Audiobook Gdy słońce wypieka sny mp3

No i wiem, że nie wiem… co napisać. Czytam książkę, która jest taka sobie, no może jestem za ostry w tej ocenie, ale na pewno jest trochę nudnawa, szczególnie długie wynurzenia, czasami niemal naukowe, no bo autorka to Pani Profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza wprowadzają w stan letargu. Co gorsza, akapity sięgają nawet ponad dwóch stron. A jakby jeszcze tego było mało, to sporo dialogów jest po francusku i trzeba korzystać z tłumaczenia w przypisach na dole strony. Odłożyłem książkę. Sięgnąłem po kolejną i postanowiłem, że… jednak wrócę.

Wróciłem... Dociągnąłem do II części - Pojezierze Drawskie. A w niej robimy kilka kroków do tyłu w czasie, by poznać Neomi i Nicolasa. Oboje znamy z pierwszej części jako osoby dorosłe z życiowym ciężarem, tranzycją głównej bohaterki. Druga część to zupełnie inna książka, absolutnie inaczej napisana. Taka powieść w powieści… Przypomniała mi czasy kiedy będąc młodzieńcem czytałem książki Krystyny Siesickiej. Lekka łatwa i przyjemna opowieść o rodzącym się uczuciu między młodymi ludźmi… Ale czy rzeczywiście łatwa, no właśnie. Autorka sięga po temat wciąż u nas unikany, zamiatany pod dywan, czyli transseksualizmu, transpłciowości. Pokazuje, jak rodzi się miłość u osoby, która wie, że jej skóra i płeć ją uwierają. Piękne wakacje się kończą i Nicolas wyjeżdża studiować do Francji.

No i trzecia część opowiada o gorącej miłości Neomi i Nicolasa, którzy przypadkowo spotkali się w Paryżu

po wielu latach w pierwszej części książki. Gorąco i namiętnie nadrabiają stracone czasy młodzieńcze. Ona naukowiec planująca wyjazd do Kanady, on mąż i ojciec, traci głowę dla Neomi. Ta część to kolejna książka w książce bardzo oniryczna, erotyczna. Wszystko zmierza do nieuchronne końca, bo ten romans nie ma szansy na ciąg dalszy. Kiedy czujemy, że wszystko jest już jasne, nagle okazuje się, że koniec książki burzy wszystkie nasze przemyślenia.

Wiele emocji, ale to chyba dobrze… Bo koło tej książki nie można przejść obojętnie. Mnie na pewno pozostało wiele pytań, które chętnie był zadał autorce. Wiele wydaje mi się, że wiem, ale… nie wiem, czy wiem, czy dobrze myślę… To, co piszę, jest mocno niespójne, ale tak się czuję po lekturze tej książki. Wymaga ona rozmowy… Pocieszam się, że nie tylko ja tak ją odbierałem, bo trafiłem na recenzję, gdzie pod nią mógłbym się podpisać, wkleić link i nic nie pisać.

Problem transseksualności nie jest mi obcy i zrozumiałem wiele, że ci ludzie nie oczekują od nas tolerancji, ale szacunku. Zgadzam się z wieloma przemyśleniami autorki na temat polityki, kościoła, ekologii, praw człowieka. Są one spójne z moimi np. jak to: „wychodziła z założenia, że między bogiem (bóstwem) nie jest potrzebny pośrednik pobierający myto”. Cieszy mnie też jako poznaniaka, że w książce zostało zamieszczone wiele znanych i mniej znanych miejsc z Poznania. Ciekawym zabiegiem są także ilustracje. Nie pamiętam kiedy ostatni raz czytałem książkę z rysunkami. To pomysł autorki, który najnowsze zdobycze techniki urodziły, wygładziły i skorygowały.

Nie oczekujcie pointy, jak w szkolnym wypracowaniu, bo jej nie będzie. Nie ma jednoznacznego podsumowania. Jeżeli jednak szukasz nieoczywistej literatury, napisanej poukładanym językiem, przepełnionej emocjami i uczuciami to książka Julii Durzyńskiej powinna Cię zadowolić.