Czarna kawa. Herkules Poirot. Tom 7

Wartka, wciągająca. Rozwiązanie dość zabawne i naiwne, ale i tak dobrze się czyta.

Powróciłam do mojej ukochanej autorki kryminałów Agathy Christie i jestem znów w swoim świecie.Świetnie skonstruowana intryga, galeria barwnych, wiarygodnie skonstruowanych postaci, więcej niż jedna zagadka i, oczywiście, niezastąpiony Herkules Poirot.Lubię książki gdzie na początku wydaje nam się, że każdy mógł popełnić zbrodnię, mamy zamkniętą przestrzeń i grono podejrzanych. Oczywiście czytałam już lepsze książki tej autorki, jednak "Czarna kawa" jest idealna na lato,popijając zimny napój a nie kawę :-)

Powoli zbliżam się do 40 przeczytanych pozycji Agathy Christie. To oznacza, że przede mną jeszcze tylko jakieś 60 jej publikacji.

Herkules Poirot oficjalnie był już na emeryturze, jednak nie znaczy to, że nie mógł zainteresować się jakąś ciekawą sprawą. Jedną z nich na pewno była ta dotycząca sir Clauda Amory'ego, który wymyślił wzór, mogący zagrozić tysiącom osób. Mężczyzna czuł, że ktoś z rodziny chciał mu go ukraść , dlatego poprosił Poirota o pomoc. Niestety, detektyw przybył za późno.

Korzystając z wolniejszego przedpołudnia postanowiłam zapoznać się z kolejną pozycją Agathy Christie. Z racji tego, że mam ich dość sporo w kolejce, mój wybór padł na jedną z cieńszych, czyli ,,Czarną kawę". Dość szybko wciągnęłam się w tę lekturę i choć momentami jest dość przewidywalna, to i tak miło spędziłam z nią czas.

Kwestia złodzieja do końca była dla mnie niejasna, ale wątek związany z pewną młodą damą od razu udało mi się dość szybko rozszyfrować. Na plus tej pozycji przemawia z pewnością to, że nie jest to lektura, której poświęcimy pół dnia, a ze spokojem przeczytamy ją w trzy godziny. Tyle czasu można jej poświęcić. Może nie jest zbyt wybitna, ale czyta się ją bardzo przyjemnie.

,,Czarna kawa" to pozycja na wolniejsze przedpołudnie lub wieczór. Nie ma w niej nic strasznego, a dzięki tej publikacji powinniście rozruszać swoje szare komórki.

Kolejna książka z Herkulesem Poirotem w roli głównej nasunęła mi na myśl kilka jego cech, które sobie szczególnie cenię. 😄

Oczywiście po pierwsze siłę jego szarych komórek, które nie zawodzą. Dochodzenie do sprawiedliwości w sposób, który na pierwszym miejscu stawia człowieka i to nie tylko ofiarę, ale i wszystkie zaangażowane osoby, nie wyłączając sprawcę, jeżeli zachodzi taka potrzeba. Przy czym Poirot nie boi się stanowczych kroków jeżeli czyjaś motywacja jest na wskroś zła. Lubię go, gdy wchodzi w rolę papy Poirota, który z ojcowskim zrozumieniem stara się podejść świadków do wyjawienia swoich tajemnic (dotyczy to najczęściej młodych kobiet😂). I nie mogę też nie wspomnieć o jego rozczulającym uwielbieniu do gorącej czekolady. ☕ Te i więcej cech składa się na bohatera, którego przygody tak dobrze mi się czyta.

Za jego kreację i niesamowite śledztwa odpowiada niezrównane pióro Christie, które potrafi mnie jeszcze przy tym zaskoczyć w różnych kwestiach. W „Czarnej kawie” byłam pod wrażeniem jej wydźwięku szpiegowskiego i zahaczenie o tematykę jądrową, bo sama sprawa morderstwa była w porządku, ale nie wyróżniała się dla mnie czymś szczególnym na tle innych książek Christie. Na plus, że wszystkie cechy Poirota, które sobie cenię tutaj były i całość dała mi dużo przyjemności z czytania. Zawsze mam ubaw, gdy Poirot już wie kto, ale nikomu nie powie i sam niczym szczwany lis obróci akcję na swoją korzyść.😆

W „Czarnej kawie” znajdziecie też znanych z innych książek Christie inspektora Jappa i niezastąpionego przyjaciela Poirota kapitana Hastingsa. „Czarna kawa” nie jest książką, która wpycha się na podium moich ulubionych książki Christie, ale sama w sobie była przyjemna.