Przegrywamy w szachy, gdy – niezależnie od przekonań, ale zgodnie z przyjętymi regułami gry – nie możemy zmienić pozycji króla, by uniknąć mata. W przypadku innych gier dzieje się podobnie. To nie nasze przekonania, lecz przyjęte lub narzucone zasady decydują o porażce lub wygranej. Dotyczy to również gier językowych, których pochwałę głoszą postmodernistyczni teoretycy i postpolitycy. Konsekwencje tego gestu teoretyczno-politycznego są niezwykle poważne. Stawiając tezę, że ludzi, którzy mają różne przekonania, można przedstawić jako graczy uczestniczących w różnych grach językowych, rugujemy z debaty publicznej możliwość prowadzenia sporu ideologicznego, dając do zrozumienia, że przekonania jednostek i zbiorowości nie mają żadnego wpływu na to, co się dzieje.
Analizując pisma Richarda Rorty’ego, Jeana-François Lyotarda, Paula de Mana, Frnacisa Fukuyamy, Samuela P. Huntingtona, a także dzieła Toni Morisson, Breta Eastona Ellisa, Orsona Scotta Carda i innych, Walter Benn Michaels stanowczo opowiada się za sporem ideologicznym i poddaje radykalnej krytyce postmodernizm, kulturową logikę późnego kapitalizmu i postpolitykę.
Analizując pisma Richarda Rorty’ego, Jeana-François Lyotarda, Paula de Mana, Frnacisa Fukuyamy, Samuela P. Huntingtona, a także dzieła Toni Morisson, Breta Eastona Ellisa, Orsona Scotta Carda i innych, Walter Benn Michaels stanowczo opowiada się za sporem ideologicznym i poddaje radykalnej krytyce postmodernizm, kulturową logikę późnego kapitalizmu i postpolitykę.
