Prawie siostry

Wspaniała opowieść o przyjażni trzech kobiet, która przetwała każdą burzę i niepowodzenia losu. Pisna lekkim językiem, przenosi w ten świat i czujesz jakbys była częścią ich zycia. Polecam na letnie plażowanie :) !

Siła przyjaźni

„Przyjaźń nie potępia w chwilach trudnych, nie odpowiada zimnym rozumowaniem: gdybyś postąpił w ten czy tamten sposób ... Otwiera szeroko ramiona i mówi: nie pragnę wiedzieć, nie oceniam, tutaj jest serce, gdzie możesz spocząć” – pisała niemiecka pisarka Malwida von Meysenbug. Przyjaźń to jedno z najpiękniejszych uczuć, jakimi można obdarzyć człowieka. To coś więcej niż miłość, bowiem przyjaźń może się tylko rozwijać, nie wygasa i nie wypala się, zaś czas tylko działa na jej korzyść, pogłębiając relacje pomiędzy ludźmi. Zdarzają się i w przyjaźni trudne chwile, zdarzają momenty zwątpienia, ale prawdziwa przyjaźń przetrwa wszystko. Przyjaciółka to prawie siostra, a nawet ktoś więcej, często bywa bowiem tak, że to od przyjaciółki oczekujemy wsparcia i pocieszenia, którego członkowie rodziny z różnych powodów dać nam nie mogą bądź nie potrafią.

O tym, jak silna jest więź pomiędzy przyjaciółkami, jak wielkim można być dla siebie oparciem, przekonują nas Leksi, Teo i Luśka, czyli Aleksandra, Teodora i Jola, bohaterki najnowszej powieści autorstwa Marii Ulatowskiej. „Prawie siostry”, opublikowane nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka, to nie tylko skomplikowane losy trzech kobiet na przestrzeni kilkunastu lat, ale również wspaniała historia przyjaźni, miłości, i zdrady, pełna śmiechu i łez, gwałtownych emocji i wzruszeń. To powieść dla tych, którzy mają szczęście mieć wokół siebie tak wspaniałych ludzi, jak osoby sportretowane przez Ulatowską, ale również dla tych, którzy czują się samotni i odrzuceni, którzy są przekonani, że na przyjaźń czy miłość nie zasługują, że już nic dobrego nie może ich spotkać. Podczas lektury przekonujemy się, jak przewrotny może być los, jak wiele niespodzianek – zarówno tych dobrych, jak i tych złych – ma dla nas w zanadrzu i dlatego każdy dzień może przynieść jakąś odmianę. Prawdziwą sztuką jest pozostać otwartym na zmiany, na to, co niesie przyszłość, choć bez wątpienia wszystkie przeszkody są łatwiejsze do pokonania wówczas, kiedy u swojego boku ma się takie przyjaciółki, jak Leksi, Teo i Luśka.

„Te Trzy” - tak wszyscy mówili na wspaniałe trio połączone więzami przyjaźni. Po ukończeniu szkoły średniej postanowiły, że mimo różnych preferencji w kwestii kierunku studiów, nic ich nie rozdzieli. Wyznaczyły nawet miejsce spotkania, skwer na Sielankach, gdzie miały pojawiać się co pięć lat, piątego września o piątej po południu, zachowując w ten sposób ciągłość łączącej ich relacji.

Opuszczając szkolne mury wszystkie miały głowy pełne marzeń o lepszej przyszłości, o bogactwie, o domu z ogrodem. Aleksandra swoją przyszłość widziała w biotechnologii, który to kierunek wybrała na Akademii Techniczno-Rolniczej. Luśka, na tej samej uczelni, studiowała architekturę krajobrazu, natomiast Teodora, jako jedyna, opuściła rodzinne miasto, by studiować weterynarię w Poznaniu. Tam też poznała Wiktora i jako pierwsza z „Ich Trzech” połączyła się węzłem małżeńskim. Jednak jej radość nie trwała długo – ukochany mąż umiera nagle na zawał serca, ona zaś rzuca się w wir pracy, całe dnie spędzając w lecznicy.

Po studiach dziewczyny znów są w Bydgoszczy, nieco bogatsze w życiowe doświadczenia, dużo bardziej sceptycznie podchodzą do swoich planów, które już nie wydają się takie proste w realizacji. Aleksandra rezygnuje z możliwości pozostania na uczelni i ze studiów doktoranckich, wybierając pracę w Zachemie przy produkcji tworzyw sztucznych. Luśka swoją karierę rozpoczyna w Wydziale Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska Urzędu Miejskiego, jako architekt krajobrazu, choć szybko przekonuje się, że skostniała organizacja nie pozwala jej na realizowanie się w zawodzie. Dlatego też, korzystając z okazji, ogranicza swój etat i przystępuje do spółki zajmującej się projektowaniem ogrodów.

Mijają lata, w trakcie których dziewczyny muszą zmierzyć się z wieloma wyzwaniami. Śmieć Wiktora to nie jedyny cios, który na nie spada, choć dopiero pojawienie się niejakiego Karola, przystojnego prawnika, łamacza damskich serc, narusza trwałą dotąd strukturę ich przyjaźni. W tych zmaganiach losem przez „Ich Trzy” czynnie uczestniczy pani Weronika, dyrektorka schroniska dla zwierząt, w którym Leksi, Teo i Luśka pracowały jako wolontariuszki.

„Prawie siostry” to wspaniała, barwna opowieść o życiu takim, jakie jest - niekiedy w kolorach tęczy, niekiedy spływającym szarymi łzami bólu i cierpienia. Każda z dziewczyn została obdarzona wyjątkową osobowością, każda z nich ma inny temperament i inaczej reaguje na przeciwności losu, ale mimo to potrafią znaleźć w swoich sercach to miejsce, które jest dla nich wspólne. Ulatowska, jako niezwykła obserwatorka ludzkiego życia i jego osobliwości, postanowiła wyjątkowo doświadczyć swoje postacie, ale dzięki temu mogliśmy obserwować sylwetki bohaterek na tle burz, z którymi przyszło im się zmierzyć.

W powieści przeszkadzać może jedynie mnogość wątków i postaci, choć wszystko ma tu swoje miejsce i swój czas, a pozornie oderwane od siebie wydarzenia splatają się ostatecznie ze sobą, wiele wyjaśniając i otwierając przed bohaterowi nowe drogi. Tym samym, już po raz kolejny, Maria Ulatowska udowodniła nam, że najpiękniejsze historie to te pisane przez życie, a my możemy być tylko niemymi obserwatorami sztuki reżyserowanej przez przeznaczenie.