Audiobook Herbaciany sztorm. Krew i herbata. Tom 1 mp3

„Herbaciany Sztorm” zabiera czytelnika do świata przesiąkniętego herbatą i krwią, gdzie grupa utalentowanych wyrzutków opracowuje plan przeniknięcia do złowrogiej społeczności wampirów, zwanej Athereum. Zdrady, nieufności i tajemnice przeszłości będą rzucać bohaterom kłody pod nogi… I tylko najsilniejsi lub najbystrzejsi przetrwają.

Historia Arthie Casimir budzi we mnie mieszane uczucia, choć finalnie wygrywają te pozytywne – mimo to nie potrafię przymknąć oczu na wady tej opowieści. Jednakże na początku wolałabym skupić się na najlepszych punktach książki, którymi z pewnością są pomysł i niektóre postacie. Wizja autorki na połączenie kryminału z wampirami, który okruszony jest lekkim romansem naprawdę interesuje czytelnika i daje spore pole do manewru w rzucaniu tajemnic, zagadek, a także plot twistów. Z każdym rozdziałem otrzymujemy rąbki informacji, które możemy samodzielnie składać i zastanawiać się nad dokąd zmierza fabuła… Dodatkowym atutem są bohaterowie – w tym Jin oraz Flick, którzy swoim charakterem, zaradnością oraz szczerością potrafią zdobyć sympatię i wzbudzić poczucie kibicowania im w ich przedsięwzięciu.

Zwłaszcza, że ta dwójka to najjaśniejsze punkty w całej książce i bez nich historia byłaby zdecydowanie nudna, a tym bardziej brakowałoby mi motywacji w czytaniu. Czemu? Uważam, że główna bohaterka, Arthie Casimir, jest mało wyrazista. Rozumiem zamysł autorki i co chciała tym osiągnąć – gdyż pod koniec nabiera nieco kolorów – to przez większość książki jest ona chłodna, zamknięta w sobie i po prostu wiemy już od pierwszego rozdziału, że to ona rządzi i ona wszystko załatwia. Ale czemu? Dlaczego? Zabrakło mi pokazania jej mocnych stron, nieco więcej wprowadzenia na początku… No i jeszcze sam wątek romantyczny – tak jak Jin i Flick to cudo, tak uczucia rodzące się u Arthie wydają się zbyt gwałtowne i nie pasujące do postaci, którą zarysowała na samym początku autorka. Aczkolwiek nie skreślam jej, gdyż końcowe rozdziały ukazują jej „ludzką” stronę i chcę wiedzieć, co będzie dalej.

Z pewnością czuć z tej książki podobieństwo do „Szóstki Wron”, ale w nieco wampirzym wydaniu i choć ma swoje wady, to potrafi przyciągnąć pomysłem i bohaterami, a także gwałtownym zakończeniem, które jest obiecujące! Choć można kręcić na szybkość prowadzenia akcji, brak kreatywności w skoku na tajne stowarzyszenie i niedobór fabuły… To mimo wszystko można dobrze bawić się na tej historii. Zwłaszcza, że rozdziały nie są długie i często kończą się chliffhangerem.

Czytajcie… Zwłaszcza dla Jina.