Audiobook Akademia Tańca. Srebrzysty łąbędź mp3

Czy lubicie tańczyć?

A może zarażacie tą miłością Wasze dzieci? 🩰🩵

Jak to dobrze, że w zasadzie każdy temat może zostać poruszony w dziecięcej literaturze, a tym samym zadziałać jak magnes i wciągnąć nasze dzieci w świat książek!🥰

Gdy mowa o tańcu to bez dwóch zdań jako pierwsza kojarzyła nam się zawsze pierwsza część serii „Akademia Tańca” autorstwa Anieli Cholewińskiej-Szkolik, a teraz macie szansę poznać również drugą!

„Akademia Tańca. Srebrzysty łabędź” to powrót do szkoły tańca „Pasja” i bohaterek, które swoją naturalnością skradają serca i pozwalają poczuć historię mocniej. Z ogromną dawką emocji.

Tym razem akcja skupia się na Kai, która chcąc podążać za swoimi uczuciami cicho szuka swojego miejsca wśród pasji, które są w zasięgu jej ręki.

Okazuje się, że balet przynosi jej niewiele radości, a to właśnie przebywanie z koleżankami z grupy daje jej największą motywację.

Ale czy napewno?

Gdy rozpoczyna dodatkowe treningi na basenie i ledwo nadąża za rzeczywistością niespodziewanie rezygnuje z baletu i staje na rozstaju dróg zastanawiając się czy jej decyzja była właściwa.

Wiecie co najbardziej nam się w niej podoba?

Przyzwolenie na najróżniejsze zestawienie emocji, podejmowanie trudnych tematów i rodzice oraz opiekunowie, którzy dążą do zrozumienia nowych sytuacji.

Sam taniec to ogromny atut, ale to dzięki zręcznej narracji stała się seria obok której nie można przejść obojętnie i z której można czerpać naukę na kolejnych, mniejszych lub większych zakrętach.

To jak? Przekonani?

A może już poznaliście pierwszą część cyklu?😉

Czy naprawdę musimy być dobrzy we wszystkim? Czy da się udowodnić swoją wartoś goniąc cudze marzenia?

Każdy, kto kiedykolwiek próbował połączyć dwie wielkie pasje, doskonale wie, jak trudne bywa balansowanie na cienkiej linie ambicji i oczekiwań. Kaja, bohaterka drugiego tomu „Akademii Tańca”, rozdarta jest między światem tańca, a sportowymi aspiracjami ojca, który chętniej widziałby ją na pływalni niż na baletowej scenie.

Chociaż balet jest niezwykle wymagający, Kaja do tej pory znajdowała w nim radość i spełnienie. Teraz jednak surowe podejście nowej instruktorki i nieustanne porównania do brata-pływaka sprawiają, że dziewczynka zaczyna się wahać. Czy naprawdę taniec jest jej przeznaczeniem? A może powinna udowodnić ojcu, że potrafi dorównać bratu w wodzie?

Decyzja o zapisaniu się na basen wydaje się logicznym rozwiązaniem, ale szybko okazuje się, że nadmiar obowiązków, zmęczenie i frustracja sprawiają, że Kaja zaczyna gubić się we własnych pragnieniach.

Na szczęście Kaja nie jest sama. Dzięki serdeczności przyjaciółki oraz szczerej rozmowie z ojcem dziewczynka zaczyna dostrzegać to, czego wcześniej nie chciała zauważyć – nie musi być mistrzynią w każdej dziedzinie, by zasługiwać na uznanie. Balet to jej pasja, jej przestrzeń, w której czuje się wolna, nawet jeśli czasem brakuje jej wiary w siebie. Nie chodzi o to, by być najlepszym we wszystkim. Nie chodzi nawet o to, by być najlepszym w czymkolwiek. Chodzi o to, by znaleźć coś, co sprawia, że chce się rano wstać z łóżka, mimo zakwasów, mimo krytycznych spojrzeń, mimo własnych wątpliwości.

Na zajęciach baletowych Kaja zaczyna lśnić – nie dlatego, że nagle stała się bezbłędna, ale dlatego, że w końcu pozwoliła sobie na bycie sobą. Nawet pani Maria dostrzega w niej coś więcej niż tylko ambitną dziewczynkę – widzi w niej „srebrzystego łabędzia”, pełnego gracji, uporu i determinacji. I choć droga do tego tytułu nie była prosta, to właśnie te trudne chwile nauczyły Kaję najważniejszej lekcji: największą siłą jest nie perfekcja, lecz miłość do tego, co się robi.

„Srebrzysty łabędź” to książka o tańcu, ale w gruncie rzeczy jej rytm wyznaczają emocje, z którymi łatwo się utożsamić – presja, zwątpienie, potrzeba akceptacji. To także historia o tym, że czasem najtrudniejszą, ale jednocześnie najlepszą decyzją jest powiedzenie sobie: „Nie muszę tego robić. Wybieram to, co kocham.”

Zdecydowanie warto sięgnąć po tę książkę – niezależnie od tego, czy tańczysz, pływasz, czy po prostu próbujesz znaleźć własną drogę. Bo w końcu każdy z nas jest trochę jak Kaja, prawda?