Harry Potter i Czara Ognia

Harry, jak co roku, wakacje spędza na Privet Drive u ciotki Petunii i wuja Vernona.

Gdy Dursley’owie dowiedzieli się, że jego ojcem chrzestnym jest groźny przestępca(Syriusz Black), który uciekł z więzienia, są dla siostrzeńca Petunii bardzo mili.

Zgadzają się nawet by wraz z rodziną Rona pojechał na mecz finałowy Mistrzostw Świata w quiddichu.

Ach, cóż to było za wyjątkowe wydarzenie…

Mnóstwo czarodziejów w jednym miejscu i światowej sławy gwiazda magicznego sportu-Wiktor Krum.

Niestety, atmosferę zakłóca pojawienie się „mrocznego znaku”, zwiastującego odrodzenie Sami Wiecie Kogo.

Gdy Harry i jego przyjaciele przyjeżdżają do Hogwartu by rozpocząć kolejny, czwarty już rok nauki, czeka ich miła niespodzianka- W tym roku zostanie rozegrany Turniej Trójmagiczny.

Gośćmi szkoły będą reprezentacje placówek takich jak Beauxbatons(Francja) i Durmstrang (lokalizacja nieznana).

W zawodach międzyszkolnych mogą wziąć udział tylko uczniowie starszych klas.

Reprezentantką francuskiej akademii zostaje piękna Fleur, Dumstrangu idol Rona Wiktor Krum, a Hogwartu Cedrik Diggory i …. Harry Potter…

Jednak udział tego ostatniego jest niezgodny z regulaminem. W jaki zatem sposób został wylosowany?

Zadania w Turnieju zdają się być ponad siły i umiejętności młodego, początkującego czarodzieja…

Harry nie wie jednak, że turniejowe zagadki, nie będą jedynymi wyzwaniami przewyższającymi jego wiedzę, z którymi przyjdzie mu się zmierzyć w tym roku.

Uczniowie poznają też nowego nauczyciela obrony przed czarną magią.

Alastor Moody emerytowany Auror(specjalista od walki z czarnoksiężnikami),

Nowy nauczyciel jest dość kontrowersyjny i ma niestandardowe metody nauczania.

Jednak jest bardzo lubiany przez uczniów i pomocny wobec Harry’ego.

Hermiona zaczyna działać na rzecz wyzwolenia skrzatów domowych. Twierdzi, że powinny mieć one wypłacaną pensję i prawo do urlopu.

Nie zdaje sobie jednak sprawy, że takim działaniem można je tylko unieszczęśliwić.

Bowiem te stworzonka lubią służyć czarodziejom.

Tradycją rywalizacji międzyszkolnej jest bal dla uczniów.

To doskonała okazja dla czarodziejskiej młodzieży do pierwszych randek.

Jak w tej sytuacji odnajdą się Harry i Ron?

Moim zdaniem Rowling idealnie ukazała przekrój zachowań młodych ludzi wobec wyzwania jakim są pierwsze oficjalne spotkania tego typu.

Choć Harry dość dobrze radzi sobie z pierwszymi zadaniami w Turnieju, ma ON inny poważny problem.

Jest nim fakt, że znów stał się najsławniejszym uczniem szkoły…

Oliwy do ognia dolewa niejaka Rita Skeeter dziennikarka „Proroka codziennego” oraz tygodnika „Czarownica”.

Jest to osoba rządna sławy i napisze wszystko by tylko jej artykuł się sprzedał.

Jej „rewelacje” doprowadzają do konfliktu między Hermioną a mamą Rona, oraz nieporozumień między wieloma innym bohaterami.

Rita zdradza też tajemnicę Hagrida, przez którą lubiany gajowy może mieć nie lada kłopoty.

Co takiego napisała?

Widać, nie tylko w naszym mugolskim świecie są dziennikarze, którym brak kręgosłupa moralnego, piszący niestworzone rzeczy do pracy brukowej.

Przy ostatnim zadaniu, Potter chce podzielić się wygraną z jednym z uczestników, przez co sprowadza na kolegę nieszczęście.

Harry’emu przychodzi znów walczyć z Voldemortem, a jego znajomy umiera…

Jednak ta potyczka, z czarnym panem jest najtrudniejszą w jakiej przyszło uczestniczyć nastoletniemu czarodziejowi.

Finalnie Harry wygrywa Turniej Trójmagiczny.

Jednak mało kto cieszy się z tego faktu.

Uczniowie muszą się bowiem zmierzyć ze śmiercią jednego z uczestników zawodów.

Tymczasem Potter dowiaduje się, kto pomagał Sami wiecie komu, czyhać na jego życie…

Jeden z nauczycieli, którego nigdy by o to nie podejrzewał.

Mało tego osoba ta, nie jest tym za kogo się podaje.

Jakie są moje refleksje po przeczytaniu czwartego tomu przygód uczniów Hogwartu?

J.K. Rowling zwróciła uwagę na parę istotnych problemów:

Wiarygodność prasy(Rita Skeeter)

Czyste intencje ludzi(wspomniany nauczyciel)

Ocenianie ludzi po pozorach(tajemnica Hagrida)

Doświadczenie straty(śmierć ucznia)

Zachowanie na randkach(błędy Harry’ego i Rona)

Uszczęśliwianie kogoś na siłę(Front Wyzwolenia Skrzatów Domowych)

Oto sytuacje, z którymi młodzi ludzie mogą zetknąć się we własnym życiu.

Być może lektura kultowej historii młodego maga, pozwoli im, nieco się z nimi oswoić.

Powieść tak jak pisałam wcześniej „rośnie wraz z czytelnikiem”, więc ta część jest przeznaczona raczej dla nastolatków niż małych dzieci, z uwagi na swój coraz mroczniejszy klimat.

Nawet dla dorosłego czytelnika jest to ciekawa historia…

To już czwarte spotkanie z Harrym, który podczas wakacji odwiedza Wesleyów i razem wybierają się na mistrzostwa świata w quidiczu. Lecz w nocy po meczu na niebie ukazuje się znak Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać.

Ale pozwolę przenieść się do Hogwartu. W tym roku szkolnym odbędzie się Turniej Trójmaiczny. Z tej okazji do szkoły przybędą uczniowie z Bułgarii i Francji.

Reguły turnieju są następujące: Uczestniczyć w nim może trzech uczniów (po jednym z każdej szkoły), konieczne jest ukończenie 17 lat. Uczestnicy wrzucają karteczki z imionami do Czary Ognia, która następnie sama wybiera zawodników.

Lecz jak to możliwe, że Czara Ognia wybrała aż czterech a nie trzech uczestników Turnieju Trójmagicznego?

Kto znajdzie się w tej czwórce?

Która szkoła zwycięży w Turnieju?

Oraz co z tym ma wspólnego Harry Potter?

Ta część najbardziej mi się podobała jak dotychczas. Potrafiła zbudować takie napięcie, że nie sposób było odłożyć książkę. W koło powtarzałam sobie „A jeszcze jeden rozdział”, aż z bólem serca zdawałam sobie sprawę, że czas kończyć, bo niedługo trzeba wstawać do pracy (a ja jestem osobą, która lubi pospać). W tej części Harry kłóci się ze swym najlepszym przyjacielem Ronem. Mało tego, to, co się dzieje w tej książce przechodzi najśmielsze oczekiwania.

Miłość, kłótnia przyjaciół a na deser Sam Wiesz Kto, Polecam.

BYĆ PRAWYM DO KOŃCA

Nie wiem, czy też macie swoje ulubione części serii, ale ja w każdej książkowej sadze mam swojego „faworyta”. Mimo że uwielbiam całą serię o Harrym Potterze, to „Czara Ognia” najbardziej skradła moje serce. To część, w której Harry musi się zmierzyć nie tylko z własnymi lękami, ale też faktycznym zagrożeniem ze strony sił ciemności. Wśród fanów panuje teoria, że to od „Czary Ognia” zaczyna się ta mroczniejsza część całej sagi. Choć nie jest tak „mroczna”, jak kolejne trzy części, to może właśnie ten stan „pomiędzy” jest tym, co najbardziej mnie w tej książce urzeka. Choć, oczywiście plusów tej części jest o wiele więcej.

W tym roku spotykamy się z Harrym podczas finału Mistrzostw Świata w quidditchu, na który wybrał się ze swoimi przyjaciółmi, Hermioną i Ronem, oraz jego rodziną. I już na samym początku zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Na nocnym niebie ktoś wyczarowuje Mroczny Znak, symbol Lorda Voldemorta, a robi to przy pomocy różdżki Harry'ego. Nie mówiąc już o okrutnych zabawach, jakie wyprawiają niezidentyfikowani czarodzieje w maskach. Do tego, od pewnego czasu, Harry miewa podejrzane i bardzo realne sny z Voldemortem w roli głównej, a towarzyszą im bóle blizny, którą ma na czole, jako pamiątkę po przeżyciu morderczego zaklęcia.

Jeśli już o zaklęciach mowa, to profesor Moody, na którego wszyscy mówią Szalonooki, nowy nauczyciel obrony przed czarną magią, dobitnie uczy swoich uczniów, czym są i na czym polegają tak zwane zaklęcia niewybaczalne – Imperius, Cruciatus i Avada Kedavra. Jego metody są dość kontrowersyjne, lecz większość uczniów zdaje się być nimi zachwycona. Harry ma jednak na głowie inny problem. Został wybrany jako czwarty zawodnik do Turnieju Trójmagicznego, jaki odbywa się w Hogwarcie. Problem w tym, że Harry nie wrzucił swojego nazwiska do Czary Ognia. Ktoś jednak najwidoczniej to uczynił, i według profesora Dumbledore'a, Syriusza Blacka – ojca chrzestnego Harry'ego, a także Hermiony, zrobił to po to, aby narazić go na niebezpieczeństwo. Jednak sędziowie Turnieju, w tym Dumbledore, uważają że jeśli tak już się stało, to został zawarty silny magiczny kontrakt i Harry musi wystąpić w Turnieju. Staje więc do trzech zadań u boku trzech innych reprezentantów – Fleur Delacour z Beauxbatons, Wiktora Kruma z Durmstrangu, oraz Cedrika Diggory'ego z hogwarckiego Hufflepuffu. A warto wspomnieć, że jako najmłodszy z całej czwórki, ma najtrudniejsze zadanie.

Harry i jego przyjaciele nie mają też łatwego życia dzięki pewnej bardzo wścibskiej reporterce „Proroka Codziennego”, Ricie Skeeter. Tu warto wspomnieć, że Rita jest bardzo barwną postacią, jak już wspomniałam, wścibską, bezczelną i zadziorną. Zdaje się, że ma za nic innych, a liczy się dla niej tylko dobry temat. Rita, pisząca swoje artykuły magicznym samopiszącym piórem, płodzi bardzo jadowite teksty, które prawie całkowicie mijają się z prawdą. Lecz czym jest prawda dla dziennikarza, pragnącego rozgłosu? Istnieje teoria wśród fanów Harry'ego Pottera, mówiąca że Rita Skeeter to książkowy odpowiednik samej J. K. Rowling. Nie wiem na ile jest to prawda. Sama bowiem kiedyś czytałam, że autorka wspominając w jednym z wywiadów o jej postaci, posłużyła się w książce prawdziwą napotkaną reporterką, przez którą najadła się wielu stresów. Jakby nie było – Rita Skeeter to według mnie jedna z najbarwniejszych postaci, jakie pojawiają się w całej serii.

Wracając do Harry'ego, dzięki trzem zadaniom, będzie musiał stanąć nie tylko przed niebezpiecznym i nieznanym, ale także przed rozterkami natury moralnej. Uważam, że to właśnie w tej części Harry dojrzewa psychicznie i kształtuje swoje wnętrze, porządkując wartości tak, by do końca pozostać prawym. Do końca, nie tylko Turnieju Trójmagicznego, ale także po jego zakończeniu, gdy przyjdzie mu się zmierzyć z czymś o wiele groźniejszym niż smoki, trytony i sklątki tylnowybuchowe Hagrida. Wtedy będzie musiał spojrzeć w oczy swoim lękom i zadać sobie pytanie – co jest ważniejsze: honor, prawość i odwaga; czy łatwe poddanie się bez walki temu, co wydaje się nieuniknione?

„Harry Potter i Czara Ognia” to książka pełna przygód i wyzwań, ale także, jak zwykle u Rowling, humoru i nadziei, że siły ciemności, nie ważne jak potężne, nie są w stanie zniszczyć tego, co najważniejsze. Bo czy zagrożenie utraty życia, lub faktyczna śmierć, potrafią odebrać nam to, co stanowi o naszym człowieczeństwie? A może są siły silniejsze, niż te, które niszczą?

[Adres usunięty]

Większość swojego czytelniczego życia spędzam nad gonieniem książek, których jeszcze nie przeczytałam, które są cenione, popularne, znane lub nagradzane, które teoretycznie przeczytali wszyscy a ja nie. Liczę je i ustawiam na półkach, by zapomnieć o nich na rzecz nowej historii, która za chwilę zostanie ponownie przeze mnie zapomniana, bo pojawiła się jakaś jeszcze nowsza. W efekcie znam setki książek, ale raczej tylko jako ozdoba mojego pokoju niż konkretna historia. Czasami zapominam nawet o tych najbardziej wartościowych dla mnie. Przypadkowo trafią ponownie w moje ręce, a ja ze zdziwieniem i dozą sentymentu przypominam sobie, że kiedyś w zamierzchłej przeszłości, ta książka znaczyła dla mnie coś więcej. Ale co? – nie pamiętam. W końcu liczą się te nowe i niepoznane historie. Ale czy na pewno?

Harry rozpoczyna swój czwarty rok w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Rozpoczyna się ON niesamowitą niespodzianką dla wszystkich uczniów. A jest nią Turniej Trójmagiczny, który od wielu lat nie miał miejsca w Hogwarcie. Szkoła gości uczniów z innych szkół magii. Jeden reprezentant każdej szkoły ma zmierzyć się z trudnymi i często niebezpiecznymi zadaniami. Harry jest jak wszyscy podekscytowany dobrze zapowiadającą się rywalizacją. Sam nie może wziąć w nim udziału, ponieważ jest jeszcze za młody. Ale czy na pewno tym razem wszystkie ustalone zasady będą przestrzegane? Czy turniej na pewno ma być tylko edukacyjną rozrywką?

Jak sami widzicie po pierwszym akapicie, jestem dość rozgoryczona swoimi małymi osiągnięciami w czytelnictwie. Postanowiłam przestać jak jakiś rajdowiec, czytać nowe książki. Kwiecień jest dla mnie miesiącem powrotu do starych opowieści, które kiedyś tak bardzo uwielbiałam. Jedną z nich jest na pewno mój ukochany cykl o Harrym Potterze. Tym razem ponownie zapoznałam się z częścią, którą kiedyś uważałam za najmniej ciekawą. I o dziwo wcale taka nie była.

Dla tradycji – trzeba oddać hołd stylowi Rowling. To musi być przy recenzji każdego tomu, ponieważ jest po prostu godne podziwu i chciałabym, żeby jak najczęściej wybrzmiewało. Pierwsze trzy części są stosunkowo krótkie przy następnych tomach. "Czara Ognia" zaczyna już wchodzić do kategorii tych literackich cegieł, które czyta się godzinami. Dlatego tutaj już w całej okazałości język, którego używa pisarka, pokazuje swój bardzo wysoki poziom. Czytelnik nie czuje, że przewraca stronę za stroną, że mijają całe długie minuty, które przemieniają się w godziny. Po prostu czas sobie biegnie, a historia wciąga tak bardzo, że nie można poczuć tego upływu czasu. Pasjonujące opisy pozwalają wejść w świat pełen magii i tajemnic, które trzeba rozwiązać. A zapewniam, że cały styl jest mocno rozbudowany i dopracowany pod względem każdego najmniejszego szczególiku.

Historia zaczyna się już rozwijać i tworzyć spójną opowieść z pozostałymi częściami – tymi przeszłymi, a jak później się okazuje i przyszłymi. Nie jest to już tylko kolejny rok w Hogwarcie, gdzie pewnego rodzaju schemat powtarzał się co roku. Tym razem autorka poszła znacznie dalej, a świat poza szkołą okazuje się równie pasjonujący i rozbudowany jak ten dotychczas. Pojedyncze wydarzenia nabierają rozpędu, by nas zaskoczyć lub pozostawić z niedosytem, który zostanie zaspokojony dopiero w następnych tomach. Szybka akcja dotycząca bezpośrednio wydarzeń ważnych i fascynujących przeplata się płynnie ze szkolną rzeczywistością i małymi anegdotkami, które w tak dojmujący sposób znajdują miejsce w sercu czytelników. Nie chcę zbyt dużo powiedzieć, ale dla mnie już sam początek powieści rozpoczyna nową erę – erę mroku, wojny i cierpienia. Jest to przełom w całej historii.

Z każdą następną częścią przywiązuję się coraz bardziej do Harry'ego. Lubię go za jego wyjątkowość, ale też naturalność i pewnego rodzaju normalność. Wszyscy wiemy, że jest tym chłopcem, który przeżył, ale jest też nastolatkiem z typowo nastoletnimi problemami. Tak samo jak każdy ma prawo się zakochać, pokłócić z przyjaciółmi, ulegać trendom i smakować życia. "Czara Ognia" podkreśla to i tym też dodatkowo mnie urzeka. Możemy też ponownie spotkać tutaj Zgredka, którego już nie muszę Wam przedstawiać. Nie ma, co wiele mówić – ubóstwiam tego skrzata domowego! Jego oddanie, wierność, otwarty umysł i poczucie humoru sprawiają, że obserwuję jego poczynania z oczarowaniem.

Mam za sobą kolejną część, choć tak naprawdę od czasu "Czary Ognia" przeczytałam już ponownie dwa kolejne tomy. Cieszę się, że oddałam się tej historii całym sercem i że postanowiłam przestać gnać i spojrzeć na nią jeszcze raz po tych wszystkich latach. Jestem zszokowano, ale i bardzo pocieszona, że w odbiorze tej książki tak mało się zmieniło. Gdy czytałam ją po raz pierwszy, byłam w podstawówce. Z mojej perspektywy są to wręcz wieki, wyblakłe wspomnienie. Dobrze wiedzieć, że te wspomnienie nadal trwa.

Czwarta część serii przygód o Harrym Potterze — niezwykłym chłopcu z blizną w kształcie błyskawicy. Harry niechętnie wraca na wakacje na Privert Drive. Po tym, jak chłopiec dowiedział się o istnieniu jego ojca chrzestnego, powrót do ciotki i wujka wydawał się jeszcze trudniejszy. Pewnej nocy Harry budzi się z okropnym bólem blizny, ale chwila grozy mija wraz z przyjściem listu od Rona. Koniec wakacji Chłopiec, który Przeżył spędza u rodziny Weasleyów, zabierają go na Mistrzostwa Świata w Quidditchu.

    Rowling fantastycznie opisała przebieg meczu. Sama w pewnym momencie przeniosłam się na trybuny i oglądałam widowisko razem z ukochanymi postaciami. Działy się tam naprawdę ciekawe rzeczy, jednak sielanka nie trwa ani minuty dłużej, kiedy na niebie pojawia się Mroczny Znak i zapanuje chaos.

„Potem zdał sobie sprawę, że to olbrzymia czaszka, złożona z elementów, które przypominały szmaragdowe gwiazdy. Spomiędzy szczęk, jak język, wysuwał się wąż."

    Autorka powoli wprowadza nas w świat Śmierciożerców (popleczników Voldemorta) i w czasy, w których spustoszenie siał Czarny Pan, dlatego na pewno ta część zaciekawi czytelników, których interesuje wątek antagonistów w tej serii.

    W Hogwarcie także będą mieć miejsce rzeczy warte uwagi. Do Szkoły Magii i Czarodziejstwa przybywa nowy nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią. Były Auror (pogromca czarnoksięstwa) Alastor Moody o posiekanej bliznami twarzy, drewnianej nodze i dwóch zupełnie różnych od siebie oczach, budzi strach i podziw. To postać, która intryguje czytelnika od samego początku.

„To dziwne, ale kiedy człowiek się czegoś boi i oddałby wszystko, byle tylko spowolnić upływ czasu, czas ma okropny zwyczaj przyspieszania swego biegu."

    W Hogwarcie odbędzie się Turniej Trójmagiczny, w którym udział weźmie czterech reprezentantów. Tytułowa drewniana czara pełna niebiesko-białych płomieni wybierze kandydatów. Niespodziewanie Harry zostaje jednym z nich, nie mając pojęcia, kto mógł wrzucić jego nazwisko do czary ognia i w jakim celu. Jakby tego było mało, główny bohater nie tylko będzie musiał zmierzyć się z czterema trudnymi zadaniami, ale także z wrogością ze strony innych domów, nieufnością przyjaciela i z kłamliwą dziennikarką Ritą Skreet. Przez całą książkę przeżywamy razem z Harrym wiele emocji. Strach o własne życie, złość, lęk przed upokorzeniem, radość, satysfakcję.

     W Turnieju biorą udział trzy szkoły magii: Hogwart, Durmstrang i Beaxbatons. Szkoły bardzo różnią się pod względem wychowania, obyczajów, nauczania. Między szkołami od dawna trwa zacięta rywalizacja.

"Jeśli chcesz poznać człowieka, patrz jak traktuje podwładnych, a nie równych sobie."

    W „Czarze Ognia" nie zabraknie Syriusza, czyli mojego ulubionego Huncwota. Harry przez całą książkę koresponduje z ojcem chrzestnym na różne sposoby i bardzo martwi się o niego. Syriusz ponownie udowadnia, że jest oddanym przyjacielem, który stara się wspierać chrześniaka, dawać rady, chronić, podnosić na duchu.

    Powraca także Zgredek, który korzysta ze swojej wolności. Rowling poświęca sporo uwagi skrzatom i ich miejscu w czarodziejskim społeczeństwie. Nie jest to jedyny wątek, który Rowling rozwinęła w tym obszernym tomie.

„Nadejdzie czas, w którym będziecie musieli wybierać między tym, co słuszne, a tym, co łatwe."

Nasi bohaterowie dorastają, nabierają pewnych charakterystycznych cech, pojawiają się pierwsze zauroczenia. W „Czarze Ognia" Hermiona jest coraz bardziej zaciekła, wierna swoim przekonaniom i uparcie dąży do realizacji swoich celów. Na wierzch wychodzą pejoratywne cechy Rona, którego w tej części zniecierpiałam. Trochę sporo dowiadujemy się także o postaci gajowego Hogwartu — Hagrida, autorka przedstawia nam niefortunne przeżycia Nevile'a Longbottoma, pokazuje inną stronę Dyrektora Hogwartu. Na wierzch wypływają najskrytsze obawy, lęki, słabości, pragnienia, niedociągnięcia bohaterów.

     Czwarty tom serii ma nieco mroczniejszy klimat od pozostałych części. Sporo w „Czarze Ognia" potencjału i humoru bestsellerowej autorki. Potrafi trzymać czytelnika w napięciu, umie rozbawić i poruszyć. Książki Rowling czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Polecam tę serię, jeśli ktoś jeszcze nie sięgnął po „Harry'ego Pottera”.

Różnica między ksiązka, a filmem jest taka : film jest spłycony i to bardzo. Choć wybrano lub ubarwiono niektóre fakty. Dla mnie dość nudna. Bez specjalnych zawiłości. Ten wielki światowy mecz to porażka. Były momenty w których chciało się śmiać, ale i płakać. Kiedy Harry się denerwował to ja też byłam trochę niesympatyczna. Choć autorka ma dobry i wyrafinowany styl to ciągłe przypominanie faktów, osób, kto jest kim było irytujące. Zakończenie wstrząsneło mną, jak i każdym innym. Śmierć Cedrika to jakias wielkaaa pomyłka. Nadal mam nadzieje, że jednak nie umarł ;) Ale przebieg tej smierci był bardzo szybki. Nie mieliśmy nawet czasu uronić łzy. To zakończenie było smutne. I żadne inne fakty nie mogły nam osłodzić końca książki.