Audiobook Mój rok relaksu i odpoczynku mp3

Młoda i ładna dziewczyna postanawia na rok porzucić świat. Wylogować się z życia. I tak robi. Zaszywa się w swoim mieszkaniu na Manhattanie i garściami łyka depresanty. Jej rodzice zmarli, kiedy była na studiach, zerwała z chłopakiem i jedynie przyjaciółka od czasu do czasu ją odwiedza. Dziewczyna jest dosyć zamożna więc może sobie pozwolić na życie w niebycie. Książka ciekawa ale trochę nużąca. Kobieta ogląda telewizję i w somnabulicznym stanie robi dziwne rzeczy. I dowiaduje się o tym ze zdjęć, z urywków pamięci, z opowiadań. Jednak mi się podobała. Studium depresji I niezrealizowanych marzeń i celów. I prawdopodobnie jej matka też cierpiała na jakiegoś rodzaju zaburzenia. Polecam „Mój rok relaksu i odpoczynku” Ottessy Moshfegh.

Wiele osób po trudnych przejściach lub cierpiących na depresję zastanawia się, co zrobić aby żyło się lżej, jak przerwać uciążliwą rutynę i zastopować ciąg dręczących myśli. Główna bohaterka “Mojego roku relaksu i odpoczynku” znajduje swoje, dość specyficzne rozwiązanie, które ma umożliwić jej “odrodzenie”, rozpoczęcie nowego rozdziału w życiu, a wręcz stanie się zupełnie nowym człowiekiem.

Jeśli natomiast ktoś chciałby szukać w tej powieści porad to zdecydowanie odradzam—bohaterka stawia radykalne kroki, często popada w skrajności. Jest rok 2000, który jest zarówno początkiem i końcem nie tylko tysiąclecia, ale także życia głównej bohaterki. Wydaje się, że główna bohaterka ma wszystko, co jest potrzebne do szczęścia—pieniądze, młodość, urodę, pracę—a jednak nie potrafi się odnaleźć, czegoś jej brakuje. Czytając powieść ma się wrażenie, jakby w powietrzu wisiała nieuchronna katastrofa, jakby za chwilę miała nastąpić tragedia i wielki przełom w akacji—to jednak nie następuje. Akcja toczy się dość wolno, a niektóre opisy stanów głównej bohaterki są wręcz powtarzalne. Ostatecznie zapada ona w pewien rodzaj hibernacji, który jest punktem kulminacyjnym całej historii. Niemniej jednak plusem powieści jest rzetelne przedstawienie procesu “degradacji” młodej kobiety, samozniczenia, które ma na celu rozpoczęcie życia od nowa.

W powieści jest również obecny motyw przyjaźni—w tym wypadku jest to przyjaźń między dwiema kobietami, które są przytłoczone własnymi problemami i towarzyszą sobie nie dlatego, że bardzo siebie nawzajem potrzebują i lubią swoje towarzystwo, ale z przyzwyczajenia i akceptacji faktu, że istnieją dla siebie nawzajem. Główna bohaterka pragnie jedynie roku izolacji i snu—wszystkie ambicje, praca, relacje, jakiekolwiek pragnienia—to, co zazwyczaj jest ważne dla ludzi wydaje się nie mieć żadnego znaczenia. Można więc zadać sobie pytanie, co w takim razie ma znaczenie? I co będzie mieć znaczenie po rocznym odpoczynku i całkowitym resecie umysłu?

Autorka nie odpowiada na te pytania i nie oświeca czytelnika “złotymi środkami”, lecz skłania do refleksji nad własnymi wartościami. “Mój rok relaksu i odpoczynku” polecam dla osób, które mają ochotę na lekturę poruszającą trudne tematy, ale której styl i sposób napisania nie przytłacza “ciężkością” i zbyt dużym ładunkiem emocjonalnym.