Momo

MOMO, czyli osobliwa historia o złodziejach czasu i dziewczynce, która odzyskała dla ludzi skradziony im czas-Michael Ende + ilustracje, przełożył Ryszard Wojnakowski

To jedna z tych książek, za którymi się tęskni. Zapragnęłam wrócić do niej i myślę, że to był odpowiedni czas, choć każdy czas jest na nią dobry.

Momo, to dziewczynka, która przyszła nie wiadomo skąd i zamieszkała w amfiteatrze. Tam przychodzą dzieci, aby się bawić, bo z nią są najlepsze zabawy i dorośli, żeby z Momo porozmawiać. Bo nikt tak jak ona nie umie słuchać, „naprawdę słuchać potrafi bardzo niewielu ludzi. A sposób, w jaki Momo to robiła, był absolutnie jedyny w swoim rodzaju.” Dziewczynka ma wielu przyjaciół, lecz najważniejsi z nich to Beppo Zamiatacz Ulic i Gigiero Przewodnik. I tak cudownie toczy się jej życie wśród nich, aż do momentu, kiedy wkraczają w nie szarzy panowie, którzy znają wielką tajemnicę. „Wszyscy ludzie ją dzielą, każdy ją zna, lecz bardzo niewielu zastanawiało się nad nią kiedykolwiek. Większość ludzi przyjmuje ją jako oczywistość i nie dziwi się jej ani trochę. Tą tajemnica jest czas. Do jego mierzenia służą kalendarze i zegary, niewiele to jednak mówi, gdyż każdy wie, że jedna godzina może się człowiekowi wydawać wiecznością, ale niekiedy może też mijać jak chwila- w zależności od tego co się w ciągu tej godziny przeżywa. Bo czas to życie. A życie mieszka w sercu.” Życie Momo oraz mieszkańców miasteczka i jej przyjaciół radykalnie się zmienia. Momo wyrusza więc w podróż, aby odzyskać dla nich to, co jest najważniejsze, utracony czas.

Ta książka jest wspaniała, znakomita, uniwersalna, ponadczasowa. Dobra dla wszystkich małych, dużych, średnich, czytana razem lub osobno; przez duże i małe dziewczynki, przez dużych i małych chłopców. Polecam zawsze i od lat. Czytajcie swoim dzieciom, wnukom, sobie, aby przypomnieć o tym, jak cenny jest czas.

Cudo wydanie.

Jestem pod wrażeniem . Kupiłam książkę dla mojego sześcioletniego wnuka,ale musi jeszcze poczekać. Myślę ,że grupa wiekowa to najmniej 9 lat. Wspaniała opowieść o czasie i jego złodziejach , którą tak naprawdę powinni przeczytać wszyscy dorośli , którzy ciągle gonią, nie mają na nic czasu, nawet dla własnych dzieci.Wątek lekko kryminalny sprawia ,że czyta się nie mogąc oderwać się od akcji. Podziwiam autora za niesamowitą wyobraźnię i mądrość. Bohaterkę polubimy od razu . Choć muszę przyznać ,że pierwsze rozdziały minimalnie się dłużyły za to potem zostałam wciągnięta bez reszty w świat Mistrza Hory i Momo . Polecam na wspólne czytanie z dziećmi , doskonały punkt wyjścia do rozmów o ważnych dla każdego z nas sprawach i na zatrzymanie się w codziennej gonitwie choćby na chwilę lektury.

Michael Ende głównie kojarzony jest z „Niesamowitą historią", ale w moim świecie to „Momo" jest jego prawdopodobnie najpiękniejszą powieścią. Książka dotyczy losów niezwykłej dziewczynki, która staje przeciwko Szarym Panom. Akcja kręci się wokół przytłaczającego braku czasu na wszystko, co przynosi szczęście. Dorośli próbują oszczędzać go na przyszłość (w skutek oszustwa, któremu ulegli), a niesie to za sobą jedynie pośpiech, rutynę i niezadowolenie. W swoją pogoń za wykorzystaniem każdej sekundy wplątują nawet dzieci i ich życie również treści kolory. Monotonia opanowuje świat, a uśmiechu już od dawna nie widać na twarzach ludzi. I to właśnie na Momo — dziewczynce znikąd, która zamieszkuje ruiny teatru — spada obowiązek uratowania przyjaciół. Osób, które były jej bliskie, ale w ciągłym pośpiechu nie mogli już dłużej odnaleźć dla niej czasu.

Urocza i ciepła to powieść. Taka, która uspokaja, odpręża i podnosi na duchu. Michael Ende pozornie prostą historię ubarwia szczerymi relacjami i barwnymi bohaterami, a to w połączeniu z jego lekkim stylem tworzy tytuł dla młodszych i starszych. Autor powoli tka swój świat, uważnie kreśli zachodzące w nim zmiany i nie brakuje mu interesujących pomysłów. Znałam już to w jego wykonaniu z „Niekomczacej się historii", ale tam zabrakło mi czegoś, co odnalazłam tutaj. Tym razem moje serce zostało w pełni zaangażowane, a lekturę zakończyłam w pełni usatysfakcjonowana.

przekł. Ryszard Wojnakowski

"Naprawdę słuchać potrafi bardzo niewielu ludzi. A sposób, w jaki Momo to robiła, był absolutnie jedyny w swoim rodzaju."

*

Pomimo że Momo pojawiła się właściwie znikąd i zamieszkała samotnie w opuszczonym amfiteatrze, to prawie nigdy nie była sama. Tajemnicza dziewczynka natychmiast odnalazła swoje miejsce i przyjaciół pośród mieszkańców pobliskiego miasteczka. Jej dni upływały na wysłuchiwaniu innych, zabawach z miejscowymi dziećmi oraz spacerach po okolicy. Jednak niemal równie niespodziewanie, jak sama Momo niebawem w miasteczku pojawiają się Szarzy Panowie, którzy pomagają "oszczędzać" czas... Pytanie tylko dlaczego przyjaciele Momo pomimo tego całego oszczędzania mają go coraz mniej...

*

"Momo" to nie tylko przepełniona magią historia o przyjaźni i walce ze złem, która ucieszy każde dziecko. Zdecydowanie to nie wszystko, co znajdziemy na jej kartach. Moim zdaniem "Momo" jest przede wszystkim ponadczasową opowieść o tym, jak często tracimy bezcenny czas, który już nigdy do nas nie wróci.

*

Historię Momo, jej przyjaciół oraz walki z Szarymi Panami pokochałam od pierwszych stron. Jest to dość spokojna, można by powiedzieć, że wręcz przytulna historia, która z pewnością może oczarować zarówno dzieci, jak i dorosłych.

*

Kreacja bohaterów oraz świat również działają na korzyść książki, pomimo że brakowało mi tu charakterystyk niektórych postaci. Jednak o tych drobnych brakach szybko możemy zapomnieć dzięki niecodziennej magii oraz tajemnicą dotyczącą samego "czasu".

*

Co więcej historia ta wytyka wiele wad współczesnego społeczeństwa jak chociażby ciągła pogoń za sukcesem czy odcinanie się od przyjaciół i rodziny. Jest to nauka dla młodszych i przypomnienie dla starszych czytelników o tym, że czasem warto zwolnić i cieszyć się chwilą.

*

Mocno polecam "Momo" każdemu, kto zapomniał, jak cenny jest jego czas lub szuka książki, która nie tylko zapewni dziecku rozrywkę, ale również zafunduje wartościową przestrogę na przyszłość. Oceniam na 9/10 i cieszę się, że mogłam poznać tę cudowną historię.

"To nic szczególnego, [...] słuchać potrafi przecież każdy. Ale to błędne mniemanie. Naprawdę słuchać potrafi bardzo niewielu ludzi".

Do pewnego miasta przybywa mała dziewczynka, która przedstawia się jako Momo - nic więcej o niej nie wiadomo. Zamieszkuje w starym amfiteatrze i staje się bardzo ważna dla mieszkańców, uwielbiających spędzać z nią czas.

Na świecie pojawiają się Szarzy Panowie i nagle wszystko ulega zmianie, okazuje się jednak... że Momo jest odporna na ich moc...

"Momo" to klasyka literatury dziecięcej. Z założenia skierowana do młodszych odbiorców.., choć nie tylko, a może właśnie, to dorośli powinni po nią sięgnąć? 🤔

Główną bohaterką jest tytułowa dziewczynka - Momo. Dziecko znikąd, bez przeszłości.., której pojawienie się zmienia osoby, z którymi ma styczność. Jej niezwykłość przyciąga, zmienia i uświadamia pewne rzeczy...

Pojawienie się Szarych Panów radykalnie zmienia świat, choć zupełnie niepostrzeżenie dla dorosłych. Ich celem jest podstępna kradzież czasu, na co nie do końca świadomie, godzą się ludzie. Ucieka wolny czas, znika też radość, a mieszkańcy tkwią w tym coraz głębiej i nie potrafią się wyrwać. I kiedy wydaje się, że Złodzieje Czasu odniosą pełen sukces, okazuje się że pomimo swojej przebiegłości, nie są w stanie okraść Momo.

Powieść Michaela Ende jest magiczna, wciągająca i myślę, że można stwierdzić, że ponadczasowa. Treści i przesłanie, które autor umieścił w tej pozycji lata temu są wciąż, a może właśnie teraz... szczególnie aktualne. Narracja w baśniowym stylu porywa od pierwszych stron i choć jej adresatami są dzieci, czuć w niej pewną głębię, która dotknie też dorosłego czytelnika. Historia orginalna, niezwykle barwna z niebanalną fabułą. Dodatkowo przepięknie wznowiona - cieszy oczy i nie tylko. Zachęcam do sięgnięcia, ma w sobie... to coś!