Szklany tron. Tom 1

Wciągająca książka z wieloma wątkami. Główna bohaterka i jej historia urzekły mnie bardzo szybko i chcę wiedzieć co dalej się dzieje. Polecam książkę, gdyż bardzo szybko utożsamiłem z główną postacią i wręcz się zakochałem. Polecam 15/10!

"Szklany Tron" to druga seria Sary J. Maas, po którą sięgnęłam. Muszę przyznać, że od dawna nosiłam się z tym zamiarem i obawiałam się, że przegapiłam moment, w którym seria o młodej zabójczyni mogłaby mnie porwać, że weszłam już za bardzo w kategorię "new adult". Nic bardziej mylnego! Co prawda "Szklany tron" ogromnie różni się od "Dworu cierni i róż", jednak w dalszym ciągu skrywają ON porywają cą historię. Główna bohaterka jest silna i pewna siebie, w żadnym wypadku nie potrzebuje ona rycerza w lśniącej zbroi, który powiezie ją na swoim rumaku ku zachodzącemu słońcu. Jednak nie tylko ona, bo wszystkiemu postaci wykreowane przez autorkę są wyraziste i żywe, budzące zainteresowanie czytelnika.

"Szklany tron" polecam również tym, którzy lubią mieć wgląd w myśli postaci drugoplanowych. Maas wprawnie posługuje się narracją trzecioosobową, jednocześnie nie odkrywając od razu wszystkich kart.

Dla wszystkich fanów pięknych strojów, porządnego kopania tyłków i magicznych artefaktów pozycja jest obowiązkowa!

Uwielbiam tę książkę. Cała seria jest ciekawa i wciągająca. Z każdą częścią serii którą się czyta widać jak główna bohaterka się zmienia. Od nastolatki w dojrzałą i silną kobietę. Polecam.

Hmmm... nie chce pisać obcykanych i długich recenzji więc napisze coś od siebie!

Książka mega mi się spodobała i czytam następne tomy dla osób ciekawych fantazji i ciekawych głównych bohaterów zapraszam do przeczytania! Szybko się ja czyta gdyż strasznie wciąga ❤ Polecam ją wszystkim głądnym czytelniką gdy szukają czegoś dobrego !

„Szklany tron” Sarah J. Maas kusił mnie od dawna i kiedy w końcu się złamałam okazało się, że nie można go nigdzie kupić! To ostudziło nieco moje zapędy, w końcu to nie tak, że nie mam co czytać, prawda? Moje półki się uginają od nieprzeczytanych powieści, a na czytniku powoli brakuje wolnego miejsca… bla, bla, bla. Zwyczajowe tłumaczenia. Gdy wyszła informacja o dodruku wiedziałam, że tym razem nie ucieknę tak łatwo. Nawet nie próbowałam.

Celaena Serdothien mimo młodego wieku może się poszczycić tytułem najskuteczniejszej morderczyni w Adarlanie. Niestety, w wyniku kilku błędów, zostaje złapana i osadzona w kopalni soli, gdzie ma pracować aż do końca swoich dni. Po roku wydostaje się stamtąd na rozkaz następcy tronu, księcia Doriana. Młody mężczyzna składa jej propozycję jakiej nie da się odrzucić. Jeśli Cealena weźmie udział w turnieju o tytuł królewskiego zabójcy i wygra, po kilku latach odzyska wolność. Ten prosty układ komplikuje się znacznie, gdy uczestnicy turnieju zaczynają ginąć w bardziej, niż tajemniczych okolicznościach. Cealena musi mieć się na baczności i rozprawić się z mordercą zanim sama stanie się jego ofiarą.

Sięgając po książki o jakich jest głośno, zawsze ryzykujemy. Kiedy zewsząd płyną same ochy i achy, mimowolnie nastawiamy się na coś dobrego. Pomijając wszelkie lekcje jakich doświadczyliśmy poprzednio, mimo świadomości, że dany tytuł wcale nie musi nam się spodobać i lepiej zachować dystans, czasem po prostu nie można się powstrzymać. Osobiście wolę absolutnie nic nie wiedzieć o danej książce, niż wiedzieć za dużo. To przeważnie kończy się źle. Choć… Nie zawsze.

Moje oczekiwania co do tej książki były duże. Po turnieju mającym wyłonić królewskiego zabójcę oczekiwałam szalejącej akcji. Tymczasem przywitała mnie raczej spokojnie rozwijająca się historia dziewczyny, która oprócz splamionych krwią dłoni, jest zwyczajną młodą kobietą. Uwielbia się stroić, jej serce poszukuje niedoścignionego uczucia, a ambicja wciąż próbuje sprowadzić ją na ziemię. Gdyby nie wręcz natychmiastowa sympatia jaką zapałałam do Cealeny, byłabym poważnie zawiedziona.

Początek historii uratował więc humor i sami bohaterowie. Potem, gdy w końcu coś konkretnego zaczęło się dziać, nawet przez myśl mi nie przeszło, by marudzić. Nie miałam ochoty odrywać się od czytania, co poskutkowało tym, że skończyłam ją w jeden weekend, na koniec zadając sobie pytanie: dlaczego do *piiiip* nie kupiłam od razu drugiego tomu?!

Być może „Szklany tron” nie może się pochwalić trzymającą w napięciu akcją, a jednak ma coś w sobie. Coś, co czyni go wyjątkowym. Być może dzięki bohaterom, prostym i złożonym jednocześnie, a może dzięki humorowi, jaki nie jest nachalny i znika, kiedy trzeba? Minęło kilka dni, a ja wciąż nie bardzo potrafię się wysłowić.

Trzecioosobowa narracja należy do moich ulubionych. Ogromnie się więc cieszę, że Sarah J. Maas postawiła właśnie na nią. Bez tych scen pisanych od strony księcia Doriana, czy kapitana Chaola, to nie byłaby ta sama książka. Jasne, w pierwszej osobie również można pisać z różnych perspektyw, niestety najczęściej to kończy się niewypałem. (Skoro pierwsza osoba, to każdy bohater powinien mówić inaczej. Mieć inną manierę, inny zasób słownictwa itd., żeby nie było od razu czuć, że pisała to ta sama osoba. Taka maruda ze mnie… ;))

W żadnym razie to nie jest powieść pozbawiona wad. Nawet nie będę zaczynać wywodu na temat mojego niesłabnącego zdumienia tym, że tak często autorzy decydują się na trójkąty miłosne. Ten w „Szklanym tronie” wprawdzie nie można nazwać oczywistym, przynajmniej teoretycznie, a jednak działał mi na nerwy. Cóż, moje nastawienie względem takich pomysłów nigdy się nie zmieni. Na całe szczęście wątek romantyczny nie stoi tu na pierwszym planie, można więc przymknąć na niego oko. Poza tym jestem po uszy zakochana w Chaolu, więc przyjmę wszystko, co Maas o nim napisze.

Podsumowując; „Szklany tron” to świetne rozpoczęcie serii. Być może jak na moje gusta książka jest odrobinę za spokojna (poważnie, ja chyba powinnam iść na adrenalinowy odwyk, bo ciągle mi mało…), ale za to ogromnie wciągająca. Z bohaterami, którzy z łatwością tuszują wszelkie mankamenty powieści. Z malowniczym, skomplikowanym światem, który poznaje się powoli, składając go w całość niczym rozsypane na podłodze puzzle. Są trupy, jest magia, są potwory, miłość, przyjaźń… I z tego co zdążyłam zauważyć (tak, tak od razu kupiłam „Koronę w mroku” i zaczęłam czytać) drugi tom serii jest jeszcze lepszy! Ach! Tak bardzo mi brakowało serii, którą mogłabym się ekscytować i proszę, znalazłam.

Gorąco polecam!

Siedemnastoletnia Celaena jest wyszkolonym zabójcą, jednym z najlepszych, ale popełniła fatalny błąd. Została złapana i skazana na dożywotnią niewolniczą pracę w kopalni soli Endovier. Książę Dorian składa jej ofertę. Celaena musi walczyć na śmierć i życie w turnieju o tytuł królewskiego zabójcy. Jeśli wygra - będzie wolna, jeśli przegra - jej wybawieniem będzie śmierć. Uczestnicy turnieju giną w tajemniczych okolicznościach. Czy Celaena zdoła zdemaskować zabójcę zanim sama stanie się ofiarą?

Pierwsze co należy powiedzieć to,że książka wciąga od pierwszych stron.Cały czas ciekawi nas to co będzie dalej.Jest tu wszystko co powinno znaleźć się w porządnym fantasy - mamy wymyśloną przez autorkę krainę, dzielną bohaterkę, mroczne zło czające się by pochłonąć świat, magię, tajemnicze amulety i znaki, nadciągające widmo wojny oraz wszechobecny klimat średniowiecza.Postacie są bardzo dobrze wykreowane,niektóre trzeba bardzo dobrze poznać,aby sprawiedliwie je ocenić.

Powieść inspirowana jest historią o Kopciuszku i faktycznie,niektóre wątki wydawały się znajome.Autorka nie odgrzewa jednak tego samego kotleta.

Główna bohaterka na pewno każdemu się spodoba.Ma bardzo silny charakter.Jest niemożliwie uparta,odważna,inteligentna i bezczelna do granic możliwości.Choć jest zabójczynią to nie zmienia faktu,że jest również bardzo kobieca,a czasami wydaje się nam po prostu kruchą dziewczyną.Cały czas chcemy dowiedzieć się więcej o jej tajemniczej przeszłości.

Osobiście jednak do przeczytania książki zachęciła mnie okładka.Jest cudna i naprawdę bardzo dopracowana.Zdjęcie w internecie nie oddaje piękna okładki w rzeczywistości.Od razu wiemy,że nie będziemy mieć do czynienia z delikatną bohaterką.

Bardzo polecam,osobiście już sięgnęłam po kontynuacje w tłumaczeniu nieoficjalnym.

Ja uważam, że książka jest naprawdę dobra. Pomimo że główna bohaterka zdaje się nie mieć wad (na taką jest kreowana) wychodzi to autorce troszkę bokiem. Jednak serdecznie polecam powieść, głównie nastolatkom. (Nie będziecie mogli się od niej oderwać.)

Znana na całym świecie zabójczyni, Celaena Sardothien, zostaje złapana i osadzona w więzieniu przypominającym do złudzenia obóz pracy. Po roku czasu odwiedza ją niezwykły gość, stawiając przed nią ultimatum: albo spędzi resztę życia zniewolona, albo weźmie udział w konkursie o miano królewskiego zabójcy, którego zwycięstwo zagwarantuje jej wolność... po czasie wykonania służby, rzecz jasna.

Wybór Celaeny jest prosty. Chce żyć. Podejmuje się więc zadania, pewna swojego zwycięstwa.

Tak, Szklany Tron to lepsza książka od na przykład znanej sporej rzeszy czytelników Czerwonej Królowej. Ale nie, to nie jest historia, którą pokochałam i będę uwielbiać. Zdecydowanie nie! Oj tak, książka Maas zalicza się do tych, nad którymi mam szczerą ochotę się trochę wyżyć.

Zacznijmy od... stylu. Skoro mamy historię o zabójczyni, przydałoby się, aby tekst był w miarę mroczny, utrzymywał gęsty klimat. Jak to jednak bywa z tłumaczeniami, tekst jest czysty niczym łza, banalny, prosty. Nie ma w nim zupełnie nic nadzwyczajnego. Czyta się go szybko, jasne, ale też nie buduje żadnej ciekawej otoczki wokół historii. A gdy nawet myślałam, że uda mi się w pełni w tą historię wciągnąć, autorka skutecznie niweczyła mi tą nadzieję, wrzucając na przykład słowo... dziewczyna. Które nijak do największej zabójczyni na świecie nie pasuje, nie sądzicie?

Skoro już o dziewczynie mowa, przejdźmy do głównej bohaterki. Ma osiemnastkę. Mając siedemnaście lat, trafiła do więzienia. Do tej pory, tj. do siedemnastego roku życia nauczyła się biegle władać różnymi rodzajami broni, np. sztyletem, mieczem, łukiem, różnymi kijami i młotami, generalne: wszystkim, co może wpaść jej w ręce. Poza tym czyta. Uwielbia czytać i czyta dużo. Gra na instrumentach. Jako tako zna etykietę no i co najważniejsze, w ciągu paru lat zdobyła tytuł najlepszej zabójczyni, jaka chodzi po świecie. Ach, zapomniałabym, zna biegle co najmniej dwa języki. Na prawdę... ona ma osiemnaście lat i takie umiejętności i osiągnięcia? Przepraszam, ale nie jestem w stanie w to uwierzyć. Szczególnie, że czytając, wcale nie widziałam zabójczyni, jaką podobno jest. Widziałam na prawdę tępą, butną nastolatkę, która z ledwością hamuje napady agresji i nie rozumie najprostszych forteli, o wszystko musząc się wykłócać. No, dobrze, przynajmniej na taką chce kreować ją Maas, bo to też nie do końca jej wychodzi... Ostatecznie od powieści dostajemy nieco irytującą, ale w miarę delikatną i nijaką dziewczynkę, która ma być naszą główną bohaterką.

Pozostałymi postaciami autorka też nie ma się co szczycić. Dorian, książę, który daje Zabójczyni szansę wydostania się na wolność wcale nie wygląda na następce tronu. Tak jak i Celaena jest jeszcze trochę niedojrzałym dzieciakiem, który zdaje się nie mieć bladego pojęcia o polityce i przy tym marzy sobie o związku z miłości, nie z przymusu! Ma państwo w czterech literach, na wojaczce też zdaje się średnio znać... I choć nie jest tak irytujący, jak chwilami potrafi być Zabójczyni, to jednak ma swoje za uszami. Chaol, Kapitan Gwardii, jest chyba postacią, w którą najłatwiej mi uwierzyć, niemniej, jest dość szary i nijaki.

Najbardziej irytująca okazała się jednak nie Zabójczyni, nie ludzie jej najbliżsi, a... pewna drugoplanowa postać, która była całkiem typową, cholernie irytującą i źle poprowadzoną królową pszczół. Niemniej, wole więcej czasu jej nie poświęcać bo i... szczerze mówiąc, nie ma po co. Jej jedyną rolą w tej historii zdaje się być irytowanie czytelnika.

Co jeszcze w historii pani Maas nie wypaliło? Budowa świata przedstawionego. Nie dość, że pokazany jest dość płytko, to na dodatek jej odmiana rasy ludzkiej zdaje się być zdecydowanie podrasowana. Czemu? A no, wyobraźcie sobie teraz dziewczynę, która bazuje na swojej lekkiej budowie ciała i zwinności, którą ktoś wkłada do więzienia i każe jej przez rok pracować w okropnych warunkach z kilofem w ręce. Już pomijając, że prawdopodobnie by go nie udźwignęła, jest bita, poniżana, żyje o chlebie i wodzie,,, i dalej ma siłę na bunt. Ale dobrze, powiedzmy, że tu jestem w stanie przymknąć na to oko. Tyle, że chwilę później, gdy z więzienia wychodzi, chudziutka i słabiutka, spędza twa tygodnie na końskim grzbiecie, w podróży... nie mdlejąc przy tym ani razu z wycieczenia i będąc właściwie zupełnie zdrową, mimo, że wyszła z siedliska chorób. Tak na marginesie, tego właśnie nie lubię w amerykańskiej literaturze: na naszych terenach istnieje wizja obozów pracy. Wiemy, jak to wyglądało, żyjemy tym w pewnym sensie i dzięki temu powieści Polaków potrafią dobrze oddać brutalność. A Amerykanie? Cóż... dla nich to zdaje się być całkowitą abstrakcją.

Ale wracając jeszcze na chwilę do świata pani Maas! Wyobrażacie sobie zabójców, miecze, szable, gwardię królewską... i bilard? No, ja nie. A w tej powieści jest bilard. I psy z kokardką, ale o tym... o tym może rozpisywać się nie będę.

Fabularnie - poza logicznymi błędami wynikającymi ze złego przedstawienia świata - jakoś tam wyszło. Nie jest genialnie, szczególnie, że USA obecnie chyba choruje na schematy dotyczące turniejów i igrzysk, zagadka, którą dostajemy jest wręcz banalnie prosta, ale... całość czyta się bardzo łatwo i szybko. Nawet obecny wewnątrz wątek miłosny nie jest jakoś szczególnie męczący. Ot, dostajemy zwyczajne czytadło na góra dwa-trzy dni, które spokojnie pozwoli nam się odstresować po ciężkim dniu pracy, albo szkoły.

Być może nie oceniałabym tej historii tak ostro, gdyby nie fakt, że nie jest promowana jako młodzieżówka, a pełnowartościowe fantasy... Niestety, do tego tytułu trochę mu brakuje. Historia zdecydowanie spodoba się osobom, które nie czepiają się szczegółów i chcą po prostu fajnej książki z masą akcji oraz młodą bohaterką. Jeśli więc zaczytujecie się w fantastyce młodzieżowej, spokojnie możecie po Szklany Tron sięgnąć. A jeśli nie? Spróbujcie, może Wam przypadnie do gustu, niemniej, nie obiecuje, że się Wam spodoba.

“Szklany tron” Maas czytało już wiele osób na całym świecie i w końcu musiało paść również na mnie. Już od pewnego czasu książka stała na mojej półce, aż w końcu zabrałam się twórczość jednej z moich ulubionych autorek fantastyki.

Celaena Sardothien jest najznakomitszą zabójczynią, która przez własne błędy została skazana i odbywa wyrok w kopalni soli, z której nikt jeszcze nie uciekł. Gdy dostaje propozycję wzięcia udziału w turnieju na Królewskiego Obrońcę, zgadza się i obmyśla plan jak wygrać lub uciec, jeśli coś pójdzie nie po jej myśli. Młoda zabójczyni nie boi się udziału w konkursie, jest pewna swoich umiejętności, ale nawet szkolenia nie są w stanie jej pomóc, gdy ktoś lub coś w bestialski sposób morduje przeciwników Celaeny, wokół ciał malując tajemnicze znaki, związane z zakazaną od dawna magią.

W książkach uwielbiam motyw rywalizacji i turniejów, jednak uważam, że został on zbyt słabo rozwinięty w całej historii. Rozumiem, że rywalizacja o Królewskiego Obrońcę nie gra tutaj głównej roli, ale jeśli autorka zdecydowała się na wplecenie tego w całą historię, to powinna postarać się zbudować napięcie i klimat wokół tych rozgrywek. Osobiście uważam, że ten aspekt ma niewykorzystany potencjał i mógłby być bardziej emocjonalny.

Muszę również zarzucić pisarce zbyt pobieżne opisanie każdego tematu, który w tej książce występuje. Rozumiem, że to dopiero pierwsza część serii i oczywiście biorę na to poprawkę podczas pisania recenzji, jednak nie ukrywam, że trochę jestem zawiedziona powieścią. Maas nie rozwinęła motywu turnieju, więc czytelnikowi bardzo ciężko jest kibicować głównej bohaterce, tym bardziej, że z każdej strony emanuje pewność wygranej. Dodatkowo sprawa zabójstw uczestników i magii, o której możemy dowiedzieć się więcej pod koniec książki; czuję niedosyt po przeczytaniu i teoretycznie jest to dobre, bo chętniej sięgnę po kolejne części, ale również jestem rozczarowana “Szklanym tronem” jako samym początkiem historii.

Dużym plusem są na pewno bohaterowie, szczególnie ci drugoplanowi, jak Nehemia czy Chaol, jednak irytowała mnie zachowanie głównej bohaterki. Starałam się pamiętać, że “Szklany tron” skierowany jest do nastolatków i sama Celaena ma zaledwie siedemnaście lat, jednak uważam, że dziewczyna wyszkolona na bezwzględną zabójczynię, powinna wykazywać się większą dojrzałością. Niestety ale pokazywanie języka czy obrażanie się było w książce na porządku dziennym, więc musiałam to przetrwać i znieść irytację główną bohaterką.

Nie mogę napisać, że jestem po raz kolejny zachwycona twórczością Sarah J. Maas i “Szklanym tronem”, ponieważ byłoby to kłamstwo. Jestem jednak w stanie dać szansę kolejnym częściom serii, z racji ogólnego szacunku do całokształtu twórczości autorki.

Z rezerwą podeszłam bo nastoletnia zabójczymi to czym ona mnie zaskoczy? Oj... zaskoczyła.

Ksiązka do tego stopnia mi się spodobała, że wstałam o godzinie 6, żeby ją dziś doczytać. Pokochałam ją. Nie wiem czy tylko ja się zakochałam w Chaolu *_*.

Byłam zła na główną bohaterkę, że tak bardzo polubiła Doriana. W moich oczach był zwykły.. :(

Bohaterka nic mądrego nie powiedziała przez całą książkę.

Ale ją kocham i będę.

I niech się schowają wszystkie inne książki! :))

"A co jeśli Kopciuszek byłby zabójczynią i zamiast zakochać się w księciu, miałaby go zabić?"

Tymi słowami autorka promowała Szklany tron gdy publikowała kolejne rozdziały w sieci. Naście lat później cały świat zna historię Celaeny, nastoletniej zabójczyni, która przedarła się do serc milionów czytelników i została w nich na lata.

Mam do tej serii ogromny sentyment i nawet po tylu latach polecam ją wszystkim na początek swojej przygody z fantastyką i do dziś mogę śmiało powiedzieć, że nie przeczytałam w życiu serii, która dotarła bliżej mojej duszy.

Szklany tron to niewinny początek epickiej przygody młodej dziewczyny zaplątanej w dworskie intrygi i magię. Dziewczyny, która cierpiała, kochała ale i osłaniała się pewnością siebie i sarkazmem przed wszystkimi wyzwaniami. Jej postać w pierwszym tomie to kreacja bohaterki którą uwielbiam - silna, śmiała, a jednocześnie kobieca w swojej miłości do ubrań i muzyki. Dobrze wiem, że w kolejnych tomach dorzuci ona oleju do ognia i stanie się ikoną w canonie silnych bohaterek w fantastyce.

Cały motyw turnieju i tajemniczych morderstw jest bezbłędnie poprowadzony. Pełne dynamiki i akcji próby prowadzą fabułę do przodu jednocześnie zakotwiczając kolejne wątki fabularne z nowymi postaciami i zagadkami. Nastoletnia ja, miała nawet specjalne znaczniki "wow" na te sceny. Czuć rosnące napięcie związane ze stawką jaką przyjdzie zapłacić Celaenie jeśli nie wygra turnieju, a jednocześnie między morderczymi treningami znajdują się sceny odkrywające, że za skórzaną zbroją żyje dziewczyna o mrocznej przeszłości, którą dopiero przyjdzie nam poznać.

Jej relacje są chaotyczne ale niezwykle realistyczne patrząc na to, jak więzienie wywarło na nią wpływ. Brak ufności, odgryzanie się czy dystans to przystawki, które serwuje każdej nowej postaci na dzień dobry. Nie przeszkadza jej to jednak w owinięciu sobie wokół palca kapitana straży i księcia. Kocham ich trio! Przekomarzanie się z Chaolem, rosnącą przyjaźń z Nahemią i ignorowanie uroku i flirtów Doriana.

Za każdym rereadem ST mam wrażenie, zakochuje się bardziej. Śmieję się i płaczę tak samo jakbym czytała go pierwszy raz, a nie wracała do książki, która stała się moim domem lata temu.

Uwielbiam twórczość Maas, tę późniejszą, bo zaczęłam ją poznawać od "Dworów", z pominięciem debiutanckiego cyklu autorki pt. "Szklany tron". Z nowym, przepięknym wydaniem dwóch pierwszych tomów w twardej oprawie i z barwionymi brzegami, pojawiła się okazja do nadrobienia pierwszego cyklu autorki. I nie mogłam nie skorzystać, bo przecież to Maas, którą tak bardzo lubię.

Bawiłam się tak samo dobrze jak przy każdej powieści autorki, którą miałam przyjemność czytać. A nawet lepiej niż przy najnowszych, ze względu na fakt, że nie występują tu wulgarne sceny seksu, a i słownictwo jest takie trochę lżejsze. Nie jestem zawiedziona, mimo że spodziewałam się w książce więcej polityki, więcej walk, turnieju o stanowisko królewskiego obrońcy, intryg i magii. A dostałam piękne stroje i ich całkiem szczegółowe opisy, dworskie życie, spacery, przymierzanie kolejnych sukien, flirtowanie z dwoma przystojnymi młodzieńcami. A w tym wszystkim, w samym centrum główną bohaterkę, piękną, nieustraszoną, inteligentną kobietę wielu talentów. No dobra, muszę uczciwie przyznać, że ta książka nie była tym, do czego zdążyła mnie już przyzwyczaić autorka. Biorę jednak poprawkę na fakt, że po pierwsze jest to wstęp do dużo obszerniejszej opowieści, zaledwie wstęp, a ponieważ jest to już kolejne wydanie wiem, że później dzieje się o wiele więcej. Po drugie, jak już wspomniałam, jest to debiut autorki. Dlatego, osobiście na wiele rzeczy przymykałam w trakcie lektury oko. Nawet na nieścisłości czy brak logiki, które potrafiły się tu pojawić.

Celaena Sardothien jest postacią niezwykle kontrowersyjną, wzbudzającą w czytelnikach szereg, niekoniecznie pozytywnych, emocji. Bo to, jak widzi swoją bohaterkę autorka, kłóci się z tym, jak ta bohaterka się w powieści zachowuje. Może gdyby nie obdarzono tej nadal przecież nastolatki szeregiem umiejętności przewyższających jej realne możliwości chociażby z racji wieku czy warunków, w jakich się wychowywała, byłaby bardziej wiarygodna, trochę bliżej czytelnika, bardziej ludzka. A Celaena jest po prostu zbyt idealna. Nie spodziewamy się po młodej osobie z takim bagażem doświadczeń i po ostatnim roku ciężkiej pracy w kopalni soli po prostu kogoś, kogo serwuje nam Maas. Spodziewamy się raczej kogoś bardzo oszczędnego w uczuciach, bardziej zamkniętego w sobie, zahartowanego w boju, którego już sam wygląd mówi "bez kija nie podchodź". Tymczasem Celaena zdaje się dobrze znać dworską etykietę i dobrze odnajduje się w tym miejscu, świetnie gra na pianinie, kocha czytać książki, zna rzadki język, którego nie zna tam nikt inny, uwielbia fatałaszki i oczywiście wiadomo, jest najlepszą zabójczynią, władającą sprawnie każdą bronią. No ale tej zabójczyni akurat się spodziewałam, biorąc pod uwagę jej wcześniejsze życiowe doświadczenia. Jednak i tak jej zachowanie w kilku miejscach wyraźnie przeczy, że dziewczyna, o której ciągle się wspomina, że jest najlepszą zabójczynią, w ogóle posiada instynkt zabójcy, a co dopiero świetnego zabójcy. Ja bohaterkę polubiłam, mimo jej licznych wad, ale przyznam, że potrafi irytować. To chyba zresztą cecha tworzonych przez autorkę bohaterek, muszą wzbudzać różnorodne odczucia, muszą silnie oddziaływać na emocje czytelnika. W myśl zasady, nieważne, co mówią, ważne, że mówią. Celaeny jest wszędzie pełno, wyraźnie zaznacza swoją obecność i pozostawia trwały ślad w pamięci czytelnika. A o to chodzi.

Mimo wszystkich uwag, które mam do tej powieści, odnalazłam w niej Maas, którą lubię. Pięknie przedstawiony świat, wyraźnie nakreślony, aby nie można było się w nim zgubić, dynamiczną akcję, dzięki której książkę czyta się szybko, bardzo przyjemny styl pisania i to nieuchwytne coś, co zawsze znajduję w książkach Maas, a czego nie ma nikt inny. Powieść jest wciągająca i to bardzo. Chłonęłam ją zachłannie, prawie nie dostrzegając niedociągnięć, które się w niej pojawiły, a przede wszystkim otaczającego mnie świata. Niewielu jest autorów, którzy potrafią wzbudzić moją tak wielką ciekawość, których książki sprawiają, że zarywam dla nich noc, które tak skutecznie odrywają mnie od bieżących spraw i zmartwień. Maas do takich autorów należy i chociaż jestem przyzwyczajona do innej fantastyki, a trochę jej przecież czytam, mogę uczciwie stwierdzić, że spędziłam z tą książką bardzo udany czas. Nie nudziłam się ani przez moment, każdą kolejną stronę przewracając z rosnącym zainteresowaniem i w ciągłym napięciu. Czekam na to, co wydarzy się dalej, a Wam tę lekką, idealną na jesienne wieczory powieść serdecznie polecam. Tym bardziej w tym przepięknym wydaniu.

To moje drugie podejście do serii Szklany Tron i nie wiem, czy tym razem uda mi się ją skończyć. Poprzednim razem zatrzymałam się na czwartej części i nie miałam ochoty kontynuować.

Dlaczego więc daję tej serii drugą szansę?

Sytuacja na świecie. Miłość Książką oddycham do tej serii. Chęć na opowieść o zamkach, księżniczkach, turniejach i miłości.

Fabułę chyba zna niemal każdy, kto lubuje się w gatunku fantasy połączonego z romansem: Celeana Sardothien, najsłynniejsza zabójczyni w Adarlanie, znajduje się w niewoli w kopalni soli. Zostaje stamtąd uwolniona, ale pod pewnym warunkiem: musi wziąć udział w turnieju, którego zwycięzca zostanie Obrońcą Króla.

Książka jest przyjemna. Intrygi, zaloty, uśpiona magia budząca się do życia. Zabójczyni, książę i, oczywiście, dowódca Gwardii - bo przecież zawsze musimy mieć układ dziewczyna i dwóch facetów.

Miło spędziłam czas przy tej lekturze, ale:

- Celaena jest niezdecydowana

- Celaena jest najsławniejszą zabójczynią, ale można się do niej zakraść, gdy śpi, i tego nie zauważy

- W zamku w tajemniczych okolicznościach giną uczestnicy turnieju, ale gdy Celaena dostaje słodycze od nieznajomej osoby, zjada je bez zastanowienia.

Wiem, że autorka miała szesnaście lat, gdy pisała tę książkę, ale niektóre absurdy zgrzytały aż za bardzo. Mimo to jej styl jest lekki, akcji jest wiele, więc przez książkę w zasadzie się płynie.

Pierwszy tom serii Szklany Tron, podobał mi się, ale nie jest niczym wyjątkowym, za to cała seria jest cudowna dlatego polecam przeczytać cała serie

"Szklany tron" to naprawdę dobra powieść fantasy z serii Young Adult. Główna bohaterka, osiemnastoletnia Celaena, okazuje się być niewolnikiem w kopalni - niewolnikiem, do którego uśmiechnął się los. Ma więc wybór, czy zechce wziąć udział w turnieju na śmierć i życie, czy pozostanie skazańcem... Nie sądziłam, że z takiej historii rozwinie się coś niesamowicie porywającego! Tymczasem trafiłam na świetnie wykreowaną bohaterkę, która okazuje się mieć całkiem ciekawą przeszłość i wartką akcję, która mnie skutecznie wciągnęła na długie godziny. Sam świat opisany przez Maas był zaś na tyle plastyczny, że ochoczo się w nim zanurzyłam i po przeczytaniu tomu pierwszego, ruszyłam od razu po kolejny.

Powieść "Szklany tron" opowiada o Zabójczyni Adarlanu. Nikt nie spodziewał się, że jeden z najlepiej wyszkolonych zabójców to siedemnastoletnia Celaena Sardothien. Młoda kobieta zostaje złapana i otrzymuje wyrok. Jej karą za popełnione zbrodnie niewolnicza praca w kopalni soli w Endovier, którą ma trwać do końca jej życia.

Nieoczekiwanie członek rodziny królewskiej składa jej ofertę nie do odrzucenia. Celaena mimo początkowej niechęci na słowo WOLNOŚĆ zgadza się. Rozpoczyna się walka o tytuł Królewskiego Obrońcy miedzy Sardothien, a innymi przestępcami. Uczestnicy zostają znalezieni martwi. Czy Zabójczyni Adarlanu zostanie kolejną ofiarą tajemniczego mordercy?

Książka została przeze mnie przeczytana w jeden dzień. Powieść wciąga do swojego fantastycznego świata od pierwszych stron.

Osobiście bardzo polecam. Kolejne tomy również was nie zawiodą.

Celaena odbywa karę w jednym z najgorszych miejsc w królestwie. Po czasie, który tam spędziła, a wynik jest wręcz nieprawdopodobny, nie dziwi nikogo, że zgodziła się na możliwość wydostania się z tamtego miejsca. Ma wziąć udział w turnieju na Królewskiego Obrońcę. Ma zmierzyć się z najgorszymi zabójcami w krainie. Pod okiem całej masy strażników rozpoczynają szkolenia i pierwsze próby. Niestety, w zamku zaczynają ginąć uczestnicy i nikt nie potrafi wskazać winnego. Kto stoi za dziwnymi zabójstwami? Jakie intrygi skrywają mury zamku? Czy dziewczynie uda się wygrać turniej?

No nie powiem, ile czasu wzbraniałam się przed rozpoczęciem tej serii. Ilość i grubość tomów mnie odstraszała, a zwłaszcza, że po przeczytaniu dworów i Księżycowego Miasta, nie byłam jakoś mocno zachęcona. No ale Natalia powiedziała, bym dała temu szansę, to się przymusiłam. Powiem tak, z tych książek, które znam od autorki, to ta wychodzi najlepiej! Nie będę ukrywać, że minusów i tak się uzbierało, ale suma sumaru mam pozytywne odczucia!

Pomysł na fabułę mnie zainteresował! Chyba byłam jedną z nielicznych osób, które nie czytały opinii o tej książce i kompletnie się nimi nie interesowały. Dlatego było to miłe zaskoczenie. Oczywiście nie powiem, że było to coś nadzwyczajnego i na czas, w którym była wydana, także nie. Jednak byłam przez większość czasu ciekawa, jak to się rozwinie, kto okaże się mordercą, jaka będzie kolejna próba. Nie będę tego odmawiać autorce, ale pomysł na fabułę, był bardzo dobrze przemyślany oraz poprowadzony.

Zaś do bohaterów mam mocno mieszane odczucia. Celaena strasznie mnie denerwowała. Jest egoizm i narzekanie, jaka to ona wcześniej była wspaniała, cudowna, świetna i w ogóle, a teraz to wygląda okropnie, nie jest tak wysportowana i jak wiele jej teraz brakuje. No doprowadzało mnie do szwedzkiej furii. Jej pewność siebie czasami była spoko, a czasami aż wręcz przesadzona. No łatwo można wywnioskować, że nie polubiłam głównej bohaterki. Poza nią jest jeszcze dwóch panów, do których mam mieszane odczucia. Chaol był w porządku, chociaż jego niezrozumiałe intencje i wysyłanie sprzecznych sygnałów było mocno mylące. Zaś Dorian mówił jedno robił drugie i przez to, trudno jednoznacznie wskazać czy się go lubi czy nie.

W porównaniu do Dworów i Księżycowego Miasta tą pozycję czytało mi się naprawdę w porządku. Akcja była całkiem dobrze wyważona. Cały czas byłam zainteresowana, co dalej się wydarzy, jak potoczą się dalsze wydarzenia. Autorka też ciekawie budowała napięcie i ciągle trzymała czytelnika w niepewności. Mimo obaw udało mi się ją przeczytać naprawdę szybko i na tyle mam pozytywny odbiór, że na pewno niedługo sięgnę po kontynuację!

Także, już tak kończąc, książka nie była zła. Pomimo że została wydana już jakiś czas temu, to nadal czerpałam z tego radość. Zostałam miło zaskoczona i wydaje mi się, że ta seria może mi się najbardziej spodobać ze wszystkich autorki, chociaż nie wyrokuję, po przeczytaniu tylko pierwszego tomu! Ogólnie, jeśli jeszcze jakimś cudem, tak jak ja, jeszcze nie czytaliście tej serii, to wydaje mi się, że warto dać jej szansę.

Skończyłam czytać książke pare dni temu i już zamówiłam 2 część któą obecnie czytam. Książka jest świetna i bardzo wciągająca. Gdy zaczynałam ją czytać nie spodziewałam sie że odczuje tyle emocji podczas czytania jej! Fabuła rozbudowana i każdy najmiejrzy wątek w książce został dokończony. Polecam osobą które mają więcej czasu gdyż jak sie zacznie czytać naprawde trudno jest sie od niej oderwać

Po „Dworach”, które wzbudziły we mnie ogrom emocji (tych negatywnych i pozytywnych), nadszedł czas, aby zapoznać się z inną serią autorstwa Sary J. Mass. „Szklany tron” wywołuje wśród czytelników wiele emocji, często sprzecznych. Jedni się zachwycają, inni krytykują. Większość czytelników wytyka wady, ale wciąż wraca do tej historii. Co takiego ta książka w sobie ma, że oczarowuje nowych czytelników?

Celeana Sardothien jest najgroźniejszą zabójczynią w całym Adarlanie, a ma dopiero osiemnaście lat. Jednak zostaje schwytana i wtrącona do kopalni, gdzie zmuszona jest bardzo ciężko pracować. Gdy książkę Dorian składa jej propozycję, dziewczyna nie waha się ani chwili. Ma stanąć do walki o miejsce królewskiego obrońcy, zwyciężyć, a po czterech latach służby otrzymać wolność. Celeana się zgadza. W pałacu czekają ją ciężkie treningi, walki, a także kłopoty. I mężczyźni – wspominany wcześniej książę i jego przyjaciel, kapitan straży Chaol. Czy Celeana wygra pojedynek i zostanie królewską obrończynią?

„Szklany tron wciąga”. Sarah J. Mass ma talent do snucia historii niezwykłych, fantastycznych i ciekawych. Jej słowa potrafią opętać czytelnika na tyle, że ten nie będzie mógł się oderwać od czytanej powieści. Autorka wykorzystuje znane i popularne zagrania fabularne i wszystko spójnie ze sobą łączy. „Szklany tron” to książka idealna w ciężkich chwilach, bo potrafi zabrać nas do innej rzeczywistości, do świata Celeany. To historia idealna dla tych, którzy chcą przeżyć wspaniałą przygodę.

Jednak „Szklany tron” nie jest pozbawiony wad. Pomimo tego, że dobrze czytało mi się tę książkę, to parę razy czułam zgrzyty. Po pierwsze – Celeana. Najlepsza zabójczyni Adarlanu. Wydawałoby się, że wszystkie emocje powinna głęboko w sobie skrywać; że jest bezwzględna, trudna, skryta; że przeszłość odcisnęła na niej ogromne piętno. Spodziewałam się dziewczyny pozbawionej skrupułów, ale dość szybko moje wyobrażenia legły w gruzach. Autorka starała się wykreować Celeanę na bohaterkę pozbawioną emocji, ale jej to nie wyszło. Sardothien zachowywała się jak rozpieszczona dziewczynka, która nie potrafi zapanować nad swoimi uczuciami i najpierw mówi, a potem dopiero myśli. Ubolewam nad tym, że Celeana okazała się taka mdła.

Przejdźmy teraz do postaci męskich. Książkę Dorian również wypadł dość szaro i mdło i ponuro. Brak mu było tej łobuzerskiej iskry niegrzecznego chłopca. Był nudny i chociaż wiązałam z nim większe nadzieje, ale w porównaniu z Chaolem okazał się tym słabszym. Kapitan straży to męski, silny charakter. Skryty i nieokazujący emocji. Ktoś, kto stara się zrozumieć co się z nim dzieje. Ten bohater ma w sobie olbrzymi potencjał i mam nadzieję, że zostanie dobrze potraktowany w kolejnych tomach „Szklanego tronu”.

Jest wątek magii, zagadek, tajemnic z przeszłości, a także tajemnice z przeszłości. Te wątki czekają na rozwinięcie, ale autorka zasiała we mnie ziarno zainteresowania, które kiełkuje. Chętnie skuszę się na kolejne tomy, bo chcę dowiedzieć się, jak potoczą się losy Celeany.

„ - Masz straszne blizny - rzekł cicho.

Zabójczyni oparła dłoń na biodrze i podeszła do drzwi garderoby.

-Wszyscy nosimy blizny, Dorian. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.”

Siedemnastoletnia Celaena jest jedną z najlepszych Zabójców Adarlanu. Została jednak skazana na dożywotnią pracę w kopalni soli Endovier. Pewnego dnia do Endovier przybywa książę Dorian, który oferuje Celaenie udział w turnieju, w którym będzie musiała walczyć na śmierć i życie. Jeśli wygra – otrzyma tytuł królewskiego zabójcy i przez kilka lat będzie pełnić mu służbę, a po ich upływie będzie wolna. Jeśli przegra – wybawieniem dla niej będzie śmierć, w przeciwnym razie wróci do Endovier. Wkrótce kolejni uczestnicy turnieju zaczynają ginąć w niewyjaśnionych okolicznościach. Czy Celaena dopadnie zabójcę zanim sama stanie się jego ofiarą?

Wiem, że seria „Szklany tron” ma mnóstwo fanów, a jej autorkę każdy wręcz uwielbia. Gdyby rok temu ktoś powiedział mi, że będę czytać fantastykę to bym go po prostu wyśmiała. W sumie moja przygoda z książkami S.J.Maas zaczęła się dzięki @aga_love_books , która zaraziła mnie swoją miłością do jej książek. Wstyd przyznać, że po tę serię sięgnęłam dopiero teraz, ale jak to mówią: „lepiej późno niż wcale”. Z tego przynajmniej jeden plus, że mogę przeczytać ciągiem całą serię, bo właśnie premierę mają ostatnie tomy kończące przygody Celaeny. Wracając do „Szklanego tronu”, książka tak mnie wciągnęła, że czytałam, czytałam i czytałam… aż zorientowałam się, że jest środek nocy i pomyślałam, że wypadałoby chociaż kilka godzin się przespać. Naprawdę nie jestem w stanie słowami określić tego, jak książka mi się podobała, bo co bym nie napisała to i tak w pełni nie odda „ochów” i „achów”, którym zresztą nie byłoby końca. Książka ma wszystko co uwielbiam, silną i piękną bohaterkę, świat w którym nie brakuje intryg, szczyptę magii, mnóstwo tajemnic. To jest jedna z tych książek, które są wręcz nieodkładalne, przynajmniej do chwili kiedy przerzucimy ostatnią stronę. Tylko że wtedy od razu chcemy sięgnąć po kolejny tom, więc zabawa zaczyna się od nowa. Sarah J. Maas nie opowiada tylko historii, ona tworzy magiczną opowieść, która sprawia, że świat dookoła przestaje istnieć, w miarę jak fabuła się rozwija jesteśmy tak pochłonięci, że jesteśmy tylko my i historia w której pragniemy pozostać. Wszystko za sprawą idealnie rozwiniętych postaci, doskonałych szczegółów, niesamowitych scen walki, rozwijających się przyjaźni, chaosem emocjonalnym bohaterów, a przede wszystkim naprawdę zaskakujących momentów fabuły. Ja już wiem, że pomimo tego że nie bardzo lubię czytać kilkakrotnie tego samego, ponieważ wiem już co się wydarzy, to do tej serii będę wracać nie raz. Tymczasem zaczytuję się w kolejnych tomach, a wy jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytać „Szklanego tronu” to nie zwlekajcie dłużej!

Odkąd pamiętam bardzo chciałam zrecenzować cykl Szklanego tronu, twórczość Maas jest mi znana ze słyszenia, a także za sprawą Ryhsandra, księcia z cyklu Dwór cierni i róż. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Uroboros, otrzymałam możliwość przeczytania przygód zabójczyni Celaeny Sardothien, co potraktowałam, jako świąteczny i zarazem upragniony prezent. Nie musze Wam przedstawiać tej serii, autorka jest znaną postacią na międzynarodowym rynku wydawniczym, zyskała sobie rzesze wiernych fanów, miłośników zarówno łowczyni, jak i zabójczyni. Tak, oto książka trafiła w moje ręce, a jak mi się spodobała, zaraz się dowiecie.

„Nazywam się Celaena Sardothien – szepnęła. – Choć moje imię nie ma znaczenia. Możesz mnie nazywać Celaeną, Lillian albo suką, a ja i tak cię pokonam.”

Celaena Sardothien ma zaledwie osiemnaście lat i jest bezwzględną i niesamowicie wyszkoloną zabójczynią, która została skazana na ciężkie prace w kopalni soli Endovier po kres swojego życia. W tak trudnych i okropnych warunkach ludzie długo tam nie wytrzymują, może z miesiąc, tymczasem jej udało się wytrzymać rok. Dziewczyna z całą pewnością jest w czepku urodzona, ponieważ los się do niej uśmiechnął, a jej umiejętności okazują się niezbędne dla wpływowych ludzi. Książę Adarlanu Dorianma ofertę, którą odrzucić będzie nie łatwo, w położeniu Celaeny może się to okazać niemożliwe. Zabójczyni ma wziąć udział w turnieju, który ma wyłonić Obrońcę króla, jeśli tego nie zrobi zgnije w kopalni. Jeśli uda jej się wygrać i odbędzie czteroletnią służbę, odzyska wolność, jeśli przegra – wróci do Endovier.

„-Masz straszne blizny-rzekł cicho.

Zabójczyni oparła dłoń na biodrze i podeszła do drzwi garderoby.

-Wszyscy nosimy blizny, Dorian. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.”

Wizja powrotu do życia kusi, w kopalni nic dobrego ją nie czeka, głupotą byłoby odwrócenie się plecami do takiego podarku od losu, dlatego Celaena zgadza się na postawione jej warunki. Szkolona pod czujnym okiem Kapitana Gwardii- Chaola, ćwiczy i staje do prób, które mają wyeliminować kolejnych uczestników turnieju. Ktoś zaczyna brutalnie mordować jej rywali, Celaena stara się nie tylko wypaść jak najlepiej w zawodach, ale postanawia dowiedzieć się, kto stoi za tymi tajemniczymi morderstwami.

„Bez względu na to, co się zaraz wydarzy - powiedziała cicho - chcę ci podziękować.

Kapitan przechylił głowę.

- Za co?

(...)

- Za to, że dzięki tobie moja wolność nabrała sensu.”

Autorka wykreowała niesamowicie rozbudowany świat i piękne miejsce, które zachwyca wraz z kolejnymi stronami powieści. Akcja rozgrywa się w różnych królestwach, najsilniejszym jest Adarlan, a jego król jest bezwzględnym i okrutnym człowiekiem, skupionym jedynie na podbojach i toczonych wojnach. Dworskie intrygi, etykieta, toczone walki, wszystko jest dopracowane w najdrobniejszym szczególe. Czytelnik wręcz chłonie każde słowo, czułam się, jakbym wędrowała po zamkowych korytarzach spoglądając na każdy opisany detal. Fabuła staje się bardziej urozmaicona dzięki morderstwom, które spadają na uczestnikom turnieju. Oprócz akcji Maas zaserwowała nam także podróż emocjonalną i dawkę miłości, co tylko dopełnia całości i jest taką kropką nad „i”.

„Przecież biblioteki kryły mnóstwo pomysłów, a nowe pomysły stanowiły najgroźniejszą, najbardziej niebezpieczną broń świata!”

Niesamowita kreacja bohaterów jest kolejnym plusem powieści. Główna bohaterka Celaena jest znakomicie wyszkoloną zabójczynią, która potrafi rozłożyć na łopatki każdego przeciwnika. To silna, odważna, pyskata i bezczelna dziewczyna. W niczym nie przypomina miękkich i bez wyrazu „dam w opałach”, chociaż jest zabójczynią nie brakuje jej wrażliwości. W dziewczynie można dopatrzeć się drugiej strony, takiej łaknącej normalności, przyjaźni i miłości, a także odrobinę naiwności, którą zapewne można przypisać nastoletniemu wiekowi.

„Szklany tron” to nie tylko dobra fabuła, kreacja świata i bohaterów, ale także bardzo dobre wykonanie. Sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać, z trudem i ciężkim sercem okładałam ją tłumacząc sobie „jeszcze tylko jeden, ostatni rozdział, strona..”, co doskonale znają książkoholicy. Na, co komu sen? ;-)

Nadrabiam ostatnio czytelnicze zaległości. Zaczęłam od tych książek, których popularność nie słabnie praktycznie od samego dnia premiery. Taką książką jest m.in. Szklany tron.

Sarah J. Maas zyskała prawdziwą sławę, stała się królową młodzieżowego fantasy i szturmem podbiła polski rynek wydawniczy. W blogosferze i na booktubie występują nieliczne wyjątki, które twórczości Maas nie znają. Za mną jest seria o Dworach i pierwszy tom serii Szklany tron. Dziś opowiem Wam właśnie o nim. Zapraszam na recenzję!

Główną bohaterką jest Celaena Sardothien - młodziutka zabójczyni, która niespodziewanie dostaje szansę od losu. Będzie musiała wiele poświęcić, aby zdobyć upragnioną wolność... Jednak ze względu na swoją tragiczną sytuację, nie stać jej na odmowę. Celaena przyjmuje propozycję znienawidzonego króla Adarlanu i staje do walki w turnieju, na śmierć i życie.

Czytałam wiele recenzji Szklanego tronu i w większości z nich były zarzuty dotyczące samej postaci Celaeny. Czytelnikom przeszkadzały momenty, w których bohaterka okazywała słabość lub ciągoty do typowo kobiecych spraw typu piękne suknie, przystojni mężczyźni czy biżuteria. Jednak ja uważam, że autorka zrobiła to celowo i nie ma w tym nic złego! Przecież Celaena, owszem, jest zabójczynią, ale przede wszystkim kobietą! Sarah J. Maas nie pozbawiła jej ludzkiej strony, jej wrodzonej natury i instynktu. Celaena jest przede wszystkim człowiekiem, który może mieć słabszy dzień, różnego rodzaju dolegliwości zdrowotne czy ochotę na to, żeby zadbać o swój wygląd. Ten aspekt nie jest dla mnie błędem.

Niezmiernie podoba mi się uniwersum Szklanego tronu! Tutaj znowu, tak jak w Dworach, na początku książki znalazłam świetną mapkę, z której korzystałam przy każdej możliwej okazji. Bardzo pomogło mi to zrozumieć treść powieści i lepiej poczuć jej klimat. Jeżeli chodzi o bohaterów, mojego serca wcale nie skradła Celaena, a... Chaol! Chaola wyobrażam sobie jako przystojnego młodego mężczyznę o wysokim poczuciu odpowiedzialności. Jest to bohater honorowy, inteligentny i zadziorny. Niejednokrotnie śmiałam się na głos czytając dialogi pomiędzy Chaolem a Celaeną i ciągle kibicowałam im jako parze. Niestety, autorka nie spełniła moich oczekiwań i ta dwójka parą nie została. Mam cichą nadzieję, że to się zmieni w kolejnych tomach... :)

Przyznam szczerze, że Szklany tron bardzo mi się podobał, jednak nie pieję z zachwytu. Dobrze spędziłam czas przy tej książce, bawiły mnie dialogi, fabuła wciągnęła, a bohaterowie są całkiem nieźle wykreowani. Jednak czegoś mi tu zabrakło... Jakiegoś spoiwa, które sprawiłoby, że zakocham się w tej książce. Jednak wiem, że mnóstwo czytelników zakochało się w tej serii dopiero po przeczytaniu drugiego tomu. Podobno każdy kolejny jest lepszy od poprzedniego. Mocno w to wierzę, jestem zaintrygowana i na pewno sięgnę po drugi tom tej serii. Pierwszy okazał się dobry, jednak nie rewelacyjny. Czekam, aż Sarah J. Maas powali mnie na kolana! Ostatecznie polecam Szklany tron wszystkim miłośnikom lekkiej fantastyki. :)

Celaen Sarodthien najgroźniejsza zabójczyni Adarlanu jest skazana na dożywotnią pracę w kopalni soli Endovier, lecz otrzymuję ofertę od księcia Doriana. Król organizuje turniej, zawodnicy będą walczyć między sobą i rywalizować w różnych próbach, które zostały dla nich przygotowane, a zwycięzca dostanie miano i stanowisko królewskiego obrońcy, za czym idzie odzyskanie wolności.

Dla Celaen to wielka szansa, bo kolejnego roku w niewoli może nie przeżyć, ale w trakcie turnieju pojawiają się pewne komplikacje, ponieważ uczestnicy giną w tajemniczych okolicznościach, czy Celaen zdemaskuje zabójcę, czy stanie się jego kolejną ofiarą? Tego dowiecie się z książki.

Okej, jest to pierwszy tom i mam wrażenie, że tutaj Maas skupiła sie na tworzeniu intryg, które w następnych tomach osiągną zenit i będzie ogień! Duża część też stanowi budowanie relacji między postaciami, co mnie nie nudziło, ponieważ dla mnie taki zabieg sprawia, że zżywam się z postaciami, i bardziej je rozumiem.

Po "Zabójczyni" miałem mieszane uczucia, co do głównej bohaterki, bo raz jej charakter mi sie podobał, ponieważ ma ona pazur i jest nieposkromiona, ale czasami była zbyt arogancka aż do przesady, a po tym tomie nie mam już wątpliwości, bo bardzo polubiłem Celaen.

Niecierpliwy czytelnik może momentami czuć się lekko znudzony, bo akcji nie ma tu dużo i brakowało takiego efektu łał, jakim Maas raczyła mnie w każdym tomie Dworów, aczkolwiek jest tu fajny klimat i wiele intrygujących wątków.

Ciężko mi ocenić "Szklany Tron", bo czytało mi się go fajnie, ale jedyne odczucie, jakie miałem po przeczytaniu było takie, że stwierdziłem, że ma to cholernie wielki potencjał! I znowu jakbym miał ocenić książkę w jakiejś skali, to dałbym jej 4/5, a mogło być spokojnie 5/5, gdyby było więcej akcji i tego efektu łał.

Została mi nadzieje, że Maas w następnym tomie ruszy z akcją, bo w "Szklanym Tronie" tworzy ku temu solidne podłoże.

zokladki blog spot co uk

Książkę przeleżała u mnie na półce 2 lata zanim po nią sięgnęłam i nie żałuję, że to zrobiłam. Owszem zdarzały się momenty, kiedy chciałam ponownie rzucić ją w kąt i przeczekać kolejne dwa lata, ale przetrwałam i jestem zadowolona. Mimo bohaterki, która jest bardzo młoda i zdaje się nie mieć wad, książka jest bardzo ciekawa i do samego końca trzyma czytelnika przy sobie.

Z ogromną chęcią sięgnę po kolejne tomy, które mam nadzieję będą utrzymane w podobnym klimacie. Polecam serdecznie, szczególnie nastolatkom, którzy uwielbiają fantastykę.

książka to jedna z moich ulubionych! Jest naprawdę świetna! A słyszałam że kolejne tomy są jeszcze lepsze. Naprawdę przez tą książkę się leci! Więc jeśli jeszcze jakimś dziwnym trafem jej nieczytałeś/łaś to szybko kupuj!

Słyszałam bardzo dużo pozytywnych opinii zarówno o książce jak i o całej serii szklany tron, dlatego stwierdziłam ze muszę mieć ją na swojej półce. Nie czytając opisu zamówiłam ją gdyż czułam że się na niej nie zawiodę i miałam rację. Od razu wciągnęła mnie akcja rozgrywająca się w książce

Celena Stardotchen jest jedną z najlepszych zabójców, jednak została złapana i skazana na dożywotnią niewolniczą prace w kopalni soli. Dostaje jednak propozycję od następcy tronu Arladanu Doriana, jeśli zgodzi się wziąć udział w turnieju i go wygra a następnie odsłuży 4 lata jako królewska obrończyni będzie wolna. Bohaterka przyjmuję ofertę i zostaje przewieziona do szklanego pałacu w Rifthold. Kapitan Gwardii Chaol pilnuje aby Celena nie sprawiała kłopotów a także ja trenuje i oprowadza ją po miejscu które morze stać się nowym domem. W przed dzień pierwszej próby dochodzi do zabójstwa jednego z uczestników jego ciało zostaje znalezione brutalnie zmasakrowane. Morderstwa te powtarzają się regularnie. Czy Celenie uda się znaleźć morderce zanim stanie się ofiarą? czy zdoła uniknąć śmierci i czy wygra turniej?

W Celenie odkryłam cząstkę siebie podobnie jak ja uwielbia ona książki a jej cięte riposty są cudowne w niektórych momentach potrafiłam się tak jak ona zaskoczyć czy też przerazić a także śmiać. Nie mogę się doczekać sięgnięcia po następne tomy tej serii.

szklany tron to cudowna powieść pełna uczuć akcji i zaskakujących momentów,.

Dlatego z całego serca polecam ją tobie licząc na to że porwie cię tak jak mnie.

Akcja książki została osadzona na magicznej wyspie, w kraju Adarlan, gdzie magia została zakazana. Młoda Celaena zostaje skazana na dożywotnią pracę w kopalni. Wkrótce jednak otrzymuje propozycję od samego księcia na uzyskanie wolności. Musi tylko wygrać turniej na Obrońcę Króla. Generalnie próby polegają na sprawdzaniu różnych umiejętności zawodników, gdzie z każdej któryś odpada i wraca tam, skąd przybył. Po opisie można by się spodziewać, że to zawody są przewodnim wątkiem tej książki. Co prawda to one są przyczyną wszystkiego, ale w książce nie ma o nich za wiele, są opisane tylko dwie, trzy próby. To niestety trochę mi się nie spodobało Wydaje mi się, że powinny być bardziej uwzględnione. Na pierwszy plan wysuwa zaś się tajemnica dotycząca zabójstw uczestników turnieju. Okazuje się, że magia nie została jednak wytępiona, a główna bohaterka zostaje wciągnięta w coś większego.

Jeżeli chodzi o fabułę czy styl pisania to nie mam większych zastrzeżeń. Po wcześniejszych zetknięciach się z twórczością tej pisarki, zdążyłam się do niego już przyzwyczaić.

Książka nie jest ani nudna, ani przytłaczająca. Akcja jest w miarę wartka. Prawie zawsze coś się dzieje. Intrygi, oszustwa, tajemnice - na pewno sprawiają, że książka jest ciekawa i wciągająca. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić, to to, że zabrakło mi tutaj takich "większych" i dramatycznych wydarzeń, które miałyby ogromny wpływ na fabułę. Niestety, w seriach książek często tak bywa, że jeden tom jest nudny, tylko po to, żeby kolejny rozwinął to, co zostało tam zapoczątkowane.

Celaena jest zabójczynią. I za to kieruję dużego plusa do "Szklanego Tronu", ponieważ bardzo doceniam książki, w których główna postać nie jest idealna. Dziewczyna jest odważna, miła i zdeterminowana, ale zabrakło mi w niej takiej charyzmy, czegoś, dzięki czemu mogłabym ją zapamiętać na dłużej.

Inne zaś postacie są na mocno przeciętnym poziomie, niczym się nie wyróżniają. Chociaż muszę przyznać, że księcia Doriana bardzo polubiłam.

Podsumowując,

Szklany Tron to ciekawe danie z gatunku fantasy. Oryginalna fabuła, ciekawa akcja, styl pisania na dobrym poziomie. Chociaż książka sama sobą nie powala z nóg i na pewno spotkałam o wiele lepsze książki, to wciągnęła mnie i nawet mi się spodobała. Polubiłam ten świat i jestem bardzo ciekawa rozwiązania tajemnic. Jak najbardziej zamierzam zaopatrzyć się w kolejne tomy, zobaczymy co się okaże, ale mam nadzieję, że będę lepsze niż pierwszy tom i będą zawierały więcej wydarzeń, a mniej "spokojnego" życia głównej bohaterki.

Recenzja pochodzi z [Adres usunięty]

Siedemnastoletnia Celaena Sardothien jest doskonałą zabójczynią. Wieści o jej nieprzeciętnych umiejętnościach rozeszły się głośnym echem po całej  Erilei. W konsekwencji popełnionego błędu zostaje jednak schwytana i skazana na dożywotnią niewolniczą pracę w kopalni soli Endovier.  Po roku odbywania kary dziewczyna otrzymuje ofertę od księcia Adarianu - weźmie udział w turnieju o tytuł Królewskiego Obrońcy oraz będzie pełniła służbę u boku króla przez cztery lata, a w zamian otrzyma przepustkę na wolność. Dla Celaeny jest to niepowtarzalna okazja, aby wyrwać się z brutalnej rzeczywistości Endovier. Kiedy uczestnicy turnieju zaczynają ginąć w niewyjaśnionych okolicznościach, dziewczyna zaczyna dochodzenie w sprawie tajemniczych morderstw. Czy uda jej się wytropić zabójcę zanim sama stanie się jego ofiarą?

Wstyd mi się do tego przyznać, ale Szklany tron stał na mojej półce od... pół roku. Wiecie, jak to jest, kiedy bardzo chcecie przeczytać jakąś książkę, ale gdy w końcu uda wam się ją zdobyć, nagle okazuje się, że macie do przeczytania lektury ważniejsze i na głowie wiele pilniejszych spraw. Cóż... Gdybym tylko wiedziała, jak fenomenalna okaże się ta powieść, nie zwlekałabym z jej czytaniem ani sekundy.

Muszę Wam najpierw opisać, jak bardzo wciągająca jest to książka - ja, osoba, która nie czyta szczególnie szybko, powiedziałabym, że raczej brnę przez kolejne kartki w tempie całkiem przeciętnym, pochłonęłam tą liczącą ponad 500 stron księgę w 2 dni. A nawet półtora dnia, mówiąc ściślej. Kiedy tylko otwierałam Szklany tron, zatracałam się kompletnie w stworzonym przez Sarah J. Maas świecie, zapominając o rzeczywistości i upływającym czasie. Chyba jest to jakaś magiczna zdolność tej autorki, bo w swojej serii Dworu cierni i róż oraz późniejszym Dworze mgieł i furii zastosowała tę samą sztuczkę - nie sposób jest się oderwać od tej historii. Można by nie jeść, nie spać i nie oddychać, byle by tylko ją skończyć.

Cóż jest więc jak wciągającego w Szklanym tronie? Gdyby akcji tej książki zmierzono prędkość, nigdy nie wypłaciłaby się z mandatów za jej przekroczenie. Mówię Wam - na każdym kroku dostajemy nową dawkę emocji, nowe niespodziewane wydarzenia i miliard zaskoczeń. Nie ma tu czasu, aby nawet pomyśleć o nudzie. Na dodatek w wielu momentach serca zaczyna szybciej bić lub zamiera ze strachu. Sama nawet kilka razy obejrzałam się z niepokojem, czy na pewno nikt nie czai się w zakamarkach mojego pokoju.

Celaena jako bohaterka bardzo przypadła mi do gustu. Zresztą nie tylko ona, bo inni bohaterowie są tak samo warci uwagi, ale o niej warto wspomnieć jako pierwszej, bo to ona wiedzie prym w tej historii. Szalenie podobało mi się to, że nasza zabójczyni nie została przedstawiona tylko i wyłącznie jako kobieta o jednej twarzy - twarzy morderczyni. W rzeczywistości pod tą maską kryła się zwyczajna dziewczyna lubiąca słodkości, książki i psy, zwracająca dużą uwagę na swój wygląd, jak każda nastolatka. Wiecie, to, że autorka nie trzymała się sztywno schematu walecznej zbrodniarki pozwoliło spojrzeć na Celaenę w bardziej ludzki sposób. Osobiście najbardziej podobał mi się w naszej bohaterce jej cięty język. A jej słowne potyczki i zgryźliwe komentarze, które wymieniała z Chaolem i Dorianem są genialne! Za każdym razem, kiedy czytałam ich dialogi zaczynałam niekontrolowanie chichotać.

Przejdźmy więc do bohaterów drugoplanowych. Chaol i Dorian. Dorian i Chaol. Następca tronu Adarianu i kapitan Gwardii Królewskiej. Przyjaciele. Ogromnie podobała mi się relacja tych dwóch panów. Zachowywali się w stosunku do siebie jak bracia, pokazując nieograniczone zaufanie i wierność. Każdy z osobna był jednak tak samo interesujący jak obydwaj wspólnie. Kokieteryjny i zabawny Dorian oraz skryty i chłodny Chaol. Jak pewnie nietrudno się domyślić, tutaj pojawia się trójkąt miłosny. Niestety. Na pewno nie jestem jedyną osobą, która ma dosyć tego motywu w książkach, ale, o dziwo, jestem w stanie przymknąć na to oko, mając na uwadze całokształt książki, który jest fantastyczny. Powinno pojawić się też pytanie, który z tych dwóch panów skradł moje serce. Otóż do samego końca się wahałam, nie mogąc się zdecydować, ale na ostatnich kartach powieści ostatecznie skłoniłam się w stronę Chaola. Cóż, chyba jestem jedną z tych kobiet, których fascynują ci tajemniczy i niedostępni faceci.

Wielu bohaterów pojawiających się tylko sporadycznie także ma w sobie coś interesującego. Choćby Nehemia, którą przez całą książkę podejrzewałam o najgorsze, a okazała się lojalną przyjaciółką Celaeny, lub Nox, który pojawił się i zniknął po pewnym czasie. Mam ogromną nadzieję, że jeszcze o nich usłyszę w kolejnych tomach.

W Szklanym tronie pojawia się jeszcze jeden motyw, który jest jednym z moich ulubionych występujących w literaturze: rodzina królewska. Ostatnio czytam wiele książek, których bohaterowie są książętami, księżniczkami bądź po prostu w jakiś sposób trafiają na dwór królewski i uwielbiam to! Rodzina królewska bardzo często skrywa wiele mrocznych tajemnic i tym razem nie było inaczej. Możemy liczyć też na wiele intryg, bo w pałacu króla Adarlanu nie brakuje dwulicowych dworzan pragnących sięgnąć po koronę.

Czy są więc jakiekolwiek wady? Jedyne, co przychodzi mi na myśl, to leciuteńkie rozczarowanie, którego doświadczyłam, jeśli chodzi o sam turniej, w którym miał zostać wyłoniony Obrońca Królewski. Spodziewałam się, że ta rywalizacja będzie odgrywała nieco większą rolę, a w rzeczywistości była tylko tłem dla innych wydarzeń. Dopiero finałowe starcie stało się punktem zwrotnym tej historii, jednak czułam, że poprzednie etapy zostały odrobinę pominięte. Ale i tak jest to zaledwie minimalna rysa na doskonałym obrazie tej powieści.

Pozostaje mi powiedzieć tyle - jeśli jeszcze nie czytaliście Szklanego tronu, to w te pędy lećcie do księgarni i kupujcie go bez zastanowienia. Ta książka jest kompletna od A do Z i nie brakuje jej niczego, aby porwać czytelnika tak, żeby zapomniał o bożym świecie. Nie mogę doczekać się kolejnych tomów i czekam z niecierpliwością na to, co będzie się działo dalej. :)

[Adres usunięty]

''- Masz straszne blizny -rzekł cicho.

Zabójczyni oparła dłoń na biodrze i podeszła do drzwi garderoby.

- Wszyscy nosimy blizny, Dorian. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.''

Osiemnastoletnia Celaena Sardothien jest jedną z najsławniejszych zabójczyń w całym Adarlanie i Erilei. Już w wieku ośmiu lat była szkolona do tego zawodu i zyskała sławę jakiej zazdrościło jej wielu. Pewnego dnia podczas jednej z akcji zostaje przez kogoś zdradzona. Traci nie tylko wolność, lecz również swojego ukochanego.

Celaena odbywa dożywotnią karę w kopalni soli. Mija rok, kiedy zostaje wezwana przed oblicze następcy tronu Adarlanu. Książę Dorian składa jest propozycję nie do odrzucenia. Może odzyskać wolność jeśli zgodzi się zostać Królewskim Obrońcą. Jej zadaniem będzie wyeliminowanie wrogów króla. Jednak jest jeden haczyk. Młoda kobieta musi zmierzyć się w turnieju z zabójcami, złodziejami i wojownikami. Przez trzynaście tygodni wszyscy będą poddawani próbie. Dziewczyna musi pokonać dwudziestu trzech uczestników, aby pokazać, że zasługuje na powierzenie jej stanowiska. Celaena przystaje na ten warunek. Wkrótce wraz z Dorianem i Kapitanem Chaol wyrusza do Szklanego Zamku w Rifthold.

Na miejscu otrzymuje nową tożsamość i imię. Jest od teraz Lady Lilian Gordaina. Córką zamożnego kupca i jego spadkobierczynią. Ma jednak przed nim pewien sekret - w nocy jest złodziejką kosztowności.

Dziewczyna na początku obmyśla plan ucieczki, lecz później dochodzi do wniosku, że nie chce dalej uciekać. Pragnie sama zawalczyć o swoją wolność.

Mija parę dni, gdy ginie pierwszy uczestnik turnieju. Ludzie uważają, to za zwykły zbieg okoliczności. Jednak, kiedy przed kolejną próbą ginie kolejny, dziewczyna zaczyna obawiać się o swoje życie. Czy Celaenie uda się zdemaskować zabójcę? I czy nie stoi za tym coś bardziej mrocznego?

Znacie książki, które wprawiają Was w stan euforii? Emocje w Tobie kipią, a Ty boisz się, że zostaniesz uznana za wariatkę? Jak tak miałam wczoraj, gdy skończyłam czytać ''Szklany tron''. To było takie WOW!

Podczas gdy inni zaczęli swoją przygodę z twórczością Sarah J. Maas od Domu Nocy, ja zaczęłam od tej.

Przyznam, że na początku nie zaiskrzyło między nami. Uznałam, że to całkiem miła lektura, ale nie nie zrobiła na mnie wystarczająco większego wrażenia. Pomyliłam się... Ta książka jest zdradziecka! Na początku niepozorna, a nim się obejrzysz wciąga Cię i zrzuca na Ciebie emocjonalną bombę! Nie wiem w którym momencie nie mogłam się od niej oderwać i obgryzałam z nerwów skórki przy paznokciach.

No, ale może jednak zacznę od początku?

O ile między mną, a samą książką od razu nie zaiskrzyło, to główną bohaterkę polubiłam od razu. W którymś momencie uznałam ją osobę pełną sprzeczności. Z jednej strony niebezpieczna i nieokrzesana. A z drugiej zagubiona i zraniona do głębi. Włada mieczem równie sprawnie jak mężczyzna, a jednocześnie uwielbia książki i grę na fortepianie. Nie schylała głowy nawet przed samym księciem. Nie obawiała mu się dogryzać, czy okazywać braku szacunku.

Co się tyczy męskich postaci. Cholernie je uwielbiam i naprawdę miałabym problem z wybraniem, który jest lepszy. Według mnie każdy ma taki charakter, który doceniłoby większość kobiet. I ja się pytam: jak nam kobietom, ma nie poprzestawiać się w głowie, kiedy są tu takie ideały.

Autorka zaserwowała nam tu trójkąt miłosny. Jest tak nieoczywisty, że sama momentami już nie byłam pewna, czy to co mi się wydaje ma naprawdę jakiś sens. Czy sobie czegoś nie ubzdurałam. Wątek miłosny jest jedynie delikatnie wpleciony w fabułę. Mi bardzo się to podoba, bo jest to dla mnie odpoczynek od romansów, które czasem człowiekowi brzydną.

Spotkamy tu również czarne charaktery. Jedne są wysunięte na pierwszy plan, a inne pojawiają się na chwilę. Bardzo denerwowała mnie postać Kaltain. Gdyby książka dawała moc przedostania się do niej, to bym dawno tam weszła i ją udusiła. Nie cierpię postaci, które są zadufane w sobie i widzą tylko czubek własnego nosa.

Podsumowując. Na początku oczekiwałam więcej akcji, ale nie jestem zawiedziona. Jestem zachwycona i zakochana w tej powieści. Akcja może nie rozwinęła się od razu, ale w którymś momencie robi się bardzo napięta i czytelnik wręcz nie może się oderwać. Ja z niecierpliwością czekałam na ciąg dalszy. Powstrzymywałam się od chęci zajrzenia na ostatnią stronę. Gdybym uległa swojej ciekawości odebrałabym sobie coś niesamowitego. Nawet nie wiem jak nazwać uczucia, które towarzyszyły mi po skończeniu książki. Szok, radość, zachwycenie. Miałam po niej ładunek emocjonalny. Na półce mam drugą część, ale boję się zacząć ją czytać. Nie mam kolejnych części i nie wiem czy psychicznie wytrzymam, aż będę miała je wszystkie.

Naprawdę warto po nią sięgnąć! Na początku wyda Wam się za spokojnie, ale to tylko pozory. Nie braknie tu humoru, magii, przyjaźni i miłości. Trupy ścielą się gęsto, a i nawet potwór się znajdzie. ''Szklany tron'', to obietnica udanego cyklu w którym warto się zatracić. Jednak jeśli nie chcesz być na czytelniczym głodzie, to od razu zaopatrz się w kolejne części.

Domyślam się, że chyba nie ma tu osoby, która by przynajmniej nie słyszała o Sarah J. Maas? Ostatnio baardzo często widuję jej nazwisko na Instagramie czy blogach. I szczerze to się nie dziwię. Jak dla mnie jest to jedna z najlepszych autorek fantastycznych – w końcu ma na swoim koncie już dwie wspaniałe serie :D Dwory, to jedne z moich ulubionych serii, a Szklany tron, mimo że dopiero zaczynam z nim przygodę – już mi się podoba. Dobra starczy mojego przynudzania – zapraszam na recenzję :D

W tym roku kończę siedemnaście lat, większość z Was, na pewno jest w wieku zbliżonym do mojego, bardziej lub mniej. Ci, którzy tyle mieli kilka lat temu,m przypomnijcie sobie, co wtedy robiliście? Podejrzewam, że to co większość nastolatków – szkoła, nauka, przygotowywanie do matury, imprezy itd. Celaena Sardothien nie ma tak łatwo i beztrosko. W wieku siedemnastu lat, została zesłana do Endovier, obozu pracy, w którym średnia długość przeżycia, to kilka tygodni. O jej schwytaniu wie chyba większość mieszkańców Adarlanu, jeśli nie całej Erilei. Po roku, Celaena nadal żyje, jest wykończona, wygłodzona, ale żyje.

Jakie jest jej zaskoczenie, gdy ponury strażnik zaprowadza ją przed oblicze księcia Doriana, który przyjechał do tego okropnego miejsca, z propozycją dla niej. Dziewczyna ma wybór, albo zostaje nadal w Endovier, albo weźmie udział w turnieju zorganizowanym przez króla, ojca Doriana. Turnieju, który ma wytypować Królewskiego Obrońcę.

Jeśli Celaena wygra, zostanie mianowana owym tytułem i po odbyciu służby u Króla, ten zwróci jej wolność. Jednak w razie przegranej – wróci do Endovier, gdzie raczej zbyt długo już nie wytrzyma.

Sam turniej, to nie taka prosta sprawa. Niejeden uczestnik zginie, z czego mniejsza część w wyniku wypadku podczas Prób. No właśnie, to w jaki sposób życie traci reszta? Jest zagadka, której nikt nie potrafi rozwiązać. Co stoi za tajemniczymi morderstwami? I czy Celaena dojdzie do tego, zanim sama w ten sposób zginie?

Po drodze Celaena zawiera przyjaźnie, trenuje z Kapitanem Gwardii, czy gawędzi z następcą tronu. Bardzo polubiłam postać księcia Doriana, mimo że jego ojciec jest tyranem, ON sam jest naprawdę miłym chłopakiem. I przystojnym – o czym wie i z czego korzysta ;P Ciekawą postacią jest również Chaol – Kapitan Gwardii. Z początku wydaje się ON bardzo ponurym mężczyzną, jednak po pewnym czasie, mury wokół niego lekko topnieją. Też skradł moją sympatię :D W sumie gdyby, miała wybrać, to nie wiem, którego bardziej polubiłam. (Ci co czytali, może podzielą się opinią na temat tego, którego z nich wolą? :D) Jeśli już jestem przy wymienianiu lubianych przeze mnie postaci, nie omeg zapomnieć o Nehemii – księżniczce Eyllwe. Z czasem dowiadujemy się o niej pewnych rzeczy, które tak dosyć mnie zaskoczyły ;P Sama główna bohaterka, mimo że czasami odrobinkę mnie irytowała, jest postacią, którą da się polubić :D Jej dodatkowym atutem, poza odwagą, sprytem itd. jest miłość do książek

W 2012 roku została wydana książka pt. "Szklany tron" - debiut Sarah J. Maas. Jest to powieść z gatunku fantasy. Szczerze mówiąc, cieszę się, że przeczytałam ją 4 lata po angielskiej premierze, gdyż przez ten czas pani Maas zdążyła wydać kolejne 4 części i dzięki temu, będę mogła od razu brać się za ich czytanie. "Szklany tron" jest tak wciągający, że czytając ostatnie kartki myślami byłam już w następnym tomie.

Główną bohaterką jest Celaena Sardothien - zabójczyni, której pomimo młodego wieku, boi się cały kraj. Została zdradzona, złapana i skazana na dożywotnią pracę w kopalni soli, z której nikt nie wychodzi żywy. Jednak pewnego dnia dostaje propozycję, która może jej zapewnić upragnioną wolność, ale warunkiem jest udział w turnieju będącym zachcianką znienawidzonego króla. Jak można się domyślać, Celaena zgadza się na uczestnictwo i razem z eskortą i księciem jedzie do szklanego zamku. Już w czasie drogi poznajemy jej charakter, który nie jest taki, jakiego można się spodziewać po płatnym mordercy. Przez cały czas trwania akcji Celaena wykazuje się uporem, inteligencją, wrażliwością i co najważniejsze - niezłamaną siłą woli. Podczas trwania zawodów dziewczyna musi zmierzyć się z własnymi słabościami, pojawiającymi się uczuciami, powracającą przeszłością i z tajemniczą śmiercią uczestników turnieju.

Po przeczytaniu wielu książek mogę śmiało stwierdzić, że Celaena jest moją ulubioną damską postacią. Ma w sobie coś, co sprawia, że mimo swojego zawodu, jest taka… ludzka.

Pani Maas miała genialny pomysł, aby połączyć potężną siłę i umiejętności zabójczyni z tak wrażliwą duszą.

Poleciłabym tę książkę wszystkim nastolatkom i starszym.

OB, lat 17

źródło: [Adres usunięty]

Większość z nas ma szczęśliwe życie. Nieidealne, ale szczęśliwe. Wracamy do domu i ktoś na nas czeka. Wiemy, że ten ktoś porozmawia z nami, pocieszy nas, czasami się pokłóci, ale będzie. Wiemy, że gdy rano wstaniemy zaczniemy schematycznie wykonywać te same czynności, by po chwili narzekać, że to takie nudne. Wiemy, że drugiego dnia będziemy żyć. Może to nie jest pewna wiedza, ale nie zakładamy, że jutro umrzemy. Celaena nie ma żadnej pewności. Dla niej zwykły dzień to cierpienie, śmierć, głód i brak nadziei. Lecz jednak coś nie pozwala się jej poddać. Może to wspomnienie tego kim kiedyś była... A może pragnienie wolności – na tyle mocne, by pozwoliło jej przetrwać w otchłani kopalni. Pewnego dnia Celaena dostaje szansę. Może znowu stać się wolna. Musi tylko wygrać jeden turniej i zostać na kilka lat królewską zabójczynią. Jeszcze niedawno byłaby to łatwa próba, ale po roku pracy w kopalni, gdzie średnia życia wynosi trzy miesiące, dziewczyna straciła swoje umiejętności. Czy da radę odnaleźć iskrę radości w życiu? Czy jest gotowa na powtórny trening?

Pierwsze moje wspomnienie z tą książką wiąże się z okładką. Gdy pierwszy raz zobaczyłam ją na półce księgarni, zostałam oczarowana. Coś mnie przyciągało do tej niezwykłej dziewczyny. Może jej tajemniczość, bezwzględność. Sama nie wiem... Niestety ostatecznie nie uległam jej czarowi. Lecz zaczęłam trafiać na jej recenzje, gdzie zawsze była wychwalana. Wyszła kolejna część, a później trzecia. Każda z nich pozytywnie oceniana. Dlatego właśnie miałam bardzo wysokie oczekiwania co do niej. Wreszcie ją przeczytałam i tak naprawdę bardzo trudno jest mi wyrazić swoje zdanie.

Pomysł od razu wydał mi się oryginalny. Co prawda takich książek, gdzie występuję femme fatale, potrafiąca zabić człowieka gołymi rękami, jest obecnie dużo. Jednakże w "Szklanym tronie" historia Celaene jest w pewien sposób inna. Może dlatego że na początku nie dostajemy opisu niezwykłej, niepokonanej dziewczyny tylko jej cienia. Mało która powieść zaczyna się w ten sposób – od upadku... Jest to nietypowe podejście i mogłoby się wydawać, że niezachęcające, tymczasem ja dzięki temu od razu oddałam się z pasją czytaniu. Niestety po pewnym czasie okazało się, że powieść ma niewykorzystany potencjał. "Szklany tron" nie był tym, czego się spodziewałam w początkowej fazie i działa to na niekorzyść książki.

Styl autorki jest bardzo przyjemny. Od razu mnie tym zaskoczyła. Nic dziwnego, że tak dużo ludzi ją wychwala. Dzięki lekkiemu piórowi powieść czyta się niezwykle szybko i w ogóle nie zauważa upływu czasu. Sama oddałam się tej historii, nie zważając na realny świat i konsekwencje. Jednak musi być jakieś "ale". Język, który używa Mass, jest wyjątkowo płynny i lekki, lecz pasuje bardziej do obecnie popularnego New Adult niż opowieści fantasy. W pewien sposób łamie klimat i ogranicza wyobraźnię. W historiach, które dzieją się w podobnym do średniowiecza uniwersum, cenię archaizowany język o nietypowej składni.

Co do bohaterów mam bardzo mieszane uczucia... Celaena wydawała mi się na początku bardzo barwną postacią, lecz w pewnym momencie okazała się papierowa i... pusta. Wiem, że nie wszyscy się ze mną zgodzą, ale naprawdę rzadko się zdarza, że postać, którą polubiłam od samego początku, staje się dla mnie irytująca i po pewnym czasie obojętna. Natomiast księcia Doriana od pierwszej chwili nie polubiłam. Gdy tylko się pojawiał, czułam rozdrażnienie i nigdy nie mogłam zrozumieć jego postępowania. A raczej mogłam, tylko uważałam, że jest nieodpowiednie... Za to bohaterem, którego zapamiętam na długo, jest dowódca straży królewskiej – Chaol. Jest ON dla mnie niezwykle fascynujący i muszę przyznać, że trochę się z nim utożsamiam. Mimo tego że nie zawsze był sympatyczny czy tajemniczy, miał w sobie coś wyjątkowego. Poza tym postacie epizodyczne okazały się ciekawymi zagadkami. Część z nich pewnie nigdy nie rozwiążę, ale jestem pewna, że w niektórych przypadkach autorka na pewno pociągnęła te wątki dalej.

Niestety trochę rozczarowałam się... "Szklany tron" bez wątpienia był ciekawym przeżyciem dla mnie, ale po tylu pozytywnych opiniach miałam większe oczekiwania. Jestem pewna, że sięgnę po kolejne części, ale już nie z takim zainteresowaniem. Tymczasem polecam tę powieść osobom, które lubią lekkie książki fantasy.

Dwa miesiące temu zapoznałam się z nowelkami, które można czytać przed lekturą ,,Szklanego tronu". Wtedy jeszcze nie wiedziałam, czy będę chciała kontynuować tę serię. Dziś jestem pewna, że tak.

Celaena od roku pracuje w kopalni soli w Endovier, gdzie z powodzeniem może narzekać na złe traktowanie. Bicie więźniów, głód są tam na porządku dziennym. Pewnego dnia zgłasza się do niej książę, który chce aby została Królewską Obrończynią. Jest jednak haczyk - ma odbyć się turniej, a jeśli nie wygra z rywalami na nowo wróci do kopalni...

Sarah J. Maas pierwszy tom ,,Szklanego tronu" pisała aż 10 lat! Cieszę się, że udało jej się go ukończyć, gdyż książka jest naprawdę wciągająca. W Polsce na chwilę obecną mamy pięć tomów, za granicą jest ich już siedem. Dużą rolę w tej części odgrywa zagadka kryminalna, która dodaje książce uroku. Dodatkowa nuta magii sprawia, że nie można się od niej oderwać.

Mimo tego, że powieść ma ponad 500 stron przeczytałam ją w jeden dzień. Początkowo trochę czasu minęło nim wciągnęłam się w tę historię, ale później nie mogłam się od niej oderwać. Choć możemy podejrzewać jak skończy się turniej, i tak pojawia się kilka tajemniczych momentów. Jestem bardzo ciekawa, w jaki sposób fantastyczne wątki zostaną rozwinięte w kolejnych tomach.

Jak na debiut, ,,Szklany tron" jest bardzo dobrze napisany. Sceny są bardzo obrazowe, czujemy, jak byśmy sami brali udział w tych wydarzeniach. Na początek proponuję przeczytać nowelki, by lepiej orientować się w fabule. Tym, którzy uwielbiają ,,Piękną i Bestię", polecam drugą serię autorki ,,Dwór cierni i róż", która jeszcze bardziej przypadła mi do gustu.

,,Szklany tron" to seria, z którą zamierzam się sukcesywnie zapoznawać. Nie mam jednak powodu do zbytniego pośpiechu, skoro w Polsce nie ma jeszcze wszystkich tomów.

Niedawno , siedząc bezczynnie po wyczerpującej nauce czasów z języka angielskiego (które na marginesie są makabryczne i bezsensowne) naszła mnie ogromna ochota na jakiegoś fantastyka. Ostatnimi czasy czytuję głównie dystopie i nieco zaniedbałam ten gatunek , który tak bardzo lubiłam będąc jeszcze małą czytelniczką . Tak więc poszłam do biblioteki i długo nie mogłam nic znaleźć. Błądziłam wśród mas książek , ale tytuł żadnej jakoś specjalnie mnie nie zaintrygował. W końcu jednak przypominając sonie o swoim marnym wzroście pokusiłam się o spojrzenie na wyższe półki i mój wzrok zatrzymał się na „Szklanym Tronie”. Pamiętam jak wiele dobrych recenzji czytałam na temat tej książki. Jak mogłam wcześniej na nią nie wpaść? Zabrałam ją ze sobą i zaczęłam czytać.

Od dłuższego już czasu uważałam , że świat literatury potrzebuje bohaterki mocnej , silnej i niezależnej. Takiej , która przebije się przez morze tych wszystkich nastolatek żyjących w ciężkich czasach i wzdychających do pięknych osobników płci męskiej o ciele jakby wyciosanym z marmuru. To chyba właśnie przesyt tego typu postaci sprawił , że postanowiłam sięgnąć do korzeni starej dobrej fantastyki. I „Szklany Tron” był strzałem w dziesiątkę. Moje modły zostały wysłuchane i otrzymałam dziewczynę co prawda piękną , ale przy tym zabójczą i mroczną. Nie wiem czy można ją nazywać jasną osobowością postacią , ale na pewno należy ochrzcić ją mianem bohaterki , która kopniakiem wchodzi w świat książek i mimo swej profesji zabójczyni pozostawia po sobie wyraźny ślad- w umyśle czytelnika.

-Masz straszne blizny-rzekł cicho.

Zabójczyni oparła dłoń na biodrze i podeszła do drzwi garderoby.

-Wszyscy nosimy blizny, Dorian. Jedyna różnica polega na tym, że moje są bardziej widoczne od innych.

Mówiąc szczerze , to nie spodziewałam się czegoś tak dobrego. No bo spójrzmy – ot taka tam przeciętna okładka , która od razu zdradza nam , kto gra główne skrzydła w historii i co robi ( tak na marginesie – widzieliście dłonie Celaeny zaciskające się na sztyletach ? Co jej się stało z kciukami ? Zgniły ? Druga strona okładki pod względem zarówno palcowym jak i ogólnym prezentuje się lepiej ) . Opis nie zapowiadał powieści z zagmatwaną ani głębszą fabułą. Ale to tylko pozory ! Sarah J . Mass już od pierwszych stron funduje nam wielkie Bum ! Jeżeli rozumiecie o co mi chodzi ( mało kto rozumie ).

Celaena to bezwzględna zabójczyni , która stała się mistrzynią w swym fachu. Jednak cóż to ? Czyżby ktoś tak wyszkolony mógł się pomylić ? Najwidoczniej tak. Ale czeka na nią wybawienie , choć to za duże słowo. Z niezwykłą ciekawością śledziłam kolejne etapy morderczych starań o tytuł Królewskiego Obrońcy jednoczenie próbując wydedukować kto zabija uczestników. I gdy już miałam wytypowanego kandydata do odstrzału ten okazywał się nie mieć ze sprawą nic wspólnego. Z miejsca nienawidziłam delikwenta choćby nie wiem jak dobry by był (naprawdę , mało kto mnie rozumie).

Najprawdziwszym złem na świecie są czyny człowieka.

A co do samych postaci – prócz oczywiście świetnej Celaeny – autorka nie spoczęła na laurach. Każda z nich była skrupulatnie przemyślana i skrojona do ostatniego włosa . Na przód wysuwają nam się na pewno dwie postacie – Dorian i Chaol , dwaj mężczyźni , którzy nieco namieszają w dotychczas bezwzględnych uczuciach dziewczyny. Pierwszy – Dorian – jakoś niespecjalnie mi się spodobał. Ani go nie polubiłam , ani nie znienawidziłam. Taki dziwny stosunek – książę wydał mi się za bardzo… książowaty. Bezwzględnie podlegał woli ojca i nawet jak mu się stawiał to i tak nie potrafił tego zrobić dobrze. Za to Kapitan Gwardii – Chaol – od razu mnie zaintrygował. Dziwnie tajemniczy i jakiś taki… no po prostu taki . Nie był tak arogancki jak książę i nie oplatał głowy wianuszkiem kobiet , by nagle zmienić cały świat dla jednej. Myślę , że zestawienie ich ze sobą było świetnym pomysłem. Idealny kontrast , gdzie każda z czytelniczek będzie mogła stanąć przy jednym z tych przystojnych młodych mężczyzn.

W książce nie brak też dokładnych opisów miejsc , które normalnie by mi przeszkadzały jak kamień w bucie , ale tu jak najbardziej były na miejscu. Przestrzenie wykreowane przez autorkę nie były gołymi połaciami ziemi , ani łąkami , ale wielkimi zamczyskami i chaotycznymi miastami , dzięki czemu opisy dzięki rozbudowywaniu tylko dodawały charakteru atmosferze powieści. Także postacie nieco poboczne – księżniczka Nehemia , której przybycie od razu pobudza instynkt Sherlocka w czytelniku , przez bezwzględnego króla zabijającego dla władzy , po zazdrosną Lady Kaltain , która cierpi z powodu nieodwzajemnionej miłości. Nie brak tu fascynujących krajobrazów oraz kolorowych bohaterów ukazujących najróżniejsze historie. Mimo iż wszystko sprowadza się do opowieści młodocianej zabójczyni walczącej o swoją wolność , to każdy może zagłębić się w to , co go interesuje.

- Czujesz się samotna? - wyrwało mu się.

- Samotna? (...) Nie. Potrafię dać sobie radę sama, o ile mam co czytać.

Autorka idealnie ukazała przemianą jaka następuje w Celaenie pod wpływem nowych doznań – przyjaźni , radości , a nawet miłości. Przecież nawet w takiej zabójczyni tli się dobro , które wychodzi na światło dzienne tylko wtedy , gdy właścicielka na to pozwala. Nieodgadniona i nieograniczona siła Celaeny sprawia , iż książki się nie czyta – ją się wchłania , z każdą stroną coraz bardziej lubiąc główną bohaterkę. I mimo wszystkich podłych czynów jakich dokonała jestem w stanie powiedzieć , że to jedna z najlepszych głównych bohaterek z jaką miałam styczność od bardzo dawna.

Przejdźmy jeszcze na chwilkę do samej historii . Mogłoby się wydawać , że temat mordercy szukającego władnego miejsca na świecie po tym jak został okaleczony przez życie fizycznie i psychicznie to już temat ograny w tym gatunku. Jednakże „Szklany Tron” łamie tę zasadę ! Opowieść ta jest niezwykle oryginalna , naszpikowana przeogromną dokładnością i skrupulatnością autorki. Wykreowała coś wspaniałego – ziemie pełne rozlewy krwi , zimne wojny , sieć spisków i wspaniałych bohaterów wrzuciła do miski i z tych składników upiekła wspaniałe ciasto naszpikowane mnóstwem akcji i okraszone niezwykłą pajęczyną emocji , która towarzyszy czytelnikowi od początku do końca. A bohaterka mimo tego , co przeżyła i mroku , który nosi w sercu nie traci fasonu i specyficznego poczucia humoru.

Podsumowując , "Szklany Tron" to idealny powrót do fantastyki , który otwiera mój czytelniczy rok 2016 dając mi w prezencie Celaenę. Szukasz dreszczyku emocji ? Książkę , gdzie krew leje się strumieniami , a fabuła jest opisana tak jak powinna być opisana . Nie dziwię się furorze jaką budziła i wciąż budzi ta książka w świecie czytelników. Fascynujące obrazy ze świata , który jest typowo fantastyczny porwą każdego, zarówno płeć damską jak i męską. Uwielbiam książki , które trafią do wszystkich , a ta własnie taka jest ! Jedyne co mogę powiedzieć w ostatnim zdaniu to - POLECAM !!

Cała recenzja pod linkiem: [Adres usunięty]

Kolejny raz poznałam niesamowitą historię, która okazała się inna od wszystkich, nie jest oklepana, ani łagodna, ta autorka potrafi idealnie wyważyć emocje i akcje. Mimo że na początku się bałam, to już po kilku stronach zapomniałam o strachu, nie mogłam się oderwać, a nawet na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Jedną z rzeczy, za którą uwielbiam tę autorkę to, że nie tworzy nijakich bohaterek. Zawsze mają pazura, nie są to takie ciche, szare myszki, które trzeba ratować z opresji. W Szklanym Tronie, jak i Dworze... spotkałam silne i samodzielne bohaterki, które nie potrzebowały rycerza w lśniącej zbroi, by je uratował, same mogą to zrobić.