Audiobook Czereśnie zawsze muszą być dwie CD

Niektóre chwile potrafią odmienić nasze życie na zawsze. Zosia Krasnopolska, bohaterka "Czereśnie zawsze muszą być dwie" Magdaleny Witkiewicz, przekonuje się o tym, gdy przypadkowe spotkanie z pewną staruszką zmienia jej życie. Po jej śmierci Zosia dziedziczy starą willę w Rudzie Pabianickiej, otoczoną czereśniowym sadem.

Początkowo zdezorientowana, Zosia postanawia zmierzyć się z wyzwaniem. Remontując zniszczony dom, odkrywa, że skrywa on liczne tajemnice. W każdym zakamarku i przedmiocie kryje się historia, która czeka na odkrycie. Podczas pracy nad domem, Zosia poznaje Szymona – młodego mężczyznę, który nie tylko pomaga jej w odbudowie posiadłości, ale także staje się bliskim przyjacielem i powiernikiem. Razem z Szymonem, Zosia odkrywa przeszłość willi, pełną magii i niezwykłych opowieści, które przedstawia im tajemniczy pan Andrzej. Jego historie łączą przeszłość z teraźniejszością, wprowadzając elementy mistycyzmu i magii. Zosia i Szymon, zbliżając się do siebie coraz bardziej, uczą się, że miłość i wsparcie mogą pomóc przezwyciężyć nawet najtrudniejsze wyzwania.

„Czereśnie zawsze muszą być dwie” to piękna i wzruszająca historia o miłości, tajemnicach i przeznaczeniu. Magdalena Witkiewicz mistrzowsko kreśli pełne emocji postacie i wciąga czytelnika w świat, w którym każda decyzja ma znaczenie. Ta książka to prawdziwa uczta dla serca i duszy, której po przeczytaniu kilku stron nie da się tak po prostu odłożyć. Gorąco polecam!

Czternastoletnia Zosia w ramach kary za jednorazowe wagary zostaje wyznaczona do pomocy starszej pani Stefanii. Przekraczając próg jej domu, nie ma pojęcia jak bardzo ten dzień zmieni jej życie. Kobieta okazuje się niezmiernie ciepłą i kochającą osobą, wkrótce wbrew różnicy wieku połączy je wspaniała przyjaźń. Gdy pani Stefania umiera, okazuje się, że cały swój majątek, łącznie ze starą willą w Rudzie Pabianickiej zostawiła właśnie Zosi.

Dziewczyna po bolesnym rozstaniu postanawia przenieść się do starej, zniszczonej willi i tam ułożyć sobie życie.

Dom, choć zniszczony wydaje się przyciągać ją jak magnes, a dziewczyna ma wrażenie, że ten dom, to coś więcej niż tylko niszczejące mury. Wspólnie z poznanym na miejscu Szymonem będą odkrywać jego historię.

„Czereśnie zawsze muszą być dwie” to niesamowicie ciepła, otulająca, choć bolesna historia. Podupadający dom skrywa sobie tragiczne historie kilku pokoleń, które autorka powoli przed nami odkrywa, niejednokrotnie łamiąc nam serce. To opowieść o niespełnionych miłościach, zemście i chowanych przez lata sekretach, których konsekwencje ponoszą kolejne pokolenia.

Magdalena Witkiewicz lekkim, przystępnym i pięknym językiem stworzyła powieść, która wciąga, pochłania, przyspiesza bicie serca i gra na najczulszych strunach naszego serca. Tutaj tajemnica goni tajemnicę, kolejne wątki są coraz bardziej zaskakujące, a my, czytelnicy nie możemy jej odłożyć, zanim nie odkryjemy prawdy, a z drugiej strony nie chcemy, żeby się kończyła.

Trzeba też dodać, że główni bohaterowie to ciekawe i barwne postaci ze swoim bagażem, swoją historią i sekretami, które będą przed sobą odkrywać.

Pokochałam tę historię i jej bohaterów. Przytulam ją mocno do serca i dumnie odkładam na półkę z pełną świadomością, że do niej wrócę.

Bardzo gorąco polecam.

"Zawsze uważałem, że gdy się dzieje coś złego w naszym życiu, to tylko po to, by za jakiś czas zdarzyło się coś dobrego. I patrząc na tę historię, tak właśnie było."

"Zrozumiałam, że nawet najbardziej niepozorna decyzja wpływa na nasze życie, a przeszłość zawsze wybrzmiewa w teraźniejszości."

Pierwszy raz tę książkę czytałam pod koniec czerwca w 2018 r. Minęło tyle lat, a ta historia na nowo zawładnęła moim sercem. Ponownie oczarowała mnie swoim klimatem, pięknymi słowami, tragiczną przeszłością, która naznaczyła przyszłość oraz ciekawymi postaciami. "Czereśnie zawsze muszą być dwie" pokazały, że nasza każda decyzja, nawet ta najdrobniejsza, niesie za sobą konsekwencje, niekiedy bardzo poważne, zmieniające czyjeś życie.

Gdy wkraczamy w przeszłość widzianą oczami Pana Andrzeja, przeżywamy prawdziwy dramat. Widzimy chorą miłość, która prowadzi do tragedii, ale też i piękną i szczerą, z pełnym oddaniem drugiej osobie.

Ta książka po prostu czaruje. Ma w sobie wiele tajemnic z przeszłości, jest niesamowicie emocjonalna i poruszająca. Wskazuje, by zawsze kierować się sercem, a strata bliskich osób, może być dla nas lepszym nowym początkiem, czego przykładem jest życie Zosi, ale nie tylko jej.

Witkiewicz doskonale operuje językiem, tworząc obrazy i sceny, które wręcz ożywają przed oczami czytelnika. Książka jest pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i zaskakujących momentów, co utrzymuje czytelnika w napięciu do samego końca.

"Czereśnie zawsze muszą być dwie" to nie tylko opowieść o miłości i przyjaźni, ale także o odwadze w konfrontowaniu się z własnymi demonami. To lektura, która porusza, inspiruje i zostaje w pamięci na długo po jej przeczytaniu.

Ciekawi? Zapraszam do lektury. Wasze serca przyjmą ją z wielką przyjemnością ❤️ Ja kocham tę historię od wielu już lat, i gdy myślę o autorce, widzę od razu ten tytuł.

Wspaniałą wiadomością jest to, że "Czereśnie..." będą miały kontynuację! - "Ulotny zapach czereśni", której to premiera przewidziana jest na maj. Już nie mogę się doczekać 💚

"Czereśnie zawsze muszą być dwie" to pozycja podczas czytania której towarzyszyło mi jedno słowo - PIĘKNA. Pierwszy raz to jedno określenie zakiełkowało we mnie już około 40 strony i zostało, aż do ostatniej!

Lecz jedno słowo to za mało by móc ocenić tak wspaniałą historię!

Poznajemy tutaj Zosię, dla której poznanie i zaprzyjaźnienie się z samotną, starszą Panią Stefanią było momentem zwrotnym w życiu. Razem z Zosią mamy okazję przeżywać pierwsze miłostki, troski czy wzloty i upadki. Jesteśmy z nią w momentach, w których jej życie staje na głowie, a Pani Stefania jest zawsze obecna choćby tylko w wspomnieniach.

Jest to historia, która przede wszystkim opowiada o tym, że na każdego czeka finalnie szczęście. Nawet zupełnie niespodziewanie sytuacje czy miejsca mogą się okazać tymi, które rozpoczną drogę do osiągnięcia spokoju ducha. I o tym w głównej mierze opowiada ta książka! Poza tym możemy liczyć na perypetie miłosne Zosi, podróż do przeszłości dzięki Panu Andrzejowi, a także na demony przeszłości, które nie chcą odpuścić!

Z całego serca polecam "Czereśnie zawsze muszą być dwie". Tym bardziej, że akcja w głównej mierze ma miejsce całkiem niedaleko mnie, gdyż w Rudzie Pabianickiej/Łodzi. Miło czytać o miejscach, w których miało się okazję być, choćby przejazdem!

Są książki ,które już na zawsze zostają w naszym sercu.

🍒🍒🍒🍒🍒

Od dziś ,gdy tylko zobaczę kwiaty czereśni ,będę widziała Pana Andrzeja siedzącego na ławeczce przed domem 💔

Historia tak piękna ,a zaraz tak smutna ,że moje serce krwawi.

"Drzewo czereśni potrzebuje innego drzewa ,aby rosnąć i dawać owoce.Podobnie człowiek-nie powinien być sam,a gdy kocha rozkwita..."🩷

"Czereśnie zawsze muszą być dwie"🍒🍒 książka autorstwa @magdalenawitkiewicz otrzymałam ją w ramach współpracy barterowej z @wydawnictwoflow 🍒

Zosia idąc na wagary z całą klasą nie spodziewała się ,że ten dzień zmieni jej całe życie ,a dzięki temu pozna przyjaciółkę ,która już na zawsze zostanie w jej sercu, przede wszystkim pozna piękną historię miłości ,bólu ,cierpienia,tajemnic , którą skrywa willa odziedziczona po Pani Stefanii. Kobieta nie wyobraża sobie jakie tajemnice skrywa odziedziczona posiadłość.Może to miejsce da jej oazę spokoju i w końcu w jej życiu pojawi się ktoś dla kogo jej miłość będzie jak dwie czereśnie połączone gałązką 🍒

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Magdy i tak bardzo udane ,że brak mi słów...Ta historia jest tak piękna ,poruszająca ,chwytająca za serce ,że ciężko obrać to w słowa.Książka pisana w formie opowiadania,bardzo mi ta forma przypadła do gustu.Pisana jest w czasie teraźniejszym jak i dzięki opowieści Pana Andrzeja przenosimy się do lat trzydziestych,gdzie poznajemy historię tajemniczej Anny. Styl autorki lekki ,przyjemny w odbiorze ,a treść i fabuła wciągająca ,dynamiczna.Bardzo polubiłam się z głównymi bohaterami,postać Pani Stefanii i Pana Andrzeja już na zawsze będzie ze mną ,jestem pewna ,że o tej książce już nigdy nie zapomnę.Historia na której płakałam dwa razy ,zaraz na początku i na końcu książki.Książka mimo tego ,że liczy prawie 500 stron czyta się expresowo.Jest wręcz nie odkładalna.Tak bardzo żałowałam ,że to już koniec.Pani Magda pięknie opisała poszczególne miejsca ,sytuację ,że moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach.Dodatkowo książka ma piękną okładkę ,która zajmie honorowe miejsce w biblioteczne.

Zakończenie książki piękne ,chwytające za serce.Polecam

#bookblogger

🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷🍒🩷

„Czereśnie zawsze muszą być dwie” Magdalena Witkiewicz.

Zofia Krasnopolska w ramach kary za licealne wagary zostaje oddelegowana to emerytowanej nauczycielki. Ma za zadanie dostarczać jej posiłki

Ta niespotykana relacja okazuje się być początkiem prawdziwej przyjaźni i oddania. Więź jaką tworzy się pomiędzy kobietami sprawia, że jedna z nich zyskuje córkę jakiej nigdy nie miała a druga odczuwa w końcu matczyną miłość.

Gdy po śmierci seniorki dziewczyna otrzymuje w spadku mieszkanie w Gdańsku i dom w odludnej i dalekiej miejscowości smutek miesza się z zaciekawieniem.

Zosia w końcu otwiera oczy i dostrzega prawdziwe oblicze swojego narzeczonego, postanawia więc osiąść w cichej i ustronnej chatce. Nowo poznany Szymon okazuje się być świetnym pomocnikiem i ciekawym człowiekiem.

Czy coś co dzieje się przypadkowo może zmienić całkowicie nasze życie ?

Ile szans można dawać w imię miłości ?

Nasz dom to miejsce a może serce komuś oddane ?

Nostalgiczna i prawdziwa do bólu. Poruszająca i ujmująca. Nasze życie to suma różnych zdarzeń, często właśnie te trudne i złe przynoszą w ostatecznym rozrachunku najwięcej.

Postacie są zagubione i pokaleczone. Próbują układać swoje życie ale wciąż nie wiedzą gdzie opuścić kotwicę.

To opowieść obyczajowa z życiową codziennością ale i błędnymi wyborami. Dodano do niej elementy romansu, rozgrzewającego i dostarczającego mocniejszych uderzeń serca.

Książka ukazuje nam jak bardzo pragniemy swojego miejsca na świecie. Jak ważny jest dom, do którego fizycznie wracamy z radością i który przywołuje nasze serce gdy jesteśmy daleko.

Autorka umiejętnie miesza różnymi zakresami czasowymi dając czytelnikowi całą paletę wrażeń i doznań. Podążamy wspólnie tą drogą nie wiedząc co czeka nas na samym końcu.

„Zawsze uważałem, że gdy się dzieje coś złego w naszym życiu, to tylko po to, by za jakiś czas zdarzyło się coś dobrego”.

Piękna i malownicza. Ukazująca czytelnikowi, że strata to często początek czegoś zupełnie nowego.

"Czereśnie zawsze muszą być dwie" to przepiękna historia poprowadzona w dwóch osiach czasowych, by wyjaśnić tajemnice i historię domu, który otrzymała Zosia. Wszystkie wydarzenia idealnie się ze sobą przeplatają i uzupełniają, tworząc wspaniałą całość.

W powieści poruszane zostały też ciężkie tematy. Śmierć bliskiej osoby, życie z żałobą w sercu, utrata dziecka i ślepa miłość przez intrygi po chęć zemsty. Wszystkie wydarzenia, zwłaszcza te nieprzyjemne, są po coś... Niosą przesłania, które zmuszą czytelnika do refleksji. Mądrości życiowe zawarte w książce dają nadzieję i otulają złamane serca. Wyciąganie odpowiednich wniosków z przeżytych doświadczeń umożliwia otwarcie kolejnych drzwi, które mogą przynieść coś nowego i lepszego. Autorka stworzyła powieść która łączy pokolenia.

Bohaterowie wykreowani w perfekcyjny sposób. Są z krwi i kości, bardzo naturalni i autentyczni. Bardzo łatwo ich polubić. Wątek pani w czerwonym płaszczu to dla mnie wisienka na torcie.

Czyta się ją dosłownie jak słodko-gorzką baśń. Szybko i z wielkim zainteresowaniem, przez książkę się dosłownie płynie.

Czekam z niecierpliwością na kontynuację 🥰

P.S książka jest prześlicznie wydana 🥰

"Drzewo czereśni potrzebuje innego drzewa, aby rosnąć i dawać owoce. Podobnie człowiek - nie powinien być sam, gdy kocha, rozkwita."

Co za niesamowita historia. Pisząc recenzję wciąż próbuję ogarnąć wszystkie emocje, jakie wzbudziła we mnie ta książka.

Cudowna, wzruszająca, pełna wspomnień oraz niezwykłych emocji.

Zofia Krasnopolska zawsze była bardzo dobrą uczennicą. Pewnego dnia, nie chcąc odstawać od grupy rówieśników, postanowiła pójść z nimi na wagary. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że ten moment będzie początkiem niesamowitej przyjaźni ze staruszką, a także początkiem znalezienia własnego miejsca na ziemi.

Po latach, gdy pani Stefania umiera, Zosia otrzymuje w spadku po niej urokliwą, lecz mocno zaniedbaną willę w Rudzie Pabianickiej.

Stary dom otoczony sadem czereśniowym skrywa niejedną tajemnicę z przeszłości, których stopniowe odkrywanie doprowadzi Zosię do zrozumienia, co tak naprawdę najbardziej liczy się w życiu.

"Czas i tak upłynie. Czy tego chcemy, czy nie. Od nas zależy tylko to, jak go wykorzystamy."

Czereśnie zawsze muszą być dwie za sprawą Wydawnictwa Flow zyskały przepiękną oprawę. Powiem wam, że zakochałam się w tych cudownych, barwionych brzegach. Dodatkowo niesamowite zdjęcia umieszczone w książce sprawiają, że tą historię przeżywamy wraz z każdą przewróconą kartką.

Autorka w genialny sposób pozwala nam nie tylko poznać losy Zosi, lecz także zabiera nas w przeszłość ukazując historię poprzednich właścicieli willi.

Emocje, które wprost wypływają z kart tej powieści sprawiają, że czas zatraca rację bytu, a my przenosimy się w czasie do miejsc opisanych w książce.

"Czasem życie daje nam szansę, a my za późno ją dostrzegamy. Czasem możemy dotknąć naszych marzeń, ale odwlekamy tą chwilę. Na potem, na za godzinę, za miesiąc. Na moment, kiedy będziemy do tego perfekcyjnie przygotowani. A trzeba bez zastanowienia łapać szczęście."

Życie nieraz daje nam bolesne nauki. Jednak trzeba wierzyć, że wszystkie złe rzeczy, które nam się w życiu przytrafiają, są po coś. Przygotowują nas do tego, co może być najważniejsze dla nas w przyszłości. Jednak ten czas dopiero nadejdzie...

Bardzo się cieszę, że w tej historii przedstawione są miejsca, które znam. Nieraz byłam w Gdańsku koło opisywanego falowca.

Dzięki temu ta opowieść jest dla mnie jeszcze bardziej realna.

Zosię polubiłam od samego początku. Kibicowałam jej i życzyłam wytrwałości w trudnych chwilach, które ją czekały. Niemniej jednak to opowieść z przeszłości podbiła moje serce.

Historia lubi zataczać koło. I nie raz są sytuacje, gdy mamy deja vu. Sama się na tym czasami przyłapywałam.

Tym bardziej z ogromną przyjemnością zanurzyłam się w historii opowiedzianej przez autorkę i wierzę gorąco, że wy również ją pokochacie.

Polecam z całego serca.

Książki Magdaleny Witkiewicz biorę w ciemno i nie jest to dla nikogo tajemnicą. Powieści Magdaleny to przepiękne historie, wywołujące we mnie mnóstwo pozytywnych emocji i są jak jasne latarenki dające światło w ciemności, jak plasterki miodu zasklepiające ranę. Dające nadzieję, że na świecie jest mnóstwo dobrych ludzi, którzy pojawiają się w naszym życiu w odpowiednim momencie. Właśnie wtedy, gdy potrzebujemy tego najbardziej, bo nie jesteśmy samotną wyspą i by żyć i kochać potrzebujemy drugiego człowieka. Nie wiem, jak Magda to robi, ale za każdym razem przenoszę się do miejscowości, w której dzieje się akcja powieści i przeżywam wszystko wraz z jej bohaterami. Czuję się wśród nich, jak w gronie dobrych przyjaciół, uczestniczę w ich rozmowach, siedzę tuż obok zaangażowana całą sobą w ich historię.

Nie udało mi się przeczytać książki w jej poprzednim wydaniu, ale widocznie tak miało być. Ta powieść pojawiła się w moim życiu we właściwym momencie, żebym uwierzyła w to, że wszystko w naszym życiu jest po coś, nawet jeśli na owoce zdarzeń z przeszłości musimy czekać bardzo długo, nawet całymi latami. Czytając, „Czereśnie zawsze musza być dwie”, miałam wrażenie, że siedzę na ganku domu Zosi, otulona ogromnym szydełkowym kocem w kolorze morza, wącham zakwitającą właśnie różę, głaszczę rudego kota i niesamowicie przyjaźnie nastawionego do świata psa. Słucham opowieści Zosi, która uwierzyła, że nic w życiu nie dzieje się przypadkiem i każde zdarzenie ma jakiś sens i o tym jest ta historia

Często zastanawiamy się, co by było, gdyby, ale zapominamy o tym, że już nie mamy wpływu na przeszłość. Rozmyślamy, że gdybyśmy podjęli inną decyzję, spotkali innych ludzi, poszli inną drogą, może byśmy byli szczęśliwsi, ale pewności nie mamy. Nie warto zatem tego rozważać i analizować. Żyjemy tu i teraz, nie możemy wrócić i zacząć wszystkiego od nowa, a konsekwencje swoich wyborów będziemy ponosić już zawsze. Czasem jedna mała decyzja sprawiała, że nasze życie potoczyło się właśnie w taki, a nie inny sposób, więc usiądźmy, uśmiechnijmy się i bądźmy wdzięczni za to, co mamy.

Zosia Krasnopolska przykładna córka i uczennica w ósmej klasie idzie na wagary, by wreszcie klasa, przestała uważać ją za kujona i zaczęła traktować, jak równą sobie. Ta jedna decyzja, jak się później okaże, będzie miała wpływ na całe dorosłe życie Zosi. Za ten postępek wyznaczono jej prace społeczne. Musiała opiekować się starszą panią, której miała robić zakupy, przynieść obiad ze stołówki i trochę ogarnąć mieszkanie. Zosia nie wiedziała wtedy, że przymusowa pomoc starszej pani zaowocuje cudowną przyjaźnią na wiele lat. Stefania Pilch stanie się dla niej nie tylko przyjaciółką i mentorką, ale także ukochaną babcią, której nigdy nie miała. To Stefania dostrzegła w Marku to, czego zakochana Zosia nie widziała. On zaś robił wszystko, by Zosię od przyjaciółki odciągnąć i narzucić jej swoje zasady.

Zosia jest tak zaślepiona wybrankiem, że ignoruje oczywiste sygnały i nie dostrzega, że z Markiem jest coś nie tak. Dla niego gotowa jest położyć na szali dosłownie wszystko, nawet wieloletnią przyjaźń, byle tylko on był zadowolony. Marek natomiast chce spędzać z nią każdą wolną chwilę, nawet ten czas, który Zosia ma zarezerwowany dla Stefanii. Wymyśla dla niej atrakcje, by uniemożliwić jej spotkanie z przyjaciółką, a tak naprawdę chce kontrolować dziewczynę. Trzeba kubła zimnej wody i to nie jednego, żeby Zosia zrozumiała, że Marek to osoba, której ufać nie warto, a wręcz nie wolno.

Miłość nie może polegać na tym, by jedno drugie wykorzystywało. Miłość to pasmo kompromisów i akceptacja drugiej osoby, pozwolenie jej na poruszanie się po swoich obszarach. Tylko że zakochana Zosia nie zdawała sobie sprawy, że jest tylko narzędziem w rękach ukochanego, bo uczucie do Marka zupełnie przysłoniło jej zdrowy rozsądek. Upłynie sporo czasu, zanim dziewczyna zrozumie, że tak naprawdę dla tego człowieka niewiele znaczyła.

Gdy Zosia otrzymuje w spadku urokliwą, chociaż bardzo zniszczoną willę po raz pierwszy poczuje, że Ruda Pabianicka jest jej miejscem na ziemi. Tu czuje się dobrze i jest szczęśliwa. Otoczony czereśniami stary dom skrywa wiele tajemnic z przeszłości, których poznanie doprowadzi dziewczynę do zrozumienia, co jest w życiu najważniejsze. Wcześniej nawet nie przypuszczała, że w tej starej willi odkryje fakty z przeszłości Stefani, a w Rudzie Pabianickiej znajdzie prawdziwą miłość.

„Czereśnie zawsze musza być dwie”, to niesamowita historia, w której przeszłość miesza się z teraźniejszością. Urzekła mnie cudownie splecionymi losami współczesnej bohaterki z losami bohaterów z lat trzydziestych. To przepiękna historia z nutką magii, dokraszona klątwą z przeszłości. „Czereśnie zawsze musza być dwie”, to powieść o tym, że jeżeli na świat patrzymy sercem, to los pozwala nam dokonywać właściwych wyborów. O poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, dramatycznych stratach, ale przede wszystkim o miłości, która przetrwała mnóstwo lat, bo była taką na zawsze.

Zakończyłam czytanie książki z poczuciem zadowolenia i satysfakcji, a w mojej głowie zrodziła się myśl. Gdybyśmy pozwolili sobie na chwilę wyciszenia, zapomnieli o trudach dnia codziennego, wyłączyli ten nieustanny jazgot, to może usłyszelibyśmy, co nam chce podpowiedzieć intuicja, zobaczylibyśmy kobietę w czerwonym płaszczu, znaleźli zapomniany brzozowy krzyż w lesie, a w ogrodzie co roku specjalnie dla nas zakwitłaby róża.

Zosia nie spodziewała się, że niewinne wagary odmienią całe jej życie, a przyjaźń z panią Stefanią okaże się jedną z piękniejszych rzeczy, jakich doświadczyła. Kiedy seniorka umiera, okazuje się, że Zosia dziedziczy po niej starą willę. Dom jest nieco zaniedbany, ale dziewczyna zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia i postanawia, że stanie się on jej rajem na ziemi. Na miejscu poznaje Szymona, a przyjaźń z nim powoli zaczyna nabierać barw zauroczenia. Willa ma swoją historię, z jednej strony piękną, a z drugiej okrutną. I dopóki nie zostanie ona opowiedziana, jej dawni mieszkańcy nie zaznają spokoju.

Niespełniona miłość i chęć zemsty poniosły za sobą lawinę konsekwencji, których ofiarami stały się kolejne pokolenia. Dopiero Zosia, dzięki swojemu sąsiadowi, panu Andrzejowi zaczyna powoli odkrywać straszną historię, która wiąże się z jej nowym domem.

Magdalena Witkiewicz namalowała słowem przepiękną opowieść o przyjaźni i miłości, ale też zazdrości i chciwości. Zderzyła ze sobą wszystkie te uczucia i zamknęła w tej pięknej okładce.

Losy bohaterów są w tej książce wielowymiarowe i w fantastyczny sposób łączą się ze sobą. Mamy tu kilka wątków, które są niejako osobnymi opowieściami, a złożone razem, tworzą spójną historię, która swój początek znajduje za zamkniętymi drzwiami, wśród murów starej willi.

Książka napisana jest prostym, ale bardzo schludnym i ładnym językiem. Czyta się ją błyskawicznie, wciąga od pierwszych stron i nie pozwala na choćby chwilowe oderwanie się o niej. To przejmująca powieść o przeznaczeniu i o tym, że jeden zły wybór, może okazać się tragedią dla wielu niewinnych osób, ale też o umiejętności brania byka za rogi i kierowania swoim życiem w taki sposób, w jaki podpowiada serce i umysł, bo to one najlepiej wiedzą, jaką drogę wskazać, żeby móc być prawdziwie szczęśliwym.

Jeżeli lubicie książki obyczajowe z ciekawie zarysowanym tłem historycznym, tajemnicą z przeszłości, rodzinnymi zawirowaniami, w których uczucia kontrastują ze sobą, to koniecznie sięgnijcie po tę powieść. Autorka stworzyła niesamowity klimat, który łączy spokój narracji z burzliwością emocji.

"- Czasami tak w życiu bywa, że coś lub... nawet ktoś, kto wydawał nam się fascynujacy, nagle jest rozczarowaniem."

🍒🍒🍒

Nasączona emocjami, które wyzierają z każdej ze stron.

Osnuta tajemniczością, która rozkwita z każdą przewróconą stroną, niczym kwiaty czereśni.

Lawirująca między przeszłością a teraźniejszością i splatająca ze sobą te dwa czasy.

Wywołująca wzruszenie, które ściska za gardło i jednocześnie daje nadzieję na lepsze jutro.

"Czereśni zawsze muszą być dwie" to niezwykle piękna powieść, która udowadnia, że na końcu nawet najbardziej wyboistej drogi, można odnaleźć spokój i szczęście.

Poznajemy tu historię Zosi - dziewczyny, której jedyną "koleżanką" i powierniczką największych sekretów jest strasza pani - Stefania. Uwielbia spędzać z nią czas, słuchać jej opowieści i dzielić się swoimi. Są dla siebie bliskie. Niestety Bóg rozdziela je, zabierając Stefanię do krainy wiecznej radości. Wcześniej starsza pani zapisuje Zosi podniszczoną willę w Rudzie Pabianickiej.

Po nieudanym związku z Markiem, Zosia postanawia w niej zamieszkać.

Nie spodziewa się jednak tego, że willa skrywa w sobie bolesną historię...

A zagłębienie się wniej, wywoła mnóstwo emocji i sprawi, że w oczach błysną łzy.

Tutaj, w Rudzie Pabianickiej, Zosia poznaje Szymona. Początkowa znajomość, przeradza się w głębokie uczucie, które zabliźnia niezagojone rany, i które okazuje się najlepszym plastrem na złamane serca i ból, wciąż nie pozwalający o sobie zapomnieć.

To daje początek romantycznej historii. Jednak czy dane jej będzie szczęśliwe zakończenie?

"Czereśnie zawsze muszą być dwie" to naprawdę piękna powieść, która chwyta za serca. Ukazuje, jak przewrotne potrafi być życie i jak potrafi być okrutne.

Historia Zosi i Stefani nie jest usłana różami. Pełna jest tajemnic, cierpienia i rozczarowania.

Obie kobiety zaufały niewłaściwym osobom, obie zostały oszukane i zdradzone.

I dla obu nareszcie wyszło słońce.

Dla Stefanii nieco późno, ale odeszła z tego świata szczęśliwa i spełniona.

Zosia zaś ma jeszcze przed sobą całe życie. Jeszcze wiele przed nią.

Oby nieustannie mogła grzać się w tych promieniach słońca, oby jak najdłużej ono dla niej świeciło.

Dla niej i dla Szymona. Oboje na to zasłużyli.

Dziękuję Wydawnictwu Flow za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej powieści.

Uwierzcie, że nie tylko historia w niej zawarta robi wrażenie. Książka sama w sobie prezentuje się wspaniale. Wszystko za sprawą dopracowanych detali i wyjątkowych fotografi, które zostały umieszczone na jej kartach.

Niesamowita

Piękna

Wyjątkowa

Serdecznie polecam 🍒

Jaka to piękna historia!

Przeczytałam ją w jedno popołudnie, całe 480 stron plus noty autorskie.

Śliczne, nowe wydanie to było moje pierwsze spotkanie z tym tytułem ale nie pierwsze z autorką, która fantastycznie kreuje swoje postaci i ich życie by wciągnąć nas do ich świata.

Wzruszająca, przejmująca i bardzo ciekawie opowiedziana historia o miłości, zazdrości, chciwości i wyrzeczeniach, stracie i nadziei.

Od pierwszych stron dałam się pochłonąć i płynąć z prądem, żyjąc życiem bohaterów.

Wraz z nimi przeżywałam wzloty i upadki.

Z nimi się śmiałam, z nimi płakałam (tak w głębi duszy) i z nimi nie chciałam się rozstać.

Genialnie opowiedziana, emocje były dawkowane budując napięcie i myślałam, że wybuchnę jak nie dowiem się o co tu chodzi.

W miarę opowieści pana Andrzeja poznajemy wydarzenia z przeszłości, która w końcu dogoniła teraźniejszość.

Przekazywana przez niego perspektywa była fascynująca, tajemnicza i dozowana po kawałeczku a jednak nie miałam ochoty odkładać książki.

Wręcz przeciwnie, wciągała mnie coraz mocniej i mocniej.

Intrygowała, kusiła i mimo, że niektórych rzeczy się można było domyślić samemu to nie czułam się zawiedziona.

Willa pełna tajemnic i nieco naiwna Zosia, która pragnęła zaznać miłości.

Oczami wyobraźni widziałam tę scenerię, gdzie siedziała w ogrodzie, gdzie odnawiany był budynek i ile tam żyć się przewinęło.

Urozmaiceniem były także zdjęcia w niektórych rozdziałach czy delikatny wątek metafizyczny.

Ciężko mi w kilku słowach opowiedzieć o moich odczuciach i jednocześnie nie zdradzać zbyt wiele fabuły ale mam nadzieję, że sięgnięcie po ten tytuł i dacie się ponieść przyjemności z czytania.

"Drzewo czereśni potrzebuje innego drzewa, aby rosnąć u dawać owoce.

Podobnie człowiek - nie powinien być sam, a gdy kocha, rozkwita."