eBook Dożywocie. Tom 1 mobi epub

Była sobie taka autorka (a właściwie ałtorka) Marta Kisiel – o niezdrowym pociągu do koloru różowego, niebanalnym humorze, romantycznej duszy. Wydała ci ona wyrok. Wyrok ten brzmi Dożywocie. Kto bowiem przeczyta jej dzieło już do końca życia go nie zapomni!

Czym jest dożywocie? Otóż jest ono wtedy gdy ktoś otrzymuje nieruchomość (dom, mieszkanie), a w zamian za to zobowiązuje się opiekować do końca życia jego mieszkańcami, tzw. dożywotnikami. Tym szczęściarzem został niespodziewanie (dzięki działaniu Siły Wyższej) Konrad Romańczuk, który po krewnym, którego nawet nie znał, dostał w spadku dom właśnie z takimi dożywotnikami. Lichotka – bo tak nazywa się owo gotyckie domostwo rodem z kiepskich filmów grozy – miała być dla niego okazją ucieczki na spokojną wieś, gdzie mógłby przestać myśleć o złamanym sercu i dokończyć Dzieło Życia (czytaj: książkę). Tymczasem wszystko okazuje się nie być takie różowe (poza królikiem). Wszystko ze względu na to, jakich lokatorów kryje Lichotka. Mamy tu bowiem Licha – anioła stróża z uczuleniem na pierze za to świetnie dziergającego bamboszki i mającego obsesyjną manię sprzątania, nieszczęsnego panicza Szczęsnego – seryjnego samobójcę i romantycznego poetę (tudzież wierszokletę) w jednym, w piwnicy zagnieździł się Przedwieczny – potwór z głębin odwiecznego ZUA o uroczym imieniu Krakers, który rządzi niepodzielnie w kuchni (faworki! ciasteczka!), cztery utopce pchające się do łazienki, Zmora czyli kotka o ostrych pazurach i mocnym charakterze, a wkrótce dołącza do nich różowy Rudolf Valentino – skrywający pewną tajemnicę królik! A żeby Konrad nie został z tym całym inwentarzem sam do pomocy dostał Szymona Kusego, który to wpada pomagać w Lichotce i stara się pomóc przystosować do nowej sytuacji młodemu literatowi, do którego powoli dociera, że o upragnionej ciszy i spokoju to ON może zapomnieć.

Sam spis tego dobrodziejstwa powinien wystarczyć do rekomendacji książki. Zwłaszcza, że ałtorka sama się przyznaje, że fabułę odkryła dopiero przy drugiej książce. Co potwierdzam – Dożywocie czegoś takiego nie posiada. Co nie zmienia faktu, że jak już się zacznie czytać, nie można się oderwać aż do samego końca. Po prostu nie. No bo trafi Kondzia w końcu szlag z powodu panicza? Czy Szczęsny po etapach werteryzmu, bajronizmu, a nawet gotyku zajmie się teraz myślą pozytywistyczną bądź popełni kolejne samobójstwo (zawsze lepsze niż poetycka prostytucja)? Czy Carmilla Jakiełłek agentka naszego literata (tego żywego) okaże się gorszą plagą niż dożywotnicy i wyssie z niego w końcu to Dzieło Życia? Mimo nadprzyrodzonych lokatorów Konrad jest jednak tylko po prostu człowiekiem, który tak jak każdy z nas po prostu stara się żyć jak najlepiej.

Jak nietrudno się domyśleć największą zaletą książki jest jej humor. Stąd ostrzeżenie: nie czytać w miejscach publicznych, bo grozi to chichotaniem i wybuchami śmiechu. Język jest niesamowity, bardzo obrazowy, pełen niebanalnych porównań i odniesień. Podziwiam ałtorkę zwłaszcza za styl mówienia panicza, Mickiewicz może się przy nim schować! W tym wypadku trzeba było wysilić umysł i przypomnieć sobie szkolną wiedzę dotyczącą romantyzmu, gdyż w ten sposób można było wychwycić wiele powiązań do polskiej, ale i europejskiej literatury. Żeby jednak nie było, nawiązania do popkultury również są.

Natrafiając na tą książkę jednocześnie złorzeczyłam, że tak późno ją poznałam jak i cieszyłam się – mogąc od razu sięgnąć po drugi tom! Teraz nastała czarna rozpacz w (nie)cierpliwym oczekiwaniu na kolejne dzieło ałtorki. Za wydanie, a właściwie wznowienie (pierwsza edycja jest dosłownie białym krukiem) należy dziękować wydawnictwu Uroboros. Okładka i ilustracje wewnątrz są klimatyczne, choć karykaturalne, bardzo pasują do treści.

Książkę mogę polecić każdemu fanowi absurdalnego humoru, literackich nawiązań, romantycznym duszom i wielbicielom aniołów. Gdzie są moje różowe bamboszki ja się pytam? I czy ktoś wie jak się przyzywa odwieczne Zło? Głodna jestem…

Alleluja! Apsik!

[Adres usunięty]

Zabierałam się dość długo za tę powieść. Starałam się nie słuchać i nie czytać opinii innych, by samej przekonać się, czy naprawdę warto. Okładka taka inna od dotąd spotykanych. Jednak miała coś urzekającego w sobie. Coś, co jednak przyciągało moją uwagę. A skoro lubię dobrą fantastykę, to dlaczego miałabym nie spróbować i z „Dożywociem”?

Poznałam Konrada Romańczuka, człowieka wydawałoby się normalnego, stąpającego twardo po ziemi, realistę. Mężczyzna, który oddziedziczył posiadłość. Z jednej strony fajnie sprzedać, z drugiej można byłoby mieć tam odskocznię i robić to, co lubił najbardziej – pisać. Jakie było jego zaskoczenie, gdy zobaczył prawdziwy wygląd Lichotki i jego mieszkańców, których także dostał w spadku. Jednak to nie byle jacy mieszkańcy, o nie. To byłoby przecież zbyt normalne, a w tym świecie Lichotkowym nie może być nic tylko normalnego. Poznajemy różne postaci, zamieszkujące owe domostwo. Nagle okazuje się, że szef kuchni ma macki, utopce uwielbiają jego łazienkę, jest cudowna kotka, chociaż Zmora z niej prawdziwa, jest i Licho, i Pech, a gdzieś tam przebiega drogę prawdziwie wredny różowy królik. Nietypowa załoga dożywotników kontra Konrad. Kto wygra i co stanie się z Lichotką?

Podsumowując: Uśmiałam się do łez. Dawno już nie czytałam tak zabawnej książki. Co prawda początkowo musiałam się przekonać do samego stylu pisania autorki, ale wkrótce zostałam pochłonięta przez tajemniczy dwór i jego mieszkańców. Każda kolejna przygoda dostarczała mi ogromnych pokładów emocji i śmiechu. Nie mogłam się od niej oderwać. Chciałam poznawać kolejne przygody i sprawy do rozwiązania. Humorki, prawdziwość ich zróżnicowanych charakterów, obawy, a z tym wszystkim musiał sobie radzić stateczny Konrad. Cudowna. Przezabawna. Idealna. Polecam

Konrad Romańczuk otrzymuje w spadku Lichotkę – wiekowy dom z gotycką wieżyczką rodem z filmów grozy. Chcąc odciąć się od dotychczasowego życia, wyjeżdża z miasta i wprowadza się do umieszczonej na końcu świata, poza wszelką cywilizacją Lichotki. Bynajmniej nie podejrzewa, że stał się dziedzicem nie tylko upiornego budynku, ale także wszystkich jego mieszkańców: nieustannie kichającego anioła z uczuleniem na własne pierze, bulgoczącej ośmiornicy o wyjątkowym zamiłowaniu do robienia faworków oraz seryjnego samobójcy, poety, mistrza tworzenia poematów i całorocznej depresji. Na dodatek Lichotka skrywa też ukryte w łazience utopce oraz charakterną kotkę Zmorę.

Czy nowy spadkobierca całego tego zamieszania będzie potrafił zapanować nad niecodziennymi dożywotnikami? Czy to dożywotnicy zapanują nad Konradem?

Nasłuchałam się o tej książce tak wielu pozytywnych opinii, szczególnie na polskim Booktubie, że od dawna miałam wielką ochotę, żeby sprawdzić, o co tak właściwie chodzi. Wciąż nieczęsto czytam polskie powieści, ale ogrom zachwytów nad nietuzinkowymi bohaterami i wyjątkowym humorem Dożywocia ostatecznie przekonał mnie do sięgnięcia po tę powieść. Jak skończyła się ta przygoda?

Pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w oczy po przeczytaniu opisu są postacie występujące w książce, których po prostu NIE DA SIĘ ignorować. No proszę Was – czy na sam widok Licha, niewielkiego aniołka chodzącego w bamboszkach, uczulonego na własne pióra i nieustannie towarzyszącego mu kichania nie chce Wam się uśmiechać? Tak urocza i oryginalna postać jest bardzo rzadko spotykana, a tutaj jest tylko jednym z wielu bohaterów, na których trzeba zwrócić uwagę. Jest też przecież Krakers, ośmiornica o ośmiu mackach, znakomity szef kuchni porozumiewający się ze światem za pomocą niezidentyfikowanych bulgotów. U mnie w domu bardzo przydałby się taki Krakers. 　

Oczywiście jest też Szczęsny: panicz, który pomimo swojego podwójnego już samobójstwa wciąż w pewien sposób przebywa na tym świecie i swoimi niekończącymi się wierszami urozmaica życie mieszkańców Lichotki. Z nimi wszystkimi musi zmagać się Konrad Romańczuk – pisarz, który przez swój wygląd średniowiecznego krwiożerczego wampira doskonale wpasował się w wystrój Lichotki.

Wyobraźcie sobie, że to Wam na głowę zwala się taka niepowtarzalna ekipa - trzeba przygotować się na moc wrażeń!

 Styl autorki jest niezwykły. Bardzo barwny i zabawny, pomysłowy i kreatywny, z dużym dystansem. Do tej powieści trzeba podchodzić z przymrużeniem oka, bo wiele jej elementów jest wręcz przerysowanych. Marta Kisiel świetnie posługuje się słowami pełnymi dużej dawki komizmu i humoru. W efekcie po prostu NIE DA SIĘ nie śmiać i nie chichotać pod nosem, czytając tę książkę. Przyrzekam – w wielu momentach zaczynałam się szczerzyć i śmiać, niezależnie od tego, czy przebywałam akurat w grupie ludzi, czy byłam sama.

Na razie jest pięknie i ładnie, ale skądś się wzięła moja raczej przeciętna ocena tej książki. Otóż pomimo tych wszystkich aspektów, o których wspomniałam: bohaterów, obok których nie można przejść obojętnie, pióra autorki, które zasługuje na duże brawa, oraz wielkiemu humorowi, który potrafił poprawić mi humor w każdy gorszy dzień, koniec końców nie mogłam wciągnąć się w tą historię stuprocentowo. Książkę czytałam ponad tydzień czasu, co w zasadzie nigdy mi się nie zdarza, a w trakcie sięgałam po inne powieści, bo nie dałabym rady bez przerwy trwać tylko przy Dożywociu. Jego treść po pewnym czasie stawała się dla mnie zwyczajnie męcząca, czytało mi się ją niezwykle topornie. Bywało tak, że po prostu zmuszałam się do tej lektury, chociaż tak bardzo chciałam, aby mi się spodobała.

Niektóre fragmenty niestety były dosyć nudne. Być może jest to też spowodowane tym, że ostatnio bez przerwy jestem zmęczona i brakuje mi snu, ale potrafiłam przy Dożywociu zwyczajnie zasnąć, chociaż do wieczora i nocy było jeszcze daleko...

Czy polecam tę powieść? Raczej tak. Na pewno jest polską książką, która zasługuje na dużą uwagę, a do twórczości Marty Kisiel z chęcią jeszcze kiedyś powrócę. Jednak w Dożywociu brakowało mi czasem wartkiej akcji, która porwałaby mnie na całego. Nawet doskonali bohaterowie, którzy głęboko zapisali się w moim sercu, nie byli w stanie całkowicie zrekompensować ziejących nudą fragmentów książki.

[Adres usunięty]