Audiobook Kątnik mp3

Bardzo podoba mi się podejście autora, który wpierw pokazuje potwora, którego znamy z dwóch wcześniejszych tomów, zowie się Misza, a później czytamy pomiędzy obecną akcją świat z jego cielęcych lat. Autor zasugerował, że nasze dzieciństwo ma bezpośredni wpływ na to, jacy stajemy się jako dorośli. Zgadzam się z tym, choć połowicznie, gdyż druga połowa należy do świata w którym przebywa, tudzież towarzystwa. Pomimo tego, że głównymi postaciami są Vogel i policjantka, których łączą krwawe przeszłości, to jednak powiedziałabym, że najgłówniejszy wątek zabiera cały Misza, jednak poznając jego dzieciństwo zauważamy, że im więcej zła w nim przeszedł, tym bardziej twardy się stawał. Można nawet zawiązać więzy rodzinne, gdzie jego matka musiała zostać w zakładzie dla chorych umysłowo. To również mogło zachwiać jego psychikę, gdyż jak wiadomo, w kodach DNA nic nie ginie. Ale czy ja próbuję obronić człowieka, który dopuścił się wielu krzywd na niewinnych osobach? Nie, potrafię jedynie postawić się na jego miejscu. Według mnie nie ma takich rzeczy, które powinny posuwać nas do zbrodni.

Wracając do lektury, ktoś wysyła wiadomości o treści, która może skompromitować Vogela, dawnego skazańca. Do słoiczków dla dzieci włożono rtęć i choć ta sprawa wydaje się być nie powiązana z wcześniejszymi, to jednak ktoś zaczyna zauważać tutaj podobieństwa. Rozpoczyna się więc zagrywka, gdzie w sprawy zostają wmieszane wyższe organy ścigania. My znając z tomów wcześniejszych Miszę widzimy, że rozpoczął następną grę, gdzie liczy na swoją wygraną. Do jakich rzeczy się posunie, żeby wygrać?

Uwielbiam tą serię! Cokolwiek w tomach wcześniejszych pozostawało niewyjaśnione, to teraz mamy tego sprostowanie. Czyta się ją w ogromnym napięciu, gdyż nigdy nie wiadomo kto z nich uderzy i jaka decyzja pójdzie odgórnie odnośnie tej sprawy. Jestem pewna, że całość została starannie przemyślana jeszcze zanim powstał tom pierwszy. Opowieść szokuje, bo nie takich wieści spodziewaliśmy się o Miszy. Jak widać każdy nawet najmniejszy zatarg zawsze pozostaje w głowach obu osób. Mega dobra, tylko czytajcie ją po kolei:-)

Bardzo dobrze mi się czytało całą serię i bardzo polubiłam główną parę bohaterów.

Pewien etap się skończył, doszło do spotkania obu panów, sporo historii się wyjaśniło...

Czy to koniec, czas na zmiany?

Gorąco polecam miłośnikom polskich kryminałów. Fantastyczna seria z ciekawą fabułą. Książki z serii trzeba czytać po kolei, więc jeśli jeszcze jej nie znacie to czekają na Was trzy tomy rozrywki na wysokim poziomie.

Trzeci tom kryminalnej serii z Heinrichem Voglem i Iwoną Banach. W jednym ze szczecińskich sklepów nieznany sprawca podrzuca zatrutą żywność. Nie dochodzi do tragedii gdyż sam sprawca informuje policję. Jednocześnie pozostawia wiadomość dla Vogla. Mężczyzna szybko orientuje się, że to jego dawny znajomy z celi więziennej. Dlaczego powrócił? Czy uda się zatrzymać w biegu morderczą karuzelę?

"Powiedzieć o nim, że jest specyficzny, to nic nie powiedzieć. Jest [motyla nóżka], psychopatą i socjopatą. (...) Na każdego znalazł sposób, zwykle nie fizyczny, tylko korzystając ze swojego rozumu."

"Pajączek" ma bardzo różnych znajomych, a tego konkretnego nie łatwo mu będzie spacyfikować. Aby opanować sytuację i zapobiec kolejnym zbrodniom Vogel musi cofnąć się w przeszłość i szczegółowo prześledzić życie Miszy.

Czytelnik równorzędnie otrzymuje swego rodzaju pamiętnik z życia Mirosława Jaconia. Dzięki temu, fragment po fragmencie może złożyć całą układankę i odkryć motywy działania bohatera.

Akcja jest dość intensywna. Bohaterowie nie mają czasu na zbędne działania. Muszą właściwie obierać cel i ku niemu dążyć. Również ta zła strona działa pod presją, ale dlaczego, to już sami sprawdźcie.

Autor stworzył bardzo dobrą trylogię. To świetny, rozbudowany kryminał. Nie jest to tylko surowe śledztwo ograbione z emocji. Całość fabuły przeplata w sobie bieżące i minione wydarzenia dając szerokie spektrum przyczynowo - skutkowe. Bohaterowie obnażają przed czytelnikiem swoje mocne i słabe strony. Pozwalają zajrzeć za prywatne drzwi i poczuć atmosferę wnętrza, nie zawsze pozytywną.

Pamiętajcie aby książki czytać w kolejności.

Przyjemności z lektury!

Heinrich Vogel i Iwona Banach nie długo cieszą się spokojem. Do komendy wojewódzkiej trafia przesyłka z pociskiem i wiadomością adresowaną do Vogela. Wszystko wskazuje na to, że to Misza, z którym ten dzielił celę w więzieniu.

Vogel i Banach cofają się w przeszłość, aby lepiej poznać życie Miszy, również te sprzed odsiadki. Dlaczego Misza teraz postanowił zabawić się w kotka i myszkę? Gdzie jego poszukiwania zaprowadzą śledczych i Vogela?

Jedno jest pewne, w tym starciu nie obędzie się bez ofiar.

"Kątnik" to trzecia już część pajęczej serii autorstwa Marka Stelara. Muszę powiedzieć, że polubiłam ten cykl i jego bohaterów.

Miszę mieliśmy okazję poznać już w pierwszym tomie. Wydawało się wtedy, że zginął i więcej go nie spotykamy. Nie było okazji poznać go bliżej. Było wiadomo, że siedział w więzieniu razem z Voglem, a wcześniej pracował w SB. Jest bezwzględny, a wyrzuty sumienia są mu obce.

W "Kątniku" poznajemy go bardzo dokładnie, a dzięki retrospekcjom śledzimy jego losy od najmłodszych lat. Zgłębiamy jego życie, dowiadujemy się, co go ukształtowało. Przecież człowiek nie rodzi się z gruntu zły. A może... Faktem jest, że Misza nie miał łatwego dzieciństwa i wydaje się, że dalsze jego losy to tego konsekwencja. Wydaje się, że nie trafił w odpowiednim momencie na dobrą osobę, która pokierowałaby jego życie w innym kierunku.

Czy można mieć jednak pewność, że wtedy stałby się bardziej ludzki?

Bardzo podobała mi się ta odsłona serii i skupienie na warstwie psychologicznej. Zawsze fascynowały mnie właśnie te czarne charaktery. Zajrzenie w ich umysły to zawsze ciekawa sprawa.

Fabuła mnie wciągnęła i bardzo byłam ciekawa, jak ta gra między Miszą u Voglem się skończy. Klimat jest mroczny i duszny. Niepokój wyziera z każdej strony. Niepewność, do czego jeszcze zdolny jest Misza, budzi ciekawość i lęk. Czy Vogel będzie w stanie obronić się przed bezwzględnym mordercą?

Mam nadzieję, że to nie ostatni tom tej serii. Mam ochotę na więcej.

Marek Stelar zaskarbił sobie moją sympatię cyklami o „Nadkomisarzu Rędzi” i „Aspirancie Przeworskim” Jego nazwisko na okładce książki było dla mnie gwarancją lektury na najwyższym poziomie. Kryminały, które miałam okazję przeczytać, były wyjątkowej jakości – pisane z pasją, pełne tajemnic, zbrodni oraz ludzkich ułomności, które do nich doprowadziły. Historie dopracowane w każdym calu, poprzedzone doskonałym research'em, to historie, które wymagały od czytelnika skupienia i dokładnej analizy kolejnych odkrywanych faktów.

Od pewnego czasu mój ulubiony autor poszedł w stronę komercji – pisze więcej, ale niestety nie są to już te same książki, na które liczyłam. To nie są te kryminały, które kiedyś mnie tak zachwyciły. To wciąż dobre książki, które mogą przypaść do gustu czytelnikom, ale w zalewie podobnych tytułów na rynku nie wyróżniają się już niczym szczególnym i z pewnością nie zapadną mi w pamięć. Za miesiąc czy dwa nie będę już pamiętała, o czym czytałam. „Kątnik” również nie wywarł na mnie takiego wrażenia, jakiego się spodziewałam, mimo że autor w posłowiu zdradził, na kim wzorował postać Mirosława Jaconia. Starał się pokazać, dlaczego bohater jego książki stał się tym, kim się stał. Czy była to jego natura, system, czy może środowisko, w którym dorastał? Autor przedstawił skomplikowane, pełne przemocy relacje z ojcem, choć wbrew pozorom głównym bohaterem nie jest Vogel. Heinrich okazuje się jedynie pionkiem w grze chorego umysłu.

„Ptasznik”, pierwsza część cyklu z Heinrichem Voglem, nie porwał mnie tak bardzo, jak seria z Komisarz Iwoną Banach, ponieważ brakowało w nim emocji i niespodziewanych zwrotów akcji. Mimo to była to interesująca pozycja, którą warto było przeczytać. „Kątnik” niewiele różni się od „Ptasznika”, może jedynie tym, że autor bardziej skupił się na postaci Jaconia, jego przeszłości i motywach działania. Może jestem zbyt wymagająca i marudzę, ale w stosunku do niektórych autorów mam wysoko postawioną poprzeczkę, którą sami tam zawiesili. Zastrzegam też, że nie czytałam „Czarnej wdowy” – ale czy coś na tym straciłam? Chyba nie. I ten zbędny rozdział, w którym Vogel uczy się strzelać, z dokładnymi opisami, jak obchodzić się z bronią… Rozumiem, że autor chciał się pochwalić swoją wiedzą na ten temat, ale moim zdaniem ten fragment był zupełnie zbędny i nic nie wniósł do fabuły. Wciąż polecam książki Stelara, choć nie wiem, jak długo jeszcze. Może autor zdoła mnie czymś zaskoczyć?

Marek Stelar całkowicie skupił się na postaci Miszy, jego przeszłości i poczynaniach w teraźniejszości, podejmując próbę analizy jego psychiki oraz metod działania. Śledztwo Iwony Banach i ekipy policyjnej, przy nieoficjalnym udziale Vogla, stanowi jedynie tło dla działań Jaconia, bo w tym wątku brakuje spektakularnych zwrotów akcji. Misza zawsze pragnął rządzić innymi i manipulować, teraz chce by to policja podążała jego tropem. Gra z Voglem w swoją chorą grę, jednocześnie rozprawiając się ze swoją przeszłością, zostawiając za sobą trupy. Misza na zewnątrz twardy jak stal, wewnętrznie jednak miękki jak Kropla Księcia Ruperta. Jeśli Voglowi uda się znaleźć słaby punkt Miszy, ten podobnie jak ta kropla, rozpadnie się na drobne kawałki.

Czy zakończenie mnie usatysfakcjonowało? Z jednej strony tak, z drugiej nie. Choć fabuła została zamknięta, czuję jednak pewien niedosyt.