Jutro Będziemy Szczęśliwi

Całość na: [Adres usunięty]

Bardzo szybko wciągnęłam się w tą historię, poczułam magię rodzinnego domu, serdeczność i miłość, która bije od najbliższego otoczenia Zuzy. Dziewczyna nadal nie potrafi zapomnieć o Adamie, stara się żyć dalej, ale nie bardzo jej to wychodzi. Wielkie wsparcie rodziców jest z pewnością dużą pomocą w tych trudnych chwilach. Życie w małej miejscowości ma swoje blaski i cienie, sąsiedzi bywają różni, a jednak mimo drobnych uszczypliwości i poważnych problemów Urokliwe to miejsce, do którego chciałoby się zawitać. Czuć tam sympatię, sąsiedzkie wsparcie. Wszystko za sprawą autorki, która potrafi wykreować ciekawych i wielowymiarowych bohaterów, nawet tych z drugiego i dalszych planów. Dzięki temu wścibska sąsiadka mimo swoich wad, ma jeszcze kilka innych, sympatyczniejszych twarzy.

"Jutro będziemy szczęśliwi" to piękna historia miłosna, w której pojawia się wiele uczuć bohaterów, wiele przemyśleń i wyborów. Nie tylko oni decydują o swoim losie, wiele przypadkowych zmiennych i celowych działań innych wpływa na ich życie. Całe szczęście mają ogromne oparcie w rodzinie, co daje nadzieję na przyszłość.

Najnowsza powieść Anny Dąbrowskiej to bardzo emocjonalna i wbrew wszystkiemu ciepła opowieść. Historia miłości, wybaczania, trudnych wyborów, nieprzewidzianych kolei losu i walki, pokazuje, że można napisać świetną książkę z wielowymiarowymi bohaterami, którą czyta się z przyjemnością.

Życie pisze własne scenariusze.

Czy oznacza to, że mamy bezczynnie przyglądać się temu, co dzieje się wokół nas? Czy w takim razie mamy być tylko biernym uczestnikiem naszego życia? A może szczęściu trzeba... pomóc?



To był zimny dzień. Zuza chciała ochłonąć po nieprzyjemnym wydarzeniu, które miało miejsce w sklepie jej mamy. Wyszła na zewnątrz. Wtedy w jej życiu pojawił się on, Adam. Jeszcze tego samego dnia złożył jej obietnicę. Obietnicę, której nie dotrzymał. Po roku bez pożegnania zniknął z jej życia.

"Wtedy planowałam rozpocząć studia w Szczecinie. Chciałam się tam przeprowadzić,

byłam nawet na etapie poszukiwań pokoju, ale nagle zjawił się w moim życiu ON i sporo w nim namieszał. A później zniknął, pozostawiając po sobie wiele pytań, na które nikt nie znał odpowiedzi... ".

Od tego momentu minęły trzy lata. Trzy trudne i długie lata zarówno dla Zuza jak i dla Adama.

Dziewczyna postanowiła, że już nigdy nie będzie oglądać się za siebie. I chociaż Adam nadal mieszkał w jej sercu postanowiła, że czas już rozpocząć nowy etap.

"Nie chciałam więcej tęsknić za Adamem i wierzyć w to, że kiedyś wróci. To nie byłoby w porządku wobec Marcina, z którym próbowaliśmy lepić coś na kształt związku.

(...)

Nie była to jednak miłość. Na pewno nie. Była to forma stłumienia samotności - dwa bijące serca stojące obok siebie robiły więcej hałasu i zagłuszały te okropne dźwięki ciszy. Ta melodia brzmiała najżałośniej, choć czasami, przyznaję, działała jak lekarstwo".

I wtedy Adam podjął decyzję. Decyzję o powrocie...

"- Nie masz gwarancji, że Zuza ponownie wpadnie w twoje ramiona.

(...)

- To prawda. Nie mam żadnej gwarancji, ale czy rodząć się, otrzymujesz gwarancję na udane życie? (...) Mamo, ja chcę tylko spróbować żyć inaczej. Z nią lub bez niej".



Od czasu przeczytania "W rytmie passady" z niecierpliwością czekałam na kolejną powieść Anny Dąbrowskiej. I wreszcie się doczekałam, chociaż muszę przyznać, że "Jutro będziemy szczęśliwi" jest utrzymana w zupełnie innych klimatach.

Tym razem autorka otula nas świąteczną magią i zimową (a może sercową) zawieruchą ❄❄❄ Jest śnieg, są choinki, ciepłe skarpety i herbata z gwiazdką anyżu. Mogłoby się wydawać - prawdziwa idylla. Ale życie (i autorka) lubi rzucać swoim bohaterom kłody pod nogi.

Jak Zuza zareaguje na powrót Adama? Czy Adam zdecyduje się na walkę o serce, które zranił? I wreszcie, co na to wszystko Marcin? Jedno jest pewne, w tym układzie jest o jedną osobę za dużo.

Najważniejszym atutem tej powieści jest pierwszoosobowa narracja Zuzy i Adama, dzięki czemu możemy spojrzeć na całą historię z obydwu perspektyw i lepiej zrozumieć motywy, które kierują bohaterami.

Kolejnym jest Nie zmieniający się styl autorki, który bardzo lubię.

Autorka obawiała się trochę, jak świąteczna opowieść zostanie przyjęta... w lecie, bowiem premiera tej powieści odbyła się 4 września. Mogłoby się wydawać, że to trochę za wcześnie na to całe bożonarodzeniowe szaleństwo. A mnie tę książkę czytało się bardzo przyjemnie pod ciepłym kocem i z kubkiem gorącej herbaty z cytryną w wolnej dłoni ☺ Ja kocham takie klimaty, tak jak i kocham święta. Fakt, może już nie odczuwam tej dziecięcej radości na myśl o ubieraniu choinki, ale nie da się ukryć, że koniec roku jest takim magicznym czasem, w którym cuda się zdarzają. Czy wydarzą się one również w życiu Zuzy i Adama?



Nie jest to jednak opowieść tylko o zapachu piernika i świątecznym zabieganiu w kuchni szykując kolejne potrawy. Jest to opowieść o decyzjach, które źle, lub za późno podjęte, mogą zniszczyć nasze życie. A może tak naprawdę "przyszłości nie da się zmienić, bo ona już się wydarzyła, tylko my jeszcze do niej nie dotarliśmy? (...) Może rodzimy się z zapisanym scenariuszem życia, którego nie można już zmienić (...)?".

O tym jak jest w rzeczywistości, już wkrótce przekonają się nasi bohaterowie i, mam nadzieję, Wy razem z nimi.

Polecam, polecam i jeszcze raz polecam.

Na teraz, na Święta, na kolejny rok. Bo prawda zawarta w tej powieści nie ma daty przydatności 🕛

Czasem po przeczytaniu książki następuje moment gdzie brak słów, by ją opisać. Nie jest to spowodowane kiepskim warsztatem autorki, czy błahą historią, ale pokładem emocji, które zostały w niej ukryte. Przez długi czas odszukiwane są prawidłowe zwroty, by połączyć w całość myśli, pozbierać porozrzucane w dobry mak uczucia. Lubię spotykać na swej drodze propozycje, które potrafią na mnie wpłynąć i zapaść w pamięci. Anna Dąbrowska porwała mnie w magię świąt, która tworzy otoczkę tych zarazem smutnych i na swój sposób pięknych wydarzeń. Czułam niewidoczny dla mych oczu zapach cynamonu, żywego drzewka i miłości mieszkającej w naszych sercach. Poprzednia książka autorki równie mocno mnie zachwyciła, co staje się dowodem na to, że Anna Dąbrowska tworzy piękne i wartościowe powieści.

"Chciałam, by uczucie przyszło do mnie nagl i wywróciło mój świat do góry nogami, bym nie mogła spać i jeść, bym czuła jak latam, chociaż moje stopy stąpałyby twardo po ziemi."

Zuza odlicza kolejny rok, odkąd jej ukochany zniknął z jej życia. Łącznie minęło już trzy lata szmat czasu, a mimo to ona nadal odczuwa ból, jakby odszedł wczoraj. Każdego dnia łudzi się, że po otworzeniu oczu jej luby będzie tuż obok. Chociaż próbuję poskładać zranione serce, to one wciąż wybija rytm uderzeń tylko dla niego. Podejmuje decyzje o wyjeździe do Szczecina, by tam na nowo rozpocząć swoje życie. W tym samym czasie wraca Adam, w którym tli się mała iskierka, że na swej drodze znów pojawi się Zuza i wybaczy mu błędy sprzed lat. Jednak rzeczywistość bywa okrutna, jak uleczyć złamane serce, by znów pokochało na nowo? Czy Zuza będzie w stanie po raz kolejny zaufać Adamowi?

Często wielu z nas wybiera złą drogę, ucieka od problemów mijając się z prawdą, bo uciec i zostawić ukochaną osobę jest najłatwiej. Myślimy, że tak jest lepiej, ale gdy przychodzi rzeczywistość i zdajemy sobie sprawę z naszych błędów, często bywa za późno. Połowa mostów, które niegdyś zostawiliśmy za sobą, zostały spalone, a drogi zamknięte. Próbujemy przedostać się na nowo do zamkniętego serca na różne sposoby, ale tylko nielicznym się to udaje. Czasem mimo ukojenia i wybaczenia pozostaje żal i pretensje. Główni bohaterowie książki Anny Dąbrowskiej mieli okazje przekonać się, jak oporny może być los. Jak miłość, która wydawać się mogła solidna może runąć. Co wtedy począć? Jak się odnaleźć?

"Mężczyźni nie lubią kobiecych łez. Spływające po twarzy kropelki powodują w nich wyrzuty sumienia. Myślą: skoro ona płacze, to muszę zrobić coś, by przestała, i bezradnie próbują przyjąć rolę pocieszyciela."

Okres świąteczny to czas, gdy robimy postanowienia, staramy się być lepsi, obiecując poprawę. Tworzymy listę postanowień. Jednak, gdy mija ten okres, wszystko wraca do normy, a my zapominamy o tym, co jeszcze jakiś czas temu obiecywaliśmy sobie w duchu. To przykre, bo gdyby każdy z nas czynił dobro, nasz świat byłby zupełnie inny. Myślę, że Zuza stanęła pod trudnym znakiem. Spalić most i próbować dalej zapomnieć o Adamie, czy wybaczyć mu i na nowo podjąć próbę odbudowy więzi?

"Patrzę na ciebie i chcę zrozumieć każdą twoją opowieść. Próbować stać się jej częścią, wyobrazić twoje emocje... Chcę widzieć twoją twarz, kiedy do mnie mówisz. Nauczyć się rozpoznawać twój smutek, złość, żal, radość."

Anna Dąbrowska stworzyła powieść emocjonalną, niebanalną z ogromnym przesłaniem. Doskonały wyciskacz łez porywa nasze serca. Powieść od kobiety dla kobiet. Autorka na długo pozostanie w gronie moich ulubionych. Pokazała mi, że należy brać życie w swoje ręce, dbać o to, co się ma i pielęgnować. Może być tak, że jednego dnia mamy wszystko, a następnego już nic.

Moja ocena 10/10 - celująca.

Kiedy Laven Rose napisała Stalowe serce nie liczyłam na to, że wkrótce Anna Dąbrowska, rezygnując z pseudonimu, wyda kolejne poruszające książki, zyskując uznanie tak wielu Polek. Na „Jutro będziemy szczęśliwi” czekałam więc bez obaw o rozczarowanie. Ale jakie powieść ostatecznie wywarła na mnie wrażenie? O tym w dzisiejszej recenzji. Jeśli szukacie zimowej, choć pełnej ciepła historii o życiu, które pisze własne scenariusze, powinniście zerknąć dalej.

Dla Zuzi szczęście przestało istnieć trzy lata temu. To wtedy, nie wiadomo z jakich przyczyn, utraciła swoją jedyną, prawdziwą miłość. Adam zniknął uważając najwyraźniej, że dziewczyna nie zasługuje na żadne słowa wyjaśnienia. Pozostawił pustkę, której nie są w stanie wypełnić ani Marcin, z którym ona obecnie próbuje stworzyć związek, ani kochający rodzice.

I właśnie teraz, w obliczu zbliżających się, magicznych, grudniowych świąt, Adam powraca. Dlaczego?

Mała mieścina, mieszkańcy znający siebie nawzajem i przygotowania do najpiękniejszych w roku Świąt Bożego Narodzenia. Na takim tle rozpisała autorka akcję tej powieści, jakże przyjemnie rozgrzewającej. W trakcie czytania czuć aurę nadchodzącej Wigilii, czasu przebaczenia, w którym nikt nie powinien być sam. Czar grudniowego klimatu, ale też przede wszystkim i moc miłości, dosięgają bohaterów książki, którzy muszą stawić czoła wydarzeniom minionych lat.

Zuzanna i Adam, to zarówno główne postaci, jak i osoby naprzemiennie pełniące rolę narratora. Jej nie można zarzucić braku uprzejmości. Miła, pracowita, choć w podświadomości wciąż rozpamiętująca utracone nadzieje. Skromna i raczej cicha, podbiła moje serce tym, że postawiła na rodzinę, nie zaś na wielkomiejskie sukcesy. Przyjemna odmiana po bohaterkach, które zapracowane po łokcie próbują połapać za ogon wszystkie koty. Z kolei on, oprócz chęci naprawienia błędu z przed lat, początkowo wydał mi się postacią mglistą, tajemniczą jak na narratora. Powoli odkrywałam jego osobowość i choć we wstępie nie do końca akceptowałam wszystkiego jego decyzje, ostatecznie mnie przekonał.

Anna Dąbrowska zdecydowała się także na tworzące kontrasty postaci drugoplanowe, kochającego i wymierzającego sprawiedliwość ojca czy wprost odwrotnie, oburzającego zachowaniem, młodego mężczyznę. Ten ostatni daje się we znaki w szczególności w drugiej połowie książki. To właśnie wtedy też historia nabiera ciekawego tempa.

W początkowej fazie akcja powieści toczy się raczej leniwym rytmem. Potem przyspiesza, jednak ostatecznie trudno byłoby tutaj mówić o scenach zmieniających się w rymie galopu. Przyjemna, ciepła, pełna różnorakich emocji. Głównie o miłości, z nutą zazdrości i destrukcyjną tragedią w tle.

Jeśli lubicie nieprzesłodzone historie ze słodkim happy endem, jeśli szukacie zimowej opowieści o utraconej i powracającej nadziei, w końcu – jeśli wierzycie w marzenia i jesteście fanami polskiej literatury kobiecej, to książka dla Was. To nie była najlepsza powieść, jaką czytałam, niemniej jednak nie zapomnę o niej tak szybko, bo spędziłam z nią naprawdę przyjemne chwile.

[Adres usunięty]

Anna Dąbrowska wśród swoich wiernych czytelników znana jest i ceniona za to, że zawsze stawia przede wszystkim na emocje. Co najważniejsze to nie są tylko puste, niepoparte niczym frazesy i piękne hasła, ale Autorka obiecując, wywiązuje się z raz danego słowa. I naprawdę to robi. Budzi w ludziach emocje, żongluje nimi w przemyślanej choreografii i bez skrupułów manipuluje umysłami czytelników. Niekiedy sięga po nietypowe sposoby, ale za każdym razem skutecznie porusza struny ludzkiej duszy i niczym doświadczony wirtuoz prowadzi je przez wszystkie etapy emocjonalne, raz doprowadzając do śmiechu, łez radości i euforii, innym razem do rzewnego płaczu i napadów złości na niesprawiedliwość literackiego losu, w konsekwencji łamiąc kruche serca. Niejednokrotnie przekonałam się już, że Anna Dąbrowska za sprawą autentycznej, życiowej i pięknej w swej prostocie historii, potrafi wstrząsnąć czytelnikiem, zaskoczyć i bezlitośnie szarpnąć wnętrzem, czasami rozrywając je nawet na kawałki. Po lekturze Jutro będziemy szczęśliwi śmiało mogę więc stwierdzić (i nie będzie w tym grama przesady), że Autorka da sobie radę w każdym gatunku literackim, jakiego się chwyci i z pewnością nie raz jeszcze przekuje go w zachwycającą perełkę. Perełkę, która oczaruje i na stałe zamieszka w niejednym domu, zajmując godne miejsce zarówno na półkach, jak i w sercach miłośników książek, niekoniecznie tylko amatorów polskiej prozy.

Historię uwiecznioną na kartach powieści Jutro będziemy szczęśliwi poznajemy z punktu widzenia głównych bohaterów – Zuzy i Adama. Dwójki młodych ludzi, których przed laty połączyło zabawne spotkanie, zimowe spacery zaśnieżonymi alejkami urokliwego miasteczka i w końcu pierwsza, prawdziwa miłość, a rozdzielił przewrotny los i niewłaściwe decyzje. Ich kontakt urywa się na długie trzy lata, podczas których w ich życiu zmienia się wiele, ale tak naprawdę nic. Kiedy Zuza postanawia zrobić coś ze sobą, w końcu zamknąć przeszłość w pudełku, schować je pod łóżkiem i pójść naprzód, Adam ponownie wkracza do jej świata, swoim niespodziewanym, choć długo wyczekiwanym powrotem, wprowadzając w jej życie chaos i rozdrapując wciąż niezabliźnione rany. Adam wraca do rodzinnego miasta by odnaleźć tu siebie, poszukać cząstki tej osoby, którą był kiedyś, zmierzyć się z przeszłością i złożyć się na nowo z miliona rozsypanych kawałeczków, ale czeka go niełatwa walka, zwłaszcza, że miłość jego życia nie zamierza mu niczego ułatwiać. Dogłębnie zraniona i rozżalona Zuza ma własne plany, które nie uwzględniają obecności Adama. Ich relacja przypomina szaloną parabolę pełną napięcia, niedopowiedzeń, braku wyjaśnień, pytań bez odpowiedzi i niewypowiedzianych żali. Czy nauczą się wybaczać i na nowo sobie ufać? Czy tych dwoje ma jeszcze szansę na szczęście? O tym musicie przekonać się sami i gwarantuję, że nie pożałujecie.

Pełna recenzja na blogu - zapraszam ;)

[Adres usunięty]

Choć trwa jeszcze lato, pragnę Was dzisiaj zaprosić od lektury przedpremierowej recenzji zimowej opowieści miłości dwójki zagubionych w swych uczuciach osób. Historii która przywodzi na myśl ciepło buchającego w ogniu kominka i zapach świątecznych wypieków, która przywraca wiarę w siłę marzeń. Z przyjemnością przedstawiam Jutro będziemy szczęśliwi Anny Dąbrowskiej.

Trzy lata to można by powiedzieć szmat czasu, a z pewnością dostatecznie długi okres, by zapomnieć o dawnej miłości, która bez słowa wyjaśnienia zniknęła z życia głównej bohaterki. Niestety Zuza mimo usilnych prób, wciąż nie potrafi ułożyć sobie życia, a wszystko w jej ukochanym miasteczku zwanym Urokliwym przypomina jej o straconej miłości. Miłość miesza się z tęsknotą i żalem. Jednak w momencie, gdy dziewczyna postanawia zerwać z przeszłością i wyjechać z miasteczka Adam wraca do domu. Czy świąteczny czas będzie sprzyjał dawnym zakochanym i pozwoli odnaleźć wybaczenie? Tego dowiecie się podczas lektury tej magicznej, zimowej opowieści.

Historia prowadzona jest z perspektywy Zuzy i Adama, co pozwala nam lepiej poznać głównych bohaterów i zrozumieć czemu ich losy potoczyły się w ten, a nie inny sposób. Z jednej strony czytelnikowi przyjdzie obserwować zagubioną w swych uczuciach Zuzę – miłą dziewczynę, o złotym sercu i nieco irytującym zwyczaju mówienie do samej siebie. Z drugiej pozna Adama, którego tragiczny w skutkach wypadek pozbawił władzy w nogach i który po latach zdecydował się zawalczyć o utracone uczucie.

Zarówno czas i miejsce akcji grają tutaj niezwykle ważne role. Czytelnik zostaje przeniesiony bowiem do małego miasteczka na zachodzie Polski, które bohaterowie zwą Urokliwym. Ta nieoficjalna nazwa miasteczka w pełni oddaje jego charakter, warto także dodać iż jest to miejsce, przepełnione zarówno miłością jak i tęsknotą. Poza idealną scenerią dla historii Zuzy i Adama dostajemy także czas, który wielu z nas określa mianem magicznego, akcja rozgrywa się bowiem na przełomie 31 listopada – 30 grudnia, widzimy więc bohaterów w owym wyjątkowym okresie poprzedzającym Święta Bożego narodzenia, jak i w trakcie ich obchodzenia. Nie trzeba chyba dodawać, że dla bohaterów te święta okażą się wyjątkowymi i na zawsze odmienią ich losy.

Anna Dąbrowska w swojej najnowszej książce zabiera czytelnika w pełną ciepła i uroku historię, obok której nie można przejść obojętnie. Lektura porusza, ale także nie raz wywołuje szczery uśmiech na twarzy. Zaś w historii Zuzy i Adama zawarte zostały zawarte prawdy i przesłania, o których powinniśmy pamiętać nie tylko od święta.

Jutro będziemy szczęśliwi to magiczna zimowa opowieść, która otuli czytelnika ciepłem buchającego w kominku ognia, zapachem cynamonu, goździków, imbiru i… miłości. Miłości, która pokona wszelkie przeciwności i przywróci wiarę w siłę marzeń. Anna Dąbrowska w swojej najnowszej książce udowadnia bowiem, że nawet te najbardziej szalone i odległe doczekają się spełnienia, jeżeli tylko będziemy naprawdę tego chcieć i znajdziemy odwagę, by wyjść szczęściu naprzeciw. Książkę serdecznie polecam wszystkim miłośnikom pełnych ciepła i uroku historii miłosnych.

Obraz zimowej opowieści latem jest ryzykownym posunięciem wydając książkę? Jestem przekonana, że tak a tym bardziej mogę wam powiedzieć, iż warto, bo dzięki historii o Zuzie i Adamie moje wewnętrzne ja jeszcze raz mocniej pokochało magię świąt i wszystko co z tym związane.

„Życie pisze własne scenariusze”.

Minęły trzy długie lata, kiedy Zuzę z dnia na dzień zostawił Adam nie mówiąc nic czy żadnego listu wyjaśniającego swoje postępowanie. Dziewczyna cierpiała a jej życie wyglądało tylko jak w jakimś transie praca – dom – praca a na dodatek straciła w tym wszystkim jeszcze jedną ukochaną osobę, bo przecież „nieszczęścia chodzą parami”.

Kiedy Zuzanna postanawia sobie, że zaczyna znów żyć od nowa w tym momencie zjawia się Adam, lecz pojawiają się pytania, na które trzeba sobie odpowiedzieć?

Czy Adam postanowił odzyskać Zuzę?

Co zrobi dziewczyna, kiedy dowie się, co kierowało ukochanym, że zniknął bez słowa wyjaśnienia i czy mu wybaczy?

Czy słowa „Jutro będziemy szczęśliwi” mają sens swoich słów?

Jutro będziemy szczęśliwi to książka, która rozgrzeje cię jak ciepła herbata z miodem, cytryną… i gwiazdką anyżu.

"Trzymałam na dłoni pozytywkę, którą nakręcało się złotym kluczykiem. Od razu przed oczami stanął mi obraz twarzy babci. Widziałam jej uśmiech i przypomniałam sobie jej słowa. No właśnie. Te słowa przekazałam tylko jednej osobie. Jednej, jedynej. I już wiedziałam. Moje serce szturmem wydzierało się z piersi. Adam wrócił do Urokliwego. Po trzech latach."

Muszę wam się przyznać, że uwielbiam święta i wszystko, co jest z tym związane. Dlatego gdy dowiedziałam się, o czym opowiada ta historia bez zbędnych słów zgodziłam się przeczytać nie bacząc na nic innego. Tak naprawdę nie bardzo wiedziałam jak pisze autorka, bo to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością, ale teraz wiem już, że nie ostatnie. Anna Dąbrowska swoją książką poruszyła niebo i ziemię, aby czytelnik nie nudził się a każdy szczegół w precyzyjny sposób został dopieszczony. Ja dzięki tej książce przypomniałam znów sobie o świętach i w moim sercu znów zagościł świąteczny nastrój a także nabrałam ochoty na pieczenie pierników.

"Żyłam przeszłością. Żyłam nim. Karmiłam się wspomnieniami, by zmniejszyć uczucie pustki, którą w sobie nosiłam."

Fabuła książki już od pierwszych stron zaintrygowała a także wciągnęła mnie do niesamowitego świata. Niezwykła historia, która tak naprawdę porusza tak ważne problemy i skłania nas do refleksji nad własnym życiem. Opowiada o zranionej miłości, sutku po stracie, żalu, wykorzystaniu i determinacji odzyskania ukochanej a także znajdziemy całkiem ciekawy wątek kryminalny;) Bardzo mądrze książka ukazuje nam jak powinnyśmy postępować nawet, jeśli uważamy, że jest już za późno.

Najciekawszym elementem tej książki jest relacja, jaka zachodzi między Adamem i Zuzą. Ich traumatyczne przeżycia opowiadają nam o tym, co przeżywali a przeplatane retrospekcje z teraźniejszością ukazują nam jak piękne uczucie budowali a co mogli stracić nieodwołalnie.

"Nic po stracie ukochanej osoby nie boli tak bardzo jak niezręczne pytania, na które nie zna się odpowiedzi."

Anna Dąbrowska w ciekawy sposób wykreowała swoich bohaterów i ich historię. Choć nie mogłam zrozumieć motywu działań Adama to przekaz został tak nam ukazany, że mogłam wszystko zobaczyć oczami wyobraźni. Najbardziej podobała mi się postać Zuzy, która przeszła tak wiele, że naprawdę podziwiałam ją, bo nie wiem czy ja bym umiała wybaczyć a momentami zadawałam sobie pytanie jak udało się jej przetrwać tyle czasu. Choć postać Adama też ma wiele do powiedzenia to jego wypadek i niepełnosprawność przyprawiły mnie o emocjonalny dreszczyk emocji. Współczułam i trzymałam kciuki, aby w niedalekiej przyszłości spełniły się ich najskrytsze marzenia. Mimo że razem przeszli wiele to krzywdząc się nawzajem to podziwiałam, że magia świąt pomogła im pojednać rodzinne kryzysy.

"Teraz Adam musi mi udowodnić, że jego przyjazd do Urokliwego nie był tylko chwilowym kaprysem, a dojrzałą i przemyślaną decyzją. I musi mi pokazać, że mu wciąż na mnie zależy. Chociaż co do tej kwestii chyba nie będę miała wątpliwości."

Autorka w ciekawy sposób podtrzymuje akcję książki, aby czytelnik nie mógł się nudzić a barwne obrazy i żywe dialogi a także realistyczne postacie jak również umiejętnie podtrzymuje napięcie. Najbardziej podobało mi się zakończenie, przy którym uroniłam kilka łez ze szczęścia.

"Bycie przy Adamie obudziło we mnie pragnienia, o których zapomniałam. Ponownie chciałam poczuć się piękna, ponownie marzyłam, by mnie całował i trzymał za rękę."

„Jutro będziemy szczęśliwi” to hipnotyzująca i niesamowita opowieść o sile miłości, magii świąt i trudnych wyborach, które musimy podjąć. Wciąga, fascynuje i pozostawia po sobie ślad. Jeśli macie jeszcze jakiekolwiek wątpliwości to zapraszam do przeczytania książki a przekonacie się sami. Naprawdę warto.