Nigdy nie zapomnę

Lubicie książki, które nie kończą się happy endem? A książki, które zaczynają się źle, nawet bardzo źle?

Książka Nigdy nie zapomnę zaczyna się pogrzebem w dniu ślubu. Możecie to sobie wyobrazić, że idziecie na pogrzeb ukochanego w dniu, kiedy miał odbyć się wasz ślub. No to właśnie tu autorka serwuje nam taki scenariusz. Zmusza nas do rozmyślania, jak kruche jest ludzkie życie, do końca niewiadome.

Aimee wydaje się, że zna swojego narzeczonego, wie o nim wszystko, bo przecież znają się od dziecka. Mają wspólne tajemnice, wspólne plany. Pewnego dnia okazuje się jednak, że nie do końca. Czy prawda okaże się niewygodna? Czy uda się zaleczyć niezabliźnione jeszcze rany?

Aimee, zamiast mówić sakramentalne tak, musi na zawsze pożegnać się z ukochanym. James ginie tragiczne w Meksyku, do którego poleciał w interesach. Jednak na pogrzebie zjawia się tajemnicza kobieta, która twierdzi, że James żyje. Co na to nasza bohaterka? Czy uwierzy kobiecie, którą widzi pierwszy raz w życiu?

Dziewczyna stara , pogodzić się ze stratą, żałoba trwa dość długo. W końcu poznaje kogoś. Czy uda jej się zapomnieć o byłym narzeczonym? Czy ułoży sobie życie od nowa?

Na jaw zaczynają wychodzić również tajemnice niedopowiedzenia związane z Jamesem i jego rodziną. Jakie tajemnice wyjdą na jaw?

Oj chyba się za bardzo rozkręciłam. Przecież muszę zostawić coś dla was. Musicie sami poczuć przyjemność z czytania tej książki.

Jest to wspaniały debiut Kerry Lonsdale, który daje nam bardzo fajną fabułę, ciekawe i szalone rozwiązania. Czasami aż nieprawdopodobne, ale od książki ciężko się oderwać. Bardzo podoba mi się, wprowadzanie powoli wielu zagadek, które proszą się o rozwiązanie. Końcówka jednak rekomenduje wszystkie nasze oczekiwania. Mówię wam, wbija w fotel i jest mega zaskakująca.

Wcale się nie dziwię, że w książce zakochały się czytelniczki z USA, powiem tylko tyle, że w Polsce tez pewnie wielu dziewczynom i kobietom się ona spodoba.

Świetna babska lektura, taka wiecie lekka, a zarazem porywająca, z lekkim dreszczykiem sensacyjnym.

Idealna na jeszcze letnie dni, jak i na jesienno- zimowe wieczory.

Ja polecę ją swojej przyjaciółce. A Wy?

"(...) był silny tam, gdzie ja byłam słaba. Był moim przyjacielem i pragnęłam go kochać".

W najśmielszych przypuszczeniach (bo powiedzieć "w snach" to byłoby niedopatrzenie) nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co musiała przeżyć główna bohaterka powieści "Nigdy nie zapomnę" - Aimee. Zaczyna się tragicznie. Dziewczyna w dniu swojego wymarzonego, zaplanowanego najdokładniej jak się tylko da ślubu - uczestniczy w pogrzebie swojego narzeczonego. Mężczyzna, który miał być jej mężem, iść z nią przez życie na dobre i na złe, teraz leży w zamkniętej trumnie. Zamiast być najszczęśliwszym dniem w jej życiu, pamiętna chwila staje się tą najgorszą i najsmutniejszą. Na domiar wszystkiego, po ceremonii do Aimee podchodzi nieznajoma kobieta ze stwierdzeniem, że James żyje, a ona sama ciekawa jest, co zostało pochowane w grobie... Chyba nikt nigdy nie zastanawiał się nad tym, co by zrobił w takiej sytuacji; to coś wręcz niemożliwego, absurdalnego, wzbudzającego szereg kontrowersji, pytań bez odpowiedzi. Ale również nikt nie machnąłby ręką na coś podobnego, całkowicie ignorując słowa nieznajomego. No właśnie. Aimee nie spocznie, dopóki nie odkryje prawdy, która zaczyna okazywać się bardzo niewygodna...

Aimee i James to para, o których mówi się, że są z sobą od zawsze. Wiecznie nierozłączni, od najmłodszych lat, najpierw jako najlepsi przyjaciele, później jako zakochani w sobie ludzie. Zawsze razem, bez względu na wszelkie przeszkody.Dlatego tym bardziej nie sposób wyobrazić sobie dramatu, przez jaki przechodzi Aimee. Zamiast sukni ślubnej musi przywdziać żałobną czerń i nauczyć się żyć z ogromnym ciężarem straty najukochańszej osoby na świecie. I może by się jej to nawet zaczęło udawać, gdyby nie dziwna kobieta, zasiewająca w jej sercu plon niepewności i wątpliwości. Od tego momentu zaczyna się walka z czasem, gdzie nic nie jest pewne, a nierozwiązane zagadki i skrywane tajemnice zaczynają wychodzić na jaw.

Książka reklamowana jest jako ta "od której nie można się oderwać", ta "którą polecisz najlepszej przyjaciółce", oraz ta "która nie daje zasnąć do ostatniej strony". Muszę się zgodzić. Mimo, iż jest to debiut, gdzie jak wiadomo, trochę do ideału brakuje (o ile ideały istnieją!), faktycznie, lektura przyciąga uwagę. Pojawiają się sekrety, niewyjaśnione sprawy z przeszłości, nowe okoliczności, które rzucają na całą sytuację inne światło. Autorka ma bardzo lekkie pióro, całą powieść czyta się niewiarygodnie płynnie, szybko; strona za stroną chce się wiedzieć, co będzie dalej. Powiedzenie "jeszcze jeden rozdział i idę spać" - sprawdza się perfekcyjnie; ciągle wmawiałam sobie, że jeszcze ten jeden rozdział... Aż skończyłam czytać całą książkę ;). Było kilka drobnych niedociągnięć; momentami płytkie dialogi, brak wyrazistości postaci, z którymi do końca jakoś nie mogłam się utożsamić, czasem zbyt szybkie przeskoki czasowe, ale takie błędy w debiucie są jak najbardziej do przeżycia. Kerry Lonsdale poruszyła kilka kontrowersyjnych tematów: utracone uczucie, pamięć o nim, walkę do samego końca, ale i chwilę zastanowienia, gdy trzeba po prostu odpuścić. Jak daleko można się posunąć, żeby chronić rodzinę? Czy naprawdę niektóre sekrety są tak niewygodne, by zamiast je wyjawić i problemy rozwiązać, należy uciekać się do coraz bardziej licznych kłamstw? Bardzo dobrze udało się tu połączyć wątek uczuciowy z tym kryminalnym, akcję w Kalifornii i w Meksyku, rozdarcie serca między jednym mężczyzną a drugim... Książka zdecydowanie na lato, dla osób lubiących motywy MIŁOSNE, nuty tajemnicy, gdzie finał okazuje się tak zaskakujący, iż dosłownie wbija w fotel. Jeśli mam być szczera, lektura była przyjemna, ale ostatnie pięć stron to zdecydowanie najmocniejszy punkt całej historii. Doczytywałam koniec powieści z wypiekami na twarzach i sama sobie zadawałam pytanie: jak to tak? MUSI być kolejna część, ja chcę poznać dalsze losy Jamesa i Aimee, autorka powinna jakoś to ogarnąć i zadowolić Czytelników, takich jak ja, którzy chcą więcej i więcej.

Polecam nie tylko swojej najlepszej przyjaciółce. Polecam każdej kobiecie, oraz każdej osobie, która szuka czegoś lekkiego, ale i ciężkiego (pod względem tematyki) zarazem, czegoś ciepłego, niosącego nadzieję, iż każdy problem da się rozwiązać, czegoś przejawiającego wiarę, iż istnieje kilka rodzajów prawdziwej MIŁOŚCI, że trzeba po prostu się jej poddać i iść za głosem serca. Czegoś dającego podpowiedź, kiedy walczyć do samego końca, a kiedy odpuścić, czegoś co daje wskazówkę, czym jest prawdziwe szczęście i że należy je docenić, zanim się je straci. Z niecierpliwością czekam na kolejną książkę autorki.

[Adres usunięty]

Jedna z blogerek, które czytam regularnie, jakiś czas temu stwierdziła, że nie sięga po literaturę obyczajową, bo nie lubi czytać o zwykłym/normalnym życiu. I chociaż ja sama dosyć często czytuję obyczajówki, to raczej podzielam zdanie wspomnianej koleżanki. Dlatego też z premedytacją omijam książkowe zwyklaki, a autorów, po których powieści sięgam, wybieram z dużą dozą staranności. Picoult, McPartlin, Moriarty, Chamberlain, Koomson i Giffin udowodniły mi, że literatura obyczajowa nie musi być nudna i sprawiły, że stałam się nieco, hm, wybredna, jeśli chodzi o nowych twórców. Niedawno jednak Gail Honeyman oczarowała mnie swoją debiutancką powieścią, wskutek czego podjęłam iście przełomową decyzję. W końcu czas najwyższy wyjść nieco poza ten hermetyczny krąg uwielbienia i dać szansę innym, prawda?

Tak więc zrobiłam.

Znalazłam Kerry Lonsdale i jej "Nigdy nie zapomnę". Przeczytałam. I wiecie co?

Czym prędzej wracam do swojego kręgu.

Aimee w zasadzie nigdy nie była sama. Poznała Jamesa jeszcze jako mała dziewczynka i niemal natychmiast została jego najlepszą przyjaciółką, później dziewczyną i w końcu narzeczoną. Miała również zostać jego żoną, ale... Właśnie. James umarł i Aimee została sama. Zamiast białej sukni i ślubnego kobierca czekała na nią żałobna czerń i pogrzeb, i życie z piętnem utraconej miłości.

Ale czy aby na pewno utraconej...?

Gdy tajemnicza kobieta z uporem godnym maniaka powtarza Aimee, że James wcale nie zginął, ta - mimo początkowych oporów - zaczyna w to wierzyć. I choć każdy próbuje przekonać ją, że najwyższy czas zostawić za sobą przeszłość, Aimee rozpoczyna osobistą krucjatę.

Krucjatę, której celem będzie poznanie prawdy.

Nie oczekiwałam wybitnej lektury. Spodziewałam się czegoś lekkiego, niezbyt wymagającego i po prostu przyjemnego. Tym bardziej, że "Żeby przeczytać tę książkę, będziesz potrzebować paczki chusteczek, tyle w niej emocji", zapewniał Sunset Magazine. Że to "debiut, który zawojował serca czytelniczek w USA", przy okazji okrzyknięty najlepszą lekturą na lato. Miałam przez niego zarwać noc, miałam się wzruszyć, miałam żyć historią Aimee i Jamesa. I wiecie co? GUZIK prawda. Wcale tak nie było. Męczyłam tę książkę prawie tydzień, a w chwili, w której ją skończyłam, miałam ochotę przybić sobie samej piątkę za wytrwałość. To już nawet nie chodzi o samą fabułę, która nie jest zbyt oryginalna (bo "on umiera, ona tęskni, ale ojej! ON chyba jednak żyje" co jakiś czas pojawia się czy to w filmach, czy to książkach), ale o jakikolwiek brak logiki, o irytującą Aimee, o ślamazarną niczym oblepiony smołą ślimak akcję. O dialogi, tak nudne i bez najmniejszego nawet polotu, że aż wołały o pomstę do nieba. Ja rozumiem, że to pierwsza powieść Lonsdale, że musi jeszcze doszlifować swój warsztat i że pewnie z czasem dowie się, jak i czym przyciągać czytelników, ale muszę, MUSZĘ, być szczera - zarówno względem Was, jak siebie samej. "Nigdy nie zapomnę" to słaba powieść, która absolutnie niczym się nie wyróżnia. Jej bohaterowie drugoplanowi są nijacy, a Aimee, wokół której skupia się cała historia, pieruńsko denerwuje. Miota się między sama nie wie czym, zachowuje niczym pięcioletnia dziewczynka, a poziom jej rozmów z przyjaciółkami jest rodem wyjęty z piaskownicy. Tajemnicza z założenia Lacy (kobieta, która rozpoczyna poszukiwania prowadzone przez Aimee) jest w mojej ocenie bardzo źle stworzoną postacią i nie mogę pozbyć się wrażenia, że Lonsdale nie miała na nią dobrego (czy też w sumie żadnego) konceptu. W efekcie Lacy pojawia się wtedy, gdy autorce kończą się pomysły, wprowadza chwilowe zamieszanie, a później nagle znika, po to tylko, by za kilkadziesiąt stron pojawić się znowu. Jaki w tym sens? Cóż, moim zdaniem żaden...

Nie widziałabym też żadnego sensu w całej tej historii, gdyby nie epilog. Bo ten - o dziwo! - naprawdę jest dobry. Te cztery, końcowe, strony (tak, policzyłam :D ) wzbudziły we mnie więcej emocji niż wszystkie wcześniejsze 422 razem wzięte. Gdyby tylko Lonsdale w podobnym tonie utrzymała całą książkę, byłabym zadowolona. Może rzeczywiście prędko bym o niej zapomniała, może i do niej nie wróciła, ale przynajmniej z czystym sercem mogłabym powiedzieć, że to niezła powieść, z którą przyjemnie spędzicie czas.

W tym momencie jednak tego nie zrobię. Nie potrafię. Bo, jeśli mam być szczera, czytanie "Nigdy nie zapomnę" było równie fascynujące, co oglądanie schnącej na ścianie farby.

Literatura obyczajowa nie jest nudna, pod warunkiem oczywiście, że sięgacie po odpowiednich autorów. Nęcona przez liczne (a właściwie same!) pozytywne opinie na "Lubimy czytać", miałam nadzieję, że Kerry Lonsdale będzie jednym z takich twórców. Że będę mogła Wam ją polecić i że później z niecierpliwością wspólnie czekać będziemy na jej kolejną książkę.

Czy zatem polecam?

HA. Konkluzję wyciągnijcie sami.

"Wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem, a moje serce pękło w tym momencie na dwoje. Jedna część należała do Jamesa. Drugą zostawiłam z Ianem."

Miałam tylko kilka razy przyjemność przeczytać książkę, która od deski do deski mnie ujęła swoją fabułą oraz opanowała mój umysł na długo po jej zakończeniu. Nigdy nie zapomnę, dostosowuje się do tego rytmu. Jest to powieść szczera, rzeczywista jak i bardzo pochłaniająca. Nie spodziewałam się po niej aż takiego rozwinięcia. Książka ma w sobie wszystko co najlepsze. Autorka umiejętnie plącze akcją tak, że ta ani chwilę nie zwalnia. To jak zawile ulokowała swoich bohaterów w wir negatywnych wydarzeń, jest dla czytelnika mocnym wstrząsem. Całkowicie pochłonęła mnie historia znajdująca się pod tą okładką.

Zacznę od bohaterów. Główną postacią jest Aimee, która traci swego przyjaciela i zarazem miłość życia. Okazuje się, że kobieta, która miała zaplanowaną przyszłość u boku Jamesa, musi poradzić sobie bez niego. Na jego pogrzebie zaskakuje ją jednak pewna kobieta, która podaje wątpliwości fakt, czy aby na pewno jej narzeczony nie żyje.

Aimee jest bardzo pozytywną bohaterką. Jest bardzo naturalna oraz otwarta. To jej oczami poznajemy wszystko, co dzieje się w lekturze. Nie w sposób jest jej nie lubić, oraz się z nią nie utożsamić. Jest to jedna z tych postaci, z którą czuje się wielką więź

Kolejnym bohaterem jest James. Chłopaka poznajemy głównie ze wspomnień Aimee. Jest urokliwą osobą, którą szczerze lubimy. To, jaki los zgotowało dla niego życie, jest niewyobrażalną tragedią...

W powieści poznajemy również Iana - fotografa - który szczerze zaczyna interesować się Aimee. Jednak dziewczyna nie do końca oddaje mu swoje serce. Ian szczerze zaskarbił sobie moją przychylność. Jest bardzo szczery, a to lubię.

"Był twardy tam, gdzie ja byłam miękka i silny tam, gdzie ja byłam słaba. Był moim przyjacielem i pragnęłam go kochać."

Autorka ma bardzo dobry warsztat pisarski. Jej powieść napisana jest dobrym stylem oraz językiem. Z całej powieści czuć szczerość i realność sytuacji. Lektura jest lekką obyczajówką, ale ma w sobie zalążek delikatnego kryminału. Świetne połączenie. Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Zakończenie, kompletnie mnie rozbroiło... Autorka zbudowała wspaniałe napięcie, które mam nadzieję, że utrzyma w dalszych częściach.

Książkę polecam serdecznie wszystkim lubiącym się w takich historiach. Lektura porwie was od początku do samego końca. Jest to mój drugi ulubiony debiut, który został napisany przez utalentowaną autorkę. Serdecznie go polecam, ponieważ ja się na niej nie zawiodłam.

Smutek. Właśnie to uczucie towarzyszyło mi przez początek książki. Czytałam i myślałam nad tym, jak bardzo kruche jest ludzkie życie i jak łatwo można nagle stracić wszystko. Na przykład najdroższą osobę na świecie, w której byliśmy zakochani przez lata.

Wyobraźcie sobie, że kochacie kogoś tak długo, że ledwo pamiętacie, jak to się zaczęło... Miłość rozkwitała w Was już od wczesnej młodości, aż doszła do pięknego etapu planowania ślubu. Niestety. Dzień ślubu okazał się dniem pogrzebu mężczyzny, który miał spędzić z Wami resztę życia. Właśnie w takiej sytuacji jest Aimee. Wszystko wali jej się na głowę, a przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Co zrobić, żeby żyć dalej, bez drugiej połówki? Dlaczego jakaś szalona kobieta wmawia dziewczynie, że to jedna wielka pomyłka i jej ukochany żyje? Tego już Wam nie zdradzę, ale mogę obiecać, że nie będziecie mogli oderwać się od tej historii.

Nigdy nie zapomnę jest debiutem literackim i w przypadku debiutu nie może być przecież idealne... Czasem zachowania bohaterów są zbyt oczywiste, mężczyźni otaczający Aimee wyidealizowani, a niektóre fragmenty trochę pozbawione dynamizmu. Autorka ma przed sobą pracę nad kreacją postaci... Poza tym sama główna bohaterka irytowała mnie czasem swoją bezradnością Są to jednak szczegóły, które tylko potwierdzają, że nikt nie jest idealny. Końcówka za to wbije Was w fotel!

Przesyłając mi tę książkę wydawca ostrzegał: Uważaj, trudno się od niej oderwać. Nie do końca wierzyłam, bo cóż innego może powiedzieć wydawca? Okazało się jednak, że książka faktycznie wciąga i czyta się błyskawicznie. Z każdą stroną mnożą się bowiem zagadki, które intrygują i aż się proszą o rozwiązanie. Język powieści jest przy tym lekki jak piórko i refleksyjny - jednym słowem, wspaniały! Podczas lektury towarzyszy nam mnóstwo emocji, a sama końcówka bardzo daje do myślenia. Nadal nie wiem, jak ja bym się zachowała na miejscu tej dziewczyny... Ciągle mi się wydaje, że zupełnie inaczej! Cieszę się, że na końcu książki umieszczono pytania do dyskusji, bo tematy poruszone przez Karry Lonsdale aż się proszą o wspólne przegadanie.

Nigdy nie zapomnę jest pełne bólu, tęsknoty, ale również przyjaźni i miłości. Jeszcze długo będę ją nosić w sercu i mam nadzieję, że wkrótce poznam kolejne książki autorki. Właśnie takich emocji było mi trzeba i niezmiernie cieszę się, że mam szansę podzielić się tą historią z moimi przyjaciółkami.