Ostre przedmioty

Nie przeczę, że to "Zaginiona dziewczyna" zwróciła moją uwagę na tę autorkę. Stąd też wybór "Ostrych przedmiotów". I nie zawiodłam się, bo i główna bohaterka bardziej "moja", a w zalewie książkowych kalek, oryginalna, drastyczna fabuła...bez standardowego happy endu z przystojniakiem w tle... Polecam, dobra na lutowy, mroźny wieczór.

Jedno niewielkie, senne miasteczko położone gdzieś na samym dole stanu Missouri, dwie zamordowane dziewczynki i trzy niezwykle silne, a przy tym diametralnie różne kobiece charaktery...

Camille Preaker, reporterka jednej z chicagowskich gazet, pewnego dnia przyjeżdża do Wind Gap, swojego rodzinnego miasteczka, by na polecenie szefa napisać artykuł o zamordowanych w ciągu ostatniego roku dwóch dziewczynkach. Zatrzymuje się w domu, w którym dorastała, zaskakując tym swoją matkę, z którą od wielu długich lat nie utrzymywała żadnego kontaktu.

Powrót w rodzinne strony jest dla Camille niezwykle trudny. Przebywanie pod jednym dachem z kobietą, która nigdy jej nie kochała oraz z przyrodnią, nastoletnią siostrą, której praktycznie nie zna, a o której dowiaduje się wielu nieprzyjemnych rzeczy, sprawia, że odżywają w niej stare wspomnienia, budzą się uśpione demony, otwierają ledwo co zabliźnione rany.

"Byłam jak otwarta rana. Czułam się przepełniona łzami niczym wezbrany balon z wodą, który tylko czeka na ukłucie szpilki. Wind Gap wyraźnie mi nie służyło. Ten dom wyraźnie mi nie służył."

Tymczasem prowadzone przez nią śledztwo w sprawie zabójstw stopniowo odkrywa przed nią mroczną, przerażającą prawdę...

"Znakomity debiut to zbyt łagodnie powiedziane. (...) Ostre przedmioty to nie jakaś tam płytka powieść oparta na chwytliwych pomysłach, jej groza narasta. Ostatnie trzydzieści stron czytałem, czując strach, ale nie mogłem oderwać się od nich."

- Stephen King

Zgadzam się z każdym powyższym słowem Mistrza powieści grozy, Stephena Kinga. O tym, że Gillian Flynn potrafi świetnie pisać, przekonałam się już podczas lektury jej "Zaginionej dziewczyny", która to jest absolutnie doskonałym thrillerem. Nie spodziewałam się jednak, że debiutanckie dzieło okaże się równie świetne! Historia opowiedziana na jego kartach wciągnęła mnie od pierwszych stron i z trudem odrywałam się od lektury, by zająć się codziennymi obowiązkami.

Autorka doskonale oddała duszny, specyficzny klimat panujący w niewielkim, oddalonym od zgiełku wielkich metropolii, miasteczku, jakim jest Wind Gap w stanie Missouri. Tutaj wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą. Tu nie sposób kichnąć, żeby nie dowiedziało się o tym całe miasteczko...

"To całe Wind Gap. Wszyscy znamy tutaj cudze sekrety. I wszyscy je wykorzystujemy. / Było to miasto, które czerpało zadowolenie z telewizji kablowej i ze sklepu spożywczego. Ci, którzy tu zostali, podlegali wciąż takim samym podziałom jak wcześniej."

Camille, mimo tego, że się tu urodziła oraz wychowała, po ośmioletniej nieobecności czuje się w miasteczku obco, zupełnie nie na miejscu. Fakt, że jest reporterką, która zamierza nagłośnić sprawę zabójstw, nie pomaga jej w kontaktach z tubylcami, z których część wyraźnie daje jej odczuć, że już nie jest jedną z nich, że jest jedynie intruzem wciskającym nos w nie swoje sprawy.

Napięcie towarzyszy nam od samego początku i wzrasta z każdą kolejną stroną. Ostatnie stronice czyta się wręcz z zapartym tchem, coraz szerzej otwierając oczy i nie wierząc, że to się dzieje naprawdę, że tak wygląda wyjaśnienie całej historii. Po skończonej lekturze jeszcze przez długi czas powracałam do niej myślami, rozpamiętując każdy szczegół, analizując co i dlaczego się stało. To niesamowite jak ta historia, a przede wszystkim poruszona w niej tematyka, zawładnęła moim umysłem i zmusiła do późniejszych refleksji.

Oprócz niepowtarzalnego klimatu mocną stroną powieści są jej bohaterowie, którzy są wyraziści, wielowymiarowi, z krwi i kości. Na uwagę zasługują zwłaszcza trzy kobiece postaci - Camille, jej przyrodnia siostra Amma oraz ich matka Adora. Trzy pokolenia, trzy diametralnie różne charaktery, trzy mocno doświadczone przez los jednostki ludzkie. Choć są tak od siebie różne, to łączą je więzy krwi oraz wypadki z przeszłości, które odcisnęły głębokie piętno na każdej z nich. Pierwsza się tnie, druga musi dominować, trzecia nie potrafi w zdrowy sposób okazywać miłości.

"Ostre przedmioty", w moim odczuciu, nie zostały napisane przez debiutującą autorkę, lecz pisarkę przez duże P. Świetny styl, niesamowici bohaterowie, wciągająca fabuła, rodzinne tajemnice, a na końcu przerażające, wbijające w fotel zakończenie - oto kwintesencja tej powieści. Ją po prostu trzeba przeczytać!

Gillian Flynn urodziła się w 1971 roku w Kansas City w stanie Missouri. Jest amerykańską pisarką i publicystką telewizyjną. „Ostre przedmioty” to jej debiut z 2006 roku. Od tamtej pory Flynn wydała jeszcze dwie książki – „Mroczny zakątek” i „Zaginioną dziewczynę”.

Camille Preaker po pobycie w szpitalu psychiatrycznym wraca do rodzinnego miasteczka, w którym ostatnio zamordowano dwie dziewczynki. Jej zadaniem jest napisanie o tym artykułu. Mimo początkowej niechęci wraca do rodzinnego domu, nie jest tam jednak zbyt mile widziana. Wkrótce zaczynają ją prześladować wspomnienia własnej przeszłości.

„Ostre przedmioty” z początku wyglądają jak rasowy kryminał – giną dwie małe dziewczynki, sprawca nadal grasuje na wolności, a młoda dziennikarka zostaje wysłana, aby napisać o tym artykuł i przy okazji sama wikła się w sprawę zabójstw. Później jednak wszystko się jakby rozchodzi, zabójstwa dzieci tracą znaczenie, a pierwsze skrzypce zaczyna grać przeszłość głównej bohaterki oraz to, co dzieje się wokół niej teraz. Czy to dobrze czy źle? Zależy. Ja byłam nastawiona na kryminał i byłam nieco skonsternowana, kiedy naprzód wysunęło się to, co wydarzyło się w życiu Camille, niemniej to, co otrzymałam, jest całkiem interesujące i nie mam autorce za złe, że z kryminału skręciła bardziej w stronę thrillera psychologicznego. Zwłaszcza że obie płaszczyzny, czyli wątek zabójstw i wątek przeszłości Camille, łączą się pod koniec, dając mocny efekt zaskoczenia.

Mimo wszystko „Ostre przedmioty” to debiut Gillian Flynn i najbardziej widać to po kreacji postaci. Są, owszem, ciekawe, ale stanowczo przerysowane. Wręcz nierealne. Widać, że autorka miała na nie świetne pomysły, bo ich portrety psychologiczne wypadają bardzo dobrze, z tym że nieco przesadziła z udowadnianiem tego, że rzeczywiście takie są. Czasami czułam się tak, jakby wszyscy byli chorzy psychicznie, i ci dobrzy, i ci źli. Zupełnie nie przemówiła do mnie kreacja przyrodniej siostry Camille oraz ich matki. Także sama postać Camille była nieco naciągana i nierealistyczna. Gillian Flynn prawdopodobnie z matki i siostry Camille chciała stworzyć zepsute, złe do szpiku kości postaci, ale skupiła się na tym zbyt mocno i w efekcie obie te bohaterki wypadają raczej karykaturalnie.

Jak więc widać, książka wypada dosyć nierówno. Jak to zwykle bywa – pomysł był rewelacyjny, był potencjał, ale zabrakło umiejętności i w efekcie wykonanie wypada nieco gorzej. Mam też wrażenie, że autorka poszła trochę na skróty – tej książce brakuje głębi. Liczy lekko ponad trzysta pięćdziesiąt stron, ale mogłaby być o połowę dłuższa, w pewnych miejscach autorka mogła zagłębić się w temat, opisać coś dokładniej. Być może wtedy postaci nabrałyby realizmu.

Mimo żę ta książka odrobinę mnie zawiodła, ogólnie rzecz biorąc czytało się ją dobrze. Z pewnością jeszcze sięgnę po twórczość Gillian Flynn, ciekawi mnie zwłaszcza „Zaginiona dziewczyna”, która już czeka na półce. Jest bardziej obszerna, więc liczę na to, że wypadnie lepiej od „Ostrych przedmiotów”.

Tę oraz inne recenzje znajdziesz również na: [Adres usunięty]