Lewa ręka Boga

Jest to pierwsza część trylogii z cyklu Lewa ręka Boga, która została napisana przez Paula Hoffmana. Od samego początku, gdy ją zobaczyłam na półce sklepu, powiedziałam, że muszę ją mieć. Trochę czasu mi zajęło, zanim przedstawiona pozycja znalazła się u mnie na półce, bo zawsze do rąk trafiało mi coś, co mogłam opisać jako dużo ciekawsze. W końcu natrafiłam na promocję w empiku 3 za 2 i tak oto teraz piszę recenzję. Nie wiem dlaczego, ale nawet mimo początkowej fascynacji, niejako zmusiłam się do jej przeczytania. W końcu ile może leżakować i czekać na swoją kolej?

Książka opowiada o losach Thomasa Cala, który od najmłodszych lat wychowuje się w Sanktuarium. Jest ON jednym z licznych akolitów, którzy są szkoleni przez Odkupicieli na bezwzględnych wojowników, używając wyjątkowo okrutnych metod wychowawczych. Odkupiciele poddają uczniów licznym cielesnym karom, ośmieszeniu a czasami nawet każą śmiercią za ich przewinienia. Bohater wyróżnia się tutaj niesamowitymi zdolnościami i w umiejętnościach, góruje nad innymi chłopcami.

Postać Cale'a jest dość interesująca oraz tajemnicza. Jest dość skryty, małomówny a autor bardzo delikatnie dawkuje informacje na jego temat. Od pierwszych stron mamy wrażenie, że jest to postać bezwzględna, brutalna oraz budząca grozę. Im dalej zagłębiamy się w całą historię, tym bardziej Thomas odbiega od naszych wstępnych założeń. Momentami jest bardzo wygadany, szczery oraz posiada garść humoru. Mimo wszystko w pierwszej części nie mamy zbyt dużo informacji o tej postaci. Kwestia wieku, pochodzenia nadal nie jest wyjaśniona. Prawdę mówiąc zajęło mi dużo czasu, aby wciągnąć się w historię Cale'a i trochę polubić postać. Jak dla mnie wiązało się to z przebrnięciem przez około 180 stron, aby wydarzyło się coś, co mogło trochę przyciągnąć moją uwagę.

"Cale czekał chwilę, chociaż było oczywiste, co powinien uczynić. Odjął Ostrze od szyi Conna i rozejrzał się, gdzie mógłby je położyć.

[...]

...położył nieprzytomnego Conna na ziemi, odwrócił się i nacisnął miecz z całej siły. Ostrze, być może najwspanialsza biała broń, jaka kiedykolwiek została wykuta, wygięło się i złamało z odgłosem, jakby uderzono w dzwon.

[...]

Sierżant wziął od jednego z żołnierzy łańcuch i kłódkę i poszedł do chłopca.

- Odwróć się.

Cale zrobiło, co mu kazano. Strażnik skuł mu dłonie za plecami, po czym nachylił się po czym szepnął mu łagodnie w ucho:

- To była ostatnia głupia rzecz, jaką zrobiłeś w życiu, synu.

[...]

W tym momencie w krąg żołnierzy otaczających Cale'a i rannego wpadła Arbell. Uklękła obok Conna i złapała go za rękę, aby sprawdzić tętno. Uspokojona wstała i spojrzała na Cale'a, trzymanego mocno przez dwóch żołnierzy. Chłopak odwzajemnił jej spojrzenie ze pokojem i kamienną twarzą.

- Nigdy więcej mnie nie zapomnisz. - powiedział."

Ten cytat, właściwie fragment, sprawił, że jakoś cała historia mnie zaciekawiła. Przed tym bohater był dla mnie taki nijaki. Teraz zawładnęły nim emocje, których nigdy dotąd nie miał okazji doświadczyć. Na koniec przytoczę jeszcze kilka fragmentów, które niewątpliwie utkwiły mi w pamięci. Będą już nieco krótsze, niż to co przed chwilą zaprezentowałam.

Ocena: 3/10

" - Trochę wątli jak na ochroniarzy, nie sądzisz?

Cale popatrzył na przyjaciół wzrokiem pełnym żalu.

- Przykro mi z powodu ich fizycznych mankamentów, sam nie chciałbym patrzeć na nich przez cały dzień."

"- Małe łobuzy mogły mu wybić oko. Trzeba to zszyć.

Arbell spojrzała na niego zdumiona.

- Trzeba zszyć ranę, tak jak zszywasz koszulę albo skarpetki. - Zaśmiał się z własnych słów. - Naturalnie ty nie zszywasz."

Mam jeszcze jeden ulubiony cytat, ale znajduje się ON gdzieś przy końcu książki i nie będę go zamieszczać, żeby nie psuć wam lektury. Książka nie jest zła, aczkolwiek nie ląduje ona na jako jedna z moich ulubionych pozycji. Tak jak już wspomniałam, należy przebrnąć przez prawie połowę książki, aby nieco się wciągnąć w akcję. Przynajmniej tak było w moim przypadku. Cała książka jest na pewno jakąś odmianą jeśli chodzi o tematykę poruszaną w czytanych przeze mnie książkach.

Sanktuarium położone na Skarpie Shotover od dziesiątek lat owiane jest tajemnicą. Wiadomo jedynie, iż jest to siedziba Odkupicieli od setek lat toczących walki z antagonistami, uważanymi przez nich za heretyków, nasienie zła, które należy zetrzeć z ziemi. Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, jak naprawdę wygląda życie za jego murami. Rok rocznie, a ostatnimi czasy nawet i częściej, do Sanktuarium sprowadzani są mali chłopcy nie przekraczający 10 roku życia. To koniec ich dzieciństwa, a początek wieloletniego szkolenia na Odkupicieli, religijnych fanatyków i bezlitosnych zabójców, którzy gotowi są do największych poświęceń w imię swojej nowej wiary. Jednym z takich dzieciaków był Thomas Cale, który trafił do Sanktuarium mniej więcej przed dziesięciu laty jako najmłodszy nabytek w historii tego miejsca. Przez lata morderczych treningów, poniżania oraz bicia, wyrósł na twardego młodzieńca o niezwykłych zdolnościach w sztukach walki jak i taktycznych. Do perfekcji nauczył się ukrywać swe uczucia pod maską zimnego chłodu i obojętności, przez co stał się nieprzewidywalnym, a co za tym idzie, śmiertelnie niebezpiecznym przeciwnikiem. Pobyt w Sanktuarium utwierdził go w jednym - nikomu nie wolno ufać. Dlatego też nie pozwala się nikomu do siebie zbytnio zbliżyć, nie zawiera przyjaźni (co nota bene jest i tak tu zabronione). Nikt nie jest w stanie do końca go zrozumieć, ani przejrzeć, dlatego też nikt nie zauważa, że od dłuższego czasu starannie przygotowuje się do ucieczki. Jeden dzień i pewne zamknięte drzwi na zawsze zmieniają jego życie. Thomas odkrywa coś, co w Sanktuarium owiane jest wielką tajemnicą, o czym wiedzą nieliczni. Następnie staje się świadkiem okrutnego i niezrozumiałego dla niego zachowania jednego z Odkupicieli, którego pod wpływem impulsu, a także przeżytego szoku zabija. A karą za pozbawienie życia jednego z wyżej od niego postawionych członków Sanktuarium jest śmierć. Cale musi uciekać... Tymczasem komuś bardzo zależy na tym, aby chłopak znalazł się z powrotem za murami siedziby Odkupicieli. Komuś, kto chce, by Thomas został Aniołem Śmierci, lewą ręką Boga...

I tak oto z grubsza przedstawia się początek historii młodego akolity, który 2/3 swojego życia spędził za murami Sanktuarium, a który teraz musi stawić czoła zewnętrznemu światu. Szybko okazuje się, że mimo wieloletniego szkolenia nie do końca gotowy jest na to, co go tam czeka. Dość niespodziewanie trafia do siedziby rodu Materezzich, gdzie czeka go lekcja prawdziwego życia. Przez lata wpajano mu wiele prawd i zasad, które teraz ma okazję w końcu zweryfikować. Dociera do niego, że Odkupiciele ich okłamywali, choć oczywiście nie we wszystkim. Ze zgrozą uświadamia sobie również, jak mało wie o życiu jako takim, nawet o najprostszych codziennych czynnościach i powinnościach. Dzięki swej postawie, umiejętnościom oraz niezłomności charakteru zjednuje sobie nie tylko sojuszników, ale zyskuje też kolejnych wrogów. Na całe szczęście może liczyć na wsparcie ze strony dwójki kolegów, którzy wraz z nim zmuszeni byli opuścić Sanktuarium. W międzyczasie zaczyna odkrywać w sobie uczucia, o których istnieniu dotąd nie miał pojęcia, przez co też ma trudność z ich zrozumieniem. A wszystko za sprawą córki pewnego wysoko postawionego urzędnika, młodej kobiety, którą zgodnie z naukami Odkupicieli powinien traktować z pogardą i nienawiścią...

"Lewa ręka Boga" to całkiem udany początek trylogii pod tym samym tytułem autorstwa Paula Hoffmana, współczesnego brytyjskiego pisarza mającego w swym dorobku trzy scenariusze filmowe oraz kilka powieści. Nie miałam wcześniej styczności z jego twórczością i pewnie nie prędko by się to zmieniło, gdyby nie polecono mi lektury wspomnianego tytułu. Zainteresował mnie krótki zarys fabuły tegoż dzieła, jednak jako że nigdy nie czytałam żadnej z książek autora, zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się po nim spodziewać. Czy przypadnie mi do gustu jego styl? Czy zdoła zaciekawić mnie na tyle swą historią, abym zechciała przeczytać ją do końca? Szybko okazało się, że moje obawy były zbędne, bowiem Hoffman z całą pewnością pisać potrafi i czyni to nader dobrze. Zaintrygowała mnie jego historia, a zwłaszcza główny bohater, będący nie tylko doskonałym zabójcą, ale również małym, nieświadomym wielu rzeczy chłopcem ukrytym w ciele młodego mężczyzny. Śledząc jego losy miałam okazję przyjrzeć się nie tylko życiu mieszkańców Sanktuarium, ich okrutnym praktykom, ale również obyczajowości przedstawicieli znamienitego rodu Materezzich, brać udział w pojedynkach (również na śmierć i życie), a nawet w wojnie; w międzyczasie doznawać wraz z nim kolejnych krzywd, zdrad, bólu, ale także powoli rodzących się w nim cieplejszych uczuć - przyjaźni oraz pierwszej miłości. Całość czytało mi się dobrze - autor ma dość lekkie pióro i snuje swą opowieść w taki sposób, że nie czuć znużenia podczas lektury. Akcja toczy się miarowo, choć czasem mają miejsce niespodziewane sytuacje, które nie pozwalają ot tak przerwać lektury. Zakończenie zaś jest takie, iż nie sposób nie sięgnąć po część następną. A przynajmniej ja nie wyobrażam sobie, abym mogła przerwać historię Thomasa na tym etapie, nie poznawszy dalszych jego losów.

Moja ocena: 4/6

Standardowo, jak to mam w zwyczaju, książkę tą kupiłem spontanicznie sugerując się głównie stroną wizualną. Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem na sklepowej półce, zarówno tytuł jak i okładka zasugerowały mi, że najpewniej opisane są tu losy „Van Helsinga”, czyli bohatera fantasy, którego od kilku lat można podziwiać w filmie o tym samym tytule.

Po przekartkowaniu książki i przeczytaniu kilku losowo wybranych zdań, postanowiłem zaznajomić się z jej fabułą. Kolejny raz miałem nosa i trafiłem w dziesiątkę, znalazłem książkę trafiającą w moje upodobania – zamki, rycerze, wielkie bitwy, kampanie wojenne, losy samotnego bohatera uwikłanego w jakąś intrygę z elementami fantasy.

„Lewa ręka boga” to książka opisująca losy tajemniczego akolity, jednego z wielu żyjącego w sanktuarium rządzonego przez brutalnych i bezwzględnych „odkupicieli”. Ów bohatera poznajemy stopniowo oglądając jego smutne, wypełnione okrucieństwem, pozbawione sensu życie, które pewnego razu przypadkiem zostaje wywrócone do góry nogami. Rzucony na głęboką wodę realnego świata, który można powiedzieć, że widzi po raz pierwszy na oczy, smakuje jego owoców i doświadcza brutalności, do której już tak przywykł przez te wszystkie lata spędzone w sanktuarium. Bohater ten mając zaledwie kilkanaście lat sprawia wrażenie posiadania nadludzkich, wręcz boskich zdolności, które pomagają mu stanąć obronną ręką w każdej groźnej sytuacji, których to z kolei doświadcza wiele. Za dobry przykład mogą posłużyć liczne pojedynki bohatera z większymi, silniejszymi i okrytymi wojenną sławą przeciwnikami, które szczęśliwie dla niego kończą się zwycięstwem.

Niewątpliwie wadą książki jest nawiązywanie do religii, czego po prostu bardzo nie lubię. Opisywany jest tu kult „powieszonego odkupiciela”, którego nie sposób nie porównać do ukrzyżowanego Jezusa. Osobiście uważam, że w takich książkach albo powinno opisywać się daną religię taką jaką jest, bez jej przeinaczania, albo całkowicie od niej stronić. W tym przypadku momentami czyta się kolejne słowa z lekkim niesmakiem.

Podsumowując, bardzo podoba mi się styl Paula Hoffmana, który potrafi za pomocą zaledwie kilku słów opisać daną scenę w sposób szczegółowy i działający na wyobraźnię. Można powiedzieć, że tą historię się ogląda jak film, a nie jedynie czyta tak, jak to jest kiedy się trzyma w ręku zwykłą książkę. Hoffman stara się również sporadycznie przemycić czytelnikowi mądrości życiowe, co jest dodatkowym plusem. Śmiało przyznam, że bardzo spodobało mi się zdanie, które pozwolę sobie zacytować: „zawsze wystrzegaj się pierwszych impulsów, bo nader często okazują się zbyt wspaniałomyślne”. Zaskakujące to jest, jak to prawdziwa i dobra rada, którą się ostatnio coraz częściej sugeruję w swoim życiu. Fabuła jest porywająca i ciekawa, nie udało mi się przewidzieć zdarzeń opisywanych na kolejnych stronach, co jest bardzo dużą zaletą i ukłonem w stronę kunsztu autora. Jestem bardzo ciekaw jak potoczą się dalsze losy bohatera, dlatego też z pewnością przeczytam dwa kolejne tomy w wolnym czasie.

Gorąco polecam wszystkim zainteresowanym tematyką średniowiecza, fantasy, czy po prostu dobrymi książkami na zimowe wieczory.

Schemat książki oparty na szeroko stosowanym w s-f motywie - trudne dzieciństwo - tym razem w ciężkiej szkole, oczywiście za każdym razem inaczej nazwanej - Hoffman nazwał to Sanktuarium. Dalszy rozwój akcji również do przewidzenia. Bohater - Thomas Cole - oczywiście po wielu latach szkolenia ucieka i nie spełnia pokładanych w nim nadziei ... dla dobra innych. Można ją polecić, jako typową lekturę s-f podążającą przetartymi torami zgrabnie napisaną.