Audiobook Instytut Absurdu mp3

Zawsze bardzo nieufnie podchodzę do Urban Fantasy, wydaje mi się takie wtórne i nieoryginalne. Tym razem jednak musze przyznać, że powieść Justyny Sosnowskiej naprawdę wciąga, a cała historia napisana jest dobrze. Wciąga, rozbudza uczucia względem bohaterów i bawi. Jak dla mnie super. POLECAM!

Lubicie powieści inne niż wszystkie, nieszablonowe oraz oryginalne? Poszukujecie mocnych wrażeń, lekkości a także smacznego poczucia humoru? Dobrze się składa! Oto przed nami lektura, która przywołuje na twarzy szczery uśmiech i jednocześnie zachęca do przygody wraz z nietuzinkowymi bohaterami.

Przepadam za czarnym humorem, sarkazmem i ironią a w tej powieści wydaje się to wszystko być na porządku dziennym. Autorka zaskakuje inteligencją z jaką prowadzić swoją fabułę a także nieograniczoną wyobraźnią która podsyca atmosferę. Główna bohaterka wplątuje się w przygodę, którą z przyjemnością sami odczuwamy na własnej skórze a im dalej w czytaną treść, tym więcej niedorzecznych rzeczy się dzieje. I dobrze! Właśnie takich historii nam potrzeba, rozbrajających, dający do myślenia i poruszających współczesne wartości z nutką ironii, by nie tylko dać do myślenia czytelnikowi, ale i poruszać do działania jego szare komórki.

To fantastyka pisana z przymrużeniem oka, ale na pewno warta uwagi. Dobrze napisana, intensywna w odbiorze oraz nastawiona na interakcję z czytelnikiem. Poznajemy niezależną, silną główną bohaterkę, która dąży do realizacji swojego planu mimo nieustających przeciwności i nie waha się wkroczyć do świata, którego zupełnie nie zna. Eliza Żaczek w poszukiwaniu tematu do artykułu idealnego mierzy się z wywróceniem świata rzeczywistego, jednocześnie pokazując czytelnikowi, że w drodze ku realizacji swoich marzeń nie warto oglądać się za siebie.

W tej książce magia nabiera innego znaczenia, podobnie jak paranormalne istoty, które znaliśmy do tej pory w zupełnie innej odsłonie. Mole książkowe zażarcie (dosłownie) bronią tego co zostało im nakazane, wampiry są weganami a wilkołaki zmuszają kobiety do zaskakujących czynów. I to jedynie wzmianka tego co dzieje się w Instytucie absurdu. Justyna Sosnowska bawi się formą, przerzuca emocjami i żongluje charyzmatycznymi sylwetkami postaci, by udowodnić nam, że dobry pomysł obroni się sam jeśli w parze z nim idzie równie imponujące wykonanie. Podczas lektury bawiłam się lepiej niż dobrze, ponieważ wykreowany świat posiadał wszystko co niezbędne by ciekawić, intrygować a także kusić nieodkrytymi jeszcze tajemnicami.

"Instytut Absurdu" ma zadatki na powieść, która wybija się ponadprzeciętność. Lekkość stylu a także plastyczność przekazu bawią nieustannie czytelnika i pozwalają mu wkroczyć do świata, z którego nie ma odwrotu. Poznajemy wspaniałych bohaterów, którzy na naszych oczach kształtują swoje osobowości i udowadniają, że wykraczanie poza schematy czasami wychodzi na dobre. Walka o swoje marzenia, dążenie do celu a także poszukiwania własnego miejsca w świecie łączą się z fantastyczną przygodą, w której nie zawsze warto doszukiwać się logiki a po prostu chwytać dobrą atmosferę i cieszyć się występującym wszechobecnej absurdem.

Instytut Absurdu od wieków ukrywa się przed światem. W swoich murach skrywa sekrety, magiczne filiżanki, stare księgi oraz niezwykłe istoty, o których przyszło nam tylko słyszeć w legendach. Nic więc dziwnego, że gdy Eliza nieoczekiwania trafia do tego miejsca nie może uwierzyć własnym oczom. Lecz przejście przez drzwi Instytutu to dopiero początek przygody. Kto ma ochotę na podróż do świata ukrywanego przed wzrokiem zwykłego człowieka??

Gdy "Instytut Absurdu" trafił w moje ręce byłam bardzo podekscytowana. Nie tylko że względu na ciekawy opis, boską okładkę, ale i fakt, że jest on wydawany przez SQN, który znany jest z wypuszczania na rynek perełek pisanych przez Polskich autorów. I w przypadku tej historii nie jest inaczej!! ✨️ Ta książka już od pierwszych stron zaserował mi boski humor oraz poczucie ciepła, jak i komfortu bijące z każdego zdania. A najlepsze jest to, że to nie był koniec. 🔮 Bo to co stworzyła @[Adres usunięty]wska_autorka ma tyle do zaoferowania czytelnikowi!! Im dalej w lasy, tym pióro autorki tworzyło coraz to barwniejsze i kreatywniejsze opisy oraz wydarzenia, które kojarzyły mi się z wszystkimi baśniami, jakie czytałam jako dziecko. Podwodny świat syren ukryty w okolicach Gdańska, magiczne stworzenia biegające po Starym Rynku w Poznaniu pobudziły moją wyobraźnię i sprawiły, że nie mogłam oderwać się od lektury. I pomiędzy opisami opruszonymi magicznym pyłem, zabawnymi dialogami i tajemnicą kryminalną są bohaterowie, którzy sprawiają, że cały klimat tej historii lśni jak złoto ukrywane przez Smoka Wawelskiego.

Cóż mogę powiedzieć więcej. To co stworzyła Justyna Sosnowska w swoim debiucie to baśń - i to dosłownie. Mam nadzieję, że pokochacie tą historię 💜

Eliza chce bardzo dostać się na studia dziennikarskie na wymarzonej uczelni. Jednak dowiaduje się, że nie znajduje się na liście studentów. Pojawia się w dziekanacie, by sprawę wyjaśnić. Okazuje się, że nie opłaciła wpisowego i teraz nie może tego nadrobić. Jedyną alternatywą dla niej, są studia zaoczne, za które musi zapłacić z góry. Zła i sfrustrowana wychodzi z uczelni, gdzie widzi osobę, która w wielki upał jest ubrana tak, że nie widać nawet kawałka skóry. Ma pewne podejrzenia i rozpoczyna swoje śledztwo. Tak trafia do biblioteki, gdzie staje się świadkiem krwiożerczego napadu moli książkowych. Jednak postanawia nie odpuszczać i wreszcie przechodzi przez dziwne drzwi i trafia do pewnego budynku. Osoby tam są bardzo miłe i nietypowe, a Eliza dowiedziała się, że trafiła do Instytutu Absurdu i dostaje propozycję stażu w tym miejscu, bo budynek bardzo chciał, by do nich dołączyła. Co zastanie w środku? Jakie stworzenia pozna?

Po wattpadowych romansach, nie przypuszczałam, że można na tej platformie jeszcze znaleźć coś ciekawego i wartego uwagi. Jednak byłam w ogromnym błędzie! Już czytając sam opis przeczuwałam, że będzie to dobra lektura, ale nie sądziłam, że aż tak. Od pierwszej strony przepadłam i całość przeczytałam w jeden dzień.

Pani Justyna miała boski pomysł na fabułę i już teraz zaszalała, to aż strach się bać, co będzie w kolejnych tomach. Autorka nie ogranicza się do jednego folkloru, wierzeń czy legend z jednego państwa. Stworzyła miks, gdzie spotkamy wampiry, wilkołaki, smoki, Neptuna czy Leszego. To jest genialny pomysł i daje mnóstwo możliwości na kolejne interwencje.

Jeżeli chodzi o postacie, to tutaj macie do wyboru do koloru wybór charakterów. Eliza jest młoda i ambitna. Choć dowiaduje się nieprawdopodobnych rzeczy to potrafi stawić im czoła. Może nie jest typem osoby, która chętnie wyrywa się do niebezpiecznych wyjść, to jednak stawia im czoła. Jej dużym atutem jest spostrzegawczość i pomysłowość. Ma poczucie humoru i cięty język, a mimo to jest łatwowierna i łatwo ją wyprowadzić na manowce. Za to jej przełożeni są boscy! Mamy Aleksa, który jest wampirem weganinem i uważa się z hrabiego. Jest Moras, który jest wilkołakiem i to kobiety za nim wyją, a nie on do nich. Maja jest półrusałką, która jest spokojna i wstydliwa, jednak jak ktoś niszczy naturę, odpala jej się instynkt wręcz zabójczy. Jest jeszcze Jaga, która jest uwielbiającą się ubierać na czarno wiedźmą i nie daje sobą pomiatać. I jeszcze mnóstwo innych postaci, o których mogłabym jeszcze długo opowiadać.

Głównym wątkiem, który jest tutaj poruszony to sprawa masowych zaginięć ludzi i nadmierna ilość istot nadnaturalnych w Polsce. Eliza zostaje wręcz wrzucona od razu w pomoc i razem z inspektorami sprawdza różne zgłoszenia w terenie. Z bohaterami zwiedzamy różne polskie miasta, który przy okazji zostały bardzo dobrze opisane. Był wątek w Gdańsku, w którym mieszkam i opisy starówki, nazwy przystanków i nawet numery linii się zgadzały, jak postacie gdzieś jechały. Ogromny plus dla autorki za tak dokładny opis! No a z istot nadnaturalnych to poznajemy jeszcze gargulce, chochliki czy nawet olbrzymy. Poznamy nawet obrażający się budynek!

Podsumowując krótko, jestem książką po prostu zachwycona. Trudno byłoby mi podać rzecz, która nie przypadłaby mi do gustu. Absurd goni absurd, ale to jest coś genialnego. Może zachęci Wam to, że w książce poznajemy NIKT i KTOŚ, by otrzymać COŚ. Skróty myślowe autorki to istna perełka. Jeżeli szukacie powieści, która Was rozbawi, totalnie wciągnie i przez nią na niektóre rzeczy spojrzycie inaczej to koniecznie sięgnijcie po ten tytuł. Gdyby to była pierwsza powieść z Wattpada, którą bym przeczytała to zdecydowanie zakochałabym się w tej platformie i spędzała tam dużo czasu. Jeżeli tak jak ja, nie jesteście przekonani do utworów stamtąd, to może po "Instytucie Absurdu" zmienicie zdanie, a zdecydowanie warto ją poznać!

Fantastyka to jest to co kocham. To zupełnie inny świat, nierealny i pobudzający wyobraźnię. Jednak niedoceniany i często książki z tego gatunku są oceniane słabiej bo coś jest nie tak ale nie że źle napisan ale np. "wykreowany świat dziwny i nierealny". Czy nie o to chodzi w fantastyce? Tu nic nie musi być realne i bohaterowie, sytuacje czy wydarzenia. Obwiałam się, że nasze społeczeństwo nie jest gotowe na fantastyke bo a bardzo skupia się na realności. I w sumie "Instytut absurdu" pięknie nam to przedstawił. Ciekawi historii?

Eliza marzy o studiach dziennikarskich. Kiedy udaje jej się na nie dostać jest szczęśliwa. Ale coś poszło nie tak i gdy przyjeżdża dopełnić formalności okazuje się, że nie ma jej na liście. Próbuje wyjaśnić to w dziekanacie ale bez skutecznie. Załamana nie wie, co teraz ma zrobić. Kiedy zauważa przypadkiem dziwnego człowiek, który mimo lata jest ubrany w płaszcz, szal i kapelusz postanawia go śledzić. Już wcześniej go widziała przed dziekanatem ale dziwi ją nie tylko jego ubiór i zachowanie ale to, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Tak trafia do biblioteki gdzie widzi coś, czego nie potrafi racjonalnie wytłumaczyć. Kiedy ochłonęła okazuje się, że przed jej oczami pojawia się budynek, którego tu nie było. Ciekawość bierze górę. Eliza trafia w miejsce, gdzie dostaje propozycję. Czy podejmie się pracy w tym dziwnym miejscu? Co ją czeka?

Historia jest tak świetnie napisana, że to nie tylko fantastyka ale ja bym powiedziała nowy jej podgatunek. Określiłabym ja jako komedię fantastyczną, bo czytając ją uśmiech mi nie schodził z twarzy. Do tego dodać bohaterów, którzy są specyficzni. Tak możemy poznać pracowników Instytutu. Poza dyrektorem, który jest zakręcony i totalnie niepasujący do stanowiska, poprzez Panią Lusię z sekretariatu, która no cóż, jest wielką chodzącą tajemnicą. Jest też duch z archiwum, skrzat, gargulce i inne cuda. Na początek mamy oprócz Elizy 5 bohaterów, którzy mają swoje "biura" ale okazuje się, że i tak wszyscy siedzą razem. I tak poznajemy Aleksa bardzo szarmanckiego wampira, Wiktora dość luźno podchodzącego do wszystkiego wilkołaka, Jagę czarownice oraz Maję pół rusałkę. Eliza po początkowym szoku szybko łapie to co jest jej zadaniem. Tylko musi się przyzwyczaić bo w Instytucie wszystko wygląda inaczej a elektronika nie działa praktycznie wcale. Do tego specyficzna mieszanka magicznych współpracowników, którzy mają specyficzną formę rozmów.

Eliza zostaje wciągnięta nie tylko w specyficzną atmosferę samego Instytutu, jego pracownikó ale także w akcje w terenie. Tak poznaje magiczne stworzenia, to, że one żyją wśród ludzi i czemu ich nie widać. Zaczyna rozumieć co przegapiajmy i jak ludzki umysł jej ograniczony. Przezywa przygody nie tylko w różnych miejscach, ale i poznaje świat mitologi. Chochliki, Olbrzymy, zaczarowany piasek od Dziadka Piaskowego, wróżki, syreny i ich królestwo gdzie rządzi władczyni mórz Jurata i jej mąż Neptun, poznaje Leszego i jego magiczną szkółkę. Oprócz tego ma zadanie udokumentować wszystkie to nad czym pracują Inspektorzy. Tylko jak to zrobić prosto i szybko jak do dyspozycji a się maszynę do pisania gdzie jeden błąd oznacza tylko jedno? Eliza radzi sobie coraz lepiej ale kiedy już myśli, że będzie spokój i może skupić się na nowym zadaniu wszystko się wali i musi pomóc w uśpieniu smoka. Kolejna poważna akcje, która wywołuje salwy śmiechu.

Podsumowując książka jest świetna i co na duży plus poznajemy to mitologię słowiańską chociaż są także postacie wywodzące się nie tylko z niej. Dodatkowo czyta się ja rewelacyjnie, podzielona na 5 części nazywanych sprawami nr c jest bardzo fajne bo każda jest jakby oddzielną przygodą, mimo że w pewien sposób się łączą. Okładka książki bardzo dobrze się komponuje z treścią. W sumie to ona i opis zachęcił mnie do przeczytania i nie żałuje. Jedynie co było takim ale to to, że na sam koniec okazuje się, że to dopiero początek. Mam nadzieje, że kontynuacja ukaże się szybko i poznamy dalsze losy naszych bohaterów, kolejne mitologiczne i magiczne stworzenia oraz rozwiążemy zagadkę Pana P. Ja ze swej strony serdecznie polecam.