Sebastian. Jak poderwać drania? Tom 1

Gdybym była na studiach to tą pozycję zaczęłabym traktować jako przewodnik, instrukcję, dobre i cenne rady - Jak poderwać drania, albo może jak nauczyć go szacunku do kobiet?

Niewiele się pomylę jeśli stwierdzę, że każda z nas miała w swoim życiu choć raz do czynienia z typem osoby jaki reprezentował Sebastian Osbourne, dla przyjaciół Oz. Wysportowany, zajmujący pierwsze miejsca w zapasach, bardzo przystojny, ogromnie pewny siebie, posiadający rozbrajający uśmiech, wygadany, wyszczekany, myślący prawie wyłącznie o seksie i zaliczający lepiące się do niego studentki bez żadnych skrupułów. Uważający, że wszystko się mu należy, przewodnik w "stadzie" swoich kolegów.

Znamy również takie osoby jak Jameson. Cicha, poukładana dziewczyna, pilnie się ucząca, ładna w nienarzucający się sposób, ale ukrywająca swoje wdzięki pod kardiganami. Wiecznie przesiadująca w bibliotece, niezainteresowana flirtem i podrywem kończącym się jednym numerkiem.

Przypadek, bezmyślny zakłąd z kolegami sprawia, że Oz poznaje Jameson. I ten moment zmienia wszystko. Chłopak traktuje ją jak swego rodzaju wyzwanie, gdyż dziewczyna nie robi do niego słodkich oczu i mu nie ulega, a przy tym potrafi mu odpyskować, nie rumieni się na jego widok, nie spuszcza nieśmiało oczu...

Przekorna natura James również dochodzi do głosu - a może by tak dać panu idealnemu nauczkę?

O dziwo między tym dwojgiem wywiązuje się przyjaźń, jedno nie może zapomnieć o drugim, coraz częściej się spotykają. Pod swoją ukazywaną na codzień powierzchownością skrywają drugie ja, któe nawzajem w sobie odkrywają. Jameson wcale nie jest taka grzeczna, zaś Oz potrafi być uroczy.

Jak skończy się ich wzajemna rozgrywka? Czy przyciąganie będzie silniejsze od rozumu? Ryzykować, czy pozostać na znanym gruncie? Odkryć swoje prawdziwe oblicze i pokazać je znajomym, tym samym nadszarpując swoją renomę?

Książka idealna na smutne, ponure dni, kiedy łapie nas depresja, albo nic nam się nie chce. Uśmiałam się przy niej niesamowicie. Slowne utarczki pomiędzy bohaterami są cudowne, nie jesteśmy w stanie przewidzieć, które dokopie drugiemu bardziej.

Och, no i nie da się zapomnieć, że książka jest naszpikowana erotyzmem. Seks to świat Sebastiana i ON wcale się z tym nie kryje, dlatego też spotkamy tutaj i sceny i teksty pojawiające się w rozmowach ociekające erotyzmem. Nie zawsze też będą to urocze i subtelne tekściki. Oz potrafi rzucić świnski komentarz i zaskoczyć rozmócę. Jednak jest to wszystko pisane w żartobliwym tonie. Już biorąc ksiażkę ma się nastawienie na ten temat dlatego też traktujemy całość jako dobrą rozrywkę.

O dziwo elementy erotyczne nie zdominowały całej fabuły i wciąż znajdziemy tutaj historię o rodzącym się uczuciu między dwojgiem ludzi, o ich problemach, rozterkach, o życiu studenckim. Zachowane proporcje pomiędzy powieścią obyczajową a erotycznym aspektem książki są idealne, co gwarantuje i dobrą zabawę i nutkę przemyśleń.

To jak? Która chce dowiedzieć się jak poderwać drania? Da się to wogóle zrobić?

Ja już wiem , ale nic więcej wam nie powiem - polecam powieść o Jameson i Sebastianie. Gwarantuję, że będzie wam mało, ale nie martwcie się - niedługo premiera kolejnego tomu z serii Jak poderwać drania. Czekacie ze mną?

OBYDWIE ZACZYTANE

Myślę, że słowem klucz tej książki jest słowo biblioteka. To właśnie w tym miejscu rozpoczyna się książka, to w tym miejscu spotykają się bohaterzy, to to miejsce jest, myślę że najważniejsze. A dla miłośnicy romansów i książek, to miejsce jest wręcz idealne.

Jameson to wymarzona bohaterka książek tego gatunku. Mimo, że na początku możemy odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z szarą, cichą i naiwną myszką (nie znowu!), to gdy tylko otwiera usta, zdajemy sobie sprawę, że nie da sobie w kaszę dmuchać. Mimo, że w otoczeniu książek, odbierana jako kujonka, codziennie w innym swetrze, tak naprawdę to pyskata, pewna siebie, ironiczna i trudna do zdobycia laska. Polubiłam ją do tego stopnia, że w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że chciałabym by wyszła z książki i zaprzyjaźniła się ze mną.

Sebastian natomiast to typowy sportowiec, zaliczający bez uczuć każdą dziewczynę, która tylko zechce przed nim klęknąć, bądź rozłożyć nogi. W tym wszystkim jednak nie myślimy o nim jak o męskiej ****, bo jego charakter nawet na moment nie pozwala na myślenie o tym czego się dopuszcza. Paradoksalnie jedyne o czym mówi to seks, ale robi to w tak dosadny i zabawny sposób, że nie ma możliwości by nie polubić tego bohatera. Po za tym jest na tyle bezpośredni, że nie jeden raz przez niego ja sama miałam rumieńce.

Sara Ney wie jak podgrzać atmosferę. Czekałam jak na szpilkach na moment, w którym pstrykną przełączniki i bohaterzy w końcu dadzą się ponieść emocjom. A dostałam to naprawdę bardzo późno. Autorka najpierw wprowadziła bohaterów w stan przyjaźni, który nie wiedzieć kiedy, przekształcił się w zauroczenie a następnie zakochanie. Przez to wszystko powieść czyta się wręcz błyskawicznie. Dowodem na to może być fakt, że czytałam do 4.30 nad ranem a po skończeniu chciałam od razu zacząć czytać od początku. Tak bardzo mi się podobała.

Niestety nie byłabym sobą gdybym się do czegoś nie przyczepiła. Mianowicie chodzi mi o to, że brakowało mi w tej książce rodziny. Nie ma o nich ani jednej wzmianki aż do samego końca. A i tam dosłownie niczego w sumie się nie dowiadujemy. Ja osobiście bardzo lubię wątki poboczne przeznaczone właśnie rodzinie i przyjaciołom. W tym przypadku tylko w niewielkim stopniu autorka wplątała w tę historię przyjaciół, których też w moim odczuciu było zbyt mało.

Podsumowując jednak, jak widzicie po ocenie, dla mnie ta książka to strzał w dziesiątkę (w sumie to w dziewiątkę, bo tyle jej dałam za powód, który wyjaśniłam wyżej). Totalnie jestem kupiona przez autorkę, całkowicie trafiła w mój gust a bohaterzy, których stworzyła, są jednymi z lepszych jakich "poznałam". Jeśli jesteście fanami gatunku, nie przeszkadzają wam zboczone teksty i pyskaci bohaterzy, to myślę, że "Sebastian" spodoba wam się tak bardzo jak mnie.

Takiej książki było mi właśnie potrzebna po ciężkim dniu. Nie wymagająca myślenia i większego wgłębienia się. Prosta historia, prosty język i przerywnik między rozdziałami w postaci krótkich tekstów, przy których uśmiałam się jak głupia.

.

Sebastian jest przysłowiowym psem na baby. Nie odmawia przyjemności i chętnie korzysta ze swojej pozycji w świecie sportowców. Dziewczyny do niego lgną, więc nigdy o żadną nie musi sie starać. Podczas oczekiwania na swoją korepytetorke w bibliotece poznaje Jemeson Clark. Ubrana w kardigan i perły nie wzbudza zainteresowania popularnego chłopaka ,wręcz wyśmiewa jej cnotliwe zachowanie i zakłada się z kolegami ,że poderwie dziewczynę i pocałuje. Nie spodziewa się, że ten zakład zmieni całe jego życie.

.

Czytając książkę czułam się jakbym uczestniczyła w jakimś amerykańskim filmie o collegu i życiu studenckim. W historię wciągnęłam się od pierwszych stron, a styl autorki pokochałam. Jest to lekka nie zobowiazujaca lektura z pikantnymi scenami, ciętym językiem i śmiesznymi scenami. Pełna humoru, buzującego napięcia i uczucia między bohaterami.

.

Najmniej podobała mi się sama końcówka w której autorka, aż przesadziła ze scenami o seksie 😂 ,ale jako całość ksiazke bardzo polecam . Warto poznać tego drania 😍

.

"Nigdy nie oceniaj dziewczyny po kardiganie "

„Jameson, dla przyjaciół James, to bardzo pilna uczennica, która z biblioteki zrobiła swoją prywatną świątynię. Sebastian, dla przyjaciół Oz, to bardzo dobry wrestinlgowiec, który z biblioteki zrobił swoją prywatną salę do szybkich numerków. W wyniku głupiego zakładu poznają się bliżej. I to bardzo intensywnie.

Jednak Sebastian nie chce poprzestać na przelotnej znajomości. Chce zaprzyjaźnić się z Jameson, chce być jej bliski, chce jej stale dokuczać i zerwać kiedyś z jej szyi te przeklęte perły. Jednak dziewczyna wie, że Oz to połączenie kłopotów i sporej dawki bycia dupkiem.

Czy James pozwoli mu się zbliżyć i przekona się, że góra mięśni oraz cięty dowcip wcale nie przesądzają tego, jakim facetem jest Oz? Czy związek z takim dupkiem i kobieciarzem zaprowadzi ją prosto to złamanego serca?”

Jak poderwać drania. Sebastian to lekka i przyjemna lektura z gatunku Young Adult, w której znajdziecie prostą, ciekawą i nieskomplikowaną fabułę. I choć to książka jakich wiele, to ja bardzo fajnie spędziłam przy niej czas, bo historia tej dwójki bohaterów bardzo szybko wciągnęła mnie w głąb fabuły. To książka dość przewidywalna, momentami słodka i urocza, ale także pikantna i na pewno bardzo zabawna. Dialogi pomiędzy bohaterami wiele razy wywoływały szeroki uśmiech na mojej twarzy i niekontrolowane wybuchy głupkowatego śmiechu. Zapewniam Was, że przy tej książce na pewno nie będziecie się nudzić, a jej lektura ociepli trwające zimne i długie jesienne wieczory.

Jeżeli chodzi o głównych bohaterów, to myślę, że nie wyróżniają się oni niczym szczególnym, ale na pewno wywołają w Was wiele skrajnych emocji. Bardzo ich polubiłam, choć nie ukrywam, że na samym początku zachowanie Sebastiana bardzo mnie irytowało. Chłopak miał tak przerośnięte ego, że momentami miałam ochotę przywalić mu tak mocno, by przez tydzień leżał w szpitalu. Poza tym ON dwadzieścia cztery godziny na dobę myślał o seksie i rozmawiał o seksie, a jego każda dyskusja z Jameson miała podtekst seksualny. Jednak po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się do tego i nie wyobrażałam sobie, że mógłby zachowywać się inaczej. Poza tym Sebastain był nie tylko seksowną górą mięśni, bo chłopak był mądry, ambitny i wiedział, co chce robić w życiu. Oz to seksowne ciacho, które niejednej z Was zawróci w głowie. Za to Jameson była jego zupełnym przeciwieństwem. Nierzucająca się w oczy kujonka nie należała do świata Sebastiana. Jednak i ona nie była wcale taka grzeczna, na jaką wyglądała... Czy chłopak dojrzał w niej coś więcej niż tylko pociągające ciało i ponętne usta?

Styl autorki jest lekki, prosty i przyjemny w odbiorze. Fabuła wciąga już od pierwszej strony i nie mam mowy, by odłożyć książkę na półkę wcześniej niż po dotarciu do ostatniego rozdziału. To historia, przy której świetnie spędzicie czas i choć fabuła niczym Was nie zaskoczy, to i tak dobrą zabawę macie zagwarantowaną.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Po kilku relatywnie ciężkich książkach uznałam, że pora na coś lżejszego. Sięgnęłam przez jedną z polecanych nowości. Jako, że zdecydowałam się na wolnym odwiedzić przychodnię, stwierdziłam, że potrzebna mi książka lekka, taka na szybkie czytanie, którą da się czytać długo na jednym posiedzeniu(kolejki do lekarza). Jak poderwać drania. Sebastian, z opisu zapowiadała się na książkę, po którą sięgam raz na jakiś czas, typowo rozrywkowa, lekka i przyjemna i chociaż reklamy obiecywały że będę płakała ze śmiechu ja oczekiwałam tylko rozrywki i ewentualnych romansowych emocji.

Sebastian jest sportową gwiazdą. Trenuje zapasy, ma doskonale wyrzeźbione ciało. Zalicza panienki na prawo i lewo, ale ma tajemnicę, nie jest zamożny jego rodzina ciężko pracuje na jego studia, a ON też wbrew regulaminowi dorabia nocami. Dlatego zakład że pocałuje Kijonkę z biblioteki, a raczej stawka pięciuset dolarów są dla niego kuszące. Jameson wyglądem raczej odstrasza ten typ faceta, grzeczny kardigan(to wątek przewodni), perły i sarkazm, a dookoła książki, ta dziewczyna przychodzi do biblioteki się uczyć, a nie figlować między półkami. Oboje są różni jak ogień i woda, ale przecież przeciwieństwa się przyciągają. Podobno.

Powieść oparta jest na znanym z wielu filmów i książek schemacie, para która nie mieści się w głowie. Sebastian jest uosobieniem tego jak postrzegamy sportowców, jego głównym atutem jest wygląd, gdyby żył w starożytności pewnie byłby modelem dla Pigmaliona, dodatkowo jest pozbawiony uczuć, traktuje kobiety przedmiotowo, jako chwilowe zaspokojenie chuci. Gdy poznaje Jameson, dziewczynę, która na jego widok nie mdleje, nie rzuca się na niego jest skonsternowany. Chociaż poświęca jej sporo uwagi, ta dalej nie daje zaciągnąć się do łóżka. Może zaoferować mu przyjaźń bo nie chce być kolejną dziewczyną od szybkiego numerku. Będzie musiał zmienić nieco sposób postrzegania kobiet i zmienić podejście do życia.

To jest naprawdę świetna książka na leniwe popołudnie. Nie znajdziecie w niej głębokich przemyśleń, nie chodzi o wnikliwą analizę charakterów. Ta książka ma rozerwać i do tego nadaje się świetnie. Jest pierwszą z cyklu, ciekawa jestem co będzie dalej.

Mam dzisiaj dla Was książkę autorki, która dopiero debiutuje na naszym rodzimym rynku wydawniczym. „Jak poderwać drania. Sebastian” to pierwsza powieść Sary Ney, która została wydana w Polsce i przypuszczam, że dzięki niej ta autorka zyska wiele fanów w naszym kraju. Muszę się Wam przyznać, że nawet przypadł mi do gustu styl pisania tej autorki.

W ciągu ostatnich dwóch lat, troszkę już przeczytałam książek o podobnej tematyce. Jedne były lepsze, drugie gorsze, ale ogólnie nie jest to nowatorski pomysł. Książkę „Jak poderwać drania. Sebastian” nie zaliczę do grupy idealnych powieści, ale też nie powiedziałabym, że jest to jakaś beznadziejna historia. Powiem szczerze, że liczyłam na coś więcej, a tu takie rozczarowanie. Brakowało mi jakiegoś gwałtownego zwrotu akcji.

Jeżeli chodzi o parę głównych bohaterów to potwierdzają oni regułę, że przeciwieństwa się przyciągają. W uczelnianych romansach to już jest pewien standard. Ona jest grzeczną „bibliotekarczką”, która nie przykuwa męskiej uwagi, a ON jest znanym zapaśnikiem, na widok którego panienki zrzucają majtki. Muszę przyznać, że bardzo podobało mi się też to, że Jameson nie rzuciła się od razu na Sebastiana, jakby był Bogiem, którego należy wielbić.

Muszę też Wam koniecznie wspomnieć o nagłówkach do każdego z rozdziałów. Według mnie jest to genialny pomysł. To dzięki tym nagłówkom historia opisana w „Jak poderwać drania. Sebastian” jest zabawniejsza i nadaje to przede wszystkim oryginalności tej powieści. Tak, jak już pisałam, ta książka nie jest idealna. Przede wszystkim mam zastrzeżenia, co do tego, że momentami odnosiłam wrażenie, że Sara Ney nie miała pomysłu na tę historię. Niektóre sceny były zwykłymi zapchajdziurami i były według mnie niepotrzebne.

„Jak poderwać drania. Sebastian” jest zabawną historią i na pewno uśmiejecie się podczas jej czytania. Z miłą chęcią sięgnę po pozostałe tomy tej serii, ponieważ jestem ciekawa czym jeszcze może zaskoczyć czytelnika Sara Ney. A ubolewam jedynie nad tym, że niektóre sceny pojawiające się w tej powieści, psują całą historię. Mam nadzieje, że pozostały tomy tej serii są bardziej przemyślane.

Pełna wersja recenzji na: [Adres usunięty]

Sebastian, czyli jak poderwać drania.

Jameson spędza ogrom czasu w bibliotece szkolnej, gdzie poznaje Sebastiana Osborna na którego wołają Oz. Oboje ulegają pewnemu zakładowi, a Sebastian po tym pragnie zawalczyć o naszą maniaczkę kardiganów. Tylko czy Jameson naprawdę jest taką nudziarą?

Mamy tu zwykłą lekturę na rozluźnienie. Nie mamy tu strasznego dzieciństwa, gangów ani niczego co sprawiłoby, że ta książka porwałaby nas i roztrzaskała. Mamy za to prześmieszne dialogi, łamanie stereotypów i pierwszą miłość tak naprawdę. Bardzo miło czytało mi się tą powieść, a przerywniki między rozdziałami doprowadzały mnie do łez. Jeżeli szukacie książki, przy której będziecie mogli się pośmiać to jest lektura obowiązkowa dla was!

Sebastian „Oz” Osborne to jeden z członków drużyny zapaśniczej w kampusie. Ma wielu znajomych, dziewczyn na pęczki i urodę jak mało kto. Prawie każdy na kampusie chce się z nim zaprzyjaźnić albo choć wymienić dwa zdania.

No właśnie, prawie każdy.

Jak na romans przystało, pojawia się druga osoba, która w tym romansie będzie uczestniczyć — rówieśniczka Sebastiana, Jameson … . Dziewczyna nie bardzo angażuje się w życie kampusu, stara się być choćby dobrą uczennicą, mieć poprawne oceny i wyznaje zasadę, że nie należy oceniać dziewczyny po jej kardiganie. Nie szaleje tak jak jej współlokatorki na imprezach, nie ma nawet chłopaka, a choć każdy uważa ją za dość nieśmiałą, okazuje się być po prostu niezainteresowana niczym poza nauką.

Aż dochodzi do momentu, w którym nasi bohaterowie spotykają się, krzyżują swoje spojrzenia i knot świecy zaczyna się powoli palić drobnym płomieniem uczucia.

Książka, która ma w sobie masę schematycznych wątków, jednocześnie stara się wyjść poza ich ramy. Mamy tutaj tak zwanego „bad boya” i „szarą myszkę”, jednak postacie te mają na tyle złożone charaktery, że stają się prawie że prawdziwe.

No ale właśnie — mamy to „prawie”.

Mimo że książkę czytało się przyjemnie ze względu na lekki i pełen humoru styl autorki, była ona prawie bardzo dobra. Prawie wychodziła poza ramy schematów. Prawie stała się jedną z moich ulubionych pozycji Young Adult.

Pięknie i uroczo opisany romans, charakterystyczny wątek kardiganów, dobrze wykreowani bohaterowie, humor praktycznie co stronę, emocje i napięcie… a jednak czegoś mi brakowało. Gdy akcja rozpędza się niczym na rollercoasterze, dochodzi do punktu kulminacyjnego — coś zaczyna się sypać. Jak gdyby autorka chciała koniecznie napisać na konkretną liczbę stron, żeby je jakkolwiek zapełnić. Akcja nagle zwalnia; im bliżej końca, tym nudniej. Kiedy to na początku nie mogłam się oderwać od książki, tak pod koniec nie miałam nawet ochoty po nią sięgać.

Do minusów można również zaliczyć wstawiane co rozdział cytaty, kompletnie nie mające żadnego powiązania z historią. Dezorientują czytelnika i, bo chyba taka miała być ich rola, nie są wcale takie zabawne (to znaczy większość). Ale, cóż, na pewno jest to w pewnym sensie ciekawy i oryginalny zabieg, który nie pojawia się w co drugiej książce.

Jednak poza ciemną stroną, mamy także tę jasną: jak już wcześniej wspomniałam, chociażby styl autorki, dla którego przeczytałam tę książkę do końca: lekki, pełen humoru i ociekający emocjami. Właśnie to kocham najbardziej we wszystkich książkach Young Adult i cieszę się, że mimo wszystko ta pozycja również to posiadała.

U, że książka Sary Ney jest warta przeczytania, szczególnie podczas stresujących chwil dla relaksu i odprężenia, bo, ku mojemu zdziwieniu, nie jest to irytująca historia jak wiele innych o podobnej tematyce!

Jedyne co ratuje tę książkę, to opisy rozdziałów, które naprawdę są śmiesznie, mimo że większość z nich sprowadza się do seksu. No i dialogi, w których królują potyczki słowne bohaterów. Na tym koniec plusów, jak dla mnie — liczyłam, że poza strzępkami humoru dostanę też ciekawą i lekką historię miłosną. Niestety tak się nie stało. Z pewnością nie sięgnę po kolejne tomy, nie urzekł mnie styl autorki, jej sposób kreacji bohaterów i historii. Szkoda mi czasu na książki, które przysłowiowo nie wyrwą mnie z butów i nie wciągną. Lubię lekkie i zabawne książki — Jak poderwać drania nie była lekka, była nudna, choć momentami zabawna.

Wydawnictwo Kobiece nauczyło mnie, że spod jego wybrednego szeregu redaktorów można spodziewać się wyboru dobrych książek, które potrafią bawić, odprężać i sprawiać, że ten czas, który spędzacie z bohaterami opowieści jest dobrze spożytkowany. Pamiętam, kiedy przeglądając witrynę z zapowiedziami zobaczyłam fajnie zapowiadający się cykl „Jak poderwać drania?” pomyślałam, że będzie to, coś, co sprawi, że się pośmieję, pokibicuje młodym bohaterom, może przypomnę sobie, jak to było w szkole średniej? Macie w planach „Sebastiana”? Wahacie się? Może dzięki tej recenzji podejmiecie decyzję.

"Zawsze trzeba spodziewać się czegoś więcej niż to, co widzimy na pierwszy rzut oka – znacznie więcej."

Bohaterami książki są postacie, które z pozoru nic ze sobą nie łączy poza tym, że uczęszczają do tej samej szkoły średniej. Podobno przeciwieństwa się przyciągają, jednak nie zawsze z dobrym i długotrwałym skutkiem. Przypadek sprawia, że ich drogi się krzyżują, jednak któreś nie chce odpuścić i się wycofać, o kogo chodzi?

Jameson jest dziewczyną, która nie tylko świetnie się uczy, jest uważana za kujonkę, która uwielbia przesiadywać w bibliotece między książkami, które są dla niej bardzo cenne. Skądś to znamy moliki, prawda? Uwielbia nosić kardigany i perły na szyi, ma bardzo cięty język i swoje zdanie, którego jest gotowa bronić. Taka dziewczyna z charakterkiem, która ma poukładane w głowie. James jest samotniczką, niepewną dziewczyną, która ma wiele do zaprezentowania. Nie jest mdłą postacią, która się dołuje, czy snuje bez celu po szkolnych korytarzach. Wie, czego chce od życia i nie zamierza tracić czasu na coś, co nie ma przed sobą przyszłości.

Sebastian „Oz” Osbourne jest tym tytułowym „draniem”, przystojny, dobrze zbudowany, zdolny zapaśnik, który bez wysiłku łamie serca. Do biblioteki nie chadza, aby zgłębiać wiedzę, ale powiedzmy, poznawać anatomię chętnych dziewczyn. Znalazł sobie miejsce na swoje podboje, może się wydawać zepsutym chłopakiem, uważa, że kobiety powinny być łatwe i zawsze chętne, kiedy skinie palcem. Jak tutaj polubić kogoś takiego? A może pod tą górą mięśni i pewności siebie drzemie coś zupełnie innego? Każdy skrywa jakieś tajemnice, coś, z czego nie do końca wydaje się być dumny, co nie powinno ujrzeć światła dziennego, a już w szczególności dotrzeć do kolegów. Rodzina Oz’a nie jest zbyt zamożna, ciężko pracują, aby odłożyć na jego studia, nawet ON sam dorabia nocami, co jest niezgodne z obowiązującym regulaminem. Kiedy pojawia się propozycja pewnego zakładu, a nagroda staje się kwotą pięciuset dolarów, grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji, prawda?

„- Jesteś wredna i sarkastyczna, wiesz?

- Z twoich ust to brzmi jak komplement. Całe szczęście sarkazm u mnie to zazwyczaj oznaka, ze zaczynam kogoś lubić”.

Celem zakładu staje się Jameson, dziewczyna, która wizualnie nie staje się obiektem westchnień sportowców, wydaje się nudna i zbyt grzeczna. Czy chłopakowi uda się ją pocałować? Czy zgarnie tak atrakcyjną sumkę? A może wydarzy się, coś, co sprawi, że Oz nie będzie chciał zniknąć z jej świata? Wyobraźcie sobie jego minę, kiedy uzmysławia sobie, że istnieją kobiety, które są oporne na jego wdzięki! No, jak to tak?

Książka może wydawać się schematyczna, jak przystało na literaturę młodzieżową, ale jest w niej znacznie więcej, przede wszystkim świetnie nakreśloną relację między bohaterami. Wszystko dzieje się powolutku, swoim własnym, a przy tym realnym tempie. Bohaterowie nie darzą się sympatią, nasza „szara myszka”, nie roztapia się, kiedy go widzi, nie analizuje atrakcyjności jego ciała na każdym kroku, nie rumieni na każdym kroku. Nie zakochuje od pierwszego wejrzenia, to ona jest zdobywana! James jest twarda i inteligentna zdaje sobie sprawę z tego, że „z czegoś takiego” nic trwałego nie wyjdzie. To mieszanka wybuchowa, zetknięcie ze sobą dwóch przeciwieństw. Bardzo podobał mi się sposób, w jaki Ney opisywała, jak rodzi się między nimi przyjaźń, a była ona naprawdę piękna! Wbrew mylnemu, pierwszemu wrażeniu Oz ma także uroczą stronę, jest bardzo troskliwy i uparty. Zdecydował, że chce zatrzymać Jameson przy sobie, być obecny w jej życiu, droczyć się i zerwać jej perły z szyi.

Ney wplotła w opowieść wiele wątków humorystycznych, które sprawiły, że przez tą historię się płynęło, a strona za stroną znikała, nim się zorientowałam dotarłam do samego końca. Styl autorki jest lekki, przyjemny i przystępny dla czytelnika, nie ma się wrażenia, że niektóre fragmenty są pisane na siłę. Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie, oczekiwałam od niej dobrej zabawy, relaksu po ciężkim dniu pracy i to właśnie otrzymałam. Nie podchodziłam do niej, jak do literatury, która ma coś zmienić w moim życiu, wgryźć się w nie i przypominać o sobie na każdym kroku. To przyjemna historia, idealna na jesienne wieczory, o realnej kreacji bohaterów, zaprezentowanej wyważonej relacji, która nie potrzebuje pośpiechu.

Jameson to bardzo pilna uczennica dla której spędzanie czasu w bibliotece jest priorytetem. Sebastian zaś jako kapitan zapaśników uważa, iż może łamać serca wszystkim dziewczynom znajdującym się wokół niego. Pewnego dnia dochodzi do konfrontacji bohaterów. Dziewczyna godzi się na układ, który proponuje jej zapaśnik. Czy w wyniku głupiego zakładu bohaterowie poznają się bliżej? Czy ich odmienność charterów pozwoli na to, aby stworzyli związek?

"Zawsze trzeba spodziewać się czegoś więcej niż to, co widzimy na pierwszy rzut oka – znacznie więcej".

Tytułowy Sebastian jest uparty, irytujący, zabawny i zadziorny. Jego humoru udziela się odbiorcy i naprawdę go polubiłam. Jameson to typ bohaterki spokojnej, ułożonej i skupiającej się tylko i wyłącznie na nauce. Jednak Sebastianowi za sprawą swojej osobowości i aparycji udało się przykuć uwagę pilnej uczennicy i choć ona za każdym razem dąży do tego, aby jak najszybciej zakończyć z nim dyskusję, to i tak nic z tego nie wychodzi. Sebastian nie pozwala tak szybko się przepędzić i kiedy znajduje się w pobliżu Jameson skrupulatnie drąży temat i zachęca dziewczynę do rozmowy (nawet dobrze mu to wychodzi).

Dzięki temu, iż spotykamy się tutaj z narracją pierwszoosobową (raz z punktu widzenia Jameson, zaś później z perspektywy Sebastiana) czytelnik ma możliwość pełnego zżycia się z bohaterami, poznania ich myśli i uczuć. Nie mogę się przyczepić co do ich kreacji. Jest ciekawa, niejednoznaczna, kontrastowa i wyrazista. Zarówno Sebastian, jak i Jameson wzbudzają sympatię czytelnika już od samego początku. Pojawiające się pomiędzy nimi uczucie jest piękne i wyraziście uświadamia odbiorcy, jak często pozory potrafią mylić, i że nigdy nie powinniśmy oceniać ludzi na pierwszy rzut oka (tak samo jak książek po okładkach 😊).

"Jesteś zbyt arogancki, żeby być uroczy, więc wybacz, ale nie zerwę z siebie ubrań i nie pozwolę się zniewolić".

Fabuła należy do tych wartkich i przyozdobionych humorem. Spotykamy się tutaj także z dialogami, które są bardzo dynamiczne, niewymuszone i naturalne. Autorka ma lekkie pióro, buduje krótkie zdania, które w rezultacie tworzą spójną treść. Przekomarzanie się bohaterów jest naprawdę urocze i wywołuje szczery uśmiech na twarzy czytelnika. Świetnie się bawiłam czytając tę publikację i mam nadzieję, że Wy również będziecie się dobrze bawić podczas zagłębiania się w treść "Sebastiana". Jestem niezmiernie ciekawa kolejnych tomów z tego cyklu! Serdecznie polecam!

"Nigdy nie oceniaj dziewczyny po kardiganie" - czy pozory mogą mylić ? Oczywiście, że tak. Większość osób ocenia ludzi po wyglądzie. Według mnie jest to nie w porządku. ponieważ nie szata zdobi człowieka. Każdy jest jednostką indywidualną i trzeba go poznać, aby móc coś o nim powiedzieć.

"Jak poderwać drania. Sebastian" to pierwszy tom z serii. Czytając tę książkę czułam się jakbym cofnęła się w czasie, kiedy oglądałam amerykańskie filmy o collegach, campusach oraz życiu studenckim. Ta książka urzekła mnie od pierwszych stron, dawno nie czytałam takiej powieści i z niecierpliwością czekam na kolejne tomy.

Na pierwszy rzut oka szara myszka, mól książkowy, który przesiaduje każdą wolną chwilę w bibliotece i jeszcze ten ubiór kardigany oraz perły. Co można sobie pomyśleć o takiej dziewczynie ? Sebastian "Oz" Osborne to typowy popularny chłopak, który jest sportowcem - zapaśnikiem, dziewczyny ma na wyciągnięciu ręki, nie musi się o żadną starać. Aż do pewnego dnia kiedy poznaje Jameson Clark. Połączy ich pewien zakład, po którym nie mogą zapomnieć o sobie. Co się wydarzy dalej ? Czy drań ma serce ? A może szara myszka nie jest wcale taka grzeczna ? Na te pytania odpowiedzcie sobie sami sięgając po te książkę.

Książka z gatunku new adult, wciągająca od pierwszych stron, czyta się ją bardzo szybko. W książce znajdziemy cięty język, humor oraz nie zabraknie pikantnych scen. Widzę duże podobieństwo do książek z serii Off-Campus, Elle Kennedy. Cieszę się, ponieważ po skończeniu serii Off-Campus szukałam właśnie czegoś podobnego. Osobiście książka bardzo przypadła mi do gustu, lubię czytać takie tytuły czy serie. Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się, że tak mi się spodoba, ponieważ ta historia miała w sobie, coś magnetycznego.