Audiobook Era supernowej CD

Era supernowej to naprawdę kawał dobrej lektury. Porządne science-fiction, mocna wizja potencjalnej apokalipsy. Styl autora nie pozostawia wiele do życzenia – jest naprawdę w porządku. Historia, którą Liu tym razem zaoferował swoim czytelnikom, zdecydowanie pobudza, skłania do refleksji i przemyśleń, angażuje emocjonalnie. Polecam!

Cała recenzja: [Adres usunięty]

"Cała ludzka historia składa się z wojen... podczas pięciu tysięcy lat trwania cywilizacji było tylko sto siedem lat autentycznego pokoju."

Fantastycznie odnajduję się w klimatach proponowanych przez Cixin Liu. Dostarcza mnóstwo pasjonujących przygód czytelniczych i perspektywicznych refleksji. Rewelacyjna trylogia "Wspomnienie o przeszłości Ziemi" ("Problem trzech ciał", "Ciemny las", "Koniec śmierci") zapewnia rozrywkę na wysokim poziomie, "Piorun kulisty" dobrą wyprawę ścieżkami nauki, zaś "Era supernowej", choć mniej porywająca niż późniejsze książki autora, to jednak potrafi wciągnąć we frapująco wykreowany nowy świat na naszej planecie. I od razu zastrzeżenie, aby w pełni cieszyć się scenariuszem zdarzeń nie należy wejściowych założeń do fabuły podważać i kwestionować, choć oczywiście mieć ich świadomość. Przy zaakceptowaniu irracjonalności i alogiczności jako barwnego urozmaicenia powieści, hipotetyczność staje się atutem w ciekawej podróży wyobraźni.

Promieniowanie supernowej ogromnie wpływa na Ziemię i chromosomy jej mieszkańców. Szansę na przetrwanie mają jedynie dzieci do trzynastego roku życia, dorośli w ciągu kilku miesięcy znikają z planety, pozostawiając najmłodsze pokolenie z bagażem konieczności przeżycia i zachowania świadectw dorobku ludzkości. Teraz najmłodsi zajmują się każdym aspektem pracy i władzy, polegają jedynie na sobie i kwantowym komputerze. Smutny kres znanej historii, koniec ery powszechnej, obawy i nadzieje w rozpoczynającej odliczanie erze supernowej. Obserwujemy kształtowanie się nowych struktur społecznych, dalekie zmiany cywilizacyjne, redefiniowanie rzeczywistości wirtualnej i informatyzacji. Najmniej zafascynowała mnie część poświęcona grom wojennym, ale za jej wytłumaczeniem stoi azjatycka kultura, europejska mentalność i amerykańska niefrasobliwość. Atrakcyjny pomysł na fabułę wspiera pozornie dychotomiczna narracja, z jednej strony lekki żargon naukowy i surowość w relacji, z drugiej urokliwe i emocjonalne opisy. Robi wrażenie, przemawia, urozmaica i wydobywa odmienne nastroje.

Bohaterowie niczym pionki w osobliwej grze, nie przywiązujemy się do nich, nie wnikamy głęboko w osobowości, tak naprawdę każdy z nich jest łatwo zastępowalny, postawiony w sytuacji bez wyjścia, pozbawiony niezbędnego życiowego doświadczenia i koniecznej mądrości. Owszem, uważnie śledzimy ich poczynania, lecz podświadomie uruchamia się przycisk rozpatrywania problemów z dalekiej czasowo perspektywy. Postaci przeskakują od beztroski dzieciństwa do dorosłej odpowiedzialności za cały kraj, a nawet planetę. Jesteśmy przekonani, że edukacja i wychowanie kształtują zachowania jednostek, a co jeśli ich zabraknie? A może, tak czy inaczej, natury ludzkiej nie da się oszukać? Wszystko co mroczne, wątpliwe moralnie, nastawione na chwilową satysfakcję, chce bezwzględnie wieść prym. I kontrast z niewinnością, czystością i naiwnością dzieci pozostawionych bez opieki dorosłych. Jak przedstawia się stan kondycji ludzkości w postapokaliptycznym świecie, na planecie dzieci? Aż prosi się o kontynuację, bo zaproponowane zakończenie może stać się polem do popisu wyobraźni autora i czytelnika.

[Adres usunięty]

FUTURYSTYCZNY „WŁADCA MUCH”

Cixin Liu, autor niezapomnianej trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi”, powraca z nową książką. Jego ostatnie dzieło, „Piorun kulisty”, choć oparte na zgranym motywie i nie tak przełomowe, jak wcześniejsze dokonania, okazało się naprawdę niezłą rozrywką na poziomie. W „Erze supernowej” autor też nie sili się na oryginalność, jednak po raz kolejny pokazuje, że nie przypadkiem zdobył taką sławę i uznanie, a w ręce czytelników trafia kolejna bardzo dobra lektura, udowadniająca, że współczesne science fiction nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa.

Ludzkość to tylko grupka żyjątek na pyłku kurzu, jakim w kosmicznej skali jest nasza planeta. Wszyscy zawsze o tym wiedzieli, nikt jednak nie chciał takiego stanu rzeczy zaakceptować. Teraz nie będą mieli wyboru…

Gdy pewnego dnia nieoczekiwanie w sąsiedztwie Ziemi dochodzi do wybuchu supernowej, a jej promieniowanie zalewa świat, zmienia się wszystko. Jego siła jest tak wielka, że przenika nie tylko ściany budynku, ale i da się je odczuć w głębi ziemi. Gdy sytuacja się uspokaja, nadchodzi czas zbadania skutków tego incydentu. Dziwnie rosnące rośliny i kwitnące wbrew prawom natury drzewa i krzewy to jedno, drugim aspektem całej sytuacji jest wpływ promieniowania na ludzki organizm. Jak się okazuje niszczy ono chromosomy w ludzkich komórkach. W przypadku dzieci do trzynastego roku życia organizm jest w stanie zregenerować uszkodzenia, niestety wszystkich starszych czeka śmierć. Kiedy? Trudno jest to określić, jednak szacuje się, że została im od dziesięciu do dwunastu miesięcy życia. Cała planeta zostanie oddana we władanie nastolatków i dzieci. Jak młode pokolenie ma sobie z tym poradzić? Dorosłym zostaje niespełna rok by przekazać im całą wiedzę ludzkości, ale zachowanie dzieci nie nastraja nikogo optymistycznie na przyszłość…

Nie będę ukrywał, że sam pomysł i motywacja dlaczego tylko dzieci przetrwać mogą zagładę nie do końca mnie przekonał. Liu starał się wybrnąć z tego, jak mógł, wyszło mu to całkiem zgrabnie, tym bardziej, że głębiej wniknął w temat, jednak nadal nie jestem w stu procentach przekonany do tłumaczeń. To jednak nie ważne, bo „Erę supernowej” czyta się tak doskonale, a sama opowieść (i styl autora, lekki, ale treściwy, krwisty i zapadający w pamięć) wciąga, jak diabli, że posłużę się kolokwializmem.

Jednocześnie Liu zmazał niesmak, jaki pozostał po podobnej literaturze postapo, gdzie jedynymi ocalałymi na Ziemi są dzieci. Wszystko dlatego, że „Erze supernowej” bliżej do „Władcy much” niż „Młodego świata”, a sama opowieść skoncentrowana jest na ukazaniu nam historii realistycznej, przekonującej i prawdopodobnej. Zaludniające ją postacie to ludzie z krwi i kości, dzieci są równie zafascynowane możliwościami, jaki się przed nimi otworzyły, co okrutne. Życie staje się dla nich grą. Świat po zagładzie placem zabaw. Różne postawy, różne charaktery i różne reakcje, zderzają się tu tak, jak to co dziecinne, z tym, co dorosłe. Jednocześnie pisarz nie zapomina, że tworzy fantastykę, a zatem i tego, że czytelnicy oczekują spektakularności – i dokładnie to im zapewnia. Podlanie całości przygodową nutą, która przecież z perspektywy dziecka jest rzeczą bardzo istotną, dodaje magii i prawdziwości, a przełamanie tego zderzeniem ze ścianą prawdziwego życia wywołuje wiele emocji i sentymentów.

I tak oto Liu po raz kolejny udowadnia nam, że jest nie tylko najlepszych azjatyckim fantastą naszych czasów, ale też i jednym z najlepszych żyjących autorów science fiction, który zgrane motywy przekuwa w coś fascynującego. Jego wciągająca, treściwa proza gwarantuje rozrywkę na naprawdę znakomitym poziomie, a jednocześnie skłania do zastanowienia się nad nami samymi, kondycją ludzkości i tym, co może nas spotkać. Efekt finalny jest znakomity i pozostawia po sobie niedosyt, dlatego polecam gorąco.