Audiobook Córki czarnego munduru mp3

Kiedy ostatnio zarwaliście nockę dla książki? Co to było?

Są takie autorki, które są bliskie memu sercu.

Jedną z nich jest Sylwia Trojanowska. Szczecinianka, której książki pokochałam od pierwszej przeczytanej serii. Miałam też przyjemność poznać na żywo.

Kiedy wydaje nową książkę – wskakuje na sam szczyt listy do przeczytania. Sięgam po nią w niedzielne popołudnie. Myślę sobie, kilka stron, żeby poznać bohaterów. I nagle jest wieczór, bo ja nie mogę się oderwać, a nie wiedzieć kiedy robi się 3 nad ranem. A ja leżę z zaciśniętym żołądkiem i nie mogę zasnąć.

Poznajcie „Córki czarnego munduru”

„Jesteście jak słońce i księżyc. Księżyc i słońce. Związane na zawsze, razem mimo wszystko. Po kres”

Lata trzydzieste. Niemieckie Pyrzyce. Ludzie wiodą normalne spokojne życie. Wśród wielu młodych ludzi, na obozie letnim spędza czas Ingrid Frommhagen. Wychowana z dala od nazistowskiej doktryny z głębokim poszanowaniem dla drugiego człowieka bez względu na to, kim jest. Nie pojmuje, jak można być okrutnym wobec innych. Wierzy w dobroć ludzi, aż do dnia, kiedy na obozie młodzieży wpatrzonej w Adolfa H. zostaje brutalnie wykorzystana. Chce zakończyć swoje życie. Ratuje ją starszy, majętny mężczyzna. Ma być jej wybawieniem i przystanią. Ingrid wierzy, że jej los się odmieni, będzie kochana i zaopiekowana. Tym bardziej że na świecie pojawiają się jej córeczki. Teraz ma dla kogo żyć.

Nie przeraża nawet widmo wojny. Miasto pełne czarnuch mundurów. Ludzkie okrucieństwo.

Historia o ludziach, o tym, że potrafią być potworami, ale też o tym, że nie wszyscy są tacy sami, ze wśród wrogów są też okruchy ludzkości. W obliczu zagrożenia zmieniamy się w ułamku sekundy. Ogrom emocji i trudne wybory.

To też opowieść o sile kobiet, o tym, że mamy w sobie siłę i moc, by zmierzyć się z najgorszym, byle ocalić bliskich. Skończyłam czytać tę książę nad ranem, ale do tej pory czuję te emocje, mam zaciśnięty żołądek na wspomnienie Wilhelma Haltermana. Nie często sięgam po tę tematykę, ale w wydaniu tej autorki to jest coś wyjątkowego. Napisana pięknym językiem, wciąga o pierwszej strony, nieodkładalna.

Autorka tak realistyczni oddaje realia Nazistowskich Niemiec, że ma się wrażenie, że jest tam, na miejscu akcji. Ogromy reaserch czuć na każdej stronie. Niemieckie nazwy ulic, prawdziwe postacie zręcznie wplecione w fabułę.

Kolejna genialna książka Pani Sylwii. Jeśli nie znacie jej poprzednich książek, to koniecznie przeczytajcie tę oraz „Łabędzia” i „Żonę nazisty”.

Sylwia Trojanowska w swojej najnowszej powieści zabiera nas w podróż do Niemiec lat trzydziestych XX wieku, do czasów, gdy Adolf Hitler umacniał swoją władzę...

Główną bohaterką powieści jest Ingrid – młoda kobieta, której życie diametralnie zmienia się po poznaniu Wilhelma. Mężczyzna, naznaczony przez traumę I wojny światowej, zwraca się ku ideologii nazistowskiej, co stawia Ingrid w moralnym konflikcie. Wychowana w duchu szacunku do innych, brzydzi się tym, co reprezentuje jej mąż, jednak korzysta z przywilejów, jakie niesie ze sobą jego pozycja. Trojanowska świetnie ukazuje wewnętrzne zmagania bohaterki, której losy wpisują się w szerszy kontekst historycznych wydarzeń.

„Córki czarnego munduru” to powieść, która porusza trudne tematy związane z nazizmem, miłością, lojalnością i walką o moralność w czasach, kiedy nienawiść i przemoc były wszechobecne. To historia o wewnętrznej walce, ale także o nadziei i poszukiwaniu miłości, mimo otaczającej brutalności. To pełna emocji i historycznych odniesień opowieść, która wciąga czytelnika od pierwszych stron, ukazując złożoność ludzkich wyborów w czasach przełomu.

Autorka z dużą wrażliwością oddaje psychologiczne aspekty postaci oraz atmosferę tamtych czasów. Nie unika trudnych tematów, co sprawia, że książka angażuje emocjonalnie i zmusza do refleksji nad historią, która wciąż odciska piętno na współczesnym świecie.

Jeśli lubicie powieści z historią w tle, pełne napięcia i złożonych emocji, „Córki czarnego munduru” to lektura wręcz idealna. I chociaż przesiąknięta jest okrucieństwem, potrafiła bardzo mocno chwycić mnie za serce.

Jeśli ktoś z was nie zna pióra pani Sylwii Trojanowskiej, a poszukuje książek przepełnionych pasją, miłością oraz poezją, to z czystym sercem mogę wam polecić każdą z jej dzieł, nie tylko tą. Przeczytałam już klika pozycji z rąk pani Sylwii i powiem wam, że ona pisze niezmiennie. Nie ma czegoś takiego jak jej gorsza książka, każda jest idealna dla osób o wrażliwej duszy, poetyckim nastawieniu i prawdzie opisywanej przez łzy wzruszenia. Mi najbardziej odpowiada to, że nie ma jakiegoś określonego czasu na czytanie jej pióra, bo czy to wiosna, lato, jesień, zima, u niej nudy nigdy nie ma:-) Od pierwszych linijek wchodzimy jakby do świata wróżek, gdzie od razu widać inny świat, choć taki sam. Autorka używa ogromu porównań, pięknych i miłych opisów, lecz potrafiących podkreślić dramaturgię wydarzeń wtedy, kiedy to jest konieczne. Jak zwykle wpierw jest miło i ciepło, gdyż poznajemy kobietę, która wychowana była, by każdemu użyczyć swojego serca. Pomocna i miła, której losy niedługo miały się odmienić. Tutaj wchodzimy w tematy Trzeciej Rzeszy, gdzie ona nie może pojąć nienawiści do drugiego człowieka. Niestety przychodzi drugi cios, którym jest śmierć jej ukochanej babci. Tak naprawdę w tym momencie wchodzimy na tory pełne przeciwności losu, gdyż świat, który do tej pory Ingrid znała, jest zupełną odwrotnością. Krzyki, hałasy i śmierć nadchodzą wraz z wojną, na którą w ogóle nie była przygotowana. Nie mając już oparcia w babci, musi sama nauczyć się żyć na nowych zasadach. Jak sądzicie, czy cała ta sytuacja w kraju ją zmieni?

Ja wiem, że historia ma na celu pokazanie nam jak było kiedyś źle, ale ja widziałam tutaj ogromną motywację, którą można przełożyć na każdy inny temat. Po pierwsze, nigdy nie należy się poddawać, choćby nie wiadomo jak było źle. Tej siły nie da się nauczyć, trzeba ją w sobie odkryć, choćby powtarzaniem codziennych słów ,,daję radę". Nie ważne, czy nagle wasz świat się zawalił, bo ty wciąż istniejesz, trwasz nadal. Każda sytuacja ma na celu czegoś nas nauczyć. Ingrid uczy nas wytrwania, miłości do dzieci oraz tego, żeby pielęgnować miłość, bo tak jak kwiat bez wody, tak i ona może odejść. Przepiękna opowieść, bardzo ją polecam!

Niełatwa powieść o trudnych czasach napisana ręką doświadczonej autorki. Trafiłam na ten tytuł w poszukiwaniu głębokich emocji i nie zawiodłam się, bowiem wewnątrz czekała na mnie opowieść silnie wpływająca na serce i rozum czytelnika.

Często sięgam po prozę Trojanowskiej, ponieważ bardzo ją lubię. Autorka porusza się na plastycznej płaszczyźnie, doskonale wie jak przekazać temat czytelnikowi, bawi się emocjami i koncentruje wokół prawdy płynącej z wydarzeń. Nie inaczej odnosi się to do jej najnowszego dzieła, które nosi znamiona silnej historii wojennej, w której każdy czyn, każda decyzja, mają swoje konsekwencje. To książka pełna ponadczasowych wartości a jednak wymykająca się schematom, pokazująca rzeczywistość zmieniającą się w ułamku sekundy a także ujawniająca ludzkie cechy w obliczu prawdziwego zagrożenia. Kreśląc wprawną ręką obraz nieuchronnej tragedii autorka nie tylko udowadnia swój talent, ale składa na nasze dłonie książkę mocno dającą do myślenia.

Akcja powieści rozgrywa się w latach 30-tych, XX wieku. Ingrid wydaje się, że cały świat przed nią. Młoda i pełna energii dziewczyna nie spodziewa się, że już niebawem jej życie wywróci się do góry nogami. Wychowywana w zgodzie z drugim człowiekiem, nauczona dostrzegać krzywdy i nie przechodzić obojętnie obok nikogo nie rozumie nazistowskiej doktryny ani działań Trzeciej Rzeszy. Po śmierci ukochanej babci Ingrid przyjdzie szybko wydorośleć, założy rodzinę i stanie w obliczu wojny. Wówczas zrozumie, że zachowanie szczerego człowieczeństwa okaże się niezwykle trudne.

To historia pełna ukrytych znaczeń, wielopłaszczyznowa i rozkładająca wartości na czynniki pierwsze. Zmusza nas do czytania między wierszami, analizowania sylwetek i zachowań bohaterów a także wyznaczania własnych granic człowieczeństwa czy moralności w obliczu potencjalnej wojny. To nie jest spokojna historia obyczajowa, ani tym bardziej romans na tle wojennych wydarzeń tylko proza życia, z której warto wyciągnąć konkretne wnioski. Autorka podjęła próbę ukazania człowieka w różnym świetle, pokazania czarno-białych ram wychodzących na szare pola i udowodnienia błędów popełnianych na przestrzeni historycznych wydarzeń. Książka trudna, ale jednocześnie tak pięknie napisana, szczera, otwarta i świadoma, że każda strona uderza w czytelnika z podwójną siłą. Przyznaję, że spośród wszystkich książek autorki ta spodobała mi się najbardziej, ponieważ wykazała się niezwykłą paletą barw, zarówno emocjonalnych jak i pod względem ludzkich zachowań, nie narzucając własnych osądów, ale jednocześnie obierając konkretną drogę.

"Córki czarnego munduru" to opowieść z silnym zabarwieniem emocjonalnym. Opowiada o zgubionym gdzieś po drodze dzieciństwie a także o zbyt szybko nadchodzącej dorosłości. Pokazuje trudy wojny, wiszącą w powietrzu tragedię a także obrazuje człowieka, który w obliczu władzy oraz zagrożenia przyjmuje zaskakujące postawy. Lektura nie łatwa, ale jednocześnie pisana w taki sposób, że trafi do każdego dorosłego czytelnika, urzeknie go piórem autorki i zaskoczy bystrością przekazu. Sylwia Trojanowska na trzystu stronach rozegrała bowiem niezwykle imponujący, naznaczony bólem i nadzieją na lepsze jutro spektakl.

Ingrid nigdy nie miała łatwego życia i doszła do momentu, w którym ma go po prostu dość. Nie widzi dla siebie ratunku, nie widzi dla siebie przyszłości, zamierza z sobą skończyć. To wtedy na jej drodze staje Wilhelm, ratując ją przed tym, co zamierzała zrobić. Bierze ją pod swoje skrzydła, otacza opieką, obiecuje bardzo dużo. To dzięki niemu zaczyna wierzyć w swoją przyszłość, widzi nadzieję na lepsze jutro. Początkowo tak jest, niestety życie dość szybko i brutalnie sprowadza ją na ziemię. Mężczyzna pragnął syna, to on liczy się dla Niemiec. Ona dała mu córki, na dodatek dwie naraz i nigdy więcej nie da mu innych dzieci. Komplikacje podczas porodu sprawiają, że prawie umiera, udaje się ją uratować, jednak przez to, co się stało, zostaje bezpłodna. Jak bardzo zmieni się Wilhelm? A może był taki cały czas, tylko udawał? Czy Ingrid sobie poradzi z nową rzeczywistością? Co szykuje dla niej życie?

Zacznę od tego, że moim zdaniem książka nie jest dla każdego. Mamy w niej wiele brutalności, brak szacunku nie tylko do kobiet, ale również do drugiego człowieka, wręcz ślepe zapatrzenie w Hitlera i wiele więcej. Na szczęście pośród tego całego zła, są również dobrzy ludzie, chwile radości w życiu naszej bohaterki.

Mnie książka się podobała. Momentami mocno mnie wzruszała. Emocje, które towarzyszyły podczas czytania, nie zniknęły jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony. Akcja sprawnie poprowadzona, ze zwrotami, które potrafiły mnie zaskoczyć. Dla mnie była to pozycja na jeden wieczór, od której ciężko było się oderwać.

Ingrid to bohaterka, którą zdecydowanie polubiłam. Z jednej strony dobra, ciepła, kochająca, z drugiej mocno naznaczona przez życie. Niejednokrotnie stawała przed bardzo trudnymi wyborami, od których naprawdę dużo zależało.

Jeśli chodzi o Wilhelma, to muszę przyznać, że dawno żaden bohater aż tak negatywnych uczuć we mnie nie wywołał. To egoista jakich mało, brutal wyżywający się na słabszych, niemający w sobie nawet grama dobroci.

„Córki czarnego munduru” to książka, która wywołała we mnie wiele emocji, z niełatwą historią. Mnie się podobała i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Do tej pory przeczytałam zaledwie jedną książkę Sylwii Trojanowskiej. Tak niewiele, biorąc pod uwagę dorobek pisarki, a jednak wystarczająco, by wzbudzić zainteresowanie i przyciągnąć uwagę. „Córki czarnego munduru” zaintrygowały mnie po części właśnie ze względu na to ciepłe wspomnienie. Nie było to jednak decydujące. Najistotniejsze w przypadku tego tytułu było dla mnie to wojenne widmo.

Trojanowska nie zabrała mnie w sam środek wojennej zawieruchy. Nie zaatakowała brutalnymi obrazami i nie przelała krwi na samym początku tej historii. W jej książce wojna otula bohaterów subtelnie, stopniowo zakradając się do ich serc i umysłów. W najnowszej powieści autorki obserwujemy rozwój przerażających wypadków, które złożyły się na ten przykry, pełen przemocy i nienawiści, rozdział historii. W „Córkach czarnego munduru” wojna towarzyszy codziennemu życiu, a my wraz z główną bohaterką próbujemy radzić sobie w tej szalonej rzeczywistości.

Trojanowska w niezwykle przekonujący i niepokojąco realistyczny sposób pokazuje pogłębiające się napięcie i zmianę społecznych nastrojów. Niczym w najlepszym thrillerze wywołuje u czytelnika obawy, wkładając w nasze serca i umysły nieprzyjemne emocje i myśli. Ten subtelny ton jest jednak wyrazisty i autentyczny, a charakter opowieści mocny i przejmujący. „Córki czarnego munduru” zarysowują wojenny klimat, poniekąd jedynie zahaczając delikatnie o te kwestie, a mimo to robią ogromne wrażenie i wywołują mnogość różnorodnych uczuć.

Powieść Trojanowskiej nie dotyczy jednak ściśle wojny. Wydaje się, że autorce nie o to chodziło. A przynajmniej, że nie zamierzała skupić się tylko na tym temacie. Wojna wypychająca się na pierwszy plan, zostaje często spychana w kąt, ustępując miejsca innym kwestiom. W czasie wojny ludzie również nawiązywali przyjaźnie, kochali, wzruszali się, potrafili czuć zachwyt, na moment zapomnieć. Właśnie to próbuje nam pokazać autorka. Te emocje i tematy, które nie są obce ani nam ani jej bohaterom.

Na stronach książki mamy możliwość obserwować zmiany zachodzące w sercach i umysłach. Upadające moralności, rodzące się uczucia, codzienne problemy, konieczne wybory. Istotne miejsce w tym tytule zajmuje główna bohaterka historii, młoda Ingrid. Z dużym zainteresowaniem obserwowałam rozwój tej postaci, zmianę w jej sposobie myślenia. Można by powiedzieć, że dorastała na moich oczach. A jaki to był interesujący proces. Jak przyjemnie się go śledziło.

Trojanowska najbardziej ujęła mnie jednak za sprawą dojrzałego i wypracowanego stylu. Opowiedzenie tej historii przyszło jej z wielką naturalnością. Nie dostrzegłam fałszywych tonów, niepotrzebnych wtrąceń, nieprzemyślanych zwrotów. Każde zdanie wydaje się być dokładnie takie, jakie powinno i w odpowiednim miejscu. Autorka wykorzystuje bogactwo języka, pozwalając, by czytelnik mógł cieszyć się słowem i czerpać przyjemność z lektury.

„Córki czarnego munduru” to wyrazista, interesująca, dojrzała i angażująca historia. Warto poświęcić jej kilka wieczorów.

Czytam różne książki... Ostatnio znacznie zmniej, mocno zawęziłam gatunki, po które sięgam, ale są tytuły, które po samym opisie wiem, że muszę poznać. Tak było w tym przypadku. Powieść osadzona w czasach wojny, bólu i cierpienia... Czy tego potrzebuję? Nie. Ale wiem, że chcę poznać tą historię.

Poznajemy Ingrid, młodą dziewczynę, która nie miała lekkiego życia. Po śmierci rodziców opiekę nad nią przejęła babcia Laura. W końcu i ona umiera, a życie Ingrid znów wywraca się do góry nogami...

Poznaje Wilhelma, z którym bierze ślub. Rodzi mu dwie cudowne córeczki- Charlotte i Sofię. Niemal traci życie... Na szczęście wszystko kończy się dobrze. Prawie. Wilhelm szybko zaczyna pokazywać swoje niezadowolenie z powodu płci narodzonych dzieci.

Główna bohaterka, Ingrid to niezwykle ciepła, dobra dusza, która w tym trudnym czasie w jakim przyszło jej żyć, pozostawała sobą. Losy innych nigdy nie były jej obojętne, a żyła w okresie wojennym. Jej mąż, Wilhelm był zafascynowany postacią Hitlera. Po śmierci Babci otaczała się ludźmi, którzy mieli inne przekonania polityczne niż ona. Jako młoda kobieta, zmuszona przez życie i "pchnięta" przez ciotkę, wstępuje do nazistowskiej młodzieżówki. To kłóci się z nią, ale nie ma innego wyjścia.

Pełna emocji, łez wzruszenia powieść historyczna, która zasługuje na szczególne miejsce w bibliotece. Ja bardzo rzadko sięgam po tego typu książki, bo są dla mnie zbyt trudne. Jednak gdy już wybieram jakiś tytuł z tej kategorii, to zawsze jest to coś wyjątkowego. Ten tytuł z pewnością też zapamiętam na dłużej. Dawno nic nie poruszyło mną tak, jak ta historia. Czytając ją towarzyszył mi pełen wachlarz emocji... Doskonała pod każdym względem! Gorąco polecam.