilith. Uwielbiam też world-building: kapryśnych i okrutnych bogów, świat podzielony między ludzi i domy wampirów walczące ze sobą o władzę i aprobatę bóstw. Mimo, że każda książka Carissy to niewątpliwa cegiełka, to jej powieści pochłania się błyskawicznie, nie mogąc oderwać się przez ilość akcji i plot-twistów, których praktycznie nikt nie byłby w stanie się domyślić.

Niesamowicie się cieszę, że to nie koniec tego uniwersum, że tym razem poznam trochę lepiej zupełnie inne postacie i inne miejsca tego świata, że jeszcze raz będę mogła zanurzyć się w związaną z wampirami fabułę. Wyczekuję trzeciego tomu z niecierpliwością, a jeśli Wy jeszcze nie czytaliście książek Carissy to pędźcie nadrabiać wszystkie tytuły.

Powiem szczerze, że po zakończeniu pierwszego tomu autentycznie bałam się co Oraya zrobi Raihnowi, bo czułam, że chłop ma przerąbane. 😬

I trochę rzeczywiście miał.

Nie tylko ze strony swojej… żony, ale też z każdej innej strony. 😅

Król, który na każdym kroku musiał udowadniać swoją wartość. Król, na którego za każdym rogiem czyhało niebezpieczeństwo. Król, który w każdej sytuacji musiał pokazywać swoją bezwzględność i brutalność, by po kryjomu chronić zwykłych ludzi. 👑

Do tego Oraya, która pozostaje znów uwięziona w zamku, z jeszcze większą ilością pytań niż przed turniejem. ⁉️

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tym tomie, ale wiem na pewno, że był przepełniony smutkiem i żalem, tęsknotą za miłością, którą oboje tak naprawdę nadal czuli. 😭

I przez prawie całą drugą połowę książki miałam w głowie tylko “No weź jej/jemu w końcu powiedz, że go/ją kochasz”. 😂

PS: No w końcu powiedzieli, ale musiałam długo czekać. Przepraszam za spojler. 🙈

I całkiem szczerze - pierwszy tom nieco bardziej mi się podobał, ale w tym również nie brakuje akcji i intryg, bo choć turniej się skończył, to każdy Dom toczy swoją własną grę, a zarówno Oraya jak i Raihn stoją pośrodku tego wszystkiego.♟️

Podobała mi się, oczywiście że mi się podobała, w końcu Raihn jest moim książkowym chłopakiem, a w tym tomie wybitnie pokazuje jakim jest słodziakiem (tylko trochę pobrudzonym krwią). 🤭🫠

Czytałam z zapartym tchem i nie zawiodłam się na rozwiązaniu zagadki pochodzenia Orayi. Jestem zakochana. 💙 Czytajcie serię, bo to jeszcze nie koniec, a ja nie mogę doczekać się kolejnych części! ✨️Powiem szczerze, że po zakończeniu pierwszego tomu autentycznie bałam się co Oraya zrobi Raihnowi, bo czułam, że chłop ma przerąbane. 😬

I trochę rzeczywiście miał.

Nie tylko ze strony swojej… żony, ale też z każdej innej strony. 😅

Król, który na każdym kroku musiał udowadniać swoją wartość. Król, na którego za każdym rogiem czyhało niebezpieczeństwo. Król, który w każdej sytuacji musiał pokazywać swoją bezwzględność i brutalność, by po kryjomu chronić zwykłych ludzi. 👑

Do tego Oraya, która pozostaje znów uwięziona w zamku, z jeszcze większą ilością pytań niż przed turniejem. ⁉️

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tym tomie, ale wiem na pewno, że był przepełniony smutkiem i żalem, tęsknotą za miłością, którą oboje tak naprawdę nadal czuli. 😭

I przez prawie całą drugą połowę książki miałam w głowie tylko “No weź jej/jemu w końcu powiedz, że go/ją kochasz”. 😂

PS: No w końcu powiedzieli, ale musiałam długo czekać. Przepraszam za spojler. 🙈

I całkiem szczerze - pierwszy tom nieco bardziej mi się podobał, ale w tym również nie brakuje akcji i intryg, bo choć turniej się skończył, to każdy Dom toczy swoją własną grę, a zarówno Oraya jak i Raihn stoją pośrodku tego wszystkiego.♟️

Podobała mi się, oczywiście że mi się podobała, w końcu Raihn jest moim książkowym chłopakiem, a w tym tomie wybitnie pokazuje jakim jest słodziakiem (tylko trochę pobrudzonym krwią). 🤭🫠

Czytałam z zapartym tchem i nie zawiodłam się na rozwiązaniu zagadki pochodzenia Orayi. Jestem zakochana. 💙 Czytajcie serię, bo to jeszcze nie koniec, a ja nie mogę doczekać się kolejnych części! ✨️

Uwielbiam trylogie, jednak muszę powiedzieć, że w przypadku serii „Królestwo Nyaxii” Carissy Broadbent zupełnie odpowiada mi fakt, że jest to dylogia.

🦇

Orayę i Rhaina poznaliśmy już w „Żmii i skrzydłach nocy”. Obydwoje bohaterowie, klimat książki, przedstawienie wampirów, motyw turnieju – wszystko niesamowicie przypadło mi do gustu i bardzo dobrze mi się ją czytało. Pomijając jej tłumaczenie. Na szczęście w drugiej części zostało to naprawione, a książkę „Popioły i przeklęty król” przetłumaczyła Sylwia Chojecka i przez tekst się płynęło.

Nie chcę zdradzić zbytnio fabuły, jeśli nie czytaliście jeszcze pierwszej części. W tej kontynuujemy losy głównych bohaterów, mamy rozdziały z obu ich perspektyw. Dowiadujemy się też trochę o przeszłości Rhaina – i, o mamo! Jak to bolało. Choć tutaj nie ma już turnieju, to stawka wcale nie jest mniejsza. Wręcz przeciwnie, bo – jak rzekłaby @avaroth (😉) – stawką jest królestwo.

Intrygi, [Adres usunięty], bó|, emocje, b1twy, k®€w, romans, przyjaźń – to wszystko tutaj znajdziecie. Nie oczekujcie pędzącej akcji – zwłaszcza na początku można uznać, że mało się dzieje. W tej książce mamy przede wszystkim ogromny ładunek emocjonalny: wewnętrzne rozterki, poczucie straty, żałobę. Oraya walczy sama ze sobą, podejściem do siebie i swoją przeszłością. Rhain ściera się z dworem, ale też walczy o Orayę – a to nie jest łatwe.

Uwielbiam ich oboje, naprawdę, ale Rhain kradnie moje serce. To, jak on mówi, jak czuje, jak to przekazuje. Mam pozaznaczanych mnóstwo cudownych momentów i nieraz uśmiechałam się do siebie (i do Iwony w wiadomościach, bo czytałyśmy razem), bo tak cudownie było czytać o tym, jak on kocha.

Jeśli podobała Wam się książka „Żmija i skrzydła nocy”, koniecznie sięgnijcie po kontynuację. A jeśli jeszcze nie czytaliście „Żmii”... to na co jeszcze czekacie?!

"Popioły i przeklęty król" autorstwa Carissy Broadbent to książka której wręcz nie mogłam się doczekać. Pierwsza część serii bardzo mi się podobała, nawet za bardzo nie przeszkadzało mi skopane tłumaczenie, bo i tak historia wciąga, i kończy się najciekawszym momencie. W drugiej części od razu widać różnicę, przez tą historię się po prostu płynie, a czytanie jej to sama przyjemność.

Oraya, czuje się oszukana i wykorzystana. Ma wielki problem ponownie zaufać Raihnowi. Chce odzyskać to co jej się należy, tylko nie wie jak się do tego zabrać. Stoi między młotem a kowadło, z jednej strony nie chce skrzywdzić Raihna, a z drugiej chce odzyskać Królestwo. Ma dylemat, z którym nie wie co zrobić. Na każdym kroku się buntuje, tylko ile tak można. Będzie musiała od nowa zaufać Raihnowi, tylko tak zdołają stworzyć coś nowego. Szykuje się walka o wszystko, a Oraya wreszcie odkryje, kim na prawdę jest i pozna swoje możliwości.

Raihn, został tym kim nigdy nie chciał być. Wkopał się w układ, gdzie jest tylko figurką do rozstawiania, a wszystko to dla niej, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Ale dla niej było warto. Teraz tylko musi przekonać Oraye, że razem są wstanie pokonać wrogów i zmienić to Królestwo. Zaczyna się walko o wszystko, czy im się uda pokonać wrogów???

Od samego początku jesteśmy wciągnięci w wir wydarzeń. Tu nie ma czasu na nudę, co chwilę jesteśmy zaskakiwani. Zwroty akcji, są po prostu genialne, nie sposób ich przewidzieć. Akcja gna, a my razem z nią.

Wreszcie wiemy więcej o świecie w jakim żyją, konflikty, spiski, rządza władzy, moc, tylko to się liczy. Wampiry już takie są, uczucia są ich największą słabością. Ale nie w przypadku Raihna, to będzie jego największa motywacja, miłość do Orayi. Za to ona, jak zawsze wypiera uczucia, tak została wychowana. Nie pokazuje ich, musi być twarda, bo inaczej nie przetrwa, zwłaszcza teraz. Czuć między nimi przyciąganie i jest 🔥🔥🔥. Uwielbiam ich relację, jest świetnie wykreowana.

Jeżeli jeszcze jakimś cudem nie znacie tej serii to musicie koniecznie nadrobić. Każdy znajdzie w jej coś dla siebie. Uczucia, intrygi, rządne krwi wampiry, walka o władzę, czego chcieć więcej. Ja jestem zachwycona i czekam na więcej, a wam gorąco polecam🥰🥰🥰

Wampiry, walka o władzę i gorący romans to przepis na idealne romantasy. Pierwszy tom tej serii zwalił mnie z nóg, a drugi jedynie utwierdził w przekonaniu, że uwielbiam to połączenie!

Oraya i Raihn są małżeństwem, któremu daleko do szczęśliwego. Ona zatraca się w żalu, a on coraz mocniej rozumie swoje błędy. Mijają dni i tygodnie, a ona w końcu zaczyna walczyć z wampirem, któremu darowała życie. Tylko połączenie sił, pozwoli im na pokonanie wspólnego wroga.

Oraya w tym tomie skradła moje serce. Jej siła rosła, a ona starała się podnieść po zawodzie, jakiego doznała. Odkrywa swoją wampirzą stronę, a drogę wskazuje jej duch ojca. To właśnie ich relacja była dla mnie jedną z najbardziej istotnych i chwytających za serce. To, jak dziewczyna próbowała odnaleźć siebie i prawdę o swoim pochodzeniu, totalnie mnie zaciekawiło.

Relacja romantyczna jest podszyta żalem i nienawiścią, a Oraya i Raihn szukają drogi do dawnego uczucia. Uwielbiam ich dynamikę, to jak wampir dawał swojej królowej to, czego potrzebowała i robił to z przyjemnością. To ona była najważniejsza, a on zostawiał jej przestrzeń i pokazywał swoją skruchę. Był jej towarzyszem, ostrzem w jej dłoni. A scena dzielenia krwi... rozpaliła mnie do czerwoności!

Nie należy zapominać o walce o władzę, która zjednoczyła wampiry i dała im szansę na lepszy los. Intrygi polityczne, odbudowa zniszczonych sił i zbieranie sojuszników było czymś, co obserwowałam z ciekawością.

Nie mogę doczekać się premiery kolejnego tomu z tego uniwersum. Pióro autorki jest jednym z moich ulubionych w kontekście romantasy. Jestem zachwycona światem i relacjami, które stworzyła!

"Popioły i przeklęty król” to druga część serii #królestwonyaxii i niestety muszę przyznać, że była słabsza niż pierwszy tom.

Przez pierwszą połowę książki w ogóle nie mogłam się wkręcić w lekturę. Miałam wrażenie, że ciągnie się i końca nie widać, a przez dużą ilość bohaterów musiałam się „wdrożyć” na nowo. Na szczęście druga część książki była o wiele lepsza, akcja nabrała tempa i cały czas coś się działo.

Świat fantastyczny świetnie wykreowany, wszystkie miejsca można było sobie z łatwością wyobrazić, sceny walki zostały bardzo dobrze poprowadzone, z każdym uderzeniem miecza serce czytelnika przyspieszało. Nie zabrakło również zwrotów akcji i wydarzeń trzymających w napięciu do samego końca, które rzucały nowe światło na niektóre sprawy.

Oraya i Raihn byli tak samo cudowni jak w pierwszej części i od razu skradli moje serce. Początkowo mi trochę brakowało interakcji między nimi, ale później znowu można było poczuć tę chemię. Z przyjemnością się czytało, jak wszystko się między tą dwójką odradza na nowo.

Zakończenie jak dla mnie było bardzo spokojne, zabrakło mi trochę jakiegoś plot twistu, który by mnie wbił w ziemię, więc czekam na trzecią część z ciekawością, czym tym razem nas zaskoczy autorka.

Niezwykle cienka jest granica między miłością i nienawiścią. Myślę, że Carissa Broadbent doskonale zna to powiedzenie i zdecydowała się wprowadzić je w życie w jej najnowszej powieści pod tytułem „Popioły i przeklęty król”. Zapewne nie jestem jedyną osobą, która tak bardzo wyczekiwała na tą książkę. To drugi tom cyklu Królestwo Nyaxii. Pamiętam, jak zachwycałam się przepięknym wydaniem pierwszego tomu „Żmija i skrzydła nocy”, z jaką łatwością przeniosłam się w tak brutalny świat wampirów, uczestniczyłam w życiu Orayi. Tak wiele się wydarzyło od tego czasu, a w mojej głowie od czasu do czasu pojawiali się bohaterowie. Czy zemsta okaże się ważniejsza od miłości? Czy tak straszne czyny można wybaczyć?

Główną bohaterką książki autorstwa Carissy Broadbent pod tytułem „Popioły i przeklęty król” jest Oraya będąc dzieckiem została uratowana przez króla wampirów Zrodzonych z Nocy i wychowana, jako jego adoptowana córka. Nauczył ją wszystkiego, jak sobie radzić w najtrudniejszej sytuacji, jak być twarda, jak zdobyć władzę, której tak niesamowicie pragnęła. Kejari, brutalny turniej organizowany przez samą boginię śmierci sprawił, że wszystko się posypało. Dziewczyna stała się więźniem we własnym królestwie, opłakuje stratę kogoś bliskiego, jedynego członka rodziny, jaką miała. Czy może jeszcze komukolwiek zaufać? W żadnym wypadku. Dom nocy ma problemy, wrogowie czyhają na każde potknięcie króla, czy jedynym ratunkiem będzie zawarcie przymierza z Orayą? Czy Raihn poradzi sobie z tym zadaniem? Czy dziewczyna wybierze zemstę na kimś kogo kocha, a kto ośmielił się ją zdradzić, czy walkę o tron? Czy uda jej się rozwikłać tajemnicę Vincenta?

Fabuła książki „Popioły i przeklęty król” skupia się głównie na akcji i politycznej stronie historii, ale także na rozwoju postaci. Oprócz ekscytującej fabuły, hipnotyzującego romansu byłam po prostu zafascynowana światem i tym, jak niebezpieczny jest. Oraya była w samym środku wielkiego emocjonalnego bałaganu, zawisła gdzieś, między pogodzeniem się ze śmiercią ojca i jego kłamstwami na temat całego jej istnienia, uczuciami do Raihna, który ośmielił się ją zdradzić, a następnie stanie się przywódczynią swojego ludu. Nigdy nie przypuszczała, że tak wiele spadnie na jej barki. Vincent był niezwykle tajemniczym bohaterem, jego miłość do Orayi, miała wady, była niedoskonała, ale nie można jej zarzucić braku szczerości. Jest zdecydowanie moralnie szarą postacią, ponieważ nie wszystko, co zrobił, było dobre, ale próbował to nadrobić ze swoją córką. Nigdy też nie potrafił pogodzić swojej prawdziwej natury z miłością, którą żywił do Orayi. Vincent ukrywał przed nią tak wiele rzeczy, pozostawił Orayę bez żadnych odpowiedzi, co sprawiło, że zaczęła kwestionować swoje istnienie. Myślał, że nie jest zdolny do miłości z powodu okrucieństwa, którego był świadkiem. Kochał ją, ale także manipulował jej życiem, nie zmienia to faktu, że starał się dla niej, chociaż poniósł porażkę z powodu swojego egoizmu i strachu. Raihn w książce ma dwie różne role do odegrania, musi być przywódcą swoich poddanych, co wymaga od niego podejmowania trudnych decyzji i być warty królowej, jednocześnie desperacko próbując pogodzić się z nią. Podobało mi się zrównoważenie tych dwóch stron. Był tak zauroczony Orayą, że ukazywał to w swoich czynach. To nie były jedynie słowa i puste obietnice. Tempo „Popiołu i przeklętego króla” było wolniejsze w porównaniu do poprzedniego tomu, ale to sprawiło, że bardziej tym delektowałam. Byłam tak pochłonięta fabułą, chociaż książka była długa, nie sprawiła, że poczułam się niecierpliwa, znudzona, czy zniechęcona. Raihn dostrzegł potencjał w Orayi, nie spoglądał na nią jak na złamanego pół-człowieka, pomógł przejąć jej władzę. Oraya dostrzegła Rahina samotność, jak walczył każdego dnia swojego życia, jak bardzo jest troskliwym i kochającym mężczyzną.

👑 „ᴘᴏᴘɪᴏᴌʏ ɪ ᴘʀᴢᴇᴋʟęᴛʏ ᴋʀóʟ” ᴄᴀʀɪꜱꜱᴀ ʙʀᴏᴀᴅʙᴇɴ 👑

 Przy ołtarzu mocy ofiarą jest miłość. 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

Na samym początku wspomnę, że bardzo podoba mi się jak wydawnictwo Hype wydało te książki. Barwione brzegi, twarda oprawa i te detale, tak pasujące do opisywanej historii! 🔥

💙 Po krwawym turnieju znanym jako Kejari, Oraya jest teraz więźniem we własnym królestwie i opłakuje utratę jedynej osoby, która była dla niej rodziną. Teraz jest pewna tylko jednej rzeczy: nie może ufać nikomu, a już przede wszystkim Raihnowi, wampirowi, który ją zdradził. Wrogowie nadchodzą ze wszystkich stron i Oraya musi wybrać między krwawym sposobem na zdobycie władzy… a wyniszczającą miłością, która może okazać się jej upadkiem.💙

Są takie książki, które wywołują w nas mnóstwo emocji. A czytanie ich sprawia, że podczas lektury unosimy się nad ziemią. Nie często sięgam po fantastykę, jednak bardzo lubię ten gatunek i od czasu do czasu skuszę się na jakąś lekturę. Seria od Carissy Broadben bardzo przypadła mi do gustu i po skończeniu pierwszego tomu nie mogłam się doczekać, aż sięgnę po kontynuację. 🔥 „Popioły i Przeklęty król” tak mnie wciągnęły w swe sidła, że nie mogłam oderwać się od tej historii dopóki nie przewróciłam ostatniej strony.

Porcja przygód w tej książce jest znacznie większa niż w poprzedniej części. Co najlepsze - nic nie dzieje się przesadnie zbyt szybko, dzięki czemu czytelnik ma możliwość czerpania radości z każdego wydarzenia po kolei, nic mu nie umyka, nic nie jest również przedstawione w dużym skrócie. Motyw zakazanej miłości to jak dla mnie jest zawsze najbardziej pożądany motyw w literaturze. Szczególnie, gdy jest tak emocjonująco opisany, że aż czytelnik odczuwa ten niepokój wraz z bohaterami. W drugiej części mocno odczuwalna jest walka o władzę. I to na tym głównie skupia się autorka. Walka o władzę pomiędzy Orayą a Raihn’em, ale pojawiają się również pewne przeciwności…

Kreacja Orayi w drugim tomie wyszła autorce dużo lepiej. Ciekawym zabiegiem było poznać drugą stronę jej osobowości, gdzie początkowo przedstawiła się jako piekielnie silna i waleczna. A teraz Oraya jest zdruzgotana wydarzeniami, które wstrząsnęły jej życiem, sprawiając, że jej silna skorupa pękła i potrzebuje się odbudować. Proces przemiany Orayi chwycił mnie za serce. Dobrze było poznać drugą stronę jej osobowości.

Jeśli szukacie czegoś z nietuzinkową atmosferą, dosyć mrocznym klimatem i przede wszystkim fenomenalnie wykreowanymi, wielowarstwowymi bohaterami to zdecydowanie zachęcam Was do sięgnięcia po „Popioły i Przeklęty Król” 💫. Mamy tutaj wszystko czego możemy oczekiwać od Romantasy. Walka o władzę, intrygi polityczne, wątek romantyczny i genialnych bohaterów, którzy tworzą niesamowity klimat w tej powieści. W dodatku tłumaczenie drugiej części wypada już dużo lepiej ❤📖

Myślę, że tak jak większość osób, które czytały pierwszy tom, ogromnie czekałam na kontynuację. Absolutnie zakochałam się w poprzedniej części, a końcowe wydarzenia sprawiły, że „Popioły i przeklęty król” stało się jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek. Ten tom nie urzekł mnie tak jak ten otwierający całą serię, ale nadal bawiłam się świetnie i z całego serca polecam wam Królestwo Nyaxii.

Podczas czytania towarzyszyło mi uczucie, które bardzo ciężko jest mi opisać, bo do tej pory odczuwałam je na taką skalę kilka razy. Było ono obecne podczas czytania „Szklanego tronu”, „Dworów”, „Harry’ego Pottera” czy trylogii „Aurory”. Czułam dziwną słuszność, spokój (chodzi mi o spokój ducha, bo niektóre wydarzenia przyprawiały mnie o szybsze bicie serca) i głęboko osadzoną miłość. To było jak powrót do domu po bardzo długim czasie. Jak ciepło ogniska i uścisk twojej ukochanej osoby. Myślę, że ta historia osadziła się w moim sercu na zawsze.

Moim głównym zarzutem jest nierównomierne tempo akcji. Często lawirowałam pomiędzy emocjonującymi momentami, a tymi powolnymi. W jednej chwili czytałam o epickich walkach i niebezpiecznych intrygach, by potem przejść do snucia się bohaterów po świecie i słuchania ich wewnętrznych rozterek. Nie mówię, że było to złe, bo nadal czytało mi się to rewelacyjnie, ale w porównaniu do pierwszego tomu czasami zalatywało nudą i sam wątek turnieju troszkę bardziej mnie interesował.

Ogromnie podobały mi się wewnętrzne „rozmowy” Orayi z jej ojcem. Rozterki, które ją ogarniały były nie tylko ciekawe z fabularnego punktu widzenia, ale również psychologicznego.

W tym tomie dostajemy dużo przemyśleń głównej bohaterki i odkrywania przez nią swoich mocy, siebie i przeszłości. Oraya jest dla mnie jedną z lepiej napisanych postaci. Odważna, śmiała i pomimo tego co przeżyła, ma wielkie serce. Można pomyśleć, że Vincent przez wychowanie pozbawił ją ludzkich odczuć, ale pod maską okrucieństwa i zimna ukrywa się kobieta o lwim sercu. Oraya, I love you 🖤

Wątek romantyczny to czysta perfekcja. W pewnym sensie mamy tu slow burn, bo Oraya po zdradzie Raihna nie legnie do niego, mimo że żywi do niego pewne uczucia. Na nowo budowane jest pomiędzy nimi zaufanie ze świadomością tego, co między nimi było. Jesteśmy obserwatorami ponownych nieśmiałych dotyków, ukradkowych spojrzeń i burzy emocji, która przez nich przepływa. W końcu doczekujemy się punktu kulminacyjnego ich relacji i ojej dzieje się 🔥 Smut jest 🥵 I dostałam to, czego najbardziej wyczekuję w kontaktach z wampirami, czyli picie 🩸🥵

Już od samego początku byłam ogromną fanką ich relacji, ale ten tom jeszcze bardziej mnie w tym umocnił. To nie jest prosta miłość. To miłość pełna sprzeczności, bólu i krwi, ale jest ona również płomienna, zaciekła i prawdziwa. Dawno nie spotkałam bohaterów, którzy aż tak by do siebie pasowali, wzajemnie się uzupełniali. Oraya i Raihn są dla siebie stworzeni 🥺❤

Kocham tę serię, kocham tych bohaterów, kocham ten świat i czekam na więcej! Trochę żałuję, że to już koniec przygód tej dwójki, ale jednocześnie jestem ogromnie ciekawa, co Carissa przygotuje dla nas w kolejnych tomach.

„Popioły i przeklęty król” to drugi tom serii „Królestwa Nyaxii”. Są to dalsze losy Oraya, która przekonała się na własnej skórze, że nie może ufać nikomu. Stała się więźniem we własnym królestwie. Dom Nocy otoczony jest przez wrogów i żeby ocalić swoje królestwo Żmijka potajemnie przyjmuje propozycję Raihn. Przy okazji ma szansę zemścić się na ukochanym, który ją zdradził. Czy uda się jej to? Co będzie musiała zrobić by ocalić swoje królestwo? Przed jakimi wyborami stanie i co wybierze? Przekonajcie się sami.

Pierwszy tom był dla mnie fantastyczna przygodą, ale drugi przerósł moje oczekiwania. Najciekawszym dla mnie wątkiem był tutaj sekret Vincentcie. Dzięki tej nutce tajemniczości książkę czytało mi bardzo szybko. Byłam ciekawa czy Oraya okiełzna starożytną moc, która powiązana jest z największym sekretem jej ojca.

Czego zabrakło mi w tej części? Trochę za mało się tutaj działo w stosunku do pierwszego tomu. Jednak nie wpłynęło to aż tak na całkowity odbiór książki, ponieważ ta część dostarczyła mi bardzo wiele emocji. Jest tutaj dużo krwi i brutalności, ale również są momenty wzruszające.

Co do samego tempa akcji to jest ono zróżnicowane. Czasami jest dość szybkie, a za chwilkę nieco wolniejsza. Wtedy przedstawiona jest przeszłość Vincent i ukazanie jakim był ojcem. Może wtedy akcja była nieco wolniejsza, ale taki zabieg w tym przypadku uważam za słuszny. Pozwala on bardzie poznać Vincent.

Wisienką na torcie w tej opowieści są sami główni bohaterowie. Nie da się ich nie lubić. I relacja dostarcza czytelnikowi całego wachlarza uczuć. Trzyma w napięciu i sprawia, że w oku zakręci się łza. To oni sprawiają, że drugi tom jest taki wspaniały. Jest to Ból, tęsknota za tym co utracone i ogromny żal. Jest również wielka metamorfoza Żmijki. Czyli to co najbardziej lubię w kontynuacjach książek.

Jeśli jeszcze nie znacie tej serii to gorąco zachęcam by ją poznać. Nuda podczas czytania Wam nie grozi.