A ja żem jej powiedziała...

Jestem wielka fanką Nosowskiej, więc może nie będę obiektywna... Hehehe... Teksty Kaśki są powalające... Czytam i myślę przecież to kurcze oczywiste, ja też tak myślę tylko ona z taką lekkością pióra układa to w słowa i treść. Podziwiam za super dystans do siebie i innych. I czytam i czytam kartka za kartką ryjąc że śmiechu lub mówiąc "o ja...." Godna polecenia, nie tylko dla fanów Hey i Nosowskiej.

W porównaniu z „Powrotem z Bambuko” wypada blado ale i tak jest to szybka lektura dla ludzi którzy maja dystans i poczucie humoru ;)

Pięknie wydana, a co najważniejsze ciekawie napisana. Przeczytałam za jednym razem. Śmieszna i smutna zarazem. Ciekawie opisane problemy wyglądu i związków. Polecam :)

Lekka, zabawna, błyskotliwa, i inteligentna. wakacyjny urlop z ta ksiazka byl przyjemnościa. POLECAM GORĄCO

Książka poleciała do Stanów do mojej siostry. Na pewno jej się spodoba. I przyda się na chwilę relaksu

Z humorem autorka przedstawia "kobiece myślenie". Każda z czytelniczek odnajdzie coś o sobie a i pośmieje się do łez jak ja. Polecam każdej każdej kobiecie.

Bardzo cenię ludzi, którzy mają do siebie dystans. Takich, którzy potrafią spojrzeć na siebie i swoje zachowanie z boku i skrytykować je wtedy, kiedy trzeba. Nie znoszę naburmuszonych, wiecznie niezadowolonych z życia ludzi, którzy swoim negatywnym podejściem do życia zatruwają mój spokój i wprowadzają nerwową atmosferę gdziekolwiek się pojawią. Przeprowadziłam na tę okoliczność wiwisekcję samej siebie i doszłam do wniosku, że jestem klasycznym przykładem podejścia, w którym dystans do innych to i owszem, posiadam, ale z dystansem do siebie to już trochę gorzej. Niby go mam, niby potrafię się z siebie śmiać, ale wszystko jest dobrze dopóki robię to ja. Jeśli zacznie ktoś inny – pokazuję zęby.

Katarzyna Nosowska, którą mało komu trzeba przedstawiać, wywołana do odpowiedzi na temat postrzegania świata, udzieliła jej w sposób obszerny, dosłowny i ironiczny w książce A ja żem jej powiedziała. Stworzona na zbiór zapisków (niby przypadkowych i luźno dobranych) książka pełna jest obserwacji i wniosków na temat współczesnego społeczeństwa, z wszelkimi jego dobrodziejstwami i plagami. Nosowska próbuje odebrać trochę masy show-biznesowi, postrzeganemu jako coś wspaniałego i godnego naśladowania. Jednak – co ważne – wcale z niego nie kpi. Chodzi bardziej o upuszczenie powietrza i nabranie dystansu – zarówno przez tych, którzy w show-biznesie „siedzą”, jak i tych, którzy obserwują go na ekranie telewizora.

To, czym mnie ta książka ujęła, to fakt, że pod powłoką humorystycznych krótkich tekstów, możemy dostrzec kobietę, która próbuje znaleźć sposób na poradzenie sobie z niekoniecznie łatwą rzeczywistością. To nie jest wspominkowy album o tym, jak fajnie było szaleć na scenie podczas koncertów, a potem zamykać się w pokoju hotelowym i kończyć dzień, nie pamiętając, jak się zaczął. Pomimo tego, że wielokrotnie zaśmiewałam się do łez podczas lektury, nie uważam jej za śmieszną. Można o niej powiedzieć – z humorem. Można zaznaczyć, że jest napisana z dystansem do siebie. Ale nie można jej nazwać śmieszną. Przecież Nosowska obnaża w niej również samą siebie, pisząc o tremie przed koncertami, o ogarniającej ją nieśmiałości, gdy stoi przed tłumem ludzi widzących w niej bożyszcze, którym ona nigdy nie pragnęła być. Między słowami opowiada o niełatwym dzieciństwie i lękach zaszczepionych w niej już na początku drogi życiowej. Wokalistka, znana z telewizji, płyt i koncertów, staje się dla nas po prostu Kaśką, sąsiadką z drugiego piętra, znajomą z placu zabaw. Nosi zawsze za duże ciuchy w czarnym kolorze, żeby wydawało się jej mniej. Urody godnej „piosenkarki” nabiera dopiero po przesiedzeniu kilku godzin u wizażystki. Nie jest idealna. Może dlatego tak bliska.

Myślę, że pochwała należy się również w odniesieniu do wydania A ja żem jej powiedziała. Kolorowe, pełne różnego rodzaju grafik, z wyszczególnionymi cytatami – to wszystko jest świetnym dopełnieniem treści.

Na pytanie, czy to rzeczywiście książka godna przeczytania, odpowiem, że tak. Nosowska nie odkrywa lądów, nie porusza tematów, o których nikt wcześniej nie odważył się napisać. Po prostu najzwyczajniej w świecie dobrze się to czyta i czasem nawet przez chwilę człowiek zastanowi się nad tym i tamtym. To już naprawdę wiele.

Nie wiem dlaczego, ale przed czytaniem polskiej literatury zapieram się rękami i nogami. Próbowałam wielokrotnie, lecz niestety bez powodzenia. Zdaje się, że mam na tym punkcie traumę z lat młodzieńczych i nic, ani nikt nie jest w stanie mnie przekonać, nad wyższością polskiego piśmiennictwa.

Zmieniłam zdanie, gdy w zapowiedziach książkowych, jednego z wydawnictw, zobaczyłam kolorową, przyciągającą uwagę okładkę, a na niej twarz Katarzyny Nosowskiej, byłej wokalistki zespołu Hey. Opis książki krzyczał, że w środku znajdę petardę, ale wiecie co? Tam był dynamit! Rozjechało mnie, a później poszatkowało na miazgę.

„A ja żem jej powiedziała” , to 208 stron totalnego zawrotu głowy. To niepowtarzalny rollerocoaster, jakiego nie znajdziecie w najlepszym Parku Rozrywki na Świecie. Będziecie śmiać się do rozpuku, złościć się i płakać, aż w końcu traficie głęboko do otchłani waszego mózgu, by choć przez chwilę zastanowić się nad egzystencją.

Katarzyna Nosowska, w zbiorze felietonów „A ja żem jej powiedziała” stara się, między innymi, uzmysłowić zwykłemu czytelnikowi, że Show Biznes, to jedna wielka ściema. Bezpardonowo wykłada karty na stół zdejmując przy tym maski z twarzy pseudo celebrytów. Trzeba przyznać wokalistce, że jest kapitalną obserwatorką życie, ma poczucie humoru na miarę Garcia Maqueza, oraz wielki dystans do siebie.

„A ja żem jej powiedziała”, jest skierowana głównie do kobiet, chociaż przyznam szczerze, że powinna być też lekturą obowiązkową dla niektórych mężczyzn. Może wtedy byłoby im łatwiej zrozumieć skomplikowany i złożony babski świat.

To było świetne – dzięki Kaśka!

Zapraszam

[Adres usunięty]

Pierwszy rozdział, drugi, trzeci i tak do samego końca... a ja nadal czekam na tę zapowiadaną petardę, potężną dawkę życiowych mądrości oraz śmiechu aż do łez. Katarzyna Nosowska przestała mówić ("A ja żem jej powiedziała..." poznałam w formie audiobooka, a nie książki papierowej), a ja nadal nie odczułam tego, co miało zdarzyć się podczas wysłuchiwania tych podobno głębokich, nieoczywistych i błyskotliwych mini-felietonów. Doszłam do wniosku, że to pewnie znowu coś ze mną nie tak, skoro jak zwykle nie idę za tłumem i nie podoba mi się to, nad czym zachwyca się większość. Jednak dotarłam też do tych mniej pochlebnych opinii, podpisując się pod nimi każdą swoją kończyną.

Swego czasu słuchałam zespołu Hey, nie zagłębiając się jednak w życie wokalistki. Tak naprawdę nigdy nie było o niej zbyt głośno, bo Nosowska raczej słynie z tego, że nie wpycha się niepotrzebnie na salony. Jednakże owe utyskiwanie dosłownie na wszystko i wszystkich, połączone z nieustannym narzekaniem na własne lenistwo oraz nadmierną tuszę, po prostu mnie wynudziło, a niekiedy czułam wręcz zażenowanie. Niby da się wyczuć spory dystans do siebie, co się chwali, ale z drugiej mam wrażenie, że jednak skoro ciągle narzeka się na niemal każdy aspekt życia, to warto byłoby coś zmienić. Samym gadaniem niewiele wskóramy...

Zapewne nie sięgnęłabym po tę lekturę, gdyby nie ogrom zachwytów nad podobno niezwykle zabawnymi filmikami Nosowskiej umieszczanymi w sieci. Oczywiście nie obejrzałam jeszcze żadnego i pewnie tego nie zrobię, bo najwidoczniej moje naprawdę spore poczucie humoru ma się nijak do tego, jakim obdarzeni zostali pozostali, skoro to ich śmieszy. Serio, lubię się pośmiać, a ironia nie jest mi obca, aczkolwiek "A ja żem jej powiedziała..." kompletnie do mnie nie przemówiła.

[Adres usunięty]

Świetna,zabawna,mądra książka.Każda kobieta i nie tylko powinna ją przeczytać.Dawno już nie czytałam tak dobrze skrojonej życiowej ,prawdziwej powieści.Znajdziesz w niej na pewno wiele ze swojego życia.POLECAM

Jako, że czytałam wersję w e-book'u, nie dodam tym razem opisu :) Mam nadzieję, że nikt nie będzie miał mi tego za złe. Muszę przyznać, że czytałam tę pozycję kilka dni, jednakże tylko i wyłącznie dlatego, że czytałam na telefonie, a że wyświetlacz mały, a ja jestem ślepa jak kret to czytanie szło opornie. Jednakże, czy Wy wiecie jak wielką petardą jest ta książka?

Złapałam się za Kasię z czystej, babskiej ciekawości. Nie planowałam za specjalnie czytać tej książki, ale okładka przyciągała mnie za każdym razem, gdy tylko mi mignęła, czy to na stronie Empiku czy jakiekolwiek innej strony z możliwością kupna książek przez internet. Przemogłam się zatem – stargałam Legimi i to była pierwsza pozycja jaką postanowiłam przeczytać. I nie zawiodłam się! Pełna poczucia humoru, anegdot, podpowiedzi i felietonów pozycja sprawiała mi wiele uśmiechu przez ostatnich kilka wieczorów. Spotkacie tutaj przede wszystkim masę dystansu jaki ma Kasia, wiele śmiechów na temat dzisiejszego show biznesu, facebook'a, kontaktów rodzinnych, seksu, małżeństwa, kariery czy też jakichkolwiek innych kategorii. Lekka, szybka do czytania i pełna doświadczenia książka sprawia, że człowiek chwilami sam porównuje się do Kasi, zadając pytanie - „kurka, czy to nie przypadkiem jest o mnie?” Świetna oprawa graficzna dodatkowo nas rozluźnia. W 100 % polecam!

Książka jest bardzo piękna jeśli chodzi o wydanie papierowe i za to dodaję dodatkową gwiazdkę do oceny. Sensownej treści niestety w niej jak na lekarstwo. Ot, pani ze starszego pokolenia chce udawać równą babkę. Ma kompleksy, ma doświadczenie życiowe, ale wniosków żadnych. Gdyby nie to, że widnieje tam imię i nazwisko Katarzyna Nosowska, książka przeszła by bez echa i bez nagród. Cos dla fanów „Pokolenia Ikea” i innych małowartościowych lektur opartych na internetowych memach.

„A ja żem jej powiedziała” to jedna z tych książek, które czyta się szybko i przyjemnie, ale jej wspomnienie zostaje w nami na bardzo długo. Z czego to wynika? Z mądrych opowieści. Ze słów dających do myślenia. Z zabawnych grafik. A przede wszystkim z prawdy czasami subtelnie przekazywanej z kolejnymi akapitami, a czasami uderzającej w czytelnika niczym obuch.

Nie da się ukryć, że to pozycja niebanalna i jakby niedzisiejsza. Zastanawiająca za sprawą nie tylko przekazu, ale też formy. Ciężko ją oceniać, choć mam wrażenie, że nie o ocenę czy opinię tu chodzi, a raczej o dystans i zabawę. Właśnie tych elementów tutaj nie brakuje. Bowiem Nosowska, choć mówi szczerze i na temat, to jednak przede wszystkim zabawnie i na ludzie.

Nosowską widziałam. I Nosowskiej (piosenek) słuchałam. Nigdy jednak nie zastanawiałam się nad jej życiem osobistym, nad jej przemyśleniami i doświadczeniami. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że ma tak dużo do powiedzenia na różne tematy. Dużo, ale też mądrze. Z sensem. Trafiając do przekonań czytelnika. Dając mu okazję, żeby się z nią porównał. I żeby na przykładzie jej opowieści się zastanowił.

Nosowska to kobieta dojrzała. I tą dojrzałością chętnie się z nami w tym utworze podzieliła. „A ja żem jej powiedziała” to przekrój przez różne tematy, to spojrzenie na różnorodne treści. Autorka książki w zastanawiający sposób łączy celebrytyzm, wiarę, związki, postrzeganie siebie i przebiega przez te tematy jak tornado, krótko, szybko, na pełnej petardzie. Pozostawia jednak sporo refleksji, przemyśleń, haseł, podsumowań.

A może to trochę taki poradnik? W nieco innej formie? Krótkiej. Kolorowej. Obrazkowej. Zabawnej. Wiele po prostu można o tym utworze powiedzieć, ale nie można go zaszufladkować, tak jak i samej Nosowskiej nie można upchnąć w wybranej kategorii.

„A ja żem jej powiedziała” to coś innego. Dowcip. Propozycja. Recepta. To coś, w czym każdy może przebierać, wybierając coś dla siebie. O ile tylko potrafi spojrzeć na całość w dystansem i przymrużeniem oka. Mnie Nosowska przekonała.

Książka must have każdej biblioteczki. Najlepsza jaką ostatnio czytałam, genialnie napisana i zilustrowana.

Książka bezbłędna. Poczucie Kasi Nosowskiej również. Zdecydowanie polecam!

Świetna książka, pełna humoru i anegdotek. Pokazuje całkiem inne spojrzenie na otaczający nas świat. Kasiowe spojrzenie, które jest specyficzne, ale dające do myślenia. Uwielbiam! Nie raz do niej wrócę!

Przyjemna lektura na leniwe wieczory, pełna dystansu do siebie i świata oraz lekkich, czasem zabawnych, często bardzo trafnych spostrzeżeń na życie i ludzi. Nie jest to lektura wymagająca, ot czytadełko, ale bardzo wciągające ;)

Katarzyna Nosowska to polska piosenkarka, autorka tekstów, wokalistka zespołu Hey. Jest to również kobieta charyzmatyczna, z poczuciem humoru oraz przede wszystkim realnie patrząca na otaczający nas świat. Dlatego też, chciałam poznać jej punkt widzenia na wszelkie sprawy dotyczące każdego z nas. Tylko czy spotkanie z jej książką było udane? A ja żem powiem tak…

Już ze wstępu wynika, o czym opowiada „A ja żem jej powiedziała” Katarzyny Nosowskiej. Jest to książka, w której autorka dzieli się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami, spojrzeniem na otaczający nas świat oraz ukazuje w zabawny, lekki i przyjemny sposób momenty ze swojej przeszłości. „Dwukrotnie zakupiłam karnet na siłownię. Raz roczny w ramach motywacji. Pary wystarczyło mi na trzy miesiące, aż przyszedł ten jeden poranek, kiedy mały wewnętrzny podpierdalacz wysyczał mi w głowie: „Zimno jest, dokąd będziesz lazła w tę słotę i smog:. No to nie poszłam.” Wiele rzeczy, które porusza w swojej książce Katarzyna Nosowska, dotyczy zwykłej szarej rzeczywistości, lecz napisane jest całkiem humorystycznie, przez co całość czyta się szybko. Bardzo szybko. Jest to właściwie czytadło na jeden wieczór, tak by się odstresować oraz zrelaksować. Sięgając po „A ja żem jej powiedziała” nie wiedziałam czego się spodziewać. Z jednej strony miałam w głowie ogólny zarys tego, z czym się mogę spotkać, wiedziałam, że całość będzie jak najbardziej przyjemna w odbiorze, ale i tego, iż jest sporo rzeczy poruszonych tutaj, z którymi ja sama się utożsamiam. Nie sądziłam jednak, iż na tak wiele tematów, mamy te same poglądy. Być może dlatego też, książkę czytało mi się łatwiej. „Żyłam dość długo w przekonaniu, że nadmiary nikną w zestawieniu z czarnym. Instynktownie wyłapuję czarne egzemplarze ze sklepowych wieszaków. Moja szafa wygląda jak wypożyczalnia strojów dla żałobników.” Oczywiście muszę się również odnieść do całej oprawy graficznej, która jest cudna. Z jednej strony książka wewnątrz przypomina mi kolorowy poradnik, choć nim stanowczo nie jest. Praktycznie każda strona opatrzona jest jakąś grafiką odnoszącą się do danego wątku poruszanego w każdym rozdziale. Całość ma nieco ponad 200 stron, więc nie jest zbyt ciężkim tomiszczem i z pewnością zmieści się do torby czy plecaka, nie powodując przy tym bólu kręgosłupa. Innymi słowy, jest to książka, którą możesz zabrać wszędzie i nie będzie Ci ona przeszkadzać. „Nie umiesz kochać, bo nie umie kochać ten, kto tak bardzo nie lubi siebie. Jesteś nienasyconą kolekcjonerką spojrzeń, lajków, podbojów, ale nie istnieje ich wystarczająco dużo, by wypełnić ten ciemny, zimny loch, który w sobie masz.Prawdziwa ty mieszka w nim na dnie.” Podsumowując, piosenkarka odsłania przed czytelnikami siebie. Mówi o rzeczach lekkich, lecz porusza też tematy trudne. Opowiada o swoich przeżyciach, pokazuje swój sposób bycia i silną osobowość. Całą moją recenzję zakończę cytatem Pani Kasi: „Nie zdziadzieję. Nie pozwolę młodym wypchnąć się na margines życia, moje spojrzenie nie zmatowieje, nie przestanę marzyć. Elo! Elo, wasza mać!”