33 dni prawdy

Po nitce do kłębka, lecz co w sytuacji gdy nitek jest kilka? W dodatku trudno za nimi podążać, ponieważ każda jest niezwykle splątana i gdy przyjrzeć im się z bliska okazują się prowadzić w zupełnie innym kierunku niż początkowo wydawało się. Prawdziwy labirynt, z którego nie widać wyjścia, co więcej każdy kolejny zakręt odsłania kolejne niewiadome ścieżki, kuszące by nimi podążyć, ale jednocześnie grożące całkowitym zatraceniem.

Śmierć dla policjanta to jednocześnie koniec i początek. Koniec życia człowieka i początek śledztwa, czasem krótkiego, a czasem długiego i obfitującego w wiele zagadek. James Adams nigdy nie traktuje dochodzenia rutynowo, zanim wyrobi sobie własne zdanie dokładnie sprawdza każdy szczegół. Nie inaczej jest w przypadku Dony Jonson, może dla kogoś innego byłoby od razu wszystko wiadome, lecz nie dla tego detektywa. Pewien detal przykuwa jego uwagę, potem następny i jeszcze jeden szczegół, w sumie karzą one się zastanowić co właściwie wydarzyło się nim znaleziono martwą kobietę. Zbrodnia czy samobójstwo? Jeżeli to pierwsze to kto jest mordercą? A jeśli sama odebrała sobie życie co było powodem tej decyzji? Znalezione zdjęcie w mieszkaniu Dony być może jest wskazówką, chociaż niekoniecznie. Fotografia sprzed dwudziestu lat wiedzie Adamsa prosto w przeszłość kobiety. Jedno dochodzenie jeszcze nie ma konkretnych wyników, a kolejne musi zostać rozpoczęte. Tym razem wydaje się wszystko jasne, ale czy faktycznie nie ma żadnych wątpliwości co do motywu? Doświadczony policjant nie od razu przechodzi do podsumowań, wpierw sprawdza prawdopodobne scenariusze dopasowując je do znalezionych dowodów. Czasem trzeba również brać pod uwagę poszlaki, nawet gdy innym to nie na rękę. James Adams chadza własnymi ścieżkami, które jak do tej pory zawsze wiodły go ku rozwiązaniu zagadek kryminalnych jakimi się zajmował. Czy i teraz będzie tak samo? Jego partner również nie narzeka na brak zajęć, oprócz wspólnego dochodzenia jest zaangażowany także w inne. Tym razem detektyw Ross ma szansę wyjść z cienia swego starszego kolegi, sprawa jaką się zajmuje tylko początkowo wydaje się błaha i prosta, ma jednak ona drugie dno, niezwykle dramatyczne i okrutne.

Detektywi Adams i Ross mają ręce pełne roboty, prowadząc kilka śledztw jednocześnie, szukając śladów i motywów, łatwo mogą nie zauważyć wzajemnych powiązań ukrytych głęboko i z dużym znawstwem. Wszystko zaczęło się od śmierci Dony Jonson, chociaż czy na pewno? Może odpowiedź kryje się w starej fotografii? Początku czasem warto poszukać w przeszłości, tak samo jak prawdy. To co mam miejsce w teraźniejszości bywa ceną sprawiedliwości, nie zawsze wynagradzającej cierpienie i karzącej winnych ...

Śledztwo to skomplikowana układanka, czasem trudno znaleźć ten jeden, ostatni element, dzięki któremu obraz staje się czytelny. "33 dni prawdy" to kilka kryminalnych łamigłówek z pozoru połączonych jedynie osobami detektywów, ale czy faktycznie tak jest? Wątki wydają się odrębne, lecz gdzieś pomiędzy nimi przeplata się pewien wspólny motyw - jaki? To jedno z wielu pytań jakie autor zadaje czytelnikom. W książce Thomasa Arnolda jest wiele znaków zapytania, odpowiedź na nie kryje się w detalach, to z nich tworzy się niezwykła panorama zbrodni, kary, bólu i zemsty. Dramat jednego człowieka staje się punktem wyjścia dla łańcucha zdarzeń, którego poszczególne ogniwa są jednocześnie odwetem i wymierzeniem kary każdemu kto sprzeniewierzył się zasadom. Prawda nie zawsze daje wyzwolenie i przynosi ulgę, często bywa jedynie gorzką i marną namiastką pocieszenia za doznane krzywdy. "33 dni prawdy" Thomasa Arnolda to kryminał w jakim czytający mogą prowadzić własne dochodzenie porównując swoje przypuszczenia z efektami pracy głównych bohaterów, czy będą one zbieżne? To zależy od zmysłu obserwacji, intuicji oraz kogoś, kto podsuwa tropy, będące być może pomocne w odkryciu faktycznego przebieg wydarzeń, lecz czy można zaufać anonimowemu "pomocnikowi"? Odpowiedź na to pytanie na pewno padnie, chociaż niewykluczone, iż będzie całkowicie inna niż ktokolwiek przypuszczał.

Pięćdziesięciokilkuletnia Dona Jonson przekroczywszy próg własnego domu doznaje szoku. Na ścianach i podłodze rozrzucone są dziesiątki czarno-białych fotografii ukazujących przeszłość byłej zakonnicy. Demony minionych lat wracają. Sparaliżowana strachem kobieta dostrzega w oknie sylwetkę mężczyzny, natychmiast barykaduje się i próbuje wezwać pomoc. Dwa dni później policja znajduje jej ciało w wannie. Sprawa na pierwszy rzut oka wydaje się prosta, wszystko wskazuje na samobójstwo, jednak okoliczności śmierci budzą wątpliwości. Tropem pozwalającym rozwikłać zagadkę staje się znalezione przy denatce zdjęcie zrobione dwadzieścia lat temu w sierocińcu, w którym pracowała.

Tyle się tu fajnych rzeczy wyprawia, że nie wiem od czego zacząć. Mamy tu kilka naprawdę świetnych, wciągających wątków, z początku kompletnie ze sobą nie powiązanych, a ostatecznie tworzących niesamowitą historię. Prosta sprawa w zadziwiająco szybkim tempie komplikuje się, osiągając niebotyczne rozmiary. Poznajemy wielu bohaterów i wiele intryg, a to wszystko dzieje się bardzo dynamicznie. Mnóstwo nieoczekiwanych zwrotów akcji wywoływało zdumienie na mojej twarzy. Zdrady małżeńskie prowadzące - w najlepszym wypadku, do rozwodu, wykorzystywanie psychiczne i fizyczne skutkujące tragicznymi wydarzeniami i łącząca te wszystkie epizody zemsta. Makabryczne wydarzenia z przeszłości mające swoje epicentrum w sierocińcu mrożą krew w żyłach. Byłam jednocześnie bardzo poruszona, czytając fragmenty dotyczące niewinnych dzieci, i wściekła na myśl o bezkarności oprawców. Dzieje się tu dużo i szybko. Niektórzy mogą pomyśleć, że fabuła jest zbyt zawiła i łatwo się w niej zgubić, nic bardziej mylnego. Każdy szczegół jest dobrze przemyślany, zaplanowany i opisany.

Styl autora jest bardzo lekki. Powieść pochłonęłam błyskawicznie. Ogromnym plusem jest różnorodność. Zapadające w pamięć postacie, które tworzą oddzielne wątki, na końcu splatające się, wzbudziły we mnie mnóstwo emocji. Każdą taką małą historię i szokujące wydarzenia przeżywałam razem z nimi. Ani razu nie odczułam znużenia. Pisarz cały czas zaskakuje. Przez całą lekturę towarzyszyło mi przyjemne uczucie podekscytowania. Delektowałam się odkrywaniem kolejnych tropów i niewygodnych tajemnic. Przy takiej książce nie da się nudzić! A finał?! Co to było?! Thomas Arnold zakończył cały bajzel genialnie! Przez ostatnie kilka wieczorów bawiłam się wyśmienicie. Niebawem zabieram się za kolejny tom przygód detektywów z Cleveland i na samą myśl zacieram łapki.

Znacie to uczucie, kiedy czytając wyłączacie się na inne bodźce? Kiedy dostajecie gęsiej skórki i macie wrażenie, że krew odpływa Wam z twarzy? Ja miałam właśnie tak z tą książką. Genialny thriller, trzymający w napięciu, przerażający. Świetny. Bałam się i jednocześnie nie mogłam się oderwać. Dużo wątków, dużo bohaterów, ale absolutnie nie jest to minusem. Akcja jest poprowadzona tak, że wszystko nam się dobrze łączy. Ukłony dla Autora. Jestem pod wrażeniem. Dla takich książek warto czytać. A skoro to początek serii, to moje oczekiwania względem kolejnych części (których nie omieszkam przeczytać) poszybowały w górę

Anna Wądołowska

Donna Jonson spokojna kobieta, której ciało zostaje znalezione we wannie. Jedynym śladem mogącym rzucić światło na okoliczności jej śmierci staje się dwudziestoletnia fotografia, na której ta sama kobieta stoi w zakonnym habicie pośrodku grupki małych dzieci. Trop prowadzi do sierocińca, w którym pracowała przed wieloma laty. W czasie trwania śledztwa zaczynają ginąć kolejne osoby. Początkowo prosta sprawa z czasem komplikuje się i na światło dzienne wychodzą przerażające fakty. Dwaj detektywi z wydziału zabójstw – James Adams i David Ross — szybko uświadamiają sobie, że ostateczna prawda została przed nimi ukryta znacznie głębiej, niż na początku sądzili.

Powieść zaczyna się tajemniczo i od mocnego akcentu. Już pierwsze strony zapewniają dawkę adrenaliny, a potem jest już tylko lepiej. Wydaje się, że po takim początku akcja powinna pędzić na łeb na szyję, ale tak nie jest. Miałam wrażeni, że toczy się w miarę jednostajnie, choć nagłych zwrotów i trupów na pewno w niej nie brakuje. Opisy autor potrafi tworzyć bardzo sugestywnie, jesteśmy cały czas w środku wydarzeń, razem z bohaterami przemierzamy podejrzane zaułki i ciemne ulice. Splot wydarzeń to przybliża, to oddala nas od prawdy, jaka kryje się za wydarzeniami sprzed lat. Co chwilę do głównego wątku dodawane są nowe, poboczne, kilka śledztw prowadzonych równocześnie i zero powiązań. Przynajmniej powierzchownie.

Na pierwszy plan wysuwa się doświadczony James Adams. To ON i jego perfekcjonizm pozwalają na rozwiązanie sprawy do końca. James nie potrafi odpuścić, nie zostawia niedokończonego śledztwa nawet wtedy, kiedy szef decyduje o jego zamknięciu lub przesunięciu Adamsa do innego zadania. Ross najmłodszy w wydziale jednak już z pewnym doświadczeniem jest dla Adamsa dobrym partnerem. Widać różnicę między nimi, David dopiero się uczy. I to jest duży plus, ponieważ autor nie zrobił z niego od razu superśledczego, który wszystko wie, wszystko potrafi i w sumie nie bardzo ma jak się rozwijać.

Jednego przy powieściach Thomasa Arnolda robić się nie powinno – zakładać co będzie następstwem pewnych zdarzeń, jakie będzie rozwiązanie, bo akurat takie tu pasuje. Na pewno będzie zupełnie inne, a akcja potoczy się w innym kierunku, niż zakładamy. Końcówka „33 dni prawdy” to jedno wielkie WOW! Gwarantuje, że takiego obrotu spraw nie można się spodziewać. Sięgając po jego kryminały, zapewnicie sobie kilka godzin adrenaliny na wysokim poziomie. Wiem, że to jego druga książka, debiutu nie miałam okazji przeczytać (jeszcze), ale z ręką na sercu — warto zapamiętać to nazwisko. Tomas Arnold to naprawdę jeden z lepszych młodych polskich autorów.