Audiobook Moja matka pestka mp3

Historię zaprojektowaną przez autorkę można przypisać wielu śmiertelnikom, zaś Anna Sakowicz podkreśliła, że główny temat, czyli choroba alzheimera, jest jej znany prywatnie. Tym bardziej doceniałam więc szczerość autorki, jak i dramatyczny opis sytuacji, których mogła być świadkiem.

Piękna i zarazem interesująca jest już sama dedykacja- PAMIĘCI OSÓB BEZ PAMIĘCI, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że choroba alzheimera nie jest fanaberią, a bardzo poważnym wyzwaniem- nie tylko dla samego chorego, ale też, a może przede wszystkim, dla osób trzecich, czyli rodziny, opiekunek, rehabilitantów. Autorka wiedzę o tej nieuleczalnej chorobie zaczerpnęła, niestety, z własnego doświadczenia, co jest zarówno smutne, jak i godne podziwu. Jak podkreśla sama Anna Sakowicz, co 4 sekundy (!) diagnozowany jest nowy przypadek. Dane te wywołują dreszcze, ale też dają pretekst do tego, by porządnie zastanowić się nad kruchością życia i priorytetami do wykonania.

Główna bohaterka, Natasza, zostaje początkowo przedstawiona jako osoba, której można zazdrościć wszystkiego. Ma ona bowiem dobrą pracę, oddane przyjaciółki, zaręczyła się, a mieszkanie zakupione na kredyt przez jej narzeczonego jest piękne, przestronne. Wszystko zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy kobieta niemal natychmiast musi przejąć opiekę nad Cecylią, chorą matką. Ważne są też relacje kobiet w przeszłości, które, niestety, nie należały do idealnych. Wszyscy dobrze wiemy, że przeszłości nie da się wymazać i bardzo wpływa ona na nasze dalsze istnienie- tym bardziej, gdy było źle, bezuczuciowo. Nie zdradzę wszystkich szczegółów, ważne jest tylko to, by podczas lektury wykazać się ogromnym zrozumieniem i na jakikolwiek osąd decydować się po przeczytaniu wszystkich rozdziałów.

Późniejsze działania Nataszy, by jakoś pogodzić opiekę nad matką z innymi obowiązkami, zmuszą niejednego czytelnika do refleksji nad własnymi członkami rodziny. Co jest lepsze: zbytnia nadopiekuńczość ze strony matki, czy może totalna oziębłość, brak zainteresowania dzieckiem? Przez tak zwane zagłaskiwanie kota na śmierć często dochodzi do scysji między matką a córką, a nawet do całkowitego zerwania kontaktu. Nie doszłam do konkretnych wniosków, to bardzo trudny temat, ale o wiele potworniejsza jest chyba stuprocentowa oziębłość…

Cieszę się też, że autorka skupiła się nie tylko na opisie dramatycznej choroby i starań opiekuna, ale znalazła też miejsce na szereg wydarzeń, które spokojnie pasują do literackiego gatunku obyczaju.

Czytelnicy zapewne zadadzą sobie pytanie, czy człowiek opiekujący się chorym członkiem rodziny ma prawo do pomyślenia o sobie? Czy może się uśmiechnąć, spokojnie wypić kawę, a nawet zagłębić w innych, przepięknych uczuciach? To także temat do indywidualnego rozważenia. Ważne jest jedno: NIGDY NIE OCENIAJ KSIĄŻKI PO OKŁADCE. Zanim kogoś skrytykujesz, przeżyj to, co on sam przeżywa.

„Moja matka pestka” to coś naprawdę bardzo udanego- to powieść mądra, wzruszająca, prawdziwa, godna polecenia. Od samego początku zastanawiał mnie tytuł, ale w tym przypadku warto postawić na cierpliwość, gdyż autorka wszystko idealnie wyjaśniła. Mogę więc stwierdzić, że nie mam absolutnie nic do zarzucenia tej książce- okładka dodaje tajemniczego charakteru, a ponad 360 stron tekstu można przeczytać w jeden dzień.

Polecam.

"Moja matka pestka" Anna Sakowicz

My ludzie mamy to do siebie, że kiedy w naszym życiu wszystko układa się po naszej myśli, a my możemy bez przeszkód realizować swoje plany i marzenia, przyjmujemy to jako coś naturalnego i nie dostrzegamy w dziejących się wydarzeniach niczego nadzwyczajnego. Po części wynika to z faktu, że podświadomie żywimy przekonanie, iż tak będzie zawsze. Samo życie jednak bardzo boleśnie potrafi uświadomić nam, że w nim pewna jest tylko przeszłość i to, co już przeżyliśmy. Przyszłość niestety może w jednej chwili odebrać nam wszystko, co mieliśmy i na co ciężko pracowaliśmy. A chwile kiedyś zwykłe uczynić upragnionymi, za którymi będziemy tęsknić. Przekonała się o tym główna bohaterka najnowszej powieści Anny Sakowicz „Moja matka pestka” - Natasza.

Kiedy wraz z rozpoczęciem lektury powieści wkraczamy w życie młodej kobiety, spotykamy ją w najszczęśliwszym jego momencie. Ma u swojego boku wspaniałego mężczyznę, a ich związek, który wszyscy wokół postrzegają jako idealny, wchodzi w kolejny bardzo poważny etap. Właśnie się zaręczyli i wprowadzili do nowego mieszkania. Nic nie wskazuje na to, by coś mogło zburzyć jej szczęście. Wystarczyła jednak krótka chwila, aby Natasza poczuła się niczym uwięziona w alternatywnym niezrozumiałym dla siebie świecie, w którym od teraz będzie musiała opiekować się swoją chorą na alzheimera matką. Na pewno wielu z was pomyśli sobie teraz, że taka przecież jest kolej rzeczy. To normalne, że dzieci opiekują się rodzicami, kiedy zachodzi taka potrzeba. Przecież rodzice opiekowali się nimi, kiedy te były małe, darząc rodzicielską miłością i oddaniem. I owszem zgadzam się z wami, ale rodzinne historie bywają różne, a nasza bohaterka włożyła naprawdę wiele starań w to, aby zapomnieć o swojej przeszłości i odbudować siebie na nowo. Dziś wraz z pojawieniem się matki, wszystko, o czym tak bardzo chciałaby zapomnieć, staje się tak dotkliwie prawdziwe.

Budzą się uśpione bolesne wspomnienia, w których zawsze robiła wszystko, aby zasłużyć na, choć odrobinę matczynej miłości i uznania, którą matka przelała na zmarłą córkę Julię. Jak więc teraz opiekować się matką, która nigdy cię nie kochała, a ty przy niej czułaś się gorsza. Kobietę, dla której najważniejszą osobą była ona sama. Apodyktyczną i egocentryczną przez postępowanie i zachowanie, której ty straciłaś poczucie własnej wartości i od której uciekłaś, mając 16 lat, aby nie utonąć w otaczającym cię smutku i samotności.

Dziś, choć choroba pozbawia Cecylię tej władczej, pewnej siebie postawy, czyniąc z niej bezbronne, zagubione dziecko, to po raz kolejny wszystko kręci się wokół niej, a Natasza czuje, że matka odebrała jej ustabilizowane życie, które, choć minęło tak niewiele czasu, jej samej wydaje się odległą przeszłością. To życie, które teraz wydaje się toczyć bocznym torem, z którego ona została wyrzucona. Anna Sakowicz doskonale wie, czym jest alzheimer, gdyż jej bliska osoba cierpiała na tę bezwzględną i nieuleczalną chorobę. Dzięki tej niezwykłej książce, do której przeczytania gorąco każdego z was zachęcam i namawiam, skonfrontowała nas z bardzo wstrząsającym i poruszającym obrazem tej choroby. Odzierając ją z fikcyjnych wyidealizowanych obrazów jej postrzegania przedstawianych społeczeństwu, postawiła nas w obliczu bezkompromisowej, nagiej prawdy. Pozwoliła niemalże namacalnie poczuć jej okrucieństwo. Tutaj nie ma miejsca na koloryzowanie rzeczywistości. Czytając tę mądrą i dającą do myślenia powieść poczujecie bezsilność i samotność Nataszy schwytanej w pułapkę choroby rodzicielki.

Choć jak pisze autorka, płaszczyzna życia prywatnego Nataszy jest w pełni fabularyzowana, to aspekt choroby jest odzwierciedleniem trudnej codzienności z chorobą. Dlatego warto zwrócić uwagę na to, iż choć dotyka ona pojedynczą osobę, to swój wpływ roztacza na całą jej rodzinę, a także życie prywatne osób opiekujących się chorym. Alzheimer podporządkowuje sobie wszystkich i jak się przekonacie, poznając perypetie Nataszy, często staje się sprawdzianem dla relacji z tymi, którzy mieli być dla nas pomocą i wsparciem. To, co miało być idealne i nierozerwalne w obliczu tak ciężkiej próby może okazać się tylko pozorne i ujawnić prawdziwe oblicze drugiego człowieka. Nie ma bowiem lepszego sprawdzianu dla relacji międzyludzkich, niż właśnie trudne przeżycia, które mogą bardzo wiele zweryfikować.

„Moja matka pestka” to jedna z tych książek, która nikogo nie pozostawi wobec siebie obojętnym, a każdy, kto ją przeczyta, nigdy o niej nie zapomni. I – co więcej – niż pewne wywoła potok niepohamowanych łez. Autentyzm wszystkiego, o czym czytamy na jej kartach sprawia, że czytelnikiem targa wiele silnych emocji, ale też refleksji dotyczących relacji na płaszczyźnie matka – dziecko, które skłonią nas do zadania sobie trudnego pytania: „Jak ja zachowałabym się, będąc na miejscu Nataszy? Czy potrafiłabym na nowo pokochać narcystyczną matkę, która mną manipulowała, wpędzała mnie w poczucie winy i obwiniała za każde niepowodzenie?”. Koniecznie przeczytajcie tę niezwykle ciepłą i mądrą książkę, w której z pewnością wielu z nas znajdzie cząstkę siebie i własnych przeżyć, a co za tym idzie, odbierze ją mocno osobiście i przekonajcie się, czy znajdzie się w niej miejsce na zrozumienie, a także wybaczenie i miłość.

Mimo trudnego tematu, który dla wielu czytelników może okazać się obciążający emocjonalnie, właśnie ze względu na to, że u ich bliskich, tak jak u mojej prababci zdiagnozowano tę straszną chorobę, która okazała się wyrokiem, od powieści nie sposób się oderwać. Choć ja nie znalazłam całkowitego zrozumienia dla postępowania Cecylii wobec córki, to w pewien sposób obie kobiety stały mi się bardzo bliskie. Chciałam bardzo, aby z ich ust padły te najważniejsze w życiu słowa „Kocham”, „Wybaczam”, zanim będzie na nie za późno. Czy tak się stało? Musicie to sprawdzić już sami. Naprawdę warto. To jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku.

O mój Boże…

Jak można napisać coś takiego?

Coś tak mocno przepełnionego bólem i cierpieniem, a jednocześnie tak c i e p ł e g o, czułego?

Tak niebywale mądrego…

Od razu na wstępie zaznaczam, że w skali od 1 do 10, oceniłam tę powieść na maksimum: 10/10.

Nawet powieka mi nie drgnęła, kiedy wystawiałam jej tę najwyższą notę, bo choć zawsze upierałam się, że najwyżej oceniać będę w stanie jedynie arcydzieła literatury, klasykę, to nie mogłam przejść obojętnie obok historii, która zmusiła mnie do tak głębokiego jej przeżywania, do wylania hektolitrów łez z żalu, empatii, współodczuwania, wzruszenia.

Moi Drodzy, pisanie tak poruszająco o życiu wymaga niebywałych umiejętności, a przede wszystkim przeogromnej wrażliwości. I, jak mniemam, bolesnych życiowych doświadczeń. Jedno jest pewne. To książka z gatunku tej jednej na kilkaset, która już na zawsze zakotwiczy się w naszym sercu, z którą już zawsze będą nas łączyć niewidzialne więzy. Bo oddaliśmy się jej przeżywaniu bezgranicznie.

„Moja matka pestka” autorstwa Anny Sakowicz, to historia trudna, nie będę ukrywać. To opowieść córki opiekującej się matką chorującą na alzheimera, matką egoistką, matką narcystyczną, która stała się źródłem największego cierpienia w życiu głównej bohaterki. Matką, w której zachowaniu na próżno było szukać akceptacji i miłości. Matką, od której uciekło się, by ratować siebie.

I nagle, dzwoni telefon. Ten jeden telefon, który zmienia wszystko, który prowadzi do przedefiniowania dotychczasowego stosunku do rodziców, do swojego życia.

Niemożliwie wspaniała powieść. Tak bardzo życiowa.

To najmądrzejsza lekcja człowieczeństwa, jaką otrzymałam, dzięki lekturze książki. Nie przypominam sobie, a przeczytałam w swoim życiu setki, jeśli nie tysiące powieści, bym kiedykolwiek doznała tak głębokich przeżyć wewnętrznych, tak silnych refleksji na temat życia, międzyludzkich relacji, bym wykrzesała z siebie tak ogromne współczucie dla głównej bohaterki i… jej matki. W końcu, bym doświadczyła tak intensywnego rozczulenia i wzruszenia, że nie mogłam pohamować spazmatycznego wręcz płaczu.

Panie i Panowie, proszę o brawa dla Autorki!

Pozostaje mi tylko napisać: PRZECZYTAJCIE.

Przeczytajcie i nigdy nie zapomnijcie…

Natasza ma świetną pracę i związek z widokami na przyszłość. Wszystko to sypie się niczym domek z piasku, gdy ojciec kobiety ginie w wypadku, a ona będzie zmuszona zająć się cierpiącą na alzheimera matką.

"Moja matka pestka" Anny Sakowicz to bardzo przejmująca, naznaczona smutkiem i samotnością historia, która pokazuje nam trudną codzienność chorych i ich opiekunów. Historia tym trudniejsza, że relacja matki z córką zawsze była chłodna, by później ulec zupełnemu rozpadowi. Poczuj rozpacz i ból niekochanego dziecka tkwiącego w ciele dorosłej już kobiety, które robiło wszystko, by zasłużyć na miłość. Jakże okrutnie zadrwił z niej los, skazując ją na opiekę nad oziębłą matką. Życie Nataszy wypada z utartych torów i zaczyna przypominać rozpędzony rollercoaster, a że dzieje się to zupełnie niespodziewanie, budzi tym większy szok i przerażenie. Co dalej? Jak teraz będzie wyglądać jej życie?

Narzeczony sobie nie życzy, szef wywala na zbity pysk, przyjaciele odwracają oczy. Ta opowieść nikogo nie pozostawi obojętnym, budzi sporo różnorodnych emocji (czasem jest to śmiech przez łzy), zmusza do refleksji i rozejrzenia się wokół: może obok jest ktoś, kto potrzebuje naszego wsparcia.

Sama pochodzę z rodziny obciążonej genetycznie tą chorobą i z niepokojem myślę o przyszłości. Czy można się na coś takiego przygotować?

O mój Boże…

Jak można napisać coś takiego?

Coś tak mocno przepełnionego bólem i cierpieniem, a jednocześnie tak c i e p ł e g o, czułego?

Tak niebywale mądrego…

Od razu na wstępie zaznaczam, że w skali od 1 do 10, oceniłam tę powieść na maksimum: 10/10.

Nawet powieka mi nie drgnęła, kiedy wystawiałam jej tę najwyższą notę, bo choć zawsze upierałam się, że najwyżej oceniać będę w stanie jedynie arcydzieła literatury, klasykę, to nie mogłam przejść obojętnie obok historii, która zmusiła mnie do tak głębokiego jej przeżywania, do wylania hektolitrów łez z żalu, empatii, współodczuwania, wzruszenia.

Moi Drodzy, pisanie tak poruszająco o życiu wymaga niebywałych umiejętności, a przede wszystkim przeogromnej wrażliwości. I, jak mniemam, bolesnych życiowych doświadczeń. Jedno jest pewne. To książka z gatunku tej jednej na kilkaset, która już na zawsze zakotwiczy się w naszym sercu, z którą już zawsze będą nas łączyć niewidzialne więzy. Bo oddaliśmy się jej przeżywaniu bezgranicznie.

„Moja matka pestka” autorstwa @anna_sakowicz, to historia trudna, nie będę ukrywać. To opowieść córki opiekującej się matką chorującą na alzheimera, matką egoistką, matką narcystyczną, która stała się źródłem największego cierpienia w życiu głównej bohaterki. Matką, w której zachowaniu na próżno było szukać akceptacji i miłości. Matką, od której uciekło się, by ratować siebie.

I nagle, dzwoni telefon. Ten jeden telefon, który zmienia wszystko, który prowadzi do przedefiniowania dotychczasowego stosunku do rodziców, do swojego życia.

Niemożliwie wspaniała powieść. Tak bardzo życiowa.

To najmądrzejsza lekcja człowieczeństwa, jaką otrzymałam, dzięki lekturze książki. Nie przypominam sobie, a przeczytałam w swoim życiu setki, jeśli nie tysiące powieści, bym kiedykolwiek doznała tak głębokich przeżyć wewnętrznych, tak silnych refleksji na temat życia, międzyludzkich relacji, bym wykrzesała z siebie tak ogromne współczucie dla głównej bohaterki i… jej matki. W końcu, bym doświadczyła tak intensywnego rozczulenia i wzruszenia, że nie mogłam pohamować spazmatycznego wręcz płaczu.

Panie i Panowie, proszę o brawa dla Autorki!

Pozostaje mi tylko napisać: PRZECZYTAJCIE.

Przeczytajcie i nigdy nie zapomnijcie…