Dźwięki wspomnień

"Dźwięki wspomnień" to debiut Katarzyny Meres, autorki bloga ŚWIAT KASIENCJUSZA. Jest to jeden z blogów, na który zaglądam regularnie, dlatego podwójnie doceniam fakt, że Kasia chciała podzielić się ze mną swoją twórczością. Książka nie jest długa, bo składają się na nią 104 strony, ale za to pozostawia w duszy swoisty ślad w formie przemyśleń i takiej swoistej nostalgii.

Powieść to dwie odrębne historie napisane w formie intymnego pamiętnika. Obie opowiadają o ponadczasowej i nieśmiertelnej sile miłości. Człowiek, który nie zaznał tego uczucia nigdy nie zrozumie o czym są owe historie. Nie dostrzeże w nich smutku, ale i porażającego ogromu emocji. Czytając oba opowiadania zastanawiałam się nad kwintesencją miłości. Nad tym, że warto jest dawać z siebie coraz więcej i więcej, jak również, że warto o miłości mówić. Druga osoba nie zawsze zdaje sobie sprawę z naszych uczuć. Chodzi mi o ich intensywność. Czasem tak bardzo kochamy drugą osobę, że to aż boli. Ten ból i tą wszechogarniającą miłość czuć w powyższych opowiadaniach. Czytając zrozumiałam, że miłość nie musi być idealna, ważne aby była prawdziwa.

Język jakim posługuje się Kasia Meres jest prosty, ale zarazem bardzo ładny i subtelny. Czytając sama nabrałam chęci na pisanie pamiętnika, który kiedyś mógłby przeczytać mój mąż:) Nie mam za bardzo wprawy, bo nigdy nie spisywałam swoich myśli i uczuć, choć prowadzenie tego bloga jest jakąś formą wyrażenia siebie.

Podsumowując oba opowiadania, choć krótkie mają w sobie moc. Dają do myślenia, wyzwalają przypływ pozytywnych uczuć. Są kameralne i zarazem bardzo uczuciowe. Polecam serdecznie. Kasia Meres ukończyła niedawno swoje kolejne dzieło pod tytułem "Wprost do gwiazd".

Wspomnienia - coś, co tkwi w każdym człowieku, niezależnie od tego czy tego chcemy, czy nie. Wspomnienia mogą być przyjemne i nieprzyjemne, wzbudzające uśmiech na ustach, a także doprowadzające do łez smutku bądź żalu... Niekiedy, sięgając pamięcią do minionych wydarzeń, bylibyśmy w stanie bardzo wiele oddać, aby dane chwile przeżyć ponownie. Z kolei inne wspomnienia chcielibyśmy wymazać z pamięci, udając, iż niektóre sytuacje nigdy nie miały miejsca... Tak czy inaczej, wspomnienia są często jedynym, co nam pozostaje, dlatego warto je pielęgnować, bo potrafią być jedyną podporą w ciężkich chwilach.

"Dźwięki wspomnień" zawierają dwie odrębne historie - zupełnie różne, ale w pewien sposób również zbliżone do siebie... Pierwsza to zapis przeżyć przedstawiony z dwóch perspektyw - kobiety i mężczyzny. Ona to młoda, śmiertelnie chora kobieta, która ma małą córeczkę Weronikę. Emilia jest przerażona tym, iż będzie musiała opuścić swoje dzieciątko, nigdy nie odprowadzi jej do przedszkola czy szkoły, nie będzie przeżywać z nią jej pierwszych miłości, nie ujrzy jej w białej sukni... Młoda kobieta pragnie, aby Weroniką zaopiekował się jej ojciec, którego bliskości potrzebuje każda z nich. On to niedojrzały mężczyzna, który nie dorósł do poważnego związku. Kocha Emilię, ale z drugiej strony boi się odpowiedzialności, jaka może na nim spocząć. Natomiast druga historia to wewnętrzny monolog kobiety darzącej ogromną miłością swojego mężczyznę, której uczucie nie uległo zmianie nawet po wielu latach od zawarcia związku małżeńskiego.

"Dźwięki wspomnień" przedstawiają dwa obrazy miłości. Pierwsza jest niezwykle emocjonalna, gwałtowna, młodzieńcza i dość niewinna, chociaż bardzo brzemienna w skutki, ponieważ na świat przychodzi dziecko. Pojawienie się pociechy nie zmienia zbyt wiele w ich relacji, chociaż dziewczyna pragnęłaby tego, aczkolwiek młody mężczyzna jest zbyt niedojrzały i niepewny tego, co czuje. Po latach żałuje swojej bezczynności i bezradności, jednak jest zbyt późno, aby naprawić pewne sprawy. Natomiast uczucie pojawiające się w drugim opowiadaniu jest ugruntowane, pewne, prawdziwe i sprawdzone, gdyż trwające od wielu lat.

Oba opowiadania poruszają tematykę miłości, chociaż w każdym z nich owo uczucie wygląda zupełnie inaczej. Pierwsza historia wzbudziła we mnie masę emocji - w pewnym momencie w moich oczach pojawiły się łzy, co jest niezwykle rzadko spotykane, kiedy czytam. Chociaż natłok tragicznych wydarzeń, jakie spotkały bohaterów tego utworu, był może lekko przesadzony, to w zasadzie nie przeszkadzało mi to, przecież niektórym ludziom nawet w realnym życiu na każdym kroku wieje wiatr w oczy. Obiektywnie patrząc, drugie opowiadanie jest napisane lepiej, aczkolwiek pierwsze poruszyło mnie zdecydowanie bardziej i to właśnie ta historia zapadła mi w pamięć, pomimo tego, iż spokojnie mogłam utożsamić się z bohaterką drugiego opowiadania, gdyż czytając słowa wychodzące z jej ust, czułam się, jakby ktoś czytał w moich myślach...

Nie ukrywam, że miałam pewne obawy przed sięganiem po "Dźwięki wspomnień" - z jednej strony byłam niezwykle ciekawa, jak znajoma blogerka Kasia, którą darzę ogromną sympatią, poradziła sobie w swoim debiutanckim dziele, ale z drugiej strony bałam się, czy lektura przypadnie mi do gustu. Do tej pory czytałam jedynie książki osób zupełnie mi nieznanych, zatem mogłam podejść do nich całkowicie obiektywnie, co było zdecydowanie łatwiejsze. Z tego względu, kiedy tylko otrzymałam propozycję zrecenzowania tej lektury, zapytałam autorkę, czy jest gotowa na to, iż "Dźwięki wspomnień" mogą nie przypaść mi do gustu, a nie jestem osobą, która będzie wychwalać daną książkę bez jakichkolwiek powodów, zważając jedynie na znajomość z autorem. Kasia pragnęła obiektywnej opinii i... właśnie dostała ją, bo mogę szczerze przyznać, że jej debiutanckie dzieło jest naprawdę dobre, dlatego mam nadzieję, że nie będę musiała zbyt długo czekać na następne.

[Adres usunięty]