Przystanek Moskwa. Niemiecki lekarz na froncie wschodnim 1941-1942

Co w pierwszej kolejności zabierał lekarz, idący udzielić pomocy rannym żołnierzom? Zanim przeczytałem wspomnienia autora, sądziłem że jest to torba pełna opatrunków oraz leków. Być może tak było w bardziej cywilizowanych warunkach, o ile w ogóle można tak powiedzieć o wojnie. Niemniej na froncie wschodnim, gdzie autor pełnił służbę, jakiekolwiek konwencje nie miały znaczenia. Bohater ruszając na pomoc, wpierw upewniał się, że jego MP40 jest sprawny, a w kieszeniach upchał kilka granatów. Opaskę z symbolem czerwonego krzyża już dawno musiał wyrzucić, aby nie ułatwiać celowania snajperom.

Wspomnienia napisane są prostym, przystępnym językiem. Ich największym atutem jest fakt, że przedstawiają drugą wojnę światową z punktu widzenia lekarza. Bohater nie znajdował się na zapleczu niemieckiej armii, a służył nierzadko na pierwszej linii. Jego głównym zadaniem było organizowanie punktu opatrunkowego, zanim ranni trafiali na tyły. Co więcej niejednokrotnie musiał ryzykować życiem, aby w ferworze walki udzielić pomocy kompanom. Szybkość działania miała decydujące znaczenie. Autor, nie dość że musiał zmagać się z tamowaniem krwotoków czy amputacjami, to na dodatek odpierał ataki żołnierzy Armii Czerwonej. Zaciętość i brutalność walk na froncie wschodnim była tak duża, że nikt nie chciał dostać się do niewoli. Nawet ranni, zdolni tylko do utrzymania broni, bronili się w punktach, w których ich umieszczono.

W okresach względnego spokoju autor i tak miał pracy aż nadto. Walka z wszami, dyzenterią czy tyfusem była codziennością. Ponadto na jego barkach spoczywała odpowiedzialność za zdobycie niezbędnych medykamentów. Transport zaopatrzenia podczas rosyjskiej, surowej zimy stanowił nie lada wyzwanie dla wycieńczonych ludzi. Wszystkie te niedogodności autor dzielił razem z innymi żołnierzami. Niezależnie od przemęczenia oraz wszechobecnej śmierci, bohater książki wierny lekarskiej przysiędze walczył o każde życie, nawet wroga. Ten jaskrawy punkt pośród mrocznego, wojennego szaleństwa przypomina o zachowaniu resztek człowieczeństwa. Warto sięgnąć po tę książkę, choćby dlatego że wspomnienia frontowych lekarzy nie należą do często spotykanych.

Z pewnoscia warto przeczytac te ksiazke.

Przystanek Moskwa autor Heinrich Haape

ardzo ciekawa pozycja.Druga wojna światowa,front wschodni - natarcie III Rzeszy na Związek Sowiecki w ramach planu Barbarossa.Wojna widziana oczyma lekarza frontowego.Nie jest to typowy dokument, gdyż książkę czyta się w formie powieści historycznej czy też luźnych zapisków.Autor - jeden z nielicznych którzy przetrwali na surowej ziemi sowieckiej w czasie wojny, opisuje perypetie 3 batalionu 18 pułku 6 dywizji piechoty w której w skład wchodził osobiście.Jako lekarz niejednokrotnie musiał brać czynny udział w walkach w czasie kontrofensywy armii czerwonej.

Książkę można traktować również jako survivalową , gdyż największą batalię Niemcy nie stoczyli z człowiekiem lecz naturą.Pan Haape wprowadza nas w brutalny świat wojny często prowadzony w czterdziestostopniowym mrozie.

Haapego męczą wyrzuty sumienia, że nie jest w stanie wszystkim pomóc. Bardzo często na stronach książki autor, musiał szybko podejmować decyzję, który z rannych nadaje się do operacji, a kogo można już - choć brzmi to makabrycznie - spisać na straty. Drugim ważnym motywem pojawiającym się w książce jest historia żołnierzy trzeciego batalionu. Autor z niezwykłą dokładnością opisuje poznanych przez siebie ludzi, którzy zginęli na rosyjskiej ziemi. Historie Bolskiego, Millera, Kramera czy Applebauma, są jednymi z wielu, które pojawiają się na kartach „Przystanku Moskwa”.

Heinrich Haape wiele miejsca w swojej książce poświęca relacjom żołnierzy niemieckich z rosyjskimi cywilami. Z zaciekawieniem opisuje rosyjską mentalność oraz nietypową dla niego rosyjską kulturę. Z kilkoma cywilami udaje mu się nawet na chwilę zaprzyjaźnić, pomóc w chorobie, a z jedną przedstawicielką płci pięknej mieć coś na kształt krótkiego „romansu”. W pracy Haapego nie brakuje również bardziej generalnych opinii, dotyczących Hitlera czy sensu prowadzenia wojny. Do tej części wspomnień należy jednak podchodzić bardzo wstrzemięźliwie - powstawały wszak ponad dziesięć lat po opisywanych wydarzeniach. Nie wiadomo ile z tych ciekawych refleksji było udziałem autora już w latach 1941-1942, a które pojawiły się z czasem, pod wpływem przeżytych wydarzeń. Warto również zwrócić uwagę, że bardzo często w książce pojawiają się przepowiednie spotkanych przez autora rosyjskich chłopów dotyczących surowej zimy, czy liczne nawiązania do kampanii Napoleona z 1812 r. wypowiadane przez niemieckich żołnierzy. Licentia poetica autora czy autentyczne fakty sprzed ponad 70 lat?

Szczerze polecam nie tylko miłośnikom historii