Audiobook Dusze niczyje mp3

Są takie książki, które nas poruszają. Sprawiają, że przeżywamy je na nowo, za każdym razem kiedy o nich pomyślimy. Są głębokie i skłaniają do refleksji. To właśnie jedna z nich.

Mamy końcówkę IIWŚ. Erna choruje na depresję i niespodziewanie zostaje przeniesiona ze szpitala psychiatrycznego, w którym była do tej pory. Ląduje w innym zakładzie dla osób psychicznie chorych, jednak to miejsce znacznie różni się od poprzedniego... Brutalny personel, brak jakiejkolwiek opieki medycznej, głód... Dopiero gdy Erna dostaje pracę w administracji odkrywa jak naprawdę działa ten "azyl". To, czego się dowiaduje sprawia, że włos jeży się na głowie...

✨

Pawła miałam okazję poznać osobiście półtora roku temu we Wrocławiu i nawet wypiliśmy sobie prossecco 🤭 To ten typ człowieka, którego lubi się od pierwszego spojrzenia. Dlatego nie dziwi mnie fakt, że napisał tak cudowną i poruszającą historię. Na kartach tej książki znajdziecie ból, cierpienie, wołanie o pomoc, nadzieję, stratę... Momentami chciało mi się płakać z bezsilności bo wiem, że podobne sytuacje i traktowanie miało miejsce w czasach wojny. Okrucieństwo przedstawione w książkę "Duszę niczyje" daje bardzo do myślenia. Przede wszystkim skłania do myślenia by nigdy więcej nie dopuścić do podobnej sytuacji. Kolejna sprawa jest taka, że nie wolno być znieczulonym na czyjąś krzywdę. Inne podejście ma się również, gdy ma się świadomość, że miejscowość z książki istnieje naprawdę. W Obrzycach wciąż działa Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych. Jednak to już nie jest to okrutne miejsce sprzed lat.

Głupio się przyznać, ale pomimo tego, że przeczytałam sporo książek i obejrzałam wiele dokumentów na temat IIWŚ ale nigdy nie natknęłam się na informacje o osobach psychicznie chorych a przecież też wtedy istniały! Nawet nie pomyślałam o nich, jak wówczas ich traktowano, co się z takimi osobami działo. Wstyd mi za to. Książka Pawła uświadomiła mi wiele rzeczy, za co bardzo dziękuję. Autor zwrócił uwagę na problem, o którym wielu nie wie lub nie pamięta.

Styl autora jest genialny. Lekki mimo trudnych tematów. Dzięki temu treść łatwo zastaje zapamiętana na długo przez czytelnika. Autor podał na końcu bibliografię, z której korzystał przy tworzeniu książki. Sama chętnie zajrzę do tych tytułów by poszerzyć swoją wiedzę. O wydaniu książki nie wspomnę za wiele bo jest po prostu piękna. Twarda oprawa, barwione brzegi i okładka... Piękne, po prostu piękne. Aaaa! No i jest wstążka do zaznaczania stron a to rzadkość. Jest to historia, którą każdy powinien mieć na swojej półce i przeczytać. Myślę, że sama będę do niej wracała. I nie piszę tego wszystkie dlatego, że lubię Pawła osobiście i go poznałam. Nie. To jest raczej tak, że jestem dumna z niego i uważam się za szczęściarę, że miałam możliwość poznać Go przed wydaniem tak genialnej książki. Także moi drodzy, jeśli moje zdanie choć troszkę dla was coś znaczy to kupujcie tę książkę w ciemno❤️ Gratuluję Paweł❤️

Erna cierpi na depresję i z tego powodu przebywa w szpitalu. Jej leczenie trwa, a ona pomału zaczyna sobie z wszystkim radzić. Trwa II wojna światowa i dochodzi do ewakuacji miejsca, w którym przebywa. Kobieta jest pewna, że trafi w podobne miejsce, niestety jest w błędzie i to bardzo dużym. Trafia do tajemniczego zakładu psychiatrycznego, gdzie ma nadzieje na dalsze leczenie. Wizualnie miejsce jest piękne, jednak bardzo szybko się okazuje, że to tylko pozory, a przed nią ciężki czas. Głód, brak opieki, lekarstw, jakiejkolwiek terapii, bardzo brutalni pracownicy – to teraz jej codzienność. Erna rozumie, że musi się przystosować, to jedyna możliwość, żeby przetrwać. Zamiast leczenia, będzie musiała pracować i nie wychylać się, inaczej może źle skończyć.

Początki są bardzo ciężkie, jednak po pewnym czasie Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji. Z jednej strony to dla niej szansa na przetrwanie, na lepsze warunki do życia, z drugiej poznaje machinę masowego uśmiercania chorych. Co kobieta odkryje? Jak potoczą się jej losy? Czy uda jej się przystosować i przetrwać?

II wojna światowa to czas, kiedy wielu ludzi przeżyło koszmar. Czytałam wiele pozycji o obozach, jednak to moja pierwsza, jeśli chodzi o zakłady dla ludzi chorych umysłowo. Jakie mam wrażenia po przeczytaniu? Zdecydowanie to nie jest książka dla każdego. Dlaczego? Ponieważ momentami jest dość brutalna, pokazująca koszmar, jaki przeżyli ludzie. We mnie wywołała ogromne emocje podczas czytania, chwilami nie mogłam wręcz powstrzymać łez.

Mnie książka wciągnęła bardzo. Przeczytałam ją w jeden wieczórnoc, a nie należy do cienkich, ma ponad 400 stron. Akcja sprawnie poprowadzona, ze zwrotami, które potrafiły mnie zaskoczyć.

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani, wywołujący emocje w czytelniku.

„Dusze niczyje” to ciekawa, a jednocześnie bardzo emocjonująca książka. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Koniec II wojny światowej, Erna trafia do tajemniczego zakładu psychiatrycznego. Choć miejsce przypomina wspaniały kurort, jednak to tylko pozory...

Te ściany skrywają wiele.

Kobieta jest świadkiem brutalności personelu, którym okazują się podopieczni szpitala oraz niewyobrażalnego głodu, jaki tam panuje.

Gdy Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji, poznaje machinę masowego uśmiercania chorych. Każdego dnia odkrywa nowe, makabryczne kulisy oraz losy pacjentów, którzy tak jak ona pragną przeżyć w miejscu zapomnianym przez lekarzy i Boga.

"Wojna to loteria, nigdy nie wiesz, kim będziesz kolejnego dnia. Bankrutem, nędzarzem, wdową, złodziejem, bogaczem czy trupem."

Dziś zacznę od końca.

Książka jest wydana przepięknie.

Twarda oprawa, cudownie malowane brzegi, no zakochałam się od pierwszego wejrzenia.

(Zerknij cię na kolejne zdjęcia w poście).

"Dusze Niczyje" to książka, która zawiera wiele emocji. Jest to pokazanie obozu śmierci w trochę innej postaci, niż znajdujemy w większości książek, tu również dla "czystości rasy" bezdusznie zostają mordowani niewinni ludzie.

Znajdziecie tu mroczną fabułę, która wciąga nas w wir wydarzeń, emocje są nie do opisania, a cała fabuła to emocjonalny rollercoaster.

Ta książka to podróż w mroczne zakamarki ll wojny światowej, gdzie ból, głód i cierpienie towarzyszyły ludziom na każdym kroku.

Gdy już raz ten szpital wciągnie Was w swoje sidła, to bardzo długo nie wypuści z tych ścian.

Historia, choć nie jest łatwa w odbiorze, to dosłownie się przez nią płynie.

Ja osoba, która rzadko kiedy sięga po książki z motywem wojny, mówię Wam, że ta książka warta jest każdej chwili z nią spędzonej.

Po przeczytaniu nie zabraknie również chwili refleksji i zadumy.

"Duszę Niczyje" to historia, w której znajdziecie miłość, przyjaźń, cierpienie i determinację, aby przeżyć. Książka, która wywołuje szok na twarzy, gęsią skórkę na ciele i wiele kotłujących się pytań w głowie.

To było moje pierwsze spotkanie z piórem autora i już wiem, że na pewno nie ostatnie.

Polecam ❣️

Czy tylko mnie ta okładka przywodzi na myśl powieść z gatunku fantasy? Na szczęście opis uświadomił mi, w jak dużym byłam błędzie.

Paweł J. Sochacki napisał powieść, w której fikcja literacka przeplata się z historią mającą poparcie w faktach, w przerażających faktach.

Książka „Dusze niczyje” przedstawia wizję idealnego, według Trzeciej Rzeszy świata, świata wolnego od 'niedoskonałych' jednostek. Ich eliminacja jest bezwzględna i budzi przerażenie. Na pierwszy ogień idą chorzy, staruszki i dzieci.

Sadystyczny personel, brak leków i opieki medycznej, trawiący trzewia głód. Do takiego ośrodka opieki psychiatrycznej trafia cierpiąca na depresję Erna — zakład w Obrawalde piekło i czyściec w jednym.

Mam za sobą wiele powieści z wojennymi losami w tle, ale ta była najbardziej 'prawdziwa', wstrząsająca i poruszająca, do tego stopnia, iż kilkakrotnie zmuszona byłam powiedzieć stop empatii, która łamała mi serce i zatrzasnąć bramy rozszalałej wyobraźni. Są tam bowiem sceny przekraczające wszelkie granice człowieczeństwa. Z całych sił zakazywałam sobie wczuwania się w sytuację bohaterów, inaczej nie ukończyłabym lektury, która już na zawsze pozostanie w mej pamięci.

Piękna szata graficzna przyciąga wzrok, wyjątkowe wnętrze zatrzymuje przy sobie na dłużej. To moje pierwsze spotkanie z prozą Pawła J. Sochackiego, ale na pewno nie ostatnie, ponieważ autor bardzo miło mnie zaskoczył.

Mnóstwo wartościowej treści, cała masa wątków, moc wrażeń, emocji oraz bohaterowie, których z przyjemnością rozkładamy na czynniki pierwsze. Powyższa lektura na ponad czterystu stronach buduje napięcie, gromadzi mrok, otwiera drzwi do analizy i ani przez moment nie pozostawia nas obojętnych na to co dzieje się dookoła. Z założenia jest to proza historyczna, która odwołuje się do wydarzeń, które miały miejsce naprawdę, ale przede wszystkim jest to indywidualna, inna niż wszystkie opowieść, która wyróżnia się z tłumu. Napisana niezwykle plastycznym językiem, sięgająca po współczesne wartości skutecznie eliminuje potencjalną nudę gwarantując czytelnikowi niezapomnianą przygodę, bardzo mroczną, gęstą od napięcia i chwytającą za serce.

Śledzimy losy Erny, która zmaga się z silną depresją. Pod koniec II wojny światowej zostaje ewakuowana ze szpitala do placówki o niepokojących cechach zakładu psychiatrycznego. Elegancki kurort położony przy Obrze to tylko przykrywa do tego co dzieje się wewnątrz. Władza oddana w ręce przypadkowych osób i obłąkanych pacjentów prowadzi do głodu, brutalności oraz obojętności personelu. Nie każdy wyjdzie cało z tego miejsca, bowiem szybko okaże się, że to machina systemowa stworzona do zagłady tych, którzy potencjalnie nie nadają się do funkcjonowania w społeczeństwie.

Niepokojąca, silna w przekazie i piekielnie emocjonalna. Przyznaję, że dawkowałam sobie treść, ponieważ mocno utożsamiałam się z bohaterką i trudno było mi bez głębokich rozmyślań przejść obok sytuacji w jakiej się znalazła. Dramat poparty prawdziwymi doświadczeniami mroził krew w żyłach, bohaterka balansująca na granicy zdrowego rozsądku widziała piekło na ziemi i dobrze przedstawiła to czytelnikowi: obrazowo, brutalnie i bezwzględnie, nie bacząc na przyswajalność przez nas treści, bo w końcu czytamy o tym co działo się naprawdę. Oprawcy wojenni, bezwzględność tamtejszych czasów, brak lekarzy do zaspokajania podstawowych potrzeb zaprowadziły do chaosu, który nigdy nie powinien mieć miejsca.

"Dusze niczyje" to intensywna w odbiorze i nie łatwa lektura zmuszająca nas do głębokiej analizy. Dedykowana czytelnikom o mocnych nerwach, ukazująca okrucieństwo wojennych czasów. Paweł J. Sochacki napisał powieść o niezwykle silnym nakładzie emocjonalnym, w której główna bohaterka odgrywa rolę życia. I gdyby tego było mało stworzył obraz tak plastyczny w odbiorze, że zapisuje się w głowie czytelnika pozostając tam na długo po zamknięciu ostatniej strony. Jeśli jesteście więc gotowi na książkę, która ma coś do powiedzenia - ogromnie polecam.

📍„Dusze niczyje” to przejmująca historia wojenna w szpitalu psychiatrycznym w których ludzie traktowani są gorzej niż zwierzęta.Są uśmiercani w celach korzyści,głodzeni aby szybciej było wolne miejsce…zło czaiło się za rogiem i nikt nie mógł (i bał sie)się sprzeciwić.

📍W tej powieści każda poznawana tajemnica doprowadza do ciarek na skórze.Przerażające legendy,codzienna rutyna podczas skandalicznych zachowań,które narzucił dyrektor sprawiają,że inaczej będziemy spoglądać na miejsce dla chorych osób,którym potrzebna jest pomoc.Niestety nie otrzymują ja,tylko często w cierpieniach odchodzą z tego świata.

📍Historia opisana w dużej mierze oczami Erne,która pragnie pomóc poznanym koleżankom i w tajemnicy przed przełożonymi narusza regulamin.Poznając kolejne osoby lepiej możemy zrozumieć panujący system w tym „ośrodku”. Nasze przerażenie jest coraz większe,gdy odkrywamy prawdę.

📍Jestem oszołomiona przeczytana historia,która spowodowała łzy za brak poszanowania ludzi i nieludzkie traktowanie.

📍Naprawdę warto zagłębić się w tą fikcję literacką,która mogła się wydarzyć podczas wojny.Inaczej spojrzymy na świat i będziemy cieszyć się z tego,co mamy.

Ogromnie polecam📚

"Dusze niczyje" autorstwa Pawła J. Sochackiego to przejmująca powieść, która przenosi czytelnika w ostatnie dni II wojny światowej. Główna bohaterka, Erna, zostaje przeniesiona do tajemniczego zakładu psychiatrycznego, który na pozór wygląda jak idylliczne sanatorium. Szybko jednak okazuje się, że za fasadą tego miejsca kryje się prawdziwy koszmar.

Książka porusza trudny temat masowego uśmiercania chorych psychicznie i ukazuje losy tych, którzy stali się bezbronny ofiarami systemu. Wraz z Erną czytelnik odkrywa brutalność i brak człowieczeństwa personelu, który nie jest wcale profesjonalną kadrą medyczną, ale przypadkowymi osobami. To historia o walce o przetrwanie w świecie, w którym ludzkie życie przestaje mieć jakąkolwiek wartość.

Powieść jest nie tylko pięknie napisana, ale też niesie ważne przesłanie o człowieczeństwie i granicach okrucieństwa. W dobie, gdy coraz więcej mówi się o zdrowiu psychicznym, lektura ta przypomina, do jakich tragedii może prowadzić odczłowieczenie najsłabszych.

Lubicie książki gdy fikcja literacka przeplata się z prawdziwymi wydarzeniami? Ja różnie ale raczej wolę te prawdziwe historie. Wracając do książki, którą chcę wam dziś zaprezentować to muszę się wam przyznać, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Arsenał emocji jaki dostałam jest chyba nie do przeskoczenia.

Pod koniec drugiej wojny światowej cierpiąca na depresję Erna zostaje ewakuowana ze szpitala, w którym przebywała, do tajemniczego zakładu psychiatrycznego. Eleganckie budynki, piękne, zadbane trawy i wspaniale przystrzyżone krzewy nie rzucały cienia podejrzenia na to miejsce. W pierwszych już dniach Erna jest świadkiem braku opieki medycznej i głodu. Obrawalda tworzą sadystyczne pielęgniarki, okrutne salowe i przedsiębiorcy, którzy czerpią zyski z pacjentów przymusowej pracy. Zakładem zarządzają przypadkowe osoby, w tym chorzy i nieobliczalni pacjenci. Gdy Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji, poznaje machinę masowego uśmiercania chorych. Pragnie przeżyć w miejscu zapomnianym przez lekarzy i Boga. 

To jedna z najbardziej wstrząsajacych historii jakie czytałam. Książka o nieludzkich zachowaniach, bezwzględności sadystycznych metod. Autor bardzo obrazowo opisuje maltretowanie, głodzenie chorych, trucie dzieci i fałszowanie dokumentacji. Wyczerpująco tłumaczy funkcjonowanie i uśmiercanie chorych. Akcja powieści została umieszczona w epicentrum zła, pod koniec drugiej wojny światowej.

#duszeniczyje to bardzo trudna opowieść, przez którą ciężko przebrnąć, którą trudno zrozumieć i jeszcze trudniej się z nią zmierzyć. Absolutna szczerość opisana w książce sprawia, że czytelnika wszystko boli. Traumatyczne opisy, przez które ciarki przechodzą po skórze. To również niezwykła opowieść o miłości, sile przyjaźni, ogromnej odwadze i nadziei.

Ta lektura naprawdę zapiera dech w piersiach i jest tak realnie brutalna. Żeby się o tym przekonać musicie sami po nią sięgnąć. Polecam - jedna z najlepszych książek tego roku. 

Nawet nie wiem, od czego zacząć moją opowieść o tej książce.

Czegoś tak wstrząsającego - co chociaż miało miejsce podczas II wojny światowej, przeraża mnie, jakby trwało obecnie - nie czytałam od bardzo dawna. A jednocześnie była to jedna z najlepiej napisanych powieści ostatnich miesięcy, którą określiłabym nawet mianem „pięknej”.

Biorę więc głęboki wdech… i zaczynam.

***

Oto przed Wami „Dusze niczyje” autorstwa @pj_sochacki, historia Erny, młodej dziewczyny cierpiącej na nerwicę i depresję, która targnęła się na swoje życie. Dlatego też wysłana zostaje przez ukochanego ojca na leczenie do zakładu dla psychicznie chorych. Nie otrzymuje w nim pomocy, za to staje się świadkiem jednej z największych zbr*dni hi+lerowców.

Mowa bowiem o Szpitalu dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Obrawalde, dzisiejszych Obrzycach. To tu podczas II wojny światowej dokonano ludob*jstwa prawie 7 tys. osób: głównie ludzi z problemami natury psychicznej, jak i jeńców wojennych / politycznych.

I tu właśnie poznajemy naszą bohaterkę, Ernę, która początkowo jest jedną z pacjentek, jednak ze względu na dobry stan zdrowia i umiejętności, szybko awansuje do szpitalnej administracji, gdzie staje oko w oko z barbarzyńskimi praktykami personelu. I postanawia uratować jak najwięcej ludzkich istnień.

Maltr*towanie, głodzenie chorych, tr*cie dzieci, fałszowanie dokumentacji medycznej - to tylko kilka z nieludzkich przestępstw, jakich dopuszczały się władze szpitala. Zatrważa fakt, iż nie czytamy o fikcji literackiej, a jedynie poznajemy część historii tego przeklętego miejsca. @pj_sochacki stanął na wysokości zadania, nie tylko bowiem z należytym szacunkiem i dosadną narracją opisał te karygodne wydarzenia, nie tylko dobitnie ukazał je czytelnikowi, za pośrednictwem przewodniczki, którą uczynił młodą wrażliwą kobietę, ale zrobił to w najlepszy możliwy sposób - pięknym stylem, a mimo wszystko lekkim piórem, by historię tę poznał i zrozumiał każdy, bez względu na status, doświadczenie, poglądy.

Brakuje mi słów, które mogłabym wykrzyczeć, brakuje mi słów na wyrażenie mojego szoku i wzburzenia.

To ZNAKOMITA i MOCNA pozycja, którą po prostu my, Polacy, my, miłośnicy literatury, musimy przeczytać…

Mam dla Was mocną książkę, opowiadających o prawdziwych wydarzeniach które miały miejsce pod koniec drugiej wojny światowej. Poznamy przemilczane miejsce, gdzie poniosło śmierć ponad 10 tysięcy ludzi. Książka opisuje próbę przetrwania głównej bohaterki, która po wielkiej tragedii i załamaniu nerwowym dostaje się do… z pozoru ekskluzywnego „Azylu” dla obłąkanych, gdzie miała dojść do siebie i wrócić do ojca i domu rodzinnego.

Na samym początku kilka słów o tym historii tego ośrodku:

W 1904 roku powstał Prowincjonalny „azyl” dla obłąkanych w Obrawalde. Szpital w Obrzycach był z założenia właściwie dzielnicą willową i te budynki były przepięknie usytuowane w Lesie Obrzańskim. Tonęły w zieleni, były naprawdę bardzo nowocześnie pomyślane jako osobne pawilony dla chorych. Zainwestowano olbrzymie pieniądze, aby szpital wyglądał naprawdę godnie. Były w nim świetne warunki dla pacjentów psychiatrycznych, ponieważ miejscowość Obrawalde była położona nieco dalej od Międzyrzecza i nie była wówczas częścią miasta. Miała w sobie założenie samowystarczalności, więc absolutnie nie można zgodzić się tutaj, że ten szpital psychiatryczny był jakimkolwiek obciążeniem dla społeczeństwa niemieckiego, ponieważ z zasady był pomyślany jako osobny organizm, który utrzymywał się właściwie sam, ponieważ szpital miał swoje folwarki, na których gospodarował, i z których miał płody rolne, które trafiały do kuchni szpitalnej. Miał własne agregaty prądotwórcze, ujście wody wieżę ciśnień. Można by nawet powiedzieć, że miał swoje przedszkole i szkołę dla dzieci pracowników.

Tak ten ośrodek przedstawiał się na zewnątrz w opinii gazet i wysoko postawionych ludzi. Jednak to do czego służył wewnątrz, dowiedzieli się ludzie na koniec wojny. Autor ze zebranych dostępnych wiadomości opisał losy Elwiry, którą wplótł w historię ludzi najbardziej wrażliwych, bezbronnych, zamkniętych i zdatnych na łaskę tych, którzy mieli im pomóc.

Niestety, w rzeczywistości była tam mordownia. Brakowało opieki medycznej i lekarstw. Panował wielki głód, który zabijał. Pacjenci byli wiązani, bici i głodzeni, nie myto ich, nie przewijano. Leżeli w swoich odchodach, czekając na śmierć, która mogła im przynieść ulgę. Traktowano ich gorzej niż zwierzęta. Nawet po śmierci nie zaznali godnego pochówku. Mordowano wszystkich, zaczynając od ludzi starszych, kończąc na dzieciach.

Ze względu na brak obsługi do pracy przy pacjentach brali udział ludzie chorzy (pacjenci) i oni mieli się zajmować tymi gorszymi stanami…. Tak właśnie dostała pracę Elwira, a dzięki temu, że była dobrze wykształcona dostała przydzielona do pracy w administracji. To dzięki tej pracy poznała machinę masowego uśmiercania chorych. Każdego dnia odkrywa nowe, makabryczne kulisy oraz losy pacjentów, którzy tak jak ona pragną przeżyć w miejscu zapomnianym przez lekarzy i Boga.

Ta historia Wami wstrząśnie! Książka jest pięknie napisana, poruszy nawet najtwardsze serce, pokazując kulisy i losy pacjentów, którzy tak bardzo pragną przetrwać. Czytając tę opowieść, trudno uwierzyć w to, do czego jest zdolny gatunek ludzki... Książka ta zasługuje na najwyższe oceny, jest niesamowita. Polecam.