Audiobook Kamienica Schopenhauerów. Tom 1 mp3

Danzig (Gdańsk), XVIII wiek. Frieda, 16-letnia dziewczyna trafia do kamienicy Schopenhauerów jako pomoc kuchenna.

Mistrzynią gotowania jest jej ciotka, Anna, która uczy dziewczynę fachu. Niestety, Anna wkrótce ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Frieda stara się rozwiązać zagadkę na miarę swoich możliwości.

Robert i Ben to dwoje młodych mężczyzn, którzy przybywają do Danzig, by zaciągnąć się na statek i szukać przygód. Jednak miasto ma w sobie coś takiego, że Ben nie ma ochoty wyjeżdżać. By mieć jakiekolwiek pieniądze kradną i oszukują. To szybka droga na szubienicę, ale łatwy zarobek kusi. Pewnego razu postanawiają „odwiedzić” kamienicę Schopenhauerów.

Wiecie, że uwielbiam powieści historyczne, a książka pani Anny Sakowicz zachwyciła mnie od pierwszych stron. I to nie tylko ze względu na cudowne wydanie.

Autorka w przepiękny sposób opisuje miasto oraz zwyczaje w nim panujące, a nad losami bohaterów i bohaterek ciężko przejść obojętnie. Najbardziej jednak poruszyła mnie historia drugoplanowej Rity. Mam nadzieję, że będzie dalszy ciąg jej losów w drugim tomie.

Na koniec nadmienię, że pani Sakowicz opierała się na wspomnieniach pani Schopenhauer, zatem książka zawiera wiele prawdziwych historii z życia wziętych.

Serdecznie polecam i już czekam na kolejny tom.

[Współpraca barterowa z

Wydawnictwo FLOW ]

"W tym momencie Ben zatrzymał się przed Dworem Artusa i z podziwem zadarł głowę na rzeźby postaci spozierających z góry na przechodniów. Nie rozpoznał Scypiona Afrykańskiego, Temistoklesa Kamillusa i Judy Machabeusza, przeniósł wzrok wyżej, na kobiece posągi i westchnął z podziwem."

Mieliście kiedyś okazję zwiedzić Gdańsk? Spacerowaliście nabrzeżem wzdłuż Motławy? Widzieliście Dwór Artusa i Wyspę Spichrzów?

To właśnie tam rozgrywa się akcja powieści Anny Sakowicz.

Mam to szczęście, że mieszkam niedaleko Gdańska, więc mogę często bywać na Starym Mieście i oglądać zabytkowe kamienice.

Czy wiecie skąd wzięły się nazwy ulic w Gdańsku, które funkcjonują do dziś?

Takich ciekawostek również dowiecie się z tej powieści.

"Ben wiedział od wuja, że dawniej Wyspy Spichrzów w nocy strzegły psy pędzone tu każdego dnia przez Hundegasse (ulica Ogarna) i Kuhbrücke (Most Krowi). Dawno temu jednak rozebrano Psi Wał, zabezpieczający wyspę od wschodu, zrezygnowano też ze zwierzęcych strażników."

Jestem zachwycona powieścią Anny Sakowicz Kamienica Schopenhauerów. Cudownie było przenieść się w przeszłość do 1788 roku, gdy Danzig był miastem hanzeatyckim pod wpływami Rzeczypospolitej.

Ta historia jest jak okno pozwalające nam zajrzeć w przeszłość, która już nie wróci.

Z kart tej powieści możemy poznać losy mieszkańców miasta, a wszystkie opisy są niezwykle barwne i sprawiają, że możemy usłyszeć krzyk mew i wyobrazić sobie zapach soli i ryb z rozładowywanych statków na nabrzeżu Motławy.

"Cumowało tu dzisiaj mnóstwo statków. Ruch był taki, jakby kto kij wetknął w mrowisko. Tragarze dźwigali pękate worki w kierunku spichrzów. Pod stopami można było poczuć nie tylko błoto, ale też rozsypane ziarno. W powietrzu krążyły mewy, rybitwy i gołębie. Drewno stękało pod ciężarem najróżniejszych towarów (...)

Wokół unosił się słonawy zapach wody pomieszany z aromatem najróżniejszych przypraw przywiezionych z odległych zakątków świata."

To właśnie to niezwykłe miasto przyciągało ludzi z różnych stron. Osiemnastowieczny Danzig był mieszaniną przepychu i bogactwa oraz mrocznych zakamarków pełnych brudu i ubóstwa.

To właśnie w tym mieście Frieda próbuje zrealizować swoje marzenia.

W tamtych czasach jedyną drogą dla kobiety do uzyskania pewnej niezależności w świecie rządzonym przez mężczyzn stanowiło małżeństwo lub wyuczenie się pożytecznego fachu.

Tak więc Freda przyuczała się w kuchni domu państwa Schopenhauerów pod okiem swojej ciotki, Anny.

Los jednak bywa przewrotny i tragiczna śmierć jej ciotki splotła losy dziewczyny z dwoma rzezimieszkami.

Jak potoczą się losy bohaterów? Czy uda się odnaleźć mordercę Anny?

Jestem pod ogromnym wrażeniem reaserchu, który autorka zrobiła pisząc tą historię, by jak najdokładniej oddać realia tamtej epoki. Tym bardziej, że jak sama pisze, inspiracją stały się dla niej Gdańskie wspomnienia młodości Johanny Schopenhauer oraz wydarzenia, które miały miejsce w Gdańsku w 1650 roku.

Autorka w niesamowity sposób ukazuje zarówno piękne oblicze miasta Danzig, jak i jego mroczniejszą stronę, gdzie bieda i przemoc domowa królowały wśród mieszkańców z niższych warstw społecznych, którzy próbowali jakoś związać koniec z końcem.

"Rita przetarła ramiona. Walczyły w niej nienawiść do pijaka i lojalność małżeńska, ale w tle majaczył strach o przyszłość. Dopiero teraz spojrzała na Zosię(...)

Nie chciała pytać, gdzie była, choć słyszała, jak Henryk wysyłał ją na ulicę, wymagając, by przyniosła pieniądze. Nieraz wyzywał swoje dzieci od darmozjadów i bękartów, a na dziewczynki patrzył z większą niechęcią. Kilka razy powtórzył im, że gdy tylko się nadadzą, to za mąż wyda za pierwszego lepszego obwiednia, by pozbyć się gęb do wyżywienia."

Niesamowite emocje zawarte w tej historii sprawiły, że niejeden raz łzy pojawiały się w moich oczach.

Pani Anna idealnie oddała klimat tamtej epoki posługując się niemieckimi nazwami ulic i miejscowości, zgodnie ze stanem faktycznym z XVIII wieku. Dodatkowo wplotła cytaty z oryginalną pisownią z tamtych czasów. Przy czym te stylizacje językowe, jak sama pisze, ograniczyła do minimum, by nie utrudniać odbioru współczesnemu czytelnikowi.

To była niesamowita przyjemność przemierzać ulice XVIII - wiecznego Gdańska razem z bohaterami tej powieści.

Jestem ogromnie ciekawa ich dalszych losów i z niecierpliwością czekam na kolejny tom pt. Karczma Pod Rybim Łbem.

Jeśli macie ochotę zajrzeć w przeszłość i poczuć klimat minionej epoki gorąco polecam wam tą historię.

„Kamienica Schopenhauerów” to książka, która zabiera nas do czasów, w których decydowało to w jakiej rodzinie ktoś się urodził. Jedni wygrywali szczęśliwy los, a inni musieli ciężko pracować o lepsze jutro.

Anna Sakowicz zabrała mnie do Gdańska, do XVIII wieku. I już sam fakt, że znajduje się w tym okresie sprawia, że rozsiadam się wygodnie i daje się porwać. Poznaje rodzinę Schopenhauerów, którym urodził się własne syn, Arthur. W ich domu zatrudnia się młodziutka Frida. Pewnego dnia dochodzi do tragicznej śmierci jej ciotki, Anny, która wprowadzała ja w rolę kuchmistrzyni. Jej śmierć splata życie Fridy z dwoma podejrzanymi typkami, którzy każdy na swój sposób szuka drogi do lepszego jutra.

Czy w Kamienica Schopenhauerów mieszka morderca? Kim jest? Komu może a komu nie zaufać Frida? Przekonacie się sami.

Uwielbiam powieści, które chociaż w małym stopniu przybliżają czasy, które już dawno przeminęły. Do tej pory dość dużo książek czytałam, których akcja działa się w XIX, ale o XVIII jeszcze nie. Autorka w przepiękny sposób oddała klimat tamtych lat. Wręcz czułam, że znajduje się na ulicy w Gdańsku i obserwuje gwar i biedotę.

Oprócz klimatu dawnych lat, Pani Ania świetnie wykreowała kobiece postacie, które pomimo, że żyły w czasach, których nie za dużo miały do powiedzenia, to były to silne i odważne osoby.

Nie brakuje również tutaj intryg i tajemnic, które powodują, że od książki nie można oderwać się. Na uwagę zasługuje również wydanie tej książki. Barwione brzegi są przepiękne, ale w środku znajdziemy również ryciny, które chociaż są takim detalem, to myślę, że miłym dla oka.

„Kamienica Schopenhauerów” jest pierwszym tomem ciekawie zapowiadającej się serii i już nie mogę doczekać się kolejnej części.

Czy wiesz, że słynny filozof Arthur Schopenhauer pochodził z Gdańska? W kamienicy, w której jako dziecko mieszkał słynny uczony akcję swojej książki umieściła Anna Sakowicz. Po zakończeniu lektury, mogę napisać tylko to: „Kamienica Schopenhauerów” to jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie czytałam.

Książka wciąga od pierwszych zdań, ale na uwagę zasługuje nie tylko wartka akcja. Anna Sakowicz przyłożyła ogromną wagę do reaserchu. Na końcu książki znajduje się bibliografia (a to rzadkie zjawisko w książkach beletrystycznych). Dokładne zbadanie zwyczajów oraz historii Gdańska (Danzig) z XVIII w. przejawia się w archaizowaniu języka, plastycznych opisach ubioru oraz wyglądzie samego miasta. Zdarzają się drobne przeinaczenia, ale autorka informuje o nich na końcu książki. Wszystkie powyższe zabiegi sprawiają, że czytelnik z łatwością wczuwa się w atmosferę miasta z tamtych czasów, może je sobie łatwo wyobrazić, a także zdać sprawę, z czym na co dzień mierzyli się jego mieszkańcy.

W „Kamienicy Schopenhauerów” główną rolę grają kobiety. Ciągle podporządkowane mężczyznom, zredukowane do ról żon i matek. Przez większość książki patrzymy na Gdańsk ich oczami. Widzimy nierówności społeczne, biedę i przemoc. Jedna z bohaterek – Rita, żona alkoholika i przemocowca, godzi się ze swym losem, bo wie, że po śmie*ci małżonka ona i dzieci zostaną skazane na jeszcze większą nędzę i głód. Autorka uchwyciła też moment przemian społecznych: pierwsze dyskusje na temat zmiany legitymizacji władzy (ma pochodzić od ludu, a nie jak do tej pory od Boga), pierwsze myśli emancypacyjne kobiet. Na temat praw kobiet (do edukacji i samostanowienia) najwięcej rozmyśla główna bohaterka, kucharka Fireda. Młoda dziewczyna marzy o edukacji

i prowadzeniu własnej karczmy. U Friedy marzenia muszą zderzyć się nie tylko z niesprzyjającą rzeczywistością, ale także z wychowaniem jakie otrzymała w domu rodzinnym. „Kobietom nie wolno marzyć”. „Kobieta powinna być posłuszna mężowi”. „Znam swoje miejsce w szeregu”. Te wszystkie myśli, którymi była karmiona od dzieciństwa natrętnie chodzą jej po głowie, odbierają sprawczość, blokują i stają na drodze do realizacji marzeń.

Te wszystkie myśli, którymi była karmiona od dzieciństwa natrętnie chodzą jej po głowie, odbierają sprawczość, blokują i stają na drodze do realizacji marzeń.

Z podobnymi problemami mierzy się Johanna Schopenhauer (matka Arthura Schopenhauera, postać rzeczywista). Ta młoda, dobrze wykształcona kobieta, aż rwie się do działania, ale powstrzymuje ją wychowanie, konwenanse oraz obawa przed reakcją męża.

„Kamienica Schopenhauerów” to barwna powieść historyczna. Miłośnicy wątków kryminalnych również znajdą tam coś dla siebie (cała intryga opiera się na zab*jstwie kucharki i prowadzonym w wokół niego śledztwie). Mnie zachwycił cały koncept fabularny, a najbardziej kobiety oraz kiełkująca w nich potrzeba emancypacji. Książka przemyślana, którą zdecydowanie warto przeczytać.

Historia Anny Sakowicz przywiodła mi na myśl powieści w stylu płaszcza i szpady i chociaż fabuła nie charakteryzuje się żywą akcją i intrygami, a głównym bohaterem nie jest mężczyzna odznaczający się wysoką inteligencją i wojowniczą naturą, to jednak nie umniejszyło to atrakcyjności powieści. „Kamienica Schopenhauerów” jest to bowiem powieść historyczno-przygodowa, która fikcję literacką łączy z faktami historycznymi. Główna bohaterka Frieda marzy o tym, by stać się doskonałą kuchmistrzynią albo jeszcze lepiej móc poprowadzić własną karczmę. Dziewczyna, co prawda nie umie władać szpadą, ale za to doskonale radzi sobie w kuchni i potrafi operować warząchwią. Posadę u państwa Schopenhauerów otrzymała dzięki ciotce, swojej chrzestnej matce, która dostrzegła w dziewczynie niewątpliwy talent kulinarny. Czuje, że Frieda kiedyś doskonale poradzi sobie w roli kuchmistrzyni.

Chcieliby zaciągnąć się do służby na statek, ale kiepsko im to idzie. Robert próbuje zdobyć pieniądze, grając na fujarce, a bardziej rozrzutny Ben nadal okrada bogatych jegomościów. Naprzemiennie autorka opowiada o losach Friedy półsieroty, której marzeniem jest zostać kuchmistrzynią lub właścicielką karczmy. Dziewczyna trafia pod skrzydła ciotki, kucharki cieszącej się uznaniem w domu Schopenhauerów, gdzie pod czujnym okiem matki chrzestnej ma się uczyć fachu kucharki.

Ben na targowisku przypadkowo wpada na Friedę, która od razu wpada mu w oko, ale pomimo że ich do siebie ciągnie doskonale wiedzą, że nie mają szans na związek. Trójka bohaterów kolejny raz spotyka się podczas włamania do domu chlebodawców Friedy. Wygląda na to, że do kradzieży nie dochodzi, ale dziewczyna bardzo źle znosi ukrywanie prawdy, że w domu pojawili się złodzieje. Ciotka zaniepokojona samopoczuciem podopiecznej sama wyrusza wczesnym rankiem na targowisko, z którego nie wraca. Okazuje się, że Anna została brutalnie zamordowana, a pani domu odkrywa brak drogocennej broszy. Ben i Frieda na własną rękę postanawiają szukać mordercy Anny. W powieści pojawia się także postać maleńkiej Mathilde, której rolę na tę chwilę trudno odgadnąć, ale nie ma wątpliwości, że będzie miała jakieś znaczenie dla tej historii.

Odkąd Frieda pojawiła się w domu Schopenhauerów, wydaje się, że wszystko stanęło na głowie. Marzenia o osiągnięciu mistrzostwa w gotowaniu przerywa tragiczna śmierć ciotki, która niespodzianie splata losy dziewczyny z dwoma opryszkami. Frieda ma słabość do Bena niebieskiego ptaka, który w poszukiwaniu lepszego jutra ciągle wikła się w podejrzane interesy. Ciepłe uczucia w niej budzi także Robert, który swoją grą na fujarce potrafi poruszać ludzkie serca i otwierać ich sakiewki. Obaj przybyli do Gdańska, by zaciągnąć się do służby na statek i wypłynąć w morze, ale zanim im się to udało, wpakowali się w kłopoty, chociaż Ben wciąż przyrzekał Robertowi, że skończył z kradzieżami, ale przecież to nie jego wina, że pieniądze topniały jak śnieg na wiosnę, a on nie miał ochoty tyrać od świtu do nocy za miskę zupy ze śledziowych łbów.

„Kamienica Schopenhauerów” to mistrzowsko połączone prawdziwe wydarzenia i postaci istniejące w przeszłości, z postaciami fikcyjnymi, które wykreowała na kartach powieści autorka. Tę książkę czyta się wspaniale, opowieść płynie niczym piękna muzyka, pieszcząca ucho swoją doskonałością. Historia dzieje się w czasach, gdy posłuszeństwo wobec państwa było obowiązkowe, a za niesubordynację wymierzano służbie karę chłosty. To także czasy, gdy o losach kobiety decydował najpierw ojciec, potem mąż, a za wszelkiego rodzaju przestępstwa obowiązywała kara śmierci, zwłaszcza ludzi ubogiego stanu.

„Kamienica Schopenhauerów” to barwna, pięknie napisana z niezwykłą dbałością o detale powieść obyczajowa pełna zwrotów akcji, zapierająca dech w piersiach, a zwłaszcza w momentach, gdy autorka zawiesza scenę i trzyma w niepewności. Przyjemnie było obserwować perypetie Bena i Roberta, pary złodziejaszków i Friedy dziewczyny, która marzyła o tym, by zostać bardzo dobrą kuchmistrzynią lub prowadzić własną karczmę. Cudowna powieść z historią w tle, w której autorka z dużą skrupulatnością opisuje wiele historycznych faktów i w niezwykle przystępny sposób dzieli się swoją wiedzą, prowadzając po zakamarkach obskurnych mieszkań gdańskiej biedoty, miejskich zaułkach, w których Ben i Robert ukrywają się przed wzrokiem mieszkańców miasta, a zwłaszcza służb porządkowych. Autorka pozwala zaglądać do dusznej i parnej kuchni, gdzie Frieda doprawia potrawy, które potem serwuje swoim pracodawcom. To poprzez opisy pachnących ziół, egzotycznych przypraw i aromatycznych napojów, zapachu pasztetu i delikatnej leguminy, świeżo parzonej kawy oraz misternie przygotowywanej czekolady, autorka pozwala poznać właścicieli kamienicy i ich codzienne zwyczaje. Na uznanie zasługuje doskonale oddany klimat epoki, bo chwilami odnosi się wrażenie przebywania w tym miejscu i przemierzania wraz z bohaterami ulic Danzig.

Anna Sakowicz stworzyła niezwykłą historię, w której czuć dbałość o szczegóły i ogromną wiedzę historyczną. Na uwagę zasługuje doskonale odwzorowanie realiów ówczesnego Gdańska, miasta pełnego kontrastów i niesprawiedliwości. Przepychu i bogactwa mieszczaństwa z jednej strony i skrajnej nędzy biedoty z drugiej. Interesująco wypadła historia dziewczyny, która próbuje zrealizować swoje marzenia o niezależności, w czasach, kiedy to było niezwykle trudne do osiągnięcia dla kobiety. Wykształcenie mogli zdobywać jedynie chłopcy, a rola kobiet była z góry narzucona, albo wiernej żony, albo służącej. „Kamienica Schopenhauerów” to świetna powieść obyczajowa z historią w tle okraszona małym wątkiem kryminalnym. Przepiękna, oryginalna, emocjonująca, napisana z ogromną pasją i przepięknym językiem. Na koniec czuję pewien niedosyt, ale na szczęście będzie kontynuacja przygód bohaterów poznanych w tej części, a w kolejnej ponownie będzie można zanurzyć się w świat dziewiętnastowiecznego Gdańska.

“Nic tak nie jednoczyło ludzi, jak zastawiony stół”.

Pisarka w cudowny sposób przenosi nas do przeszłości. Jest rok 1788, Danzig (Gdańsk) - miasto hanzeatyckie pod wpływami Rzeczypospolitej. Piękne miasto pełne kontrastów, z jednej przepych, bogactwo, z drugiej bieda, głód, mroczne, niebezpieczne zakamarki.

Frieda ma szesnaście lat, gdy podejmuje pracę podkuchennej u państwa Schopenhauerów. Pod pilnym okiem Anny, która jest jej ciotką, ma uczyć się na kucharkę. Dziewczyna ma swoje marzenia i plany na przyszłość, nie chce wychodzić za mąż, nie chce być zależna od mężczyzny. Jednak najpierw musi pomóc ojcu wykształcić swojego młodszego brata. Na jej drodze staje dwóch rzezimieszków, którzy w nocy włamują się do kuchni. Niespodziewanie zostaje zamordowana ciotka Friedy, ta wiadomość wstrząsa nie tylko dziewczyną, ale i całym miastem.

Wielowątkowa, szeroka, wnikliwa perspektywa. Akcja powieści toczy się dwutorowo, z jednej strony mamy służbę państwa Schopenhauerów, z drugiej dwóch młodych mężczyzn, opryszków, którzy planują zaciągnąć się na statek. Pani Anna pisze z pasją i ogromną energią, czuć zaangażowanie i ogromną wiedzę historyczną. To było niesamowite i piękne! Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne osobowości, wzbudzają w czytelniku wiele emocji. Nie wszystkich polubiłam, nie dało się. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Friedę polubiłam od razu, to serdeczna, silna, odważna, zdeterminowana młoda kobieta.

Świat pełen kontrastów, rażące różnice klasowe, przepych, bogactwo i skrajna nędza. Intrygi, tajemnice, niedopowiedzenia. Wszechobecna w każdej dziedzinie życia męska dominacja. Kobiety począwszy od dam na salonach, po zwykłe służące całkowicie zależne od mężczyzn, traktowane według uznania swojego pana i władcy. Walka o przetrwanie, walka o marzenia, o siebie, o lepsze życie. Życiowe wyzwania, niebezpieczeństwo czyhające tuż za rogiem, mroczne uliczki Gdańska i aromatyczne zapachy z kuchni.

Pełna kontrastów, emocji, poruszająca, mądra, klimatyczna, napisana z rozmachem i empatią opowieść. Niełatwa, a zarazem piękna przygoda o silnych, mądrych kobietach, której całkowicie dałam się porwać. Fikcja literacka idealnie współgra z prawdą historyczną. Z ogromną niecierpliwością czekam na kontynuację. I to przepiękne wydanie, które cieszy oko. Polecam, czytajcie! Tatiasza i jej książki :)

Jakże miło było przenieść się w znajome uliczki i ujrzeć je oczami XVIII-wiecznych mieszkańców. Mowa o Gdańsku, a w zasadzie, na tamte czasy Danzig. To tu niby do ziemi obiecanej ściąga dwóch rzezimieszków i oddanych przyjaciół z myślą o lepszej przyszłości. Zanim jednak zaciągną się, zgodnie z celem, na statek, ich plany ulegają zmianom. Jak to zresztą z planami najczęściej bywa. Niemały udział w tej zmianie ma Frieda.

Frieda zostaje świeżo zatrudniona jako pomoc kuchmistrzyni (swojej ciotki) w kamienicy Schopenhauerów. Niebawem jest świadkiem próby kradzieży przez wspomnianych gagatków, a niedługo później, jej ciotka zostaje zamordowana w drodze na targ.

Nie da się ukryć, że w książce dużo się dzieje, co trzyma czytelnika w ciągłej potrzebie poznania dalszych losów bohaterów. Swoją drogą dość barwnych i zyskujących moją sympatię. Bardzo podobał mi się wątek romantyczny, w którym dwojga przyjaciół ciągnie do jednej dziewczyny.

Nie da się też pominąć kwestii podziału społeczeństwa na klasy, panujących konwenansów i zasad, w których jeszcze bardziej rzuca się przewaga "lepiej urodzonych", przez co myślę, że zwolennicy historycznych podróży w czasie mogą się odnaleźć w tej historii. Smaku dodają nazwy oraz wyrazy z tamtego okresu historii, mające pomóc nam się przenieść w czasie. Muszę przyznać, że spacer po takim Danzig był przyjemnością, kiedy porównywałam go do współczesnego Gdańska.

Na wielką pochwałę zasługuje także graficzna oprawa książki. Począwszy od obecnie tak modnych barwionych brzegów. Nie one jednak najbardziej mnie zachwyciły. To, co chwyciło mnie za serce, to wewnętrzna strona okładki! A później wszelkie detale i grafiki. Piękne!

Mimo jednak wielu zalet, czegoś mi w tej książce zabrakło, by móc zaliczyć ją do wybitnych. W moim odczuciu, choć bardzo dobrze czytało mi się tę powieść i chętnie sięgnę po kontynuację, czułam niedosyt. Nie wiem dokładnie, co to sprawiło. Może zbyt prosta była ta historia, zabrakło mi jakiejś głębi, wniknięcia bardziej w bohaterów.

W najnowszej książce " Kamienica Schopenhauerów " Anna Sakowicz zabiera czytelników do osiemnastowiecznego Danzig ( Gdańska).

Ben i Robert przybywają do miasta z głowami pełnymi marzeń. Chcą skończyć ze złodziejskim trybem życia i zaciągnąć się na statek. Zanim do tego dojdzie muszą odnaleźć wuja pierwszego z mężczyzn i zarobić trochę pieniędzy. Czy wszystko pójdzie po ich myśli?

Frieda , młoda dziewczyna , która również ma jasno określone plany , zaczyna pracę w kuchni Schopenhauerów u boku swojej matki chrzestnej .

Uczy się fachu, gdy nagle ciotka zostaje zamordowana. Frieda dostaje szansę od swojej pani , ale jak to w życiu bywa życie lubi rzucać kłody pod nogi .

Losy bohaterów splatają się i mieszają szyki zarówno mężczyznom jak i dziewczynie. Czy wyjdzie im to na dobre ? Czy odnajdzie się prawdziwy morderca ciotki Friedy ?

Ach , co to była za lektura . Anna Sakowicz zabrała mnie w przepiękna podróż po dawnych uliczkach Gdańska. Pokazała zarówno tę dobrą jak i brudną stronę miasta i czasów w których przyszło żyć bohaterom.

Język, opisy , to wszystko sprawiło że w pełni przeniosłam się do miejsc opisanych przez autorkę . Czułam zapachy , słyszałam dźwięki. Mogłam z bohaterami przeżywać ich radości i smutki.

" Kamienica Schopenhauerów " to książka, która jak dla mnie jest obecnie najlepszą lekturą, która wyszła spod pióra Anny Sakowicz . Zrzuciła z podium Jaśminową Sagę , którą naprawdę uwielbiam.

Jest to świetna powieść obyczajowa z historią w tle. Dodatkowo mały wątek kryminalny . Dzieje się w tej książce sporo, czyli tak jak lubię najbardziej . Na duże uznananie zasługuje również Wydawnictwo Flow za piękne wydanie. Czytanie ładnej wizualnie i treściowo książki to prawdziwa uczta czytelnicza. Jeżeli ktoś z Was jeszcze się zastanawia czy warto sięgnąć po lekturę , powiem , że nie warto czekać.

Lubicie czytać o dawnych czasach?

Jeżeli tak, to ta powieść obyczajowa jest dla Was.

XVIII i XIX wieczny Danzig, dzisiejszy Gdańsk.

Różnice na poziomie życia ludzi bardzo widoczne, przepaść między bogatymi a tymi biedniejszymi jest wprost rażąca.

Frieda próbuje spełnić swoje marzenia w czasie, kiedy kobiety były traktowane jako dodatek do mężczyzny.

Gdy tak spojrzeć, te marzenia nie były aż tak wyjęte znikąd, po prostu chciała gotować i mieć swoją gospodę.

Gdy jej ciotka zostaje zamo*dowana, jej los łączy się z losem dwóch rzezimieszków.

Zdaje się, że dziewczyna wpadła w oko obydwum ale tylko jeden budzi jej szybsze bicie serca...

Przyznam szczerze, że sięgając po tę książkę spodziewałam się czegoś innego.

Myślałam, że będzie mniej w niej faktów a więcej tego wątku obyczajowego.

Wolałabym chyba więcej ale może to dopiero będzie w kolejnym tomie?

Na to liczę.

Na samym starcie bardzo łatwo się wciągnęłam w opowieść, której początek stanowią narodziny słynnego Arthura Schopenhauera.

Bywały jednak momenty znużenia, gdy zaczęłam się czuć jak na lekcji historii dotyczącej jednego miasta i jego najbliższych okolic, niepozbawionej trudnego języka i elementów ciut przytłaczających - być może to wynika z tego, że suchych faktów historycznych mam przedział zaiteresowania osadzony w innych latach.

Trzeba przyznać, że jako przewodnik po dawnym Gdańsku książka by się sprawdziła doskonale, wplatając elementy zmyślone na potrzeby fabuły, ukazanie go z perspektywy służących oraz złodziei.

Wątek obyczajowy był bardzo ciekawy, nie można rzec że romans go dominował, bardziej życie tych postaci mnie intrygowało i na nim, poza miastem, skupiła się autorka.

Mamy perspektywę kilku bohaterów, chociaż głównie Friedy to nie tylko.

Pojawia się także malutka Mathilde oraz Arthur i myślałam, że to dlatego, iż ich losy się połączą ale na razie tak się nie stało.

Jednakże to tylko pierwszy tom opowieści, więc wszystko jest możliwe...

Warto było przenieść się do tamtych czasów i zajrzeć, jak żyli ludzie, jak wyglądały miasta, sytuacja polityczna i jak się żyło w wolnym mieście Gdańsk.

Za sprawą swej najnowszej książki, Anna Sakowicz przenosi czytelnika do osiemnastowiecznego Danzig (Gdańska). Powieść rozpoczyna się w kamienicy należącej do kupieckiej rodziny Schopenhauerów. W domu zamożnych Państwa najwięcej dzieje się w kuchni, gdzie dochodzi do spotkań służby, rozmów, planowania dnia a także podziału obowiązków. Kuchnią rządzi Anna, której siostrzenica Frieda zostaje zatrudniona jako pomoc kuchenna. Młoda dziewczyna jest podekscytowana nową pracą i cieszy się, że będzie mogła spełniać jedno ze swoich marzeń o nauce gotowania, a przy okazji wspomoże ojca i brata finansowo.

Spokojne i poukładane życie służby Schopenhauerów zostaje przerwane, gdy dociera do nich informacja o śmierci kuchmistrzyni Anny, którą zanim w brutalny sposób zamordowano, wcześniej także zhańbiono. Śmierć kucharki wstrząsnęła nie tylko mieszkańcami kamienicy, ale również całego miasta. Pierwsze podejrzenia, co do sprawstwa morderstwa padają na jednookiego Bena, który wcześniej wraz ze swym współtowarzyszem dopuścił się włamania do kamienicy Schopenhauerów.

Jest to wielowątkowa powieść, w której przeplatają się losy służących oraz zamożnych mieszczan. To historia ludzi, urodzonych wraz z przypisanym danym miejscem w hierarchii społecznej, którego nie sposób zmienić. Był to świat, w którym ciężko było być kobietą, gdyż dzień w dzień musiała się ona mierzyć z niesprawiedliwościami oraz wykorzystywaniem przez mężczyzn. Kobiety portretowane były jako matki, żony, rodzicielki i kochanki, nie miały za wiele do powiedzenia i były pozbawiane praw, zdane na łaskę swych mężów bądź ojców. Ciężko wyobrazić sobie taki żywot, zwłaszcza iż kobiety były często dużo mądrzejsze niż przedstawiciele płci przeciwnej.

Autorka dzięki swej powieści zabrała czytelnika w jedyną w swoim rodzaju podróż do XVIII-wiecznego Danzig. W bardzo przemyślany sposób odzwierciedliła panujące wówczas nastroje wśród społeczeństwa, ukazując tym samym niepowtarzalny klimat oraz świat pełen zagadek i intryg, a także kontrastów społecznych. Początkowo miałam problem, aby „wgryźć” się w tę powieść, ale później wprost nie mogłam się od niej oderwać i już teraz wyczekuję kontynuacji losów bohaterów.

"Kamienica Schopenhauerów"

Anna Sakowicz

Przenosimy się do osiemnastowiecznego Danzig, gdzie przeplatają się losy mieszczan i biedoty.

Ludzie rodzą się z góry przypisaną rolą, którą mimo dobrych chęci nie można zmienić. Historia powieści rozpoczyna się w Kamienicy, zamieszkiwanej przez rodzinę Schopenhauerów.

Udajemy się do miejsca z którego dochodzą dźwięki tłukących się garnków, a w powietrzu unosi się zapach przypraw, suszonych ziół i przygotowanych potraw.

Potraw przygotowanych z należytą starannością, bo po tym można było poznać umiejętności kuchmistrzyni.

Zawsze słyszałam, że kuchnia jest sercem domu tak i było w tym przypadku. To tam dochodziło do rozmów, rozmyślań to była ta część kamienicy, w której służba spędzała najwięcej czasu.

Kuchnią rządziła Anna, to było jej Królestwo, a rodzinę Schopenhauerów traktowała jak własną. Z myślą o tym wyprosiła u Państwa możliwość przyjęcia pomocy kuchennej, która miała się uczyć i poznawać tajniki przygotowywania potraw. Tą osobą okazała się Frieda córka zmarłej siostry Anny. Dzięki tej posadzie Frieda nie tylko mogła się wyuczyć i zdobyć dobre referencję, ale również pomóc swojemu ojcu i bratu by mógł się dalej kształcić. Bo ta rola w tamtych czasach przypadała tylko i wyłącznie chłopcom. To z nimi rodzice wiązali przyszłość. Kobiety miały z góry narzuconą rolę wiernej żony, albo jednej ze służących.

Frieda szczęśliwa z szansy jaką dostała starała się najlepiej jak umiała. Słuchała i wykonywała wszystkie polecenia swojej matkę chrzestnej, a po nocach czytała książkę kucharską, którą kiedyś dostała.

Życie w Kamienicy toczyło się swoim wyznaczonym rytmem, który został przerwany przez tragiczną śmierć ciotki.

A gdzieś w innej części Danzing ulicami przechadzał się Robert, który swoją grą na fujarce porywał serca ludzi a wraz z nim jego kompan Ben chłopak z ogromnym urokiem osobistym, umiejętnościami złodzieja bo tylko tak w łatwy sposób można było zarobić.

Nie spodziewali się, że zasłyszana przez nich wieść i7o przypadkowej śmierci kucharki tak ściśle zostanie powiązana z ich losem.

Śmierć Anny - kuchmistrzyni Schopenhauerów wstrząsnęła nie tylko Frieda, ale także wszystkimi mieszkańcami Danzing. Każdy zadawał sobie jedno pytanie kto mógł się dopuścić takiego bezeceństwa.

Czy Friedzie uda się odkryć prawdę o śmierci swojej ciotki? Czy odpowiedzialne za to osoby, dostaną zasłużoną karę??

Autorka pokazała mi świat, o którym może kiedyś się uczyłam, ale jak większość z nas szybko zapomniałam. A dzięki tej powieści mogłam ponownie powrócić na ulicę pięknego Gdańska i poznać życie i problemy mieszkających tam ludzi.

Jednak to nie jest koniec tej historii, a zaledwie jej początek. Dlatego już teraz z niecierpliwością oczekuje jej kontynuacji.