Dom, którego nie było

"Dom, którego nie było" Dorota Schrammek

Dawno nie czytałam tak wspaniałej i wzruszającej książki. Jest to jedna z tych, od której nie można się oderwać i przy każdym kolejnym rozdziale obiecuje się, że na dziś to będzie ostatni rozdział.

Książka o podłożu psychologicznym i odzwierciedlająca rzeczywistość. Ukazuje jak relacje rodzinne, wychowanie, mają wpływ na nasze przyszłe życie. Prezentuje relacje matka-córka, a także ojciec-córka.

Powieść pokazuje losy czterech kobiet, które miały skomplikowane relacje z matką i jak to wpłynęło na ich wybory życiowe.

„Dom, którego nie było” Doroty Schrammek, to książka o sile kobiet. Fabuła wydaje się prosta, mało skomplikowana. I właśnie w tej prostocie jest moc. Głównymi bohaterkami są cztery kobiety, które po trudnym, skomplikowanym dzieciństwie, nie mogą odnaleźć siebie, swojego miejsca w życiu. Trudne relacje z matką znalazły odbicie w przyszłości.

Łucja pochodzi z rodziny arystokratycznej, wykształconej. Obserwując życie mamy u boku ojca, żyje w przeświadczeniu, że mężczyźni oszukują, zdradzają. Sama mężczyzn traktuje instrumentalnie,nie angażuje się uczuciowo. Najważniejszy jest wygląd i praca. Czy pieniądze dadzą jej to, o czym marzy skrycie?

Daria została odrzucona przez matkę. Córką zajmował się ojciec. Choć rodzicielka była obok,to dbała tylko o swoje przyjemności. W przyszłości córka kroczy tą samą drogą. Los daje jej jednak szanse naprawienia błędów, ale czy skorzysta z tej możliwości, czy znów ucieknie?

Katarzyna to była zakonnica. W dzieciństwie nie zaznała matczynych uczuć, nie usłyszała nigdy „kocham Cię”. Nie wie co to miłość i czy potrafi sama ją dać drugiej osobie.

Karolina inteligentna, ambitna dziewczynka. Poniżana przez rodziców i młodszą siostrę. Jako dorosła, samodzielna kobieta wciąż nie umie powiedzieć im „nie”. Jest wykorzystywana, traktowana jak bankomat. Gdy zakłada własną rodzinę, staje się nadopiekuńczą matką. Chce dać dzieciom to, czego sama nie miała. Mąż jest na dalszym planie, jak również jej marzenia i pasja.

Panie poznają się na terapii u Aliny .Terapeutka wyznacza różne, czasem trudne, niekonwencjonalne zadania. Kobiety poznają swoje życie z innego punktu widzenia. Bohaterki, bardziej lub mniej świadomie, pomagają sobie wzajemnie. Splot różnych wydarzeń zbliża je do siebie i się zaprzyjaźniają. Teraz tworzą całość, uzupełniają się, wspierają się. Kobiety kobietom dają siłę, nadzieję i wiarę.

Prócz głównych bohaterek, poznajemy też inne kobiety. Siostra przełożona, która początkujące zakonnice traktuje okrutnie. Wiecie jak wygląda kara na osła? Matka, która pozostawia swoje niepełnosprawne dziecko, bo nie pasuje do pięknego obrazka rodziny. Woli uznać je za martwe. Tak, w tej powieści poznajemy różne oblicza kobiet.

Mimo wszystko, ta książka przesiąknięta jest nadzieją i wiarą w człowieka, w kobietę. Może wśród nas jest taka Karolina, Łucja, Katarzyna, Daria. Może to nasza sąsiadka, ciocia, siostra, może my same odnajdujemy tu siebie. Ta lektura nastawia pozytywnie. Polecam ją nie tylko kobietom. Autorka wie o czym pisze i czuć serce włożone w tę powieść.