Tamte dni, tamte noce

Na początku było mi ciężko przyzwyczaić się do stylu autora, ale potem na prawdę książka bardzo mi się spodobała. Piękna i bardzo smutna, na pewno będę pamiętać o Elio i Oliverze.

MUST READ tak zwany :)) jakbyś się zastanawiał/a

Zachwycił mnie styl jakim napisana jest książka, idealnie oddaje klimat ciepłego, letniego dnia w małym Włoskim miasteczku. Akcja toczy się powoli, jej spokój udziela się czytelnikowi, ale nie sposób się oderwać. Autor dużo uwagi poświęca na przemyślenia i uczucia Elio. Doskonale pokazuje rozwój młodzieńczej fascynacji w niepohamowane pożądanie i w końcu uczucie, oraz targające chłopakiem dylematy. Dzięki temu dostajemy piękną, realistyczną opowieść o miłości. Nie jest to jednak historia bez wad. Niektóre opisy zachowań Elio (i czasem Olivera) były dla mnie obrzydliwe. Jedna z tych scen pojawiła się też w filmie, ale przyznam, że łatwiej mi się na nią patrzyło niż o niej czytało. I choć rozumiem jaki był zamysł Andre Acimana, to jednak ciężko było mi przez nie przebrnąć. Dla tych, którzy nie znają książki, ani filmu i mogliby źle zinterpretować moje słowa – nie mam tu na myśli scen łóżkowych, ani innego okazywania sobie uczuć przez mężczyzn. Miłość to miłość. Póki nie krzywdzi się nikogo i nie robi nic wbrew woli którejś ze stron, to nic innym do tego.

Autor jest mistrzem w opisywaniu emocji (co widać nie tylko tutaj, ale również w zaczętej przeze mnie niedawno jego książce „Osiem białych nocy”), dlatego mimo wszystko oceniam „Tamte dni, tamte noce” wysoko i chętnie będę do niej wracać, szczególnie do scen w Rzymie, które w filmie zostały mocno skrócone i do pominiętego w ekranizacji zakończenia.

Czytanie jej było dla mnie jak wyrwanie się z domu na prywatną, gorącą Włoską plażę. Polecam ją szczególnie tym, którym nie przeszkadza romans dwóch mężczyzn i są w stanie przymknąć oko na kilka niesmacznych scen. Będziecie zachwyceni.

[Adres usunięty]

Świetna książka przeczytałam 3 razy i to raczej nie koniec. Polecam gorąco

Upalne włoskie lato, willa nad morzem, pierwsza wakacyjna miłość. Elio ma 17 lat, jest zauroczony starszym o 7 lat gościem rodziny - Olivierem. Przeżywa rozterki, targają nim emocje, spotyka się z dziewczyną z sąsiedztwa, ale wciąż myśli o Olivierze. Boi się odrzucenia, skrywa swoje uczucia, ale w końcu pożądanie bierze górę. Okazuje się, że uczucia są odwzajemnione, miłość kwitnie, daje młodym spełnienie i radość z bliskości. Wakacje się kończą, Olivier wyjeżdża. Czy wakacyjne uczucie pozostawi jakiś ślad w psychice mężczyzn? Książka doczekała się ekranizacji, ale nie miałam okazji obejrzeć filmu.

Będę w zdecydowanej opozycji do większości recenzentów. Oglądałem film i był na pewno interesujący, fabuła nieśpieszna ale sprawnie opowiedziana i choć nie było emocjonalnej huśtawki, to można było się identyfikować z bohaterami w ich niełatwej miłości. Powieść jednak jest napisana w pierwszej osobie i w większości są to rozważania Elio i jest to ciężko strawne. Dodatkowo niepotrzebne są nawiązania do pochodzenia bohaterów, tak jakby nie mogła to być opowieść o miłości ale musi być miłością Żyda do Żyda. Zupełnie nie rozumiem tych odniesień, które są dosyć częste w książce. Narracja niemrawa, nudna i największą dynamikę odnajmujemy w trakcie wieczoru poetyckiego w Rzymie. Mimo niewątpliwej erudycji autora i całego szeregu nawiązań do antycznej sztuki, poezji, malarstwa i muzyki całość jest nieciekawa i daleka od wspaniałego języka Cabre, gdzie te cytaty klasyków nadają charakteru powieści. Tam słyszę muzykę, tu czytam, że Elio grał Brahmsa.

Uwielbiam motyw LGBT w książkach, jednak to jest katastrofa a nie powieść. Zupełnie do mnie nie trafiająca, miejscami obrzydliwa, męcząca. Nie rozumiem zachwytów nad tą powieścią.

Ta książka jest czymś niesamowitym. W subtelny i miękki sposób wyłania nam się obraz Elio, głównego bohatera i nastolatka. Od początku poznajemy zainteresowanie, jaki wzbudza w nim Olivier – wakacyjny gość jego ojca. Mężczyzna jest od niego starszy, ale to nie przeszkadza im wykonywać w stosunku do siebie coraz odważniejsze gesty. Oboje są biseksualni, więc w ich życiu pojawiają się kobiety.

Poznając świat oczami Elio czujemy bolesną, wręcz namacalną niepewność, pragnienie zainteresowania. Obserwujemy dojrzewanie i stawanie się mężczyzną, podróżujemy w głąb jego uczuć i poznanie siebie prawdziwego. Autor elektryzuje nas erotyzmem, poetycko opisuje cierpienie. Słowem nakreśla uczucia, nie potrzebując używać „miłości”, by o niej pisać.

Dialogi to majstersztyk, często trochę absurdalne, często to gra słów, która jest ucztą dla czytelnika. Nawiązania, cytaty i wątki z historii sztuki i literatury dodają patosu. Bardzo dobra budowa postaci zadowala. Książka z serwisu czytam pierwszy.

Ostatnimi czasy, zarówno wśród krytyków filmowych, jak i zwyczajnych widzów, triumfy święci sensualny film w reżyserii Luca Guadagnino, opowiadający o uczuciu łączącym młodego, uzdolnionego i dopiero co poznającego własną seksualność Elio oraz starszego, bardziej już przez życie doświadczonego Olivera. Dzieło to otrzymało wiele statuetek, a także nominacji do najważniejszych nagród jakimi poszczycić się mogą filmy oraz aktorzy w nim grający, czyli m. in. do Oscarów, BAFTA oraz Złotych Globów. Zresztą, wedle mojej skromnej opinii, osoby nagminnie oglądającej filmy, nie bez powodu... Historia, którą snuje reżyser zabiera nas do Włoch, drugiej połowy minionego wieku, wrzuca nas w otuloną piękną oprawą muzyczną, kontrowersyjną, w opinii publicznej, historię miłosną, która swój początek odnalazła jednak w głowie innego twórcy. Tym człowiekiem był André Aciman, spod którego pióra wyszło Call me by your name (tłumaczenie polskie – Tamte dni, tamte noce). Czy książka jednak równać się może genialnemu w nieomal każdym aspekcie filmowi?

Wywodzący się z inteligenckiej rodziny, siedemnastoletni Elio spędza wraz z rodzicami lato w jednym z włoskich miasteczek. Pływa w pobliskim jeziorze wraz z przyjaciółmi, gra na pianinie, oddaje się lekturze niezliczonej ilości książek znajdujących się w domu; rzec również można, że próbuje odkryć samego siebie pośród szelestu tego właśnie papieru, tych nut oraz tejże aury beztroski włoskiego lata. Jego rutynę burzy jednak pojawienie się stypendysty ojca – dość nonszalanckiego w obyciu Amerykanina Olivera. Starszy od nastolatka mężczyzna zajmuje jego pokój, lecz z czasem wdziera się również do jego myśli, z których Elio nie jest już w stanie go wyrzucić. Coś co z początku wydawać by się mogło wzajemną niechęcią oraz obojętnością, przeradza się w płomienne uczucie, które zmieni życie obojga mężczyzn na kolejne, długie lata.

Ta powieść to studium ludzkiego pożądania – traktuje o łączącej ludzi elektryczności, która zniewala zmysły oraz ubezwłasnowolnia umysł. To opowiadanie o miłości, pięknie, rozpaczy, stracie, szczęściu, ograniczeniach, odkrywaniu własnej seksualności, o graniach oraz szaleństwach miłości. To sensualna powieść, która zabiera w podróż w głąb umysłu ogarniętego żądzą namiętności, młodego mężczyzny, który dopiero poznaje swoje pragnienia. Który odkrywa swoją fizyczność. I wraz z portretem Elio, zestawiony jakby w kontraście pozostaje Oliver; obiekt jego odwzajemnionego pożądania. Starszy, jakby bardziej przez życie doświadczony, zna konsekwencje swoich pragnień, jest bardziej opanowany, skorszy do zapomnienia, czy też pozornego jednak w ostateczności wyrzeczenia uczucia, względem innego bardziej akceptowalnego przez świat życia.

Przez powieść się płynie. Płynie wraz z strumieniem ogarniętych żądzą, nie tylko jednak ciała, myśli młodego, uzdolnionego w wielu dziedzinach Elio. Lektura dzieła André Acimana jest zresztą w samej formie aktem niezwykle szybkim, jednocześnie jednak obdarowanym licznymi wrażeniami estetycznymi. Książka ta bowiem jest napisana pięknie; lekką ręką, która bez problemu rysuje przed oczami czytelnika tak wiarygodny beztroski, owiany powietrzem gorących letnich popołudni klimat. Czytając historię Elio i Olivera, człowiek od razu przenosi się do tego włoskiego miasteczka, nad te pełne młodych jeziora, na te rozliczne wycieczki rowerowe, na ogródek rodziców nastolatka, chowając się w cieniu przed zbyt intensywnymi promieniami słońca, z książką oraz lemoniadą w dłoni, na wieczorne, rodzinne kolacje odbywające się na zewnątrz domu.

Nie jest to zwyczajna pozycja. Nie jest to do końca romans, ani książka młodzieżowa. Każe z tych określeń, najzwyczajniej w świecie jej w pewien sposób ujmuje. To przede wszystkim powieść o odkrywaniu samego siebie, o walce człowieka z własnymi pragnieniami, o wyborach, które koniec końców pozostawiają jedynie żal oraz wciąż tlący się w piersi ból. Nie jest to opowieść dla każdego – również przez występujące w niej sceny erotyczne, nie zalecałabym jej młodszemu czytelnikowi. To historia dla dojrzałego człowieka, oddziałująca na niego tym bardziej, im mocniej ON przez życie w wymiarze, w książce poruszanym, został doświadczony. To poniekąd powieść drogi, lecz tej przemierzanej we własnym wnętrzu.

Nie mogłabym przy własnej opinii na temat tej książki, nie poruszyć kwestii jej znakomitej ekranizacji. Zdarzyć się zdarzyło, że pierw obejrzałam film. Powiem jednak, że w żaden sposób nie ujęło to lekturze powieści André Acimana. Rzekłabym, że było to idealnym uzupełnieniem papierowej wersji tej historii. Film i książka, książka i film, obojętnie w jakiej kolejności, powinny być rozumiane jako ukazana za pomocą dwóch różnych mediów całość. Pięknie współgrają, zabierają głos w momencie, w którym drugie milczy, pogłębiając zrozumienie zrodzonej w głowie pana Acimana historii. Również użyta w filmie muzyka jest przepięknym dopełnieniem lektury. Jest wręcz utkana z emocji na kartach powieści zawartych. Klimat, tak charakterystyczny dla książki, oddany jest w ekranizacji pierwszorzędnie. Nie wyobrażam sobie poznania jednego, bez możliwości ujrzenia drugiego. To po prostu piękna całość, która mogłaby ucierpieć bez jednego ze swych dwóch elementów.

Sama książka jest powieścią refleksyjną. Wraz z bohaterem próbujemy przemierzyć meandry jego zagubionego umysłu. Odnaleźć jego istotę, jego pragnienia, jego prawdziwe ja, sami jednocześnie zastanawiając się nad tym, czym jesteśmy my. Czego tak naprawdę chcemy? Mimo, iż pozycja do wybitnych nie należy, na pewno określić ją można jako nadzwyczajną. Nadzwyczajną w swym gatunku, nadzwyczajną w narracji, w pięknie opowieści oraz klimacie, który otula czytelnika już od pierwszych stron. To bardzo sensualna powieść, która momentami wydaje się stać kontrastem. Autor książki (jak i reżyser, scenarzyści filmu) zestawiają piękno z brzydotą, antyczną boskość z niedoskonałościami ludzkiego życia, podniosłość uczucia z wulgarnością ciała, ograniczenia wypowiadanych słów z krzykiem duszy walczącej z rozumem, Oliver w zestawieniu z Elio.

Podsumowując, choć uważam, iż film jest dziełem doskonalszym od książki, to powieść Acimana i tak warta jest uwagi, szczególnie, że co niezwykłe i rzadkie, oba te dzieła, idealnie się uzupełniają. I mimo drobnych wad, takich jak zbyt nużący niekiedy styl, czy też niedociągnięcia w tłumaczeniu (takie jak sam tytuł powieści, czy też przetłumaczenie angielskiego Later, na polskie Później, które w moim odczuciu nijak nie oddaje nonszalanckiego stylu Olivera, ponadto brzmi bardzo nienaturalnie) to powieść nadal jest znakomita. Nadzwyczaj dobrze napisana, piękna, bolesna, refleksyjna, sensualna. To nie jest książka dla każdego, nie każdy przy jej odbiorze skupi się na tym, co naprawdę w niej istotne.

Film walczy o Oskary, a książka zbiera bardzo pozytywne recenzje. I wcale mnie to nie dziwi. André Aciman stworzył dzieło wyjątkowe, które odczuwa się każdą komórką ciała. Nie sposób przejść obok tej historii obojętnie. "Call me by your name" to opowieść z niesamowitym ładunkiem emocjonalnym, pełna smutku, namiętności, żaru i niepewności.

Głównym wątkiem "Tamtych dni, tamtych nocy" nie jest miłość sama w sobie, ale ewolucja uczuć bohaterów, a głównie samego Elio. Autor nadzwyczajnie ubrał w słowa emocje targające chłopakiem. Cała ta kaskada doznań wprost wylewała się z kartek powodując, iż całkowicie go rozumiałam i współodczuwałam z nim wszelkie wątpliwości, żale i rozgorączkowania. Stałam się z bohaterem jednością, zatracając się w tym namiętnym i niepewnym świecie.

Jeszcze nigdy nie spotkałam się z tak dojrzałym przedstawieniem podejścia 17-latka do tematu seksualności. Chłopak eksperymentuje, przekracza granice moralności i pruderyjności, ale w tym wszystkim pozostaje taki bezbronny i nieskażony. Nie wiem nawet, jak ująć w słowa to, co mam na myśli. Sam seks został opisany wręcz poetycko i subtelnie. W dobie wszystkich Greyów i innych erotyków jest to naprawdę wielką sztuką. Możecie nie zrozumieć tej historii, jeśli nie jesteście gotowi lub dojrzali, aby zmierzyć się z tą fizycznością. Zamiast zachwytu najprawdopodobniej odczujecie wstręt i obrzydzenie.

Wielką zaletą historii jest jej śródziemnomorski klimat. Włochy się czuje, smakuje i widzi. Uwielbiam kraj, język i kulturę Italii. Leniwe popołudnia nad basenem, przejażdżki rowerowe w pełnym słońcu, krople potu na twarzy, wieczorne spacery nad spokojnym morzem. Te wszystkie składowe są wysublimowaną ucztą dla zmysłów, a równocześnie podsycają atmosferę między bohaterami.

Pragnę więcej takich historii, przełamujących stereotypy i uprzedzenia. Jeśli szukacie historii z łzawym zakończeniem lub po prostu romansu dwóch mężczyzn, nie tędy droga. To opowieść refleksyjna, zmysłowa, pełna niedopowiedzeń i pytań. Piękno oraz brzydota ludzka mieszają się ze sobą, dając szczerą i prawdziwą do bólu opowieść o miłości, która nie powinna się wydarzyć. Język, jakim ta powieść została napisana, jest doskonały, specyficzny i odgrywa ogromnie ważną rolę. Czytajcie tę książkę i słuchajcie soundtracku do filmu. Polecam, naprawdę. Jedna z lepszych książek w całym moim życiu.

Jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam. Autor w cudowny sposób opisuje miłość do drugiej osoby. Nie chłopaka do dziewczyny, nie chłopaka do chłopaka, nie dziewczyny do dziewczyny, a człowieka do człowieka.

Andre Aciman pięknie opisuje miłość z perspektywy młodego chłopaka, który tak naprawdę dopiero poznaje to uczucie. Poznaje siebie i swoje uczucia. Jego opisy miłości potrafią wzruszyć i zmuszają człowieka do większej refleksji. Czasem podczas czytania trzeba się zatrzymać. Zamknąć oczy i pomyśleć. Między bohaterami wytwarza się więź i dla żadnego z nich nieważne jest, kim są. Ważne jest, że są dla siebie.

Na książkę skusiłam się dzięki stronie czytam pierwszy. Z początku ciężko mi się ją czytało ,bo język jakim posługuje się autor jest dość trudny , Dopiero po 80 stronach, zaczęłam się mocno wczuwać w to co chce nam przekazać autor, a temat książki jest dość współczesnym problemem dzisiejszych czasów. Mamy tutaj przedstawiony romans między dorastającym nastolatkiem a gościem jego rodziców w letnim domu we Włoszech. Mimo że w życiu obojgu mężczyzn pojawiają się kobiety, zaczynają czuć coś do siebie, Oboje są bardzo zaskoczeni uczuciem jakie się między nimi rodzi, jest to dla nich trudne i z początkowo każdy z nich udaję obojętność. Mijają kolejne tygodnie gorącego lata które przynoszą coraz większe emocje: strach, obsesje , pożądanie oraz fascynacje a namiętność między nimi jest coraz silniejsza . Akcja książki toczy się bardzo wolno , a śladowe ilości dialogów sprawiają że dość ciężko się ją czyta. Zdecydowanie nie jest to książka dla osób które uwielbiają dużo akcji goniącej na łeb i szyje. Mimo wszytko jeśli już zaczynamy ją czytać ciężko się rozstać z bohaterami. Mamy ochotę wchłaniać ich emocję wraz z książką. Jesteśmy świadkami rodzącego się uczucia i jest to opisane pięknym językiem ze szczęgółami i analizą wszystkich aspektów pożądania. Mimo , że książka porusza trudny temat i zdecydowanie nie jest dla wszystkich a w szczęgólności nie jest dla ludzi którzy mają problem z akceptacją odmiennej orientacji , to czyta się ją jednym tchem i zdecydowanie mogę polecić ją wielu osobom. Ode mnie zyskuje mocną 8 . Książkę odebrałem/odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy

Do miasteczka nad morzem przyjeżdża na lato Amerykanin Olivier. Jest rezydentem u włoskiej rodziny. Nastoletni syn gospodarzy Elio oprowadza gościa po domu i okolicy. Sam nie wie, kiedy i gdzie się to zaczęło. Jest zauroczony młodym, przystojnym gościem i zaskoczony tym, co do niego czuje. Udaje obojętność, a tak naprawdę coraz częściej myśli o Olivierze, marzy, śni, projektuje spotkania z nim. Jest nim zafascynowany, ma na jego punkcie obsesję. Narasta jego pożądanie i namiętność. Wchodzi do jego pokoju i pościeli, wącha jego kąpielówki. Ich romans wybucha nagle i gwałtownie. Jest krótki, ale intensywny. Niezapomniany.

Narratorem jest Elio, co umożliwia wczucie się w jego sytuację, poczucie emocji. Postać Elio została dobrze wykreowana z jego nastoletnią burzą hormonów, pewnym wahaniem i strachem, ale też szczerością i otwartością. Powieść podzielona na cztery części, z czego pierwsza jest plątaniną myśli, wspomnień i wydarzeń bieżących Elia i ciężko się ją czyta.

Czytelnik musi być gotowy na sceny fizyczne i erotyczne między dwoma młodymi mężczyznami, których dzieli siedem lat różnicy. Mogą one wywoływać niesmak lub nawet gorszyć, ale nie muszą. Zupełnie inaczej zostanie odebrana scena seksu nastolatka z rówieśniczką. Chłopak zaczyna dorosłe życie erotyczne i szuka swej tożsamości erotycznej. Biseksualizm wydaje się czymś oczywistym, naturalnym.

Autor pisze otwarcie o rodzącej się fascynacji i pożądaniu między nastolatkiem a dorosłym mężczyzną, o powstającej bliskości między nimi i intensywności romansu, o obsesyjnej miłości. Stawia na szczerość w myślach, słowach i czynach oraz uczuciach. Pokazuje, że pierwsza miłość jest ważna niezależnie od płci drugiej osoby i że też jest piękna, że zapada w pamięć na długi czas, na lata.

Trudno mi polecać powieść Tamte dni, tamte noce komukolwiek. Zainteresowane tematyką osoby same po nią sięgną.

Jak dobrze wiecie romansy, literatura kobieca czy erotyki pojawiają się na moim blogu bardzo rzadko. Wolę czuć dreszczyk emocji i podskakiwać w fotelu czytając dobry horror niż zużywać tony chusteczek płacząc nas złamanymi sercami. Do sięgnięcia po tę pozycję skłoniły mnie recenzje przyjaciół oraz fakt, że nie jest to romans czy opowieść o miłości rodem z kart powieści Danielle Steel. Powiem, że sugerując się tematyką książki po cichutku liczyłam na smutne zakończenie, totalny brak happy endu, coś czego wystrzegają się autorzy literatury kobiecej. Jeśli choć raz jakaś osoba stała się dla was pępkiem świata, nie obiektem miłości tylko obsesji, to jest to lektura dla was. Piękna w swoim okropieństwie, zarazem odurzająca i smutna, jest to powieść, w której odnalazłam cząstkę siebie.

Nastolatek Elio wraz ze swoim ojcem spędzają wakacje we włoskim kurorcie. Pewnego dnia na progu ich domu pojawia się pracujący nad doktoratem amerykański stypendysta Olivier. Ze względu na brak wolnych pokoi Elio jest zmuszony odstąpić mężczyźnie własne łóżko. Z początku podchodzi z dystansem do aroganckiego "uzurpatora" jednak początkowa niechęć przeradza się w fascynację, która z dnia na dzień staje się coraz większa.

Czytaliście kiedyś Prousta? Jeśli jesteście zwolennikami jego prozy to jest to książka dla was (no

oczywiście jeśli nie jesteście homofobami i nie boicie się "brudnej" miłości). Oczywiście przesadą jest przyrównywanie Acimana do jednego z bardziej znanych francuskich pisarzy, jednak uważny czytelnik zauważy pewne podobieństwa. Po pierwsze oboje autorów nie boi się tworzyć długich, często nazbyt rozciągniętych zdań, które musimy przeczytać po kilka razy by w pełni zrozumieć ich

sens. Po drugie nie boją się używać języka lirycznego, pełnego odniesień do ludzkich emocji lecz jednocześnie oszczędnego. Zresztą Andre Aciman jest znany przede wszystkim ze swoich prac na temat Marcela Prousta. Sięgając po tę książkę liczyłam na coś innego, coś co pozwoli mi na ucieczkę od codzienności, wzruszy i skłoni do przemyśleń. Dla osoby heteroseksualnej, dla której środowisko LGBT jest niezbadane i obce, temat homoseksualizmu jest egzotyczny i pociągający. Tysiące ludzi ogląda filmy o miłości ludzi tej samej płci, do kina chodzą heteroseksualne pary a nawet całe rodziny. Ten sam fenomen dotyczy również literatury. W momencie kiedy nasze społeczeństwo stało się bardziej otwarte i tolerancyjne autorzy, którzy wcześniej pisali do szuflady, mogą zabłysnąć w blasku słońca i świat literacki dostaje w swoje ręce zakopane wcześniej perełki. Dla mnie książka "Tamte dni, tamte noce" jest skarbem, który będę długo pielęgnować.

Tak naprawdę powieść Acimana to traktat o poszukiwaniu i odkrywaniu własnej tożsamości. Elio, w momencie kiedy go poznajemy, ma 17 lat. Jeszcze się waha, jeszcze sprawdza. Nie chce przyjąć do wiadomości, że jest homoseksualistą. Ten syn bogatych intelektualistów robi wszystko by zadowolić rodziców. Pamiętam jeden fragment jak podczas obiadu, mówi ojcu, że "prawie udało mu się z dziewczyną". Prawie. Dopiero jak w jego życiu pojawił się Olivier już dłużej nie mógł ukrywać swojego prawdziwego ja. Myślę, że to właśnie próba zmiany samego siebie i walka z własną seksualnością sprawiła, że pierwsza "miłość" Elio powoli przekształciła się w obsesję. Wszystkie do tej pory szczelnie zamknięte w sercu i umyśle emocje wybuchły, zalewając młodego człowieka niczym lawa. Dobrze powiedziała jedna z recenzentek : "Ta książka jest gorąca" . Właśnie to słowo : gorąca, najlepiej oddaje cały klimat powieści. Jesteśmy we Włoszech, jest parno, słonecznie. Idealne miejsce na romans, perfekcyjna sceneria dla pożądania. Morska bryza, nagrzane kamienie, codzienne rytuały pływania, obiad, praca, kawa, miasto, goście i gdzieś w tym wszystkim milion nowych odcieni bólu, który towarzyszy rozłące z obiektem pożądania. Wprost czułam frustrację Elio, widziałam jego drgające podnieceniem mięśnie, jego ból stał się moim bólem a jego obsesja moją. Muszę przyznać, że jeszcze żaden autor w tak obrazowy a jednocześnie liryczny sposób, nie oddał targających bohaterem emocji. I choć autor nie boi się scen seksu i opisu cielesnej strony związku, to najwięcej tego "gorąca" i emocji znajdziemy jednak w umyśle naszego głównego bohatera a jednocześnie narratora. Nie wiem czy kiedykolwiek czytałam tak bogatą w szczegóły powieść, gdzie autor z pietyzmem i drobiazgowością opisuje targające postacią uczucia. Nasz bohater pożądał w sposób "żarłoczny" ,zaborczy, chciał wpełznąć pod skórę Oliviera, płynąć jego żyłami, stopić się z nim w jedną całość. Jeśli należycie do grupy wrażliwców płaczących przy 'Królu lwie" to przezornie zaopatrzcie się w pudełko chusteczek, będą potrzebne. A może i dwa pudełka? Kto wie.

W powieści zachowana została pewnego rodzaju rytmiczność, szczególny (podobny troszkę do Philipa Rotha) sposób budowania narracji, który buduje również napięcie. Kiedy pojawia się ta pierwsza miłość, uczucie to zostanie poddane dogłębnej analizie. Nasz młody bohater zaczyna wymyślać setki możliwych scenariuszy, zastanawia się co powiedzieć młodemu przyjacielowi, jakich odpowiedzi może się spodziewać. Czy tego właśnie chce? W jego głowie rozgrywa się istna bitwa myśli, wojna wręcz. Sprawy są na bieżąco przemyślane i scenariusze modyfikowane wraz z pojawiającymi się nowymi informacjami. Wraz z rozwojem fabuły wzrasta też jej intensywność. Robi się parno a nad głowami wisi nam burzowa chmura. Następuje ten moment kiedy miłość rozkwita. Sex, spacery, wspólne pływanie w morzu i na końcu tragiczne rozstanie w Rzymie. A wszystko to jest szczere i właśnie ta szczerość pomiędzy dwoma młodymi mężczyznami stanowi o magii tej książki. To, że coś tak bezpostaciowego jak "pożądanie" można opisać tak wieloma słowami, z taką płynnością i integralnością stanowi o geniuszu samego autora.

"Tamte dni tamte noce" przypomina o uniwersalności naszego cierpienia. Spotykamy tutaj osobę, która dosięgnęła dna rozpaczy, dogłębnie zbadała każdy etap powolnego samounicestwiania. I robiła z tego szczegółowe notatki, które możemy teraz przeczytać. Kiedy przeminęły ostatnie słowa powieści poczułam się wolna, oczyszczona. Właśnie to powinna robić dobra literatura, nieść czystą siłę emocjonalną zdolną, odrodzić czytelnika. Jeszcze długo będę przeżywać tę powieść i polecać każdemu, kto stanie na mojej drodze. To jedna z tych książek do której będziemy porównywać każdą następną, a wierzcie mi poprzeczka zawieszona jest bardzo wysoko.

Powieść "Tamte dni, tamte noce" zyskała popularność przede wszystkim dzięki ekranizacji, która pod koniec stycznia tego roku pojawiła się w kinach. Muszę przyznać, że osobiście jeszcze nie widziałam filmu, ale zdecydowałam się przeczytać książkę. Chciałam przekonać się czy historia stworzona przez Andre Aciman'a rzeczywiście jest tak dobra jak wskazują na to liczne recenzje, które znaleźć można w internecie. Nie będę ukrywać, że oczekiwałam dosyć ambitnej literatury, która nie dość, że wywoła we mnie wiele emocji, to dodatkowo skłoni mnie do wielu refleksji na temat życia, miłości czy pożądania. Jakie wrażenie zrobiły na mnie losy głównego bohatera? Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie.

Siedemnastoletni Elio co roku spędza wakacje w jednym z włoskich miasteczek. Jego ojciec, profesor akademicki, od lat przyjmuje w tym czasie pod ich wspólny dach młodego pracownika naukowego. Elio na ten czas jest zmuszony udostępnić swój pokój dla gościa. Tym razem przyjeżdża dwudziestoczteroletni Oliver, który ma zamiar ukończyć swoją książkę. Początkowo główny bohater jest do niego uprzedzony i traktuje go jako kolejnego nudziarza, którego jest zmuszony tolerować. Jego obojętność szybko zamienia się w fascynację, a ta - w gorący romans. Jak potoczy się relacja pomiędzy Elio i Oliverem?

Już na wstępie należy wspomnieć, że "Tamte dni, tamte noce" nie jest pozycją skierowaną do każdego. Fakt, że mamy tutaj do czynienia z homoseksualistami mocno zawęża grono czytelników, bowiem nie każdy toleruje odmienną orientację seksualną. Osobiście mi to nie przeszkadza, dlatego lektura tej książki nie wydawała mi się jakoś szczególnie kontrowersyjna i bez problemu zdecydowałam, że chcę się z nią zapoznać. Jeśli jednak nie jesteście zbyt tolerancyjni - radziłabym raczej unikanie tej powieści.

Historia już od początku wydawała mi się niezwykle intrygująca i mocno oryginalna. Pomimo coraz większej tolerancji w społeczeństwie, wydaje mi się, że niektórzy autorzy nadal unikają kontrowersyjnych tematów i wątków. Doceniam to, że coraz częściej homoseksualizm jest poruszany zarówno w książkach jak i w filmach czy serialach, jednak uważam, że to wciąż za mało. W dzisiejszych czasach nie powinien już nas szokować widok dwóch mężczyzn trzymających się za ręce, a jednak takie sytuacje dla większości nadal są oburzające. Książki takie jak "Tamte dni, tamte noce" uczą czytelników tolerancji i pokazują, że nie każdy musi żyć według określonego przez społeczeństwo schematu.

Chociaż fabuła już od pierwszych stron mocno mnie zaciekawiła, język, którym operuje autor okazał się dla mnie sporą przeszkodą podczas poznawania historii głównego bohatera. Andre Aciman pisze w sposób, który jest dla mnie monotonny i często po prostu nudny. Pomimo niezwykle ciekawych wydarzeń rozgrywających się w tej książce, bardzo męczyłam się podczas czytania kolejnych stron i chciałam jak najszybciej zakończyć lekturę tej powieści. Dodatkowo pewne sceny były opisane wulgarnie i wydawały mi się wręcz niesmaczne. Żałuję, że autor nie zdecydował się przedstawić relacji między bohaterami w sposób subtelny i zmysłowy, co zdecydowanie bardziej by mi się spodobało.

Podsumowując - "Tamte dni, tamte noce" to powieść, po której spodziewałam się zdecydowanie czegoś więcej. Nawet przez chwilę nie podejrzewałam, że sposób w jaki autor przedstawił historię głównego bohatera może wydawać mi się nudny. Nie jest to zła książka, ale niestety nie mogę przyznać, że zrobiła na mnie jakoś szczególnie spektakularne wrażenie. Myślę, że wkrótce zdecyduje się obejrzeć ekranizację, która być może bardziej przypadnie mi do gustu. Decyzję co do lektury tej książki pozostawiam wam, nie będę was ani zachęcać, ani przeciwnie - zniechęcać.

Muszę się przyznać, że prawdopodobnie nie sięgnęłabym po książkę „Tamte dni, tamte noce” autorstwa André Acimana, gdyby nie jej wspaniała ekranizacja. Każdy popełnia błędy i jestem niezwykle wdzięczna, że miałam okazję ją przeczytać.

Książka została podzielona na cztery części, w których możemy zauważyć stopniowo rosnące uczucie pomiędzy głównymi postaciami literackimi. Z każdą kolejną stroną czułam potęgujące się napięcie, jak w dobrym horrorze. Historia przedstawiona z perspektywy Elio nie tylko zachwyca i przykuwa uwagę czytelnika, lecz nawet niekiedy przeraża. Od typowego zauroczenia, aż po prawdziwą obsesję. Nie jest to tylko chwilowy letni romans, lecz wspomnienia, które na zawsze zostaną zapamiętane i naznaczą życie bohaterów.

Kłaniam się nisko dla pióra Acimana, ponieważ całą historię przedstawił w nadzwyczajnie piękny, a zarazem prosty sposób.

Książka już od pierwszych stron niebywale mnie wciągnęła, wzbudziła wiele emocji i z pewnością uroniłam przy niej nie jedną łzę. Niezwykle kojarzy mi się z wakacjami, więc uważam, że będzie idealną alternatywą na ciepły, letni wieczór.

Jedna z najpiękniejszych książek jakie przeczytałam.

Książka o bardzo kontrowersyjne tematyce, która zaczyna się niewinnie i subtelnie, a kończy naprawdę mocno. Jest to historia o wakacyjnej miłości i wydawać się tutaj nam może, że znowu mamy to samo, nic bardziej mylnego! Wakacyjna miłość, o której mowa, to wręcz obsesyjna miłość nastolatka do profesora. Oboje poznają się podczas wspomnianych już wakacji. Profesor jest gościem w domu Elia, ten musi mu udostępniać swój pokój oraz starać się, aby jego wakacje przebiegały miło i przyjemnie. Chłopiec szybko staje się zauroczony starszym od siebie mężczyzną, pragnie jego atencji, a uczucie jest coraz silniejsze.Książka o bardzo kontrowersyjne tematyce, która zaczyna się niewinnie i subtelnie, a kończy naprawdę mocno. Jest to historia o wakacyjnej miłości i wydawać się tutaj nam może, że znowu mamy to samo, nic bardziej mylnego! Wakacyjna miłość, o której mowa, to wręcz obsesyjna miłość nastolatka do profesora. Oboje poznają się podczas wspomnianych już wakacji. Profesor jest gościem w domu Elia, ten musi mu udostępniać swój pokój oraz starać się, aby jego wakacje przebiegały miło i przyjemnie. Chłopiec szybko staje się zauroczony starszym od siebie mężczyzną, pragnie jego atencji, a uczucie jest coraz silniejsze.

Elio to chłopak, który dopiero co poznaje swoją seksualność, buzują w nim emocje oraz hormony. Wierzy w siłę swojego uczucia do Oliviera i pragnie go coraz mocniej. W książce mam bardzo dużo jego uczuć, widzimy co przeżywa i jak wszystko postrzega. To właśnie ON jest narratorem tej książki. Czytelnik mocno zostanie wciągnięty w siłę jego uczuć, a autor pięknie wszystko ubiera w słowa. Akcja szybko nabiera tempa i choć na początku możemy czuć się odrobinę znużeni, to później będzie nam się ciężko od niej oderwać.

Książka jak już wspomniałam, podejmuje bardzo kontrowersyjny temat, jakim jest miłość homoseksualna. Nie mamy o niej dużo książek i od zawsze ten motyw budzi pewne wątpliwości. Ja sama miałam mieszane uczucia, ale muszę przyznać, że autor podołał temu zadaniu i sprawił, że tę książkę czyta się naprawdę bardzo dobrze! Do tego piękne otoczenie i słoneczne Włochy sprawiają, że nas samych dotknie ta obsesyjna miłość. Warto również wspomnieć, że książka miała swoją ekranizację. Ja jeszcze jej nie widziałam, ale niebawem planuje seans.

Ksiązkę odebralam z serwisu Czytam Pierwszy

Lata osiemdziesiąte XX wieku. Siedemnastoletni Elio wraz z rodziną spędza leniwe wakacje we Włoszech. Czas upływa mu na flirtowaniu z koleżanką, graniu na pianinie i czytaniu książek. Do czasu, gdy do posiadłości przyjeżdża stypendysta jego ojca. Elio staje się przewodnikiem młodego mężczyzny po okolicy. Pierwsze kontakty z Oliverem nie nastrajają chłopaka zbyt optymistycznie. Jednak z upływem czasu wcześniejsza niechęć przeobraża się w fascynację i zauroczenie.

Akcja książki jest bardzo powolna, a tempo wręcz ślamazarne. Dużo introspekcji i śladowe ilości dialogów sprawiają, że Tamte dni, tamte noce czyta się wolno. Zdecydowanie książka nie nadaje się dla osób, które lubią gdy akcja goni na łeb na szyję. Mimo tego nie ma się ochoty rozstawać z bohaterami tej opowieści.

Tamte dni, tamte noce to opis romansu między nastoletnim chłopcem a młodym mężczyzną. Jednak nie odbiera się go jak historii homoseksualnej lecz całkiem uniwersalną opowieścią miłosną. Elio i Oliver jawią się czytelnikowi jako całkiem przypadkowe osoby, którym przydarzyło się coś cudownego, co będzie miało wpływ na ich dalsze życie. Taka letnia przygoda może wszak przydarzyć się każdemu z nas. Marzycielski i nostalgiczny styl Acimana sprawia, że obserwujemy rosnące się uczucie z zapartym tchem.

Elio jest poszukującym swojej tożsamości nastolatkiem, który doświadcza pierwszych kontaktów seksualnych z osobami obu płci. Targanym uczuciami młodym człowiekiem przeżywającym pierwsze uniesienia i romanse. Jesteśmy świadkami jak rodzi się uczucie i jest to cudowne, a do tego opisane bardzo pięknym językiem ze szczegółową analizą wszelkich aspektów pożądania, niespieszną narracją i świetnymi portretami psychologicznym bohaterów.

Wokół posiadłości Perlmanów rosną sady morelowe, które zostały niejako przedstawione jak rajski ogród, a same brzoskwinie jawią się jak owoce zakazane. Ogród rozkoszy i ów tajemniczy owoc (brzoskwinia) znajdują w książce bardzo ważne miejsce. Niedozwolona, bardzo kusząca rzecz, nakłaniająca do zrobienia czegoś złego. Tylko czy ten letni romans dwóch młodych, zdrowych mężczyzn jest naprawdę czymś zakazanym? Czytając nie odnosi się takiego wrażenia.

Tamte dni, tamte noce to gra zmysłowa z erotyczną aurą, w którą zostaje wciągnięty czytelnik. Mamy do czynienia z bardzo oczytanymi ludźmi, dla których główną zabawą wydają się słowne gierki. Jednak ma się wrażenie, że najważniejsze rzeczy zostają przekazane bez słów lub między słowami.

André Aciman napisał przepiękną powieść o dojrzewaniu, o pożądaniu, o seksualności. Historię wielkiej pasji, ogromnej obsesji i niesamowitej miłości. Historia ta porwała mnóstwo czytelników na całym świecie. Powieść została przeniesiona na ekran w 2017 roku. Reżyserii podjął się Luca Guadagnino, a w rolach głównych obsadzeni zostali: Armie Hammer (Oliver) i Timothée Chalamet (Elio). Piszę o tym, bo naprawdę warto obejrzeć ten obraz.

Tamte dni, tamte noce polecam z czystym sumieniem, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdemu ta książka się spodoba. Uważam jednak, że warto spróbować.

Książkę otrzymałam za punkty na portalu Czytam pierwszy

"Tamte dni, tamte noce" to jedna z pierwszych książek skupiających się na tematyce LGBT, które przeczytałam.

Nie obeznawszy się wcześniej z gatunkiem, całkiem miło wspominam tę powieść, chociaż myślę, że przez upływ czasu, trochę ją przeceniam.

"Tamte dni, tamte noce" jest uroczą książką. Opisami krajobrazu, można zachwycać się godzinami wyobrażając sobie, iż samem znajduje się w takim miejscu.

Bohaterowie byli w odpowiedni sposób sportretowani- byli autentyczni, dało się ich polubić.

Akcja jest wolnawa, jednkaże po pewnym czasie się do niej przyzwyczaiłam.

Niestety minusem książki były zbyt długie opisy. Autor przesadził i raczył nas przydługimi i nudnawymi opisami przyrody, bohaterów i czego jeszcze się dało.

Kolejną wadą, w zasadzie najważniejszą, był wątek miłości. Przez to książka straciła w pewnym stopniu moje uznanie. Główny bohater dostaje obsesji na punkcie drugiego bohatera. Jest o niego bardzo zazdrosny, pomimo że nic ich wtedy nie łączy. Sam romans jest bardziej jak podchody, nie wydaje się być autentyczny. Niektóre sceny niestety mnie obrzydziły, co sprawiało, iż nie miałam ochoty czytać książki.

Oprócz tych dwóch wad, książka jest dobra. Ani wybitna, ani okropna. Po prostu dobra.

Jeżeli ktoś interesuje się tematyką związaną z miłością homoseksualną, myślę, że powieść mu się spodoba. W innym przypadku jest to lekka książka, która momentami przynudza i, niestety, obrzydza.

Ta historia jest zupełnie nowym spojrzeniem na miłość między dwojgiem ludzi.

Rodzina Elia każdego roku przyjmuje rezydenta w wakacje. Życie chłopaka całkowicie odmienia dzień, w którym pod swoim dachem gości Olivera. Mężczyzna sprawia, że Elio odkrywa w sobie tajemnice, o których istnieniu nie miał pojęcia. Od tej pory życie chłopca dominuje chęć posiadania Olivera, jego ciała i duszy. Jednak nie wie jeszcze jakie zmagania i rozterki wywoła to w jego dotychczasowym życiu. Czy ulotna chwila szczęścia będzie warta ryzyka?

Podczas czytania zatapiamy się w zawiły świat Elia, współodczuwamy jego rozterki i ból spowodowany pozornym odrzuceniem przez ukochanego mężczyznę. Śledzimy czas, kiedy chłopiec zamienia się w mężczyznę dążącego do realizacji swoich fizycznych potrzeb. Autor w bardzo czytelny sposób przybliża nam rozterki bohatera, który nie jest pewien zarówno swojej orientacji dek dualnej, jak i pragnień. Ta książka to wspaniała podróż po ludzkiej duszy, ukazująca jak bardzo złożony jest ludzki charakter, ale także ludzkie potrzeby. Możemy obserwować, jak Elio cierpi podczas gdy jest ignorowany przez swojego ukochanego oraz jaką cenę płaci za chwile szczęścia.

Książka pełna głębokich przemyśleń oraz rozterek, wspaniale ukazująca miłość pomiędzy mężczyznami, którzy starają się ukrywać przed innymi swoje uczucie z obawy przed brakiem zrozumienia.

Książkę odebrałam za punkty w portalu czytampierwszy.

Każdy potrzebuje miłości, starszy czy młodszy. Chyba każde z nas miał za sobą stan zauroczenia, nieustanne myśli o drugiej osobie czy też motylki w brzuchu. To rzecz normalna lecz czy dla wszystkich ten stan kończy się bezboleśnie?

Elio nastolatek, który jest w okresie gdzie tak naprawdę zaczyna odkrywać siebie. Nie wie jeszcze dokładnie czego chce.

Gdy do jego domu przyjeżdża rezydent z Ameryki aby pomóc jego ojcu, coś w nim pęka. Przez kilka tygodni jest bardzo zauroczony nowym lokatorem pomimo tego,że jest od niego kilka lat starszy. Próbuje mu pokazać, że jest dla niego kimś wyjątkowym lecz boi się odrzucenia. Gdy ma chwilę zwątpienia spotyka się z dziewczyną, która się w nim podkochuje. Przychodzi taki moment,że już nie może dłużej ukrywać uczuć. Decyduje się wyznać prawdę. Zdziwił się bardzo gdy Oliver także cos do niego poczuł... Tamte dni,tamte noce to historia o pożądaniu, o poszukiwaniu siebie i o tym jak ważne jest to by nie ukrywać swoich uczuć nawet jeśli nie jesteśmy pewni czy druga osoba czuje to co my. "Zafrapował mnie nie tylko jego niezwykły dar odczytywania ludzi,szperania w ich wnętrzu i dogrzebywania się do dokladnej konfiguracji ich osobowości, ale również umiejętność odgadywania różnych rzeczy dokładnie tak samo,jak mógłbym je odgadnąć ja"

Znacie tą książkę, a może kojadzycie film? Ja zwykle wolę czytać zanim obejrzę (choć zdarzają się wyjątki) i teraz, po przeczytaniu chętnie zapoznam się z filmem.

"Tamte dni, tamte nocne" to nie tylko nostalgiczny tytuł i okładka, ale przede wszystkim poruszają historia dwójki mężczyzny i ich romansu, zaskakującego uczucia, pożądania i fascynacji.

Obsesyjna miłość. Czym jest uczucie od którego niemal nie da się uciec, które przysłowiowo zwala z nóg i zawraca w głowie? Właśnie takie silne, dokładnie i rzeczywiście opisane uczucia spotykamy w tej książce.

Niezwykłe zaskoczyła mnie ta powieść. Uczucie jest naprawdę intensywne, emocje oddane bardzo wiarygodnie, a całość sprawia wyjątkowe, trochę nostalgiczny uczucie. Wow. Dawno nie czytałam tak uroczo, młodzieńczo przedstawionych uczuć. Ma się m wrażenie, że widzi się świat oczami bohatera, a uwaga i precyzja oddania emocji jest wyjątkowa. Nie brak tu życiowych lekcji, tolerancji, różnicy wieku, a przede wszystkim szalonego uczucia, które pokazuje nam ciekawy obraz relacji.

Bardzo spodobała mi się ta książka, a wy macie ją już za sobą? Co podobało wam się bardziej, książka, czy film?

Muszę się wyłamać z grona fanów, ponieważ jak dla mnie książka była zwyczajnie nudna. Jeszcze do połowy było dobrze, natomiast później nie mogłam doczekać się końca. Zaczął mnie drażnić patetyczny ton, w jakim utrzymana jest powieść i to jest jej główna wada. Obrzydził mnie jeden, szczegółowy opis praktyk seksualnych (nie jestem homofobem, taka sama akcja zszokowałaby mnie w parze hetero), ale na szczęście nie było tego więcej, co uważam za duży plus. Książka może spodobać się osobom, które szukają szczegółowego opisu mechanizmu fascynacji i pożądania drugą osobą.

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

Wakacyjna miłość to tematyka bardzo lubiana, ale jednocześnie dość często wykorzystywana w literaturze. Mogłoby się wydawać, że w tej kwestii nie da się pokazać już nic świeżego, a każda książka z tym motywem będzie taka sama. A jednak Andre Acimanowi się to poniekąd udało, oferując historię niezwykle uczuciową i delikatną, która dekadę po swojej premierze doczekała się rozgłosu dzięki ekranizacji.

Włochy. Lata 80-te. Do domu nastoletniego Elio, jak co roku na wakacje, wprowadza się stypendysta jego ojca. W tym roku jest to Amerykanin, 24-letni Oliver. Z każdym kolejnym dniem chłopak jest coraz bardziej zafascynowany mężczyzną. Napięcie między nimi niebezpiecznie wzrasta i wydaje się być tylko kwestią czasu, kiedy wybuchnie. Lecz wakacje kiedyś się zakończą i Olivier będzie musiał wrócić do swojego kraju.

'Tamte dni, tamte noce' wydają się być typowym, banalnym romansem, i nawet obecność wątku homoseksualnego nie sprawia, że opis brzmi oryginalnej. Lecz zdecydowanie tak nie jest. Za sprawą nietypowego stylu, autor sprawił, że powieść nabiera całkowicie innego klimatu. Dzieło Acimana to słodko - gorzka historia, niezwykle subtelna i zmysłowa, aczkolwiek nie pozbawiona też mocniejszych momentów. Od pierwszych stron widzimy, że nie doświadczymy tutaj typowej akcji, bowiem 'Tamte dni, tamte noce' mają charakter wspomnień, a czytanie ich można porównać z lekturą pamiętnika. Ten leniwy styl świetnie komponuje się z małym, nadmorskim miasteczkiem, gdzie atmosferę upalnego i dusznego lata poczujemy na własnej skórze.

Wszystko kręci się tutaj wokół osoby Elio, jego przemyśleń, wyobrażeń i skrywanych pragnień. Powieść Acimana to swoisty wewnętrzny monolog głównego bohatera, przepełniony jego uczuciami i emocjami. 17-letni chłopak musi zmierzyć się żarliwym zauroczeniem, niepohamowaną namiętnością i odkrywaniem własnego 'ja'. Targają nim szczere dylematy. Czytelnik bez problemu może poczuć autentyczność bijącą z jego postaci. Wszystko wokół Elio, w tym obiekt jego fascynacji, jest tylko lekko nakreślone. Olivier, tak jak dla głównego bohatera, tak i dla nas stanowi zagadkę. Jego punkt widzenia, intencje i myśli są nieznane. Podczas lektury nie natrafimy na wiele dialogów, co tylko pogłębia jej refleksyjny i duchowy charakter.

'Tamte dni, tamte noce' to powieść na pewno inna niż wszystkie, ale z tego powodu też nie dla każdego. Autor skupia się na przeżyciach głównego bohatera, szczędząc na pędzącej akcji czy złożonych dialogach. Dzieło Acimana to przejmująca historia rodzącej się namiętności, pierwszej miłości i ich następstw. Pełna jest wątpliwości, marzeń, lęków oraz poszukiwań siebie. Pisarzowi udało się z oklepanego motywu stworzyć coś zgoła odmiennego niż typowy romans, więc jeśli ktoś poszukuje czegoś innego w miłosnych historiach, to Tamte dni, tamte noce powinny nadać się idealnie.

Po "Tamte dni, tamte noce" sięgnęłam głównie ze względu na moją żelazną zasadę - najpierw książka, potem film. I to jeden z nielicznych przypadków, gdy ekranizacja wypada lepiej niż powieść, na której podstawie została nakręcona.

Zacznę od tego, że język autora jest bardziej skomplikowany niż w standardowych romansach, jedno zdanie często zajmuje parę linijek i jeśli się nie skupiamy, zanim dojdziemy do jego końca, możemy zapomnieć już początek. Czasem miałam wrażenie, że to stylistyczne przekombinowanie, ale w większości mi się to podoba, sprawia, że lektura jest przyjemniejsza.

Muszę też przyznać, że nie do końca rozumiałam głównego bohatera. Jego przemyślenia były szczegółowo rozpisane, ale miałam wrażenie, że przeczą same sobie, a czasem niczego nie wnoszą. Zapewne miało to pokazać jego wewnętrzne rozdarcie, zagubienie młodzieńczych lat, ale nie do końca przekonuje mnie tak zagmatwany sposób przedstawienia rozterek nastolatka.

Na minus dla wielu będą też sceny erotyczne, dość wulgarnie opisane, kontrastujące z zawiłym językiem pozostałej treści - jeśli nie przeżyliście sceny z brzoskwinią w filmie, to darujcie sobie książkę, bo jest dużo bardziej obrzydliwie.

Ale to koniec wad. Bardzo podoba mi się klimat opowieści - romans wakacyjny, namiętność, upał, piękne Włochy, rozmowy o sztuce i życiu, liberalni rodzice głównego bohatera. Plus za tematykę LGBT, za luźne podejście do seksualności, pokazanie, że nie musi być tematem tabu, że seks nie jest czymś złym, nawet jeśli nie wiąże się z miłością. Zakończenie jest cudowne, bardzo wzruszające i zdecydowanie bardziej życiowe niż w większości romansów.

Polecam, ale nie jest to lektura dla każdego!