Żółwie aż do końca

Dobra książka. Nie jest jakaś zachwycająca lecz jest dobra i warta przeczytania

Szesnastoletniej Azie do głowy by nie przyszło, że będzie prowadzić śledztwo w sprawie tajemniczego zniknięcia miliardera Russella Picketta. Jest jednak sto tysięcy dolarów nagrody do zgarnięcia, no i jej Najlepsza i Najbardziej Nieustraszona Przyjaciółka Daisy bardzo chce rozwiązać tę zagadkę!Dziewczyny wspólnie próbują dotrzeć do Davisa, syna miliardera, którego Aza poznała kiedyś na letnim obozie. Na pozór niewiele ich dzieli, ale tak naprawdę jest to przepaść.!Oceniam ją bardzo pozytywnie i polecam jej przeczytanie, zwłaszcza wszystkim czytelnikom lubiącym literaturę młodzieżową.

WYRUSZAMY NA POSZUKIWANIA

Aza pewnie nigdy nie pomyślałaby o tym, by włączyć się w poszukiwania Russella Picketta. Jednak jej przyjaciółka Daisy, gdy tylko usłyszy o nagrodzie stu tysięcy dolarów, od razu wciągnie dziewczynę w szaloną przygodę. Zwłaszcza, że Holmes zna syna Picketta - Davisa, co może przybliżyć ich do odkrycia prawdy. Czy dowiedzą się, gdzie uciekł miliarder? I czy odnowiona znajomość z Davisem nie stanie się czymś więcej?

John Green bardzo lubi wplątywać w swoje historie motywy podróży i poszukiwań, w których ta dosłowna warstwa miesza się z metaforyczną, za którą najczęściej skrywa się poszukiwanie własnego "ja". Tutaj Green pokusił się jeszcze o poruszenie wątku choroby psychicznej, która zżera od środka naszą bohaterkę. I trzeba autorowi przyznać, że zrobił to w bardzo wiarygodny sposób, ukazując nam spiralę myśli Azy i to jak funkcjonuje jej umysł. Było to momentami przerażające, ale i odkrywcze, bo nie przypuszczałam, że myśli mogą nas doprowadzić do takiego stanu.

BOHATEROWIE

Bohaterowie książek Johna Greena zawsze mają jakieś nietypowe cechy, które ich określają. Tak jest i w tym przypadku. Aza ma manię na punkcie bakterii i zarażenia się nimi, która jest tak wielka, że przeradza się w chorobę psychiczną. W jej głowie powstaje niekończąca się spirala przerażających myśli, które niszczą ją od środka. Dziewczyna coraz bardziej zamyka się w swoim świecie i ciężko jej otworzyć się na innych. Natomiast jej przyjaciółka - Daisy, jest autorką internetowych opowiadań o miłosnych przygodach Chewbaccy z Gwiezdnych wojen i są one coraz bardziej popularne. Jednak Azę zainteresuje tam tylko jedna, wyjątkowa postać. Czy domyślasz się jaka? I czy przyjaźń dziewczyn stanie przez to pod znakiem zapytania?

Mamy też kilka postaci męskich, jednak najbardziej wyróżnia się tu Davis - syn zaginionego miliardera i dawny znajomy Azy. Zna się na gwiazdach jak nikt inny i prowadzi bloga, by dać upust swoim emocjom, chociaż niekoniecznie chce, aby ktoś go czytał.

Trzeba przyznać, że bohaterowie są wykreowani ciekawie, zwłaszcza Aza, jednak brakowało mi trochę rozszerzenia tych postaci. Mam wrażenie, że dowiedziałam się o nich zbyt mało, a szkoda, bo jeszcze sporo potencjału było do wykorzystania.

STRUKTURA

Książka podzielona jest na numerowane rozdziały średniej długości, w których narrację powierzono naszej głównej bohaterce - Azie Holmes. Było to przemyślane wyjście, gdyż tylko w taki sposób mogliśmy doskonale poznać jej myśli i uczucia, a przy poruszanym temacie choroby psychicznej było to niezwykle istotne. Jeśli zaś chodzi o styl pisania, to jeśli czytaliście już inne książki Greena, to będziecie wiedzieli czego się spodziewać, bo w przypadku tego tytułu jest podobnie. Lekko i bez zgrzytów, chociaż na nie do końca lekkie tematy. Dzięki takiej formie czytało się niezwykle szybko, ale i niestety mam wrażenie, że równie szybko o tej książce zapomnę. Dlaczego? Tu niestety kłania się jedyny zasadniczy problem, jaki miałam z tą książką - miałam wrażenie, że każdy z wątków, jaki został poruszony, był trochę zepchnięty na bok. Jak gdyby miał nadejść jeszcze jakiś wątek, który znajdzie się w centrum, a jednak nic takiego się nie pojawiło. W skrócie - czegoś tu zabrakło. Czegoś, co by to wszystko scaliło. Cała historia ma taki szalony rozpęd, jak to w innych książkach autora bywa, jednak mam wrażenie, że w niektórych z nich Green zapanował nad tym o wiele lepiej, niż wypadło to tutaj. Jakbym podsumowała to komuś znajomemu? Czytasz, kończysz i właściwie nie wiesz, o czym to było, mimo że czytało się dobrze.

PODSUMOWUJĄC

Żółwie aż do końca były dla mnie miłym powrotem do twórczości Johna Greena, do którego mam tak wielki sentyment. Autor po raz kolejny zaserwował nam przyjemną w odbiorze historię, poruszającą poważniejszy temat pod przykrywką lekkiej opowiastki. I chociaż czytało mi się dobrze, to jednak ogólne odczucia mam mieszane. Na plus zdecydowanie kreacja Azy Holmes, bo była świetna. Co na minus? Wątki mogłyby być bardziej dopracowane, a jeden z nich bardziej wysunięty na pierwszy plan, by móc lepiej określić jakąś konkretną linię fabularną tej książki. Mam więc wrażenie, że ta historia jest nieco słabsza od pozostałych, które tak bardzo polubiłam. W skrócie? Czytało się dobrze, szybko i przyjemnie, ale niestety szału nie było.

Warto jednak nie skreślać tego tytułu, bo wiem, że wielu miłośnikom twórczości Zielonego ta książka może się bardzo spodobać. Sprawdźcie więc sami, jakie będą Wasze wrażenia z lektury!

Tekst pochodzi z bloga: [Adres usunięty]

Autorem książki „Żółwie aż do końca” jest John Green. Jest to pisarz amerykański, autor wielu bestsellerów, takich jak „Gwiazd naszych wina". Cieszy się dużą popularnością wśród młodzieży, jak i dorosłych. Książka zalicza się do literatury młodzieżowej, poruszone są w niej jednak dość spore problemy bohaterów: Azy, która jest hipochondryczką, Daisy i Davisa.

Powieść jest o radzeniu sobie z własnymi lękami, Aza wraz z przyjaciółką starają się odnaleźć miliardera, którego synem jest Davis - były, lecz niezbyt bliski znajomy Azy. Za odnalezienie mężczyzny można uzyskać nagrodę wysokości 100 tysięcy dolarów. Bohaterki muszą zadecydować, co jest ważniejsze... Przyjaźń czy pieniądze?

Żółwie, z tytułu książki powstały od historii, opowiedzianej przez Daisy. Jest to najbardziej osobista książka Johna Greena, która mówi o pokonywaniu przeciwności losu, o tym, że są w naszym życiu rzeczy ważne i ważniejsze, a my powinniśmy tylko umieć je odróżniać.

Jest napisana dość prostym językiem, występuje w niej wiele opisów, co pozwala wyobrazić sobie, co czuje osoba chora psychicznie.

Książka bardzo mi się podobała, teraz trochę lepiej rozumiem, co oznacza cierpieć na taki rodzaj choroby i zrozumieć, że to wcale nie łatwe z tym żyć.

Mogę polecić tę książkę wszystkim czytelnikom lubiącym literaturę młodzieżową. Wydaje mi się, że trafi ona w gust większości osób.

Kaja, lat 16

źródło: [Adres usunięty]

Chciałoby się spuentować... przełamujmy swoje własne bariery... zawsze.

Greenem, od czasu książki (i filmu) "Gwiazd naszych wina" zachwyca się cały świat. Cóż... świat dostał chyba ku temu kolejny powód. To wprawdzie nie to samo, co inne książki tego autora, "Żółwie aż do końca" są bowiem inne, ale... też potrafią ująć. Nie wiem też, czy nie bardziej niż pozostałe książki tego gościa... (brawo).

Kim jest główna bohaterka - Aza? To dziewczyna, którą... od świata oddziela mur. Mur istniejący w jej głowie. Często popada przez niego w stany... których lepiej nie doświadczać. Od innych ludzi oddziela ją przepaść. Jest w ciągłej pułapce własnych problemów, zaburzeń - nie zawsze potrafi przez to funkcjonować w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Chaos w głowie... to chyba najlepsze słowa na podsumowanie tego, jak się na co dzień czuje. I byłoby tak może w dalszym ciągu, bez zmian... jednak w grę zaczyna, na kolejnych stronach, wchodzić przyjaźń, nagroda za odszukanie pewnego miliardera (fajna, fabularna zasłona dymna na ukrycie tego, o czym naprawdę jest ta książka ;) ), na arenie zdarzeń pojawia się też jego syn... W grę zaczyna wchodzić całokształt relacji Azy ze światem, z ludźmi... całe jej dotychczasowe życie - i dziewczyna podejmuje to wyzwanie...

Opowiedzieć, co było dalej i jak się to skończyło... nieeee, to by było zbyt proste :) - sami sprawdźcie ;) Ja tylko powiem... o czym jest (tak naprawdę) ta książka. O czym więc? ... Przede wszystkim chyba o tym, że... nic, co pęta kogokolwiek na co dzień, nie oznacza, że będzie tak zawsze. To książka o tym, że można coś zmienić - a przynajmniej, że należy próbować, bo inaczej... nie zmieni się nic. Ta historia jest także o tym, że można opanować nawet chaos w swojej własnej głowie, że można skutecznie walczyć z samym sobą - i że, choć można czasami myśleć inaczej, nic nie jest ustalone raz na zawsze i nie ma sytuacji bez wyjścia. Przesłanie piękne, prawda? Do tego z rąk Greena... możecie więc być pewni, że literacko całość stoi na bardzo dobrym poziomie. Pewnie to dostrzeżecie czytając ;) ... (kto wie? - być może dostrzeżecie to poprzez swoje własne łzy... :) ).

Green nie zawiódł... Przyznam też, że to najlepsza książka, w taki czy inny sposób, związana z jakimiś zaburzeniami natury psychicznej, a do tego napisana literacką prozą, jaką miałem okazję czytać (przychodzi mi jeszcze na myśl, ze świetnych książek tego rodzaju "Uratuj mnie. Opowieść o złym życiu i dobrym psychoterapeucie" autorstwa Rachel Reiland , ale to jednak trochę inna rzecz niż obecny Green). Wielkie, naprawdę wielkie brawa dla autora. Świetnie pokazał to, co może być istotą problemów... osób z problemem: dysonans pomiędzy własną głową, a rzeczywistością. I ujął przy tym sedno: MOŻNA. Trzeba jedynie rozróżnić, co jest dobre, a co złe - i wybrać właśnie to "dobre". Tylko tyle - ale i aż tyle... Czyta się to naprawdę dobrze. A cała lektura... no dobra, ok ;) , chcąc nie chcąc, trochę teraz z puenty fabularnej zdradzę ;) ... cała lektura jest po prostu budująca. Napawa wiarą... w ludzi. Nie zawsze wprawdzie warto w nich wierzyć, tego uczy życie i doświadczenie, lecz... czasem... warto spróbować ;)

Po raz kolejny (po tej książce i tak nie będzie tego za mało) WIELKIE BRAWA dla Greena :) Gorąco polecam ;) (no i... chyba po prostu pozostaje czekać na ekranizację ;) ).

Dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las i Forever Young Books za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

Niełatwo jest być Johnem Greenem.

Autorem, którego każda dotychczasowa książka stawała się bestsellerem i który powoli zaczyna już uchodzić za kultowego.

Niełatwo jest zmierzyć się z własną reputacją i pokonać siebie samego w walce o sławę.

John jednak, po blisko pięciu latach, podejmuje rękawicę.

Pytanie tylko - z jakim rezultatem?

Azę Holmes dręczy demon.

Nie pozwala jej normalnie żyć, zmusza do kompulsywnych, nierzadko absurdalnych zachować i izoluje od ludzi.

Pomysł Daisy, jej jedynej przyjaciółki, zakładający wznowienie znajomości Azy z Davisem, synem zaginionego milionera, wydaje się więc genialny - Holmes zyska nowego przyjaciela, Daisy tak potrzebne pieniądze i wszyscy będą szczęśliwy. Daisy lubi jednak zapominać o jednym istotnym fakcie.

Azę Holmes dręczy demon.

Demon, który mieszka w jej głowie.

Nie będę chyba oryginalna, gdy powiem, że uwielbiam "Gwiazd naszych wina", a na nową książkę Greena czekałam niemal z takim samym utęsknieniem, z jakim rokrocznie wypatruję pierwszej gwiazdki. Co jakiś czas z różnych stron dobiegały mnie co prawda głosy, że każdą powieść opiera ON na jednym schemacie i w pewnym momencie można przedawkować jego historie, postanowiłam jednak przymknąć na nie oko i sprawdzić, w czym rzecz. I tak sięgnęłam po najnowsze "Żółwie...".

Werdykt? Może nie jestem oczarowana tak, jak oczarowana byłam "GNW", ale na pewno - na pewno! - nie jestem też rozczarowana.

Aza nie jest zwykłą nastolatką. Od lat zmaga się z nerwicą natręctw i szeregiem innych, nawet niezdiagnozowanych zaburzeń. Usilnie próbuje wziąć w karby chorobę i z nią walczyć, ale ta jest - niestety- silniejsza, co Green z fotograficzną wręcz dokładnością dokumentuje. W mistrzowski i do bólu prawdziwy sposób opisuje zmagania Azy z samą sobą, z ograniczeniami, które narzuca jej choroba i to, jak odnajduje (a wręcz nie odnajduje) się w społeczeństwie. Pokazuje, jak wielkie piętno odciskają na niej dziwne nawyki i ścieżki, którymi podąża jej mózg, i z jaką trudnością nawiązuje nowe oraz utrzymuje stare znajomości. Niezupełnie podobał mi się kierunek, w którym zmierzała jej relacja z Davisem (a także to, jak ostatecznie się zakończyła), ale fakt faktem, że sceny, w których główną rolę przejmował złowrogi głos, tkwiący w głowie Azy, były porażające i przejmujące, a walka dziewczyny z jej szaleństwem - także w kontaktach z Davisem - przedstawiona na wskroś realistycznie.

Green posiada pewną niezwykłą umiejętność, za którą szalenie go cenię - pisze o trudnych (czy wręcz bolesnych) sprawach w sposób nieprzypominający nudnych rozważań i przydługich przemyśleń, a jego refleksje, w całej swojej prostocie, uderzają w czułe strony ludzkiej duszy z subtelnością walca drogowego. Tak było kiedyś w przypadku historii Hazel i Augustusa, tak jest też teraz w opowieści o Azie i - częściowo - Davisie.

John plusuje też u mnie tytułami swoich książek - są tajemnicze i początkowo brzmią co najmniej dziwnie (bo "Żółwie aż do końca", serio? Do jakiego niby końca i dlaczego akurat żółwie?), ale po lekturze nabierają OGROMNEGO znaczenia i okazują się najlepszym z możliwych wyborów. Brawo, John! ;)

Żeby nie było, że w tej beczce miodu brakuje łyżki dziegciu -oś fabularna, którą były poszukiwania (raczej bierne, dodam) zaginionego ojca Davisa, Richarda Picketta, nie wniosła zbyt wiele do całej historii, mam wręcz wrażenie, że Green miał na nią pewien pomysł, ale im dalej brnął w historię Azy, tym bardziej się ON rozmywał i tym bardziej przestawał pasować do reszty powieści. Gdyby wyrzucić wątek Picketta seniora, a jeszcze więcej uwagi poświęcić Azie i jej relacji z otoczeniem (na przykład z matką, która nie bardzo wie, jak poradzić sobie z chorobą córki), byłoby fenomenalnie.

A tak jest jedynie... bardzo dobrze :>

Podsumowując?

Panie Green, dał Pan radę! ;)

Johna Greena nie trzeba polecać.

Nie trzeba kusić ciekawym przesłaniem, trafnymi metaforami czy na wskroś realistycznymi bohaterami. Jego książki nie muszą być reklamowane miesiącami i nie muszą być systematycznie przypominane.

Wiecie dlaczego?

Bo największą rekomendacją i gwarantem porządnej lektury jest samo jego nazwisko na woluminie.

Z książkami Johna Greena różnie u mnie bywa. Zasłynął historią "Gwiazd naszych wina" i mnie również nią do siebie przekonał. Pamiętam, ze wylałam podczas lektury tej książki morze łez i pomyślałam sobie, że to autor, który jeszcze nie jeden raz mnie zachwyci. następnie zaczęłam czytać wszystkie jego książki i niestety już nigdy nie poczułam tego samego co podczas pierwszej powieści. Właściwie z czasem miałam wrażenie, że wciąż na nowo czytam o tym samym, jakby Green uchwycił się jednego schematu i wciąż interpretował go na nowo. W dobry stylu, z pomysłem na bohaterów, ale ile można?

Nie ukrywam, że byłam ogromnie ciekawa jak tym razem wybroni się autor. Czy zaciekawi tak jak w przypadku "Papierowych miast" czy kompletnie rozczaruje jak w książce "10 raz Katherine". Okazało się, że wrócił czas dobrej formy autora, może nie najlepszej, ale na pewno wartej poznania. Najnowsza powieść opowiada o parze nastolatków odbiegającej intelektem od swoich rówieśników. Przypomina to trochę konstrukcję z "Gwiazd naszych wina", ale autor właśnie z tego słynie - jego postacie są intensywnie wyrysowane na tle całej fabuły, niemal przesadzone w swojej mądrości i przepełnione wielkimi aspiracjami. Aza podejmuje się wyzwania jakie stawia przed nią zaginięcie milionera - Russella Picketta. Wraz z przyjaciółką próbuje zbliżyć się do jego syna Davisa, którego już kiedyś poznała na letnim obozie. Dziewczyna zrobi wszystko by dowiedzieć się prawdy o zaginionym, szczególnie że nagroda jest nie byle jaka.

Trudno jest nie skupiać całej uwagi na bohaterach. Aza robi wszystko by być idealna we wszystkim - dobra uczennica, córka a nawet detektyw. Nie ujawnia nikomu, że czuje się czasami źle ze sobą i chciałaby po prostu, przez jedną chwilę, być zwykłą dziewczyną. John Green podjął się trudnego tematu pisząc o nim od strony bardzo sprawdzonej - sam, tak jak jego bohaterka, cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. I muszę przyznać, że to najlepszy motyw tej powieści: autor z precyzją oddał targające główną bohaterką problemy, pokazał jak wielką sprawą jest ta choroba i ile trzeba włożyć wysiłku, by żyć normalnie. W otwarty i bardzo obrazowy sposób autor wszedł do głowy Azy i wyjaśnił dlaczego dziewczyna czasami nie potrafi się powstrzymać, skąd pojawia się przymus powtarzania niektórych rzeczy i dlaczego nerwica natręctw staje się piekłem na ziemi.

Niestety sam motyw przewodni w postaci śledztwa nie jest już tak zachwycający. Temat odchodzi gdzieś na drugi plan zepchnięty przez dialogi pomiędzy bohaterami na wzór powieści Greena wypełnione mnóstwem mądrości i niemal przesadnej patetyczności wobec niektórych wydarzeń wychodzącej z ust głównych bohaterów. Miliarder zaginął a Aza zaślepiona wizją wysokiej narody próbuje drążyć temat, ale wychodzi je to słabo. Wiele razy podczas lektury zastanawiałam się czy warto było w ogóle tworzyć ten wątek, bo został potraktowany po macoszemu, niedopracowany ukazywał dziury i niedociągnięcia przez co wypadł blado na tle samej choroby Azy, która intryguje czytelnika i skupia na sobie całą jego uwagę.

Green wrócił, w dobrej formie i z wartą historią, ale wciąż nie powala mnie na kolana. "Żółwie aż do końca" to jedna z lepszych książek tego autora mimo wciąż powielanego schematu.Bez wątpienia to bardzo osobista powieść Johna Greena i myślę, że właśnie w tym tkwi jej potencjał. Mnie do siebie przekonała i wciąż będę powtarzać, że autor wcale nie jest taki zły. Dobrze się czyta, można śmiało polubić bohaterów - fanom i nie tylko polecam.

Jedyny kontakt z twórczością Johna Greena jaki miałam do tej pory ograniczał się do obejrzenia filmu „Gwiazd naszych wina”. Popłakałam się na nim jak bóbr, mimo iż świadkami tego było jakieś 250 osób lecących wraz ze mną w tym czasie samolotem, a już na pewno te siedzące w bliskim otoczeniu słyszały to głośno i wyraźnie ;). Postanowiłam, że sięgnę po tę książkę, ale jak to zwykle z postanowieniami bywa jeszcze się nie udało go zrealizować, a tu nadarzyła się okazja przeczytania najnowszej powieści tego autora więc skrupulatnie z niej skorzystałam.

„Żółwie aż do końca” to historia 16-letniej Azy Holmes. Dziewczyna jest inteligentna, dobrze się uczy, nie sprawia większych problemów wychowawczych. Ma tylko jeden problem. Aza cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD - zaburzenie psychiczne charakteryzujące się występowaniem u chorego natrętnych (obsesyjnych) myśli lub zachowań przymusowych (kompulsyjnych). Źródło Wikipedia.org). Choroba zdominowała jej życie, ogarnęła jej myśli, kieruje jej poczynaniami.

„(…) Byłam praktycznie pewna, że zmieniłam go zaraz po tym, jak wstała i umyłam zęby, ale myśl nie ustępowała. Chyba go nie zmieniłaś. Nosisz plaster sprzed dwóch dni. Nie do licha, to nie jest plaster sprzed dwóch dni, bo zmieniłam go wczoraj podczas lunchu. Na pewno? Tak sądzę. Tak s ą d z i s z? Jestem o tym przekonana. A rana jest otwarta. To była prawda. Nie zdążyła się jeszcze zasklepić. A ty zostawiłaś ten sam plaster przez jakieś, Jezu, trzydzieści siedem godzin, pozwalając jej się jątrzyć pod tym ciepłym, wilgotnym starym opatrunkiem. Zerknęłam na plaster. Wyglądał na nowy. Nie zmieniłaś. Sądzę, że zmieniłam. Jesteś pewna? Nie, ale skoro nie sprawdzam tego co pięć minut, to zrobiłam postęp. Taaa, postęp ku infekcji. Zmienię w banku. Pewnie i tak jest już za późno. (…)”

Przez swoje schorzenie Aza ma duże kłopoty w kontaktach z otoczeniem jednak ma przyjaciółkę Daisy i choć przyjaźń nie jest łatwa, dziewczęta trzymają się razem od wielu lat.

Pewnego dnia Daisy wpada na szalony pomysł zgarnięcia dużej nagrody za wskazanie miejsca pobytu biznesmena oszusta Russella Davisa Picketta a zarazem ojca Daivisa Picketta, którego Aza poznała kilka lat wcześniej na obozie dla półsierot. Plan jest bardzo prosty Aza odnowi znajomość z Daivisem, następnie wyciągnie z niego wszystkie informacje dotyczące jego ojca i 100 tysięcy dolarów będzie ich. Jednak nie wszystko idzie po ich myśli. Sprawy się komplikują i to nie tylko jeśli chodzi o to małe śledztwo jakie dziewczyny planują przeprowadzić.

„- Serio, Holmesy – powiedziała Daisy, nie podnosząc głowy znad telefonu. – Wszystko będzie dobrze, obiecuję.

-Nie zapanujesz nad tym – powiedziałam. – W tym problem. Życie nie jest czymś nad czym ma się kontrolę, wiesz?”

„Żółwie aż do końca” choć skierowane do nastolatków i napisane dość prostym językiem poruszają naprawdę poważny problem. Problem, który był udziałem samego autora i w związku z tym jest ON w pełni świadomy jak istotną kwestią jest uzyskanie, jak sam to określił, wysokiej klasy pomocy psychologicznej i psychiatrycznej. Obraz głównej bohaterki jest wiarygodny i przejmujący. Opisywane przez nią uczucia bardzo dobitnie pokazują nam jakim piekłem jest życie z samym sobą. Dużo tu też głębszych przemyśleń i trafnych obserwacje.

„(…) - Twojej mamie przynajmniej zależy, wiesz? Większość dorosłych jest pusta w środku. Patrzysz, jak próbują się zapełnić wódką, pieniędzmi, Bogiem, sławą, czy co tam czczą, a to wszystko psuje ich od wewnątrz, aż nie pozostaje nic z wyjątkiem wódki, pieniędzy czy Boga – tego, co miało ich ocalić. (…) Dorośli myślą, że mają władzę, podczas gdy w rzeczywistości to władza ma ich.”

Dodatkowo dzieciaki jak to dzieciaki piszą smsy, serfują po internecie, tworzą fanfiki opowiadające historie postaci z Gwiezdnych Wojen. Jedyna rzecz, która mi nie pasuje w tym wszystkim to nazwisko głównej bohaterki. To takie cliché.

Pozdrawiam

K.

STRASZNIE BLISKO, NIESAMOWICIE PROBLEMATYCZNIE

O najnowszej powieści Johna Greena głośno było już przed premierą. Cóż, po tym, jak za sprawą zekranizowanego bestsellera „Gwiazd naszych wina” cały świat pokochał jego twórczość, trudno było oczekiwać, że będzie inaczej. Pytanie, czy na „Żółwie aż do końca” warto było czekać? Jako, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, nie mogę powiedzieć bym wyczekiwał tej powieści, ale jedno mogę rzec z czystym sercem: nie żałuję, że ją przeczytałem,

Aza Holmes ma szesnaście lat i zdecydowanie różni się od swoich rówieśników, choć zarazem stara się jakoś odnaleźć na tym świecie. Jej mózg pracuje zbyt szybko, zbyt intensywnie, dziewczyna myśli o rzeczach, jakie w jej wieku nikomu nie przychodzą do głowy, ma też zaburzenia obsesyjno-kompulsywne – w szczególnie jeśli chodzi o bakterie i wirusy zamieszkujące jej ciało. W szkole czuje się jak w więzieniu, sama ze sobą też nie może wytrzymać, jakby dyskomfortu psychicznego było mało, poci się niemiłosiernie – choć czy rzeczywiście, czy też może jej wyobraźnia wyolbrzymia reakcje jej ciała? W kontaktach z ludźmi też nie układa jej się najlepiej, ale ma wieloletnią przyjaciółkę, Daisy, z którą jest jej dobrze. Wkrótce jednak będzie musiała przełamać się i wyjść ze swojego hermetycznego świata, a także otworzyć się na innych. Kiedy bowiem znika miliarder Russell Pickett, który w ostatnim czasie nie cieszył się najlepsza opinią, a wyznaczona za niego nagroda byłaby idealną pomocą finansową dla chcącej pójść na studia Azy, dziewczyna za namową przyjaciółki chce zaangażować się w poszukiwania. Dlaczego właśnie ona? Przed laty przyjaźniła się z synem miliardera, Davidem, mogłaby więc odnowić znajomość, dowiedzieć się czegoś… Tylko jak miała by tego dokonać, skoro jej własny umysł jest dla niej wrogiem? Na Azę czeka więc wielkie wyzwanie, ale też i wielka przygoda. Większa, niż mogłaby sądzić!

Pamiętacie film (swoją drogą także oparty na powieści) „Strasznie głośno, niesamowicie blisko”? Jego bohater, chłopiec z zespołem Aspergera, stara się poradzić sobie ze śmiercią ojca poprzez rozwiązywanie pewnej zagadki, jednocześnie otwierając się na ludzi i świat. Na podobnym schemacie opierają się „Żółwie aż do końca”. Śmiało ta książka mogłaby nazywać się „Strasznie blisko, niesamowicie problematycznie”, bo wiele rzeczy jest dla Azy na wyciągnięcie ręki, ale dziewczynie ciężko jest po nie sięgnąć. Czy zatem nowa powieść Greena jest wtórna? Na szczęście nie.

Jaka zatem jest? Nieźle napisana, nieźle, bo to jednak pozycja dla nastolatków, język jest więc dość prosty, ale nie infantylny, kontrowersyjnych tematów też tutaj nie uświadczycie, niemniej czeka na Was dużo emocji, przekonujący portret dziewczyny cierpiącej na nerwicę natręctw, ciekawa akcja, sympatyczni bohaterowie i pewna nostalgia. Bo „Żółwie…” to taka przygodówka, w której wyspę skarbów, niezwykłe miejsca i inne światy zastępuje codzienność i kryminalna intryga. Gloryfikowane są tu takie wartości, jak przyjaźń czy zaufanie, ale nie znajdziecie nachalnego dydaktyzmu. A wszystko to podane w sposób zdecydowanie lepszy, niż większość współczesnych powieści dla młodzieży. Warto więc poznać nowe dzieło Greena i przekonać się, że autor nie przypadkiem zdobył taką sławę.