Audiobook Forrest Gump mp3

Cóż ma w sobie ta książka, że od kilkudziesięciu lat cieszy oczy czytelników, bawi, wzrusza i koi? Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, bowiem przygody Forresta, który z pewnością był w spektrum autyzmu są wyjątkowe i próżno szukać w świecie literackim podobnych.

Uroczy pierdoła Forrest Gump wiedzie spokojne życie. Mieszka wraz z matką w dużym domu gdzieś w Ameryce. Kiedy dorasta, zaczynają się dziać rzeczy przypadkowe, które dziwnym trafem rzucają go w wir najważniejszych historycznie wydarzeń.

To niezwykła książka, która jest dla mnie zawsze balsamem na skołatane nerwy. Jeśli boicie się, że jest to książka przeładowana informacjami historycznymi, to niepotrzebnie. Wszystkie najważniejsze fakty są wyraźnie zaznaczone, ale trzeba pamiętać, że jest to książka przygodowa, więc bardziej przypomina opowieść dobrego znajomego niźli podręcznika do historii.

Ta wspaniała, wielowymiarowa powieść rozkręca się bardzo powoli. Nie nudzi jednak i nie jest sztucznie wypełniona, zawiera mnóstwo informacji, które ukwiecają fabułę i często wywracają historię "do góry nogami". Akcja potrafi obrócić się o sto osiemdziesiąt stopni w każdej chwili. Zaszokować i zaciekawić.

Pysznie zbudował sobie autor postaci. Zadbał o ich wyjątkowość i filuterność, okrasił to wszystko ogromną dawką zaufania i miłości, nadając im ostatecznego sznytu. Połączył też to wszystko z fajnymi dialogami i dzięki temu stworzył opowieść, która nie nudzi, ale pomaga też pewne ważne rzeczy zrozumieć.

Czytajcie na zdrowie, bez względu na pesel. To książka dla każdego!

Kiedy myślisz, że gorzej już być nie może, zacznij się walić deską po nodze. Zobaczysz jaką poczujesz ulgę gdy przestaniesz.

“Forrest Gump” wielokrotnie pojawiał się w czytelniczych poleceniach, jednak długo pozostawał poza kręgiem moich zainteresowań. Przez fakt, że nie oglądałam filmu, a o fabule wiedziałam tyle, co nic, nie miałam żadnych większych oczekiwań względem historii i mogłam podejść do niej z czystą głową.

Poznanie historii nie sprawiło jednak, że mój brak oczekiwań zmienił się w zachwyt lub rozczarowanie. Historia okazała się zupełnie czymś innym, niż można by się spodziewać, z jednej strony przepełniona absurdalnymi wydarzeniami, czasem będącymi wręcz przerysowanymi, z drugiej prosta, choć pełna chaosu, bez składu i ładu, a jednak w jakiś sposób przyciągała czytelnika.

Ciekawym aspektem książki jest sposób poprowadzenia narracji, a dokładniej to, iż poznawana historia opowiada, jest przez samego Forresta. Język, jakim się wypowiada, jest bardzo prosty, co nie umniejsza jego osobie, a oddaje to jak postrzega świat i jakim tokiem myślenia kieruje się.

Całość recenzji [Adres usunięty]

W oryginale książka „Forrest Gump” ukazała się pod koniec lat 80. Jednak w tym roku Wydawnictwo Zysk i S-ka postanowiło przypomnieć Czytelnikom tę kultową powieść i wydało ją w nowej szacie graficznej z twardą oprawą.

Książka opowiada historię chłopca z zaburzeniami intelektualnymi, którego mózg pracuje troszeczkę inaczej niż każdego z nas. Sam o sobie mówi „idiot”, ale bynajmniej idiotą on nie jest. To doskonały matematyk, szachista, ma wielkie serce, jest szczery, potrafi doskonale grać na ustnej harmonijce i rozproszone myśli wcale mu w tym nie przeszkadzają. To właśnie z historii jego życia Winston Groom stworzył powieść na swój sposób niezwykłą.

Akcja książki płynie swoim raczej niespiesznym tempem, jednak nie nudzi i momentami potrafi obrócić się o sto osiemdziesiąt stopni szokując tym Czytelnika. Główny bohater zostaje wciągnięty w wir najważniejszych wydarzeń historycznych, które sprawiają, że otwiera się przed nim rozdział nowej przygody. Narratorem powieści jest sam Forrest co sprawia, że wszystkie wydarzenia nabierają wyjątkowości i autentyczności. Dzięki temu jesteśmy w stanie lepiej zrozumieć pokręcony sposób myślenia Forresta i wczuć się w jego sytuację.

Sama postać Forresta jest skonstruowana w taki sposób, że tego chłopaka po prostu nie da się nie lubić. Z jednej strony jest to postać, która bawi, wzrusza, przełamuje stereotypy, uczy pewnej wrażliwości, skłania do refleksji, a z drugiej widzimy chłopca, który tak naprawdę nigdy nie zaznał pełni szczęści i jest nam go najzwyczajniej żal. Jednak prawda jest taka, że jego historia otwiera nam oczy i pokazuje jak życie potrafi być proste, pełne nadziei na lepsze jutro i że tak naprawdę nikt nie jest idealny i codziennie trzeba się mierzyć z własnymi przywarami.

„Forrest Gump” to powieść magiczna co wynika z niczego innego jak jej… prostoty. Każdy odnajdzie w jej treści wiele uniwersalnych prawd, miłość, ciepło i humor. Wierzę, że historia ta przypadnie do gustu większości z Was bez względu na preferencje gatunkowe. Serdecznie 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!

Historię filmową Forresta Gumpa znam bardzo dobrze, dlatego miałem troszkę obawy, czy książka mnie zaciekawi i czy nie będę się przy niej nudził. Na szczęście moje obawy były bezpodstawne, ponieważ są to momentami dwie dość różne historie, obie jednak warte poznania. Książka została napisana w narracji pierwszoosobowej i, jak łatwo się domyślić, narratorem jest sam Forrest Gump. Trzeba przyznać, że Winston Groom znakomicie oddał sposób myślenia głównego bohatera poprzez nieco prostszy język powieści, czy modyfikacje nazw różnych rzeczy np. autos to jest autobus. Forrest Gump ma niski iloraz inteligencji i temu nie sposób zaprzeczać. Powoduje to jednak, że na różne patrzy w odmienny i niecodzienny sposób, pokazując co jest ważne w życiu, na czym warto się skupić, a czym nie warto się przejmować, choć nie zawsze potrafi zrozumieć co jest dla niego dobre i pakuje się w kłopoty.

Historia Forresta Gumpa zrobiła na mnie duże wrażenie i z każdą kolejną stroną czytałem książkę Grooma z coraz większym zainteresowaniem. Pomimo że jest to dość krótka powieść, licząca niecałe 300 stron, to autor zawarł w niej wiele różnych historii, niekiedy dość absurdalnych jak epizod z NASA i wyspą kanibali. Forrest Gump przeżywa na kartach tej powieści dziesiątki mniejszych i większych przygód, każda jednak wpływa na niego w pewien sposób i go kształtuje.

Forrest Gump to lekka i ciekawa książka, której historię pewnie wielu z Was kojarzy z ekranizacji z 1994 roku o tym samym tytule z Tomem Hanksem w roli głównej. Powieść przeczytałem z prawdziwą przyjemnością i gorąco polecam, jeżeli jeszcze jej nie znacie.

BYCIE IDIOTĄ TO NIE PUDEŁKO CZEKOLADEK

„Forrest Gump” obchodzi swoje trzydziestolecie. Co prawda ten filmowy, książka pojawiła się niemal dekadę wcześniej, ale chyba każdy się zgodzi, że kinowa adaptacja, bezbłędnie zrobiona przez Roberta Zemeckisa, o niebo lepsza od powieści, prześcignęła pierwowzór także pod względem popularności. Więc tak, „Forrest” ma swój jubileusz, jakikolwiek by on nie był, a z tej okazji dostajemy wznowienie po polsku pierwszego tomu jego przygód – tak, pierwszego, bo o ile film był jeden, powieści powstały dwie (druga w odpowiedzi na kinową produkcję, ale o tym może będzie jeszcze okazja szerzej opowiedzieć, kiedy indziej). I fajnie, bo dawno tej książki u nas nie było, a poznać warto, choćby z ciekawości, bo może i rzecz to specyficznie i nie dla każdego pisana i czasem pod tym względem męcząca, ale mająca w sobie coś.

Forrest Gump, co tu dużo mówić, jest niedorozwinięty. Ale radzi sobie w życiu i potrafi zaskoczyć. Więc teraz to życie wspomina, od zostanie gwiazdą futbolu, przez wojnę w Wietnamie, po spełnienie się w handlu. Ale przede wszystkim wspomina o swojej wielkiej miłości, a przez jego opowieść patrzymy jak przez dekady zmieniała się Ameryka…

„Forrest Gump” książka i „Forret Gump” film, to niby to samo, a jednak dwa zupełnie inne światy. Ja wiem, niby oczywistość, bo jednak dwa zupełnie inne media, ale jednak są takie przypadki, które się wyróżniają. Weźmy chociażby „Szklaną pułapkę”, która na szkielecie wziętym z powieści (swoją drogą inspirowanej filmami typu „Płonący wieżowiec”), zbudowała coś zupełnie innego, choć wiernego. I weźmy takiego „Forretsa Gumpa”, który niby trzymał się pierwowzoru, a zarazem zmienił ile tylko się dało – na lepsze zresztą. Bo gdyby to autor książki zrobił film, Forrest miałby twarz Johna Goodmana próbującego udawać, że ma zespół sawanta (próbującego, bo to nie ta klasa aktorstwa, by uciągnął temat tak, jak Hanks). No ale ja nie o filmie, a o książce miałem, więc…

Więc i tak widać już sporo i co z tego wynika. Książka jest od filmu ostrzejsza, mniej ułagodzona, z bohaterem, niby tym samym, ale inny, jakimś mniej przyjemnym z charakteru – co w sumie pasuje – i sporą ilością wątków, które znajdziecie tylko w tej wersji i… No właśnie, Winston Groom w swojej powieści szaleje i to konkretnie. Wciska Forresta, gdzie tylko się da, czasem świetnie to wychodzi, czasem mamy przesadę, w której zawiesić niewiarę jest ciężko – mowa o wątkach z NASA czy kanibalami, sami zresztą zobaczycie. Nie znaczy to, że te wątki nie mają swojego uroku, bo mają (ta książka jest dla autora jak piaskownica, do której wrzucił wszystko, co lubił i bawi się tym, jak mu się żywnie podoba), ale czasem mamy nadmiar tego wszystkiego. Tym bardziej, że powieść dzieje się szybko i na niewielkiej ilości stron w zasadzie.

Ale i tak jest ciekawie i intrygująco. Stylistycznie specyficznie, bo ta pokręcona, łamana mowa Forresta, niepoprawna i czasem dziwna potrafi zmęczyć. Ale warto wniknąć w to wszystko i poznać losy Gumpa. Wiadomo, film poznać warto o wiele bardziej, ale przecież bez tego by nie było. A książka tez potrafi i rozbawić, i wzruszyć, więc jest się w co wgryźć.