Leśny dworek

Duchy to istoty, które wcześniej były ludźmi, lecz po śmierci nie zdecydowały się na przejście na drugą stronę kurtyny, zatem krążą zawieszone między dwiema sferami. Może mają coś ważnego do przekazania lub do zrobienia? A może chodzi o jakieś plany względem kogoś/czegoś i czują, że muszą je zrealizować przed przejściem do światła? Spróbujemy się tego dowiedzieć na przykładzie ''Leśnego dworku'' Haliny Kowalczuk.

Anna Lewicz właśnie przeżyła ciężki rozwód z Michałem, znanym warszawskim adwokatem. Teraz szuka ukojenia w Leśnym Dworku, XVIII wiecznej posiadłości, odziedziczonej w spadku po ciotce swojego męża. Po namyśle kobieta postanawia wyremontować nieruchomość i zamienić ją w dochodowy pensjonat. W przygotowaniach do renowacji pomagają jej dorosłe dzieci oraz Tomasz, niegdyś znany i ceniony poeta, obecnie bezdomny włóczęga. Tymczasem okazuję się, że nad Dworkiem ciąży klątwa, związana z samobójczą śmiercią Eleonory, młodej panienki z rodu Lewiczów. Miejscowi uważają, że duch zmarłej dziewczyny nadal przebywa w swoim dawnym pokoju. Anna początkowo sceptycznie podchodzi to tych zapewnień, ale pewnego dnia na własne oczy przekonuje się, że to nie żadne bajki. Co z tego dalej wyniknie? Dlaczego Eleonora nawiedza Annę? Jakie ma wobec niej plany?

Cenię twórczość Haliny Kowalczuk za bogactwo treści i skarbnicę emocji. Poprzednie książki autorki: debiutancka ''Chata pod jemiołą'' oraz ''Dwie Anny'' wspominam niezwykle entuzjastycznie. I tym razem również śmiało mogę napisać, że jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą ''Leśnego dworku''. Otrzymałam to, czego się spodziewałam, a nawet o wiele, wiele więcej.

Fabuła wydaje się dość oklepana, wszak motyw duchów pojawia się w wielu powieściach, niemniej trudno doszukać się sztampowości i skopiowanych wątków. Historia podzielona jest na dwie linie czasowe: współczesną i rozgrywającą się w XVIII wieku, które śledzimy naprzemiennie. Anna, świeżo upieczona rozwódka próbuje zacząć wszystko od nowa pod dachem posiadłości odziedziczonej przez ciotkę Krystynę. Na szczęście ma wokół siebie wielu serdecznych, życzliwych ludzki, którzy przychodzą jej z pomocą, między innymi: Tomasz, niezwykły poeta, pokiereszowany przez los, Basia- właścicielka osiedlowego sklepiku, Marcelina – stara zielarka, szeptucha oraz duch Eleonory, zawieszony pomiędzy światami, który wciąż nie może znaleźć ukojenia. Pisarka się postarała. Niezwykle umiejętnie połączyła wiele wątków, dzięki czemu miałam wrażenie, że równocześnie jestem w teraźniejszym świecie, jak i w 1982 roku, gdzie poznajemy dramatyczne losy młodziutkiej Leny, zakochanej z wzajemnością w kimś, w kim nie powinna. Nieprzychylność otoczenia i wrogo nastawiona rodzina rozdzieliła kochanków skazując ich na bezpowrotne rozstanie. Teraz obie dusze błądzą po tym świecie i czekają na pomoc. Czy dzięki Annie uda im się wspólne przejść na drugą stronę? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Perypetie Anny także stanowią ważny element tej powieści. W jej życiu rozpoczyna się zupełnie nowy rozdział, ale nie będzie tak sielsko i anielsko. Były mąż i jego młoda narzeczona ewidentnie mają chrapkę na rodzinną posiadłość. Także pani wójt, ekscentryczna, władcza bizneswoman, która zagięła parol na Tomasza, patrzy nieprzychylnym okiem na swoją potencjalną rywalkę. Jedno jest pewne, na brak nudy raczej nie będziemy narzekać.

Bardzo lubię styl pisarski Pani Haliny. Pisze żywym, zwięzłym i plastycznym językiem, bez zbędnych przerysowań i egzaltacji. Akcja cały czas trzyma dobre równe tempo. Obfituje w wiele nieprzewidzianych sytuacji, zrządzeń losu, kłamstw, intryg, a przede wszystkim zagadek. Do tego dochodzą pełnokrwiści, wielowymiarowi bohaterowie. Wspaniałym dodatkiem są rónież wiersze autorstwa Krystiana Karola Lisowskiego z 2013 roku ([Adres usunięty]. Nie przepadam za poezją, ale przytoczone przez autorkę utwory są po prostu wyjątkowe. Natomiast nietypowe i oryginalne zakończenie wywołuje uśmiech na twarzy. Jestem pod wrażeniem wizji pisarki i realizacji pomysłu.

Nie sposób w pełni oddać całego uroku tej książki. To ciepła, romantyczna, chwytająca za serce, z domieszką zjawisk paranormalnych opowieść o miłości, zdradzie, śmierci, zmaganiach z przeciwnościami i z poczuciem winy. W piękny i mądry sposób pokazuję, że nie należy się poddawać, nawet, gdy wszystko wydaje się już stracone oraz uświadamia, że sprawiedliwość prędzej czy później dogoni tych złych, a dobro zwycięży. Zapraszam więc do ''Leśnego dworku'', miejsca owianego mgłą legendy i atmosferą nieodkrytej tajemnicy. Jestem pewna, że nie będziecie zawiedzeni.

To jest rewelacyjne pierwsze spotkanie z twórczością Haliny Kowalczuk.Ta książka jest napisana lekkim piórem,proste słowa ale docierają do samego serca.Historia nie jest skomplikowana ,można by powiedzieć,że .."to już tyle razy było przerabiane",bo...kobieta po przejściach,rozwódka,spotyka mężczyznę,którego z początku nic nie łączy jednak z czasem rodzi się uczucie.Ale w tej historii jest coś co przyciąga uwagę i nie da się o niej tak łatwo zapomnieć.

"Leśny Dworek" to historia rozwódki Anny,która po rozwodzie ,traci majątek i przeprowadza się do dworku ,który dostaje w spadku.Jak się okazuje w tym dworku mieszkała w przeszłości Lena,która nieszczęśliwie zakochała się w Janie,który zostaje zabity a sama Lena popełnia samobójstwo.

Książka jest podzielona na części,które przeplatają czas przeszły(listy Leny z 1812r)i teraźniejszość.Mamy tu również zjawiska paranormalne,wilki,jest oczywiście wątek miłosny(podwójny),zazdrość i piękne opisy gór,które dopełniają całości.Oczywiście jak w takich książkach bywa główna bohaterka spotyka sporo przyjaciół,jest i szeptucha oraz wróg.Autorka doskonale poradziła sobie z połączeniem tylu wątków i zrobiła to doskonale,gdyż obfituje w wiele nieprzewidzianych sytuacji, zrządzeń losu, kłamstw, intryg, a przede wszystkim zagadek.

Czytając tą książkę miałam ochotę znaleźć się w takim dworku,natknąć się na jego tajemnice i odkryć piękno naszych gór.

To książka,która jest idealna na letni odpoczynek,przy niej można się zrelaksować,odpocząć od codzienności.Chwyta ona za serce,jest ciepłą i przyjemną książką,którą gorąco polecam każdemu.