Artefakty Uranosa. 1. Tron królowej Słońca

Co powiecie na trochę rywalizacji ?

Po raz kolejny wchodzimy do elfickiego świata, który tym razem dzieli się na kilka dworów. Oczywiście tym najmniej znaczącym są ludzie, a niektórzy z nich trafiają do więzienia, za chęć przetrwania w tym okrutnym świecie.

Bohaterką tej książki, jest dziewczyna, która tak naprawdę nie wie, za co skończyła w więzieniu, ponieważ trafiła tam jako dziecko.

Sceny, których byłam świadkiem, były straszne. Głód, chłód, poniżanie, bicie, takie rzeczy to na porządku dziennym w miejscu, w którym była.

Można by pomyśleć, że trafiło się dziewczynie, jak ślepej kurze ziarno, znalazła się w miejscu, o którym nawet nie śniła.

Jednak wszystko, co nastąpiło później, było dalekie do snu.

Została zmuszona do wzięcia udziału w turnieju, dzięki któremu miała zostać żoną, a co z tym się wiąże, także Królowa słońca.

Nie byłoby może w tym nic strasznego, gdyby nie to, że jej przeciwniczkami są fea z wysokich rodów, które od dziecka były przygotowywane do tej roli, ona natomiast miała jeden cel, przetrwać, nie w głowie jej była nauka etykiety, czy historii.

Powiem wam, że ciężko mi napisać cokolwiek, żeby nie popsuć wam zabawy z czytania tej książki, bo to była naprawdę świetna historia.

Czuję się totalnie zmanipulowana, bo nie spodziewałam się tego wszystkiego, co się wydarzyło. Może miałam gdzieś jakieś przebłyski, ale koniec końców I tak byłam zaskoczona.

Ta książka z gatunku tych, gdzie kolejny tom potrzeby jest na już, bo ta niepewność jest straszna.

Dostaniemy tu dobre fea i złe, ale uwaga, bo nie każdy jest taki, na jakiego wygląda.

A nasza Lor również skrywa sekret, który miał zostać uśmiercony dawno temu.

Niby nikt u nic o nim nie wie, a jednak niektórzy go szukają, pożądają.

Na szczęście nie zawsze dostajemy to, co chcemy.

Lubię, bardzo lubię i polecam❗️☀️

Lor od zawsze była więźniarką. Do celi w Nostrazie trafiła jako dwunastoletnia dziewczynka i choć nie potrafiła sobie przypomnieć co uczyniła by zasłużyć na tak okrutną karę.

Wraz z bratem Tristanem i siostrą Willow robi wszystko by przetrwać, ponieważ to miejsce jest bezwzględne i nie wybacza błędów.

Młoda kobieta mimo grożących jej konsekwencji jest pyskata i często pakuje się w kłopoty.

Jej życie zmienia się jednak, gdy po bójce z inną osadzoną młoda kobieta traci nad sobą kontrolę za co zostaje wtrącona do Nicości.

Kilka dni później budzi się jednak w przepięknej pałacowej komnacie otoczona opieką starszej nieznanej sobie osoby.

Ta przedstawia się jako Mag i dodaje ,że Lor jest ostateczną trybutką.

Szybko się okazuje ,że nieznana nikomu młoda kobieta weźmie udział w czterech Próbach, które mają na celu znalezienie idealnej królowej dla władcy Afelionu -Atlasa.

W rywalizacji bierze udział dziesięć kandydatek..

Czy Lor znajdzie sojuszniczki i przetrwa?

Czy jednak nagroda jest tak cenna jak się wydaje?

A może piękny pałac monarchy jest jedynie pułapką i iluzją?

Dlaczego okrutny król Zorzy miałby wypuścić kogokolwiek?

Nadir jest następcą tronu królestwa Zorzy i za wszelką cenę pragnie ustalić co się stało z osobą o numerze trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt dwa.

Nie spodziewał się jednak, że spotkanie z nią nastąpi w dramatycznych okolicznościach i na zawsze odmieni jego życie.

Jak to się dobrze czytało. Fabuła powieści Nishy J. Tuli porwała mnie od samego początku ciekawym rozwojem wydarzeń i nagłymi zwrotami akcji.

Wyraziści bohaterowie na czele z Atlasem , Nadirem czy Gabrielem nie pozwalają pozostać obojętnym, a relacje łączące poszczególne postaci napisane są z wyczuciem i smakiem.

Widać tu dużą inspirację twórczością Sarah J Maas którą wprost uwielbiam.

Powieść jest po prostu znakomita i stanowi idealny początek serii Artefakty Uranosa.

Kocham tę książkę i polecam z całego serca czekając na ciąg dalszy. 💛

2,75 gwiazdki

Mam ostatnio takie szczęście, że trafiam na książki łudząco podobne do innych, znanych już książek. Troszeczkę zaczynają mnie przerażać te zabiegi dodane na okładkach pt. „Dla fanów xyz”, bo zawsze spodziewam się historii tak dobrej, jak historie właśnie wspomnianych xyz, a otrzymuję ich lekką podróbkę. „Tron Królowej Słońca” miał być dla fanów Maas i Armentrout i o ile nie czytałam praktycznie niczego od drugiej autorki, tak Maas czytałam, dzięki czemu cały Tron nie stał się dla mnie niczym odkrywczym.

Żebyście jednak mnie dobrze zrozumieli, chcę zacząć od podkreślenia, że dobrze bawiłam się na tej książce. Wciągnęła mnie od pierwszych stron, przeczytałam ją praktycznie w jeden wieczór (i trochę poranka dnia następnego) i naprawdę czułam zaangażowanie i ciekawość do pewnego stopnia. To książka, którą dobrze się czyta, która absorbuje i wbrew wszystkiemu zachęca do kontynuowania serii.

Tylko nie jest niczym nowym, a bazuje na dwóch historiach Maas połączonych w jedną – Szklanym Tronie i Dworach, przy czym książka Nishy wypada gorzej niż pierwowzór. Mamy tutaj dziewczynę, która przebywa w więzieniu, gdzie ludzie są zmuszani do katorżniczej wręcz pracy, a strażnicy lubują się w wykorzystywaniu ich wedle swoich zachcianek. Nagle jednak dostaje szansę, ktoś ją porywa i trafia do luksusowego pałacu, innego królestwa, w którym ma walczyć z innymi kobietami o rękę Króla Słońca. Króla, który jest niezwykle przystojnym Fae, bardzo się nią interesuje i który, zdaje się, bardzo chciałby, żeby wygrała ten turniej. W międzyczasie naszej Lor poszukuje syn władcy królestwa, z którego została porwana, bo jak się okazuje, nie jest ona tylko zwyczajną dziewczyną.

Z całej fabuły, z całego świata najgorzej wypadają postacie. Ich kreacja jest w moim odczuciu naprawdę słaba. Każda z nich jest zlepkiem konkretnych cech, ich motywy są jasne od pierwszej strony i właściwie nic tutaj nie ewaluowało na przestrzeni tych wszystkich rozdziałów. Lor jest niczym Cealena, wyrwana z więzienia, ale na tyle silna, żeby spokojnie przechodzić przez wszystkie konkurencje. Nasz król Atlas to typowa kreacja Tamlina, co od początku było jasne. Nadir (i jego świta) to oczywiście drugi Rhysand i jego dwór, który przy pierwszym spotkaniu z Lor czuje iskrę, która ich łączy i który finalnie (tutaj lekki spojer) ratuje ją przed całym złem, „bo tak”. Co ciekawe, jest on nawet księciem Zorzy (gdzie ponoć cały czas jest noc). Gabriel to jedynie złośliwy dla Lor osiłek, mający przygotować ją do prób w turnieju, który na sam koniec nagle wypada całkiem pozytywnie (ciężko mi stwierdzić dlaczego). No i Apricia to typowa „wredna dziewczyna”, z którą Lor zaciekle konkuruje i przy każdej nadającej się do tego okazji szarpie się za włosy. No trochę naprzewracałam tu oczami. Wszystkie relacje kształtowały się w moim odczuciu niezbyt przekonująco. Nie czułam budującej się przyjaźni, nie czułam relacji romantycznej, która przesłoniła trochę próby. Jeśli chodzi o postacie, to była to najbardziej obojętna mi kwestia w tej historii, choć dobrze czytało mi się o rodzeństwie Lor, bo była to jedyna autentycznie wykreowana relacja.

I może gdybym nie czytała Maas, to na koniec faktycznie byłabym zaskoczona. Może ta książka wywołałaby we mnie ogrom emocji, a nie frustracji. Ale ja czytałam Maas i mam wrażenie, że zakończenie tej historii znałam wręcz od samego początku, co jest trochę bolesne, kiedy czyta się książkę właśnie dla głównych plot-twistów. Nie jest to zła historia, bo w porównaniu do innych podobnych podróbek wypada naprawdę dobrze i czyta się ją naprawdę szybko. Podobał mi się pomysł na turniej, który miał swój sens. Podobał mi się wątek artefaktów, czy kreacja świata przedstawionego z Królestwem z legend opuszczonym przez władczynię. Podobała mi się postać Nadira (chyba jako jedyna ze wszystkich) i finalnie naprawdę chcę sięgnąć po kolejny tom, bo po cichu liczę, że autorka da coś więcej od siebie, a nie będzie się posiłkować książkami, które już istnieją.

Tutaj, niestety, trochę się rozczarowałam. Nie mniej jednak czekam na kolejne części i zobaczymy, może następnym razem przyjdę do Was z bardziej pozytywną recenzją.

☀️ 🌤 Uwielbiam fantasy z motywem turnieju (igrzyska śmierci? harry potter i czara ognia? po prostu i love it!) — przeważnie takie książki mają na siebie bardzo nietuzinkowy pomysł. Wszak, aby fajnie się to czytało takie współzawodnictwo musi mieć ciekawy motyw przewodni, dosyć konsekwentnie określone zasady i nagrodę, która warta jest całej sprawy. Dlatego, kiedy zewsząd zaczęły pojawiać się informacje o Tronie Królowej Słońca chwyciłam za tą ksiażkę z ogromną przyjemnością i nie ukrywam z równie dużymi oczekiwaniami.

☀️ 🌤 Lor to kobieta, która zna jedynie głód, przemoc i strach o jutro. Żyje w niewoli z brakiem jakichkolwiek perspektyw na zmianę tego stanu. Acz pewnego dnia wskutek pewnych okoliczności dziewczyna ląduje na dworze Króla Słońca, który jest zaprzeczeniem wszystkiego co dotychczas znała. Blichtr, wszechobecne bogactwo i dworskie intrygi są tu codziennością. Czyżby los dziewczyny w końcu się odwrócił? Dał jej szansę, aby coś zmienić? I tak i nie — bowiem za fakt, że dziewczyna pojawiła się na dworze musi zapłacić pewną cenę. Zgodnie z wieloletnią tradycją Lor będzie musiała wziąć udział w zawodach, w których nagrodą jest serce i ręka króla słońca. Jak potoczą się losy bohaterki? Wszak nie tylko ona podejmuje się tego wyzwania..

☀️ 🌤 Początkowo byłam absolutnie kupiona tym motywem. Od pierwszych stron wsiąknęłam w tą historię i nie mogłam doczekać się startu zawodów. Problem w tym.. Że chyba niestety miałam tutaj zbyt wysokie oczekiwania. Sam turniej odbywa się na prędce, mam wrażenie, że zwyczajnie przelatuje nam przez palce co jak na fakt gloryfikacji tego wydarzenia było zwyczajnie dziwne. A po samym turnieju jako takim w książce zostaje nam jedynie romans. I muszę przyznać, że jak na moje odczucia był on nieco miałki. Nawiązuje się za szybko, nie ma głębi i płynie tak, abyście nie mieli żadnych wątpliwości jak to się musi skończyć. Czy to źle? Nie — bo książka zamiast być czystym fantasy okazuje się po prostu romantasy. Wszystko jest więc zależne od tego czego od tej książki będziecie oczekiwać.

☀️ 🌤 Lore to ten typ głównej bohaterki, którą trudno mi zrozumieć — chyba zwyczajnie byłam po prostu już troszkę za stara na lekturę. Jej decyzje miejscami wydawały mi się niesamowicie chaotyczne, podejmowane pod wpływem chwili bez żadnego zastanowienia. Czy można to tłumaczyć jej wiekiem i tym, co przeżyła? Jasne, że tak. Tylko że chyba niestety przez to bardzo mocno sobie uświadomiłam, że trochę mi z tą historią nie po drodze. Bo jeżeli ktoś przeżył tak tragiczne wydarzenia jak bohaterka moim zdaniem powinien kierować się w życiu swego rodzaju ostrożnością. A lore...lore chyba miejscami o tym zapomina.

☀️ 🌤 Całościowo nie mogę nazwać tej historii ani wybitnie dobrą, ani złą. Mam wrażenie, że jest po prostu poprawna. Jeżeli szukacie fajnego dużego fantasy z pomysłem na siebie — raczej złapcie za coś innego. Ale jeśli zamiast tego macie akurat ochotę na romantazy które będzie bardzo skupiało się na emocjach, pierwszych poważnych uniesieniach i konsekwencjach tych odczuć — wtedy TKS może się okazać bardzo dobrym wyborem.

Wejdźcie do świata, w którym walka o przetrwanie ubrana jest w złoto i najdroższe klejnoty. Poznajcie historię, w której główna bohaterka zza surowych krat więzienia trafia do zamku, który za fasadą piękna i bogactwa skrywa ogrom tajemnic. Ta historia jest kwintesencją tego, co ubóstwiam w romantasy. Walka i niepewność przeplatają się z namiętnością i zachwytem, co czyni tę książkę idealnym połączeniem, znanych motywów!

Lor poznajemy w momencie, w którym walczy o przetrwanie w więzieniu, który jest właściwie jedynym miejscem, jakie zna. Dziewczyna ma cięty język, jest pyskata i odważna, gotowa zrobić wszystko, aby ocalić skórę. Kiedy z niewiadomych przyczyn trafia do opływającego złotem zamku, zostaje zmuszona aby stanąć do walki o tron i rękę króla Atlasa. Pochodzenie Lor determinuje fakt, że wszyscy skazują ją na klęskę. Turniej jest krwawy, chociaż opiera się nie tylko na konkurencjach fizycznych. Dużo jest w nim kłamstw, manipulacji i fałszu, które sprawdzają moralność uczestniczek. Kiedy jednak Lor staje się ulubienicą złotego króla, jej sytuacja dynamicznie się zmienia. Ta historia ma jednak drugie dno...

Historia ta jest idealnym połączeniem romansu, ciekawej fabuły i emocji. Związek Lor i Atlasa jest przepełniony namiętnością, ale jest też grą pozorów i próbą przechytrzenia przeciwniczek. Dziewczyna walczy o przetrwanie, podczas gdy inne kandydatki startują w konkursie o koronę i życie w wiecznym luksusie. Jest to opowieść o nierównościach społecznych, zacieraniu się granic moralności w obliczu śmierci oraz walce z własnymi ograniczeniami. Nie brakuje tutaj pikanterii, która jednak pozostawia gorzki smak z uwagi na wątpliwe zamiary Atlasa wobec Lor. Nie martwcie się jednak - do akcji wkroczy w końcu pan "mroczny i niebezpieczny"! :)

Znajdziecie w tej książce wątek romantyczny jak w "Dworach", fabułę niczym w "Rywalkach" i emocje rodem z "Igrzysk Śmierci". Uwielbiam tą historię za idealne wyważenie romansu, fabuły i zwrotów akcji, co czyni ją jednym z najlepszych romantasy, jakie kiedykolwiek wpadły mi w ręce. Warto podkreślić też styl pisania autorki, który jest niesamowicie przyjemny i komfortowy.

Jeżeli szukacie wciągającego romantasy z silną i nietuzinkową bohaterką, pewną dozą pikanterii i porywającą fabułą - koniecznie sięgnijcie po "Tron Królowej Słońca". Pamiętajcie tylko, że nie wszystko złoto, co się świeci. :)