Kochaj mnie czule

Lubię od czasu do czasu zapoznać się z nową powieścią Gabrieli Gargaś, dlatego tym razem mój wybór padł na ,,Kochaj mnie czule".

Natalia już od młodości kochała się w Szymonie, ale wiedziała, że musi w pierwszej kolejności zająć się matką i rodzeństwem. Gdy poznała Pawła, postanowiła się z nim związać, mieć dzieci. Nie wszystko jednak szło po jej myśli, a dodatkowo przez cały czas Szymon nie był jej obojętny.

Liczyłam na wciągającą lekturę i taką też otrzymałam. Autorka nie boi się poruszania trudnych tematów, dlatego tutaj możemy zetknąć się z wieloma takimi wątkami, jednak najważniejszym z nich jest dziecko chore na zespół Aspergera.

Gabriela Gargaś przez słowa bohaterów uświadamia, że niektórych chorób nie da się wyleczyć i musimy się z tymi pogodzić, że spotkało to nas lub naszych najbliższych. Nic nie możemy na to poradzić, pozostaje nam z tym jakoś dalej żyć.

,,Kochaj mnie czule" Gabrieli Gargaś to cudowna, bardzo wciągająca i życiowa lektura, od której nie sposób się oderwać. Czuję, że w moim przypadku trafiła na właściwy moment.

Życie Natalii już od wczesnych lat dzieciństwa nie było usłane różami. Nikłe zainteresowanie ze strony rodziców, obowiązek opieki nad młodszym rodzeństwem, a w końcu rozpad rodziny zdecydowanie nie sprzyja szczęśliwemu i beztroskiemu dzieciństwu, a później okresowi dorastania. W wieku osiemnastu lat Natalia w dość nietypowy sposób poznaje Szymona, zaś częste spotkania i rozmowy sprawiają, że między nimi rodzi się uczucie. Niestety sytuacja rodzinna zmusza dziewczynę do rozstania ze swoim ukochanym i pójścia swoją drogą. Po kilku latach przewrotny los sprawia, że Natalia ponownie spotyka Szymona, chodź dzieje się to w mało sprzyjających okolicznościach… Czy spotkanie to będzie należało do tych ostatnich, a może będzie początkiem czegoś nowego ?

‘’Kochaj mnie czule’’ to historia, którą napisało samo życie – z tym twierdzeniem zamieszczonym na okładce zgadzam się zasadniczo. Nie znajdziemy tu nieprawdopodobnych wydarzeń, tylko te które mogą spotkać niejednego z nas na każdym etapie życia. W książce znajdziemy wiele wzruszających sytuacji, które chwytają za serce. Nasza główna bohaterka jest silną kobietą, a tę siłę czerpie z trudnych doświadczeń zbieranych przez lata. Zadziwiające jest to, w jaki sposób Natalia stawia czoła wszystkim przeciwnością losu, które spotyka na swojej drodze. Oczywiste jest to, że kobiecie zdarzają się chwile zwątpienia i brak sił do dalszej walki o swoje, ale czy nie przytrafia się to każdemu z nas?

Wątek małżeństwa Natalii i Pawła dostarcza czytelnikowi naprawdę wielu sensacji. Głównym tematem książki jest jednak motyw miłości, miłości trudnej i cierpliwej. Co więcej, książka porusza w sobie bardzo trudny temat jakim jest nieuleczalna choroba dziecka oraz codzienne zmagania z jej objawami.

‘’Kochaj mnie czule’’ to także lektura pełna pięknych myśli i nieszablonowych definicji prawdziwej, nieprzesłodzonej miłości. Myślę, że ta poruszająca i emocjonująca historia długo nie opuści mojej głowy. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Gabrieli Gargaś definitywnie zaliczam do udanych! Bezwarunkowo polecam !

Myślę, że każdy z nas wraca czasem

myślami do swojej pierwszej miłości ❤️No w każdym razie mi się zdarza😉

Nie inaczej było w przypadku historii Natalii i Szymona.

Natalia jedzie do Essen na konsultację okulistyczną.

Lekarzem, który ma przeprowadzić badanie, okazuje się być Szymon - (jej Szymon) i tak dochodzi do spotkania po 15 latach rozłąki.

Potem wspólna kawa, spacer, kieliszek wina.

Czy ich wspólna historia na nowo się zaczyna?

Nic w życiu nie jest tak proste niestety, a droga do szczęścia nie bywa zwykle usłana różami.

Mijają cztery lata i Natalia dostaje kolejny prezent od życia - synka Mikołaja.

Poród przebiega bez komplikacji, a chłopiec dostaje 10 punktów w sali Apgar.

Jednak pewne zachowania Mikołaja martwią Natalię. Mówi o tym , ale ani rodzina ani lekarze nie traktują jej obaw poważnie.

Niebawem okazuje się, że Mikolaj cierpi na Zespół Aspergera.

Miesiąc po diagnozie Paweł - mąż Natalii oznajmia, że przyszedł czas na przeprowadzkę.

Pół roku później mieszkają już na wsi, a Mikołaj znajduje przyjaciela - Franka.

W małżeństwie Pawła i Natalii nie układa się jednak najlepiej. Oddalają się od siebie, bo Paweł nie potrafi pogodzić się z chorobą syna.

Wiodą właściwie oddzielne życia. Kończy się między nimi pożądanie i miłość.

Czy kolejne spotkanie Natalii i Pawła coś zmieni w życiu kobiety?

Jakie jeszcze wyzwania szykuje dla niej los? Jakie trudności będzie musiała pokonać?

Ile prawd i ile kłamstw na temat swojego męża będzie musiała odkryć ta dzielna kobieta?

I czy w końcu uśmiechnie się do niej szczęście?

Podobno nawet po największej burzy zawsze wychodzi słońce 🌞🌞🌞

Polecam🌈❤️📖

Przyznam, że czytałam już parę książek pani Gabrieli Gargaś, ale jakoś nie zrobiły na mnie większego wrażenia, po prostu takie zwykłe, polskie obyczajówki, o których się zapomina. No i tutaj jednak wielkie zdziwienie, bo o ile początek książki niekoniecznie mnie do siebie przyciąnał, to jakieś ostatnie sto stron było po prostu mistrzowskie.

Po pierwsze, urzekła mnie okładka, no nie ma co ukrywać, ona z pewnością rzuca się w oczy i zachwyca. Jest taka słodka i oryginalna, ale na pewno nie przesadzona, ma jednak zachowaną w sobie tą subtelność.

Książkę czytało się bardzo szybko, ja sama przerobiłam ją w niecałe dwa dni. Lekka, przyjemna historia, dodatkowo duża czcionka, dużo dialogów, prosta fabuła, to wszystko wpłynęło na szybkie czytanie tej lektury. To dla mnie jak najbardziej jest na plus.

Po drugie, sama historia. Na początku miałam wrażenie, że jest to książka o wszystkim i o niczym. Poznajemy Natalię, praktycznie całe jej życie, bo od małego aż do obecnej chwili, czyli w sumie wychodzi na to, że jest to połowa jej życia.Wiemy, że nie miała łatwo w domu rodzinnym, rodzice się rozstali, a ona musiała wiele razy być ,,matką" dla młodszego rodzeństwa. To niestety wpłynęło w znacznym stopniu na jej psychikę i dalsze kontakty oraz relacje w stosunku do swojej rodziny. Śmiało zatem można powiedzieć, że są tu wątki psychologiczne, które przypadły mi do gustu, to na pewno. Wracając do historii, to po prostu musiałam się w nią wciągnąć, zaczytać się, aby wiedzieć o co chodzi. Natalia była zakochana w Szymonie, to była taka jej pierwsza miłość. Ale co zrobiła? No wyszła za mąż z przywoitości za Pawła... I tutaj właśnie w dużym stopniu przeważały te wcześniejsze relacje z rodzicami i wątek psychologiczny.

Ukazywanie przez Autorkę kolejnych wątków i jak gdyby złożenie tego do ,,kupy", sprawiło, że odnalazłam sens w tej książce i zrozumiałam po co to wszystko, czemu tak a nie jednak inaczej.

Podobały mi się relacje pomiędzy bohaterami, więź głównej bohaterki - Natalii z jej siostrą i ogólnie rodzeństwem. Z kolei bardzo denerwowała mnie postawa Pawła, męża naszej bohaterki. Momentami miałam ochotę odłożyć tę książkę, bo nie potrafiłam zrozumieć jego zachowania.

Pomimo problemów psychicznych Natalii, ta świetnie dawała sobie radę ze swoim synem, który był chory. Cierpiał na zespół Aspergera, ale prawda jest taka, że Natalka stale stwarzała pozory i starała się zapewnić jak najlepszy byt i warunki do dalszego rozwoju swojemu synkowi. Po pewnym czasie pogodziła się z jego chorobą i była bardzo dzielną matką.

Czy polecam? Zdecydowanie! To książka którą warto przeczytać. Lekka i przyjemna, miejscami trochę smutna i przykra, ale z pewnościąwarta uwagi.

Opis fabuły

Natalia nie miała łatwego dzieciństwa. Już od najmłodszych lat widziała kłótnie rodziców, nieporadność życiową matki. Jakby tego było mało, bardzo często jako młoda dziewczyna musiała zajmować się swoim rodzeństwem i robić dla nich po prostu za matkę. Wszystko jednak musiało się zmienić kiedy ojciec od nich odszedł. Musiała zacząć pracować, aby pomagać w domu, gdyż matka całkowicie załamała się z odejścia męża. W czasie wakacji Natalka poznaje młodego, niezbyt pięknego, ale dla niej wręcz idealnego chłopaka - Szymona. Można powiedzieć, że ich spotkanie to całkowite zrządzenie losu, dosłownie!

Natalia wkrótce potem nie może podźwignąć tego ciężaru, czuje że ma za dużo na swoich barkach, musi zajmować się pracą, domem, matką, rodzeństwem, dlatego wie, że przyszłość z Szymonem nie jest najlepszym rozwiązeniem. Postanawia się z nim rozstać. Wkrótce potem poznaje Pawła. Taka sobie miłość, bardziej powiedziałabym, że z rozsądku niż z prawdziwego uczucia. Jak to powiedziała siostra Natalii - nie ma pomiędzy wami uczucia, chemii, tego czegoś... Jak się okazuje, jednak ,, to coś" jest bardzo ważne w związku.

Nieco później dowiadujemy się o dziwnym znamieniu na oku Natalii. Lekarze w Polsce mają problem ze zdiagnozowaniem tego problemu, dlatego postanawiają wysłać ją na badania za granice. I tutaj znowu szok, bo kto jest lekarzem, okulistą? No nikt inny jak Szymon! Uczucia powracają, wspomnienia budzą się po woli do życia, serce zaczyna Natalce szybciej bić... No kosmos. Ale jak to? Przecież nie moze zostawić męża... Oboje właśnie planują swoje pierwsze dziecko. Ale przecież wszystko zaczyna na nowo nabierać sensu...

"Czas nie leczy ran, czas przytłumia emocje, czas pozwala o niektórych rzeczach zapomnieć."

Ile jest w stanie znieść jedna osoba? Ile bólu i cierpienia jest w stanie unieść? Jeśli zapytalibyśmy główną bohaterkę zapewne odpowiedziała by że wiele, jej życie nie jest usłane różami nawet jeżeli z pozoru tak się wydaje. Natalia dowiaduje się, że ma niepokojące znamię na dnie oka i od tej chwili jej świat, jej codzienność, jej życie ulega zmianie. Nie tylko choroba ma na to wpływ, przy okazji wizyty w poradni okulistycznej kobieta spotyka dawną miłość i jej serduszko daje o sobie znać. 4 lata później Natalie i Pawła czeka kolejna próba, na świat przychodzi ich syn, chłopiec ma zespół Aspergera. Małżeństwo nie potrafi przeskoczyć tej kłody i zaczyna się od siebie oddalać.

Nadchodzi dzień kiedy Natalia zostaje ze wszystkim sama, a dlaczego? Dowiecie się z książki.

Nie wiem ile jest w stanie znieść człowiek, ale wiem, że życie jest słodko gorzkie i po burzy zawsze wychodzi słońce, oczywiście czasami musimy się przeprawić przez bagno jakie zostało po ulewie ale to tylko jedna przeszkoda więcej wiec głowa i kieca do góry i lecimy dalej. Urzekł mnie ten cytat i może nie jest ON najlepszy ale za to jest mega trafny i pokazuje czyje zdanie jest tak naprawdę ważne.

"Nie jesteś zupą pomidorową, żeby Cię wszyscy lubili. Nie muszą Cię lubić, nie muszą uważać, że to, co robisz, ma sens, ważne, że Ty tak uważasz." Musimy pamiętać, że to nasze życie i nikt za nas go nie przeżyje, nasze błędy i nasze nauki. Nikt nie ma prawa mówić nam jak mamy żyć. Pamiętajcie o tym. Książka w głównej mierze przedstawia sytuacje trudne, smutne i tak cholernie prawdziwie, że czytanie jej nie męczy, a Natalia budzi w czytelniku ogrom uczuć i sprawia, że chcemy dowiedzieć się czy zła passa minie, a w jej życiu zagości spokój i sielanka. Będę szczera i powiem, że raz odłożyłam książkę ze złości. Jest taki moment, a właściwie rozmowa miedzy Natalią a Pawłem gdzie mężczyzna wyrzuca jej 30 zł za kremy, a sam zamawia drogie szafki z Włoch do kuchni i marmurowe blaty, i to jego tłumaczenie, że ON pracuje, a ona nie no matko boska to jest mój numer jeden na liście rzeczy które wprowadzają mnie z równowagi,no ale nieważne. Książka jest świetna i cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Zdecydowanie polecam.